เราเป็นที่ค่อนข้างเครียดจนคนรอบข้างทักตลอด เวลาเผลอๆ ก็ชอบขมวดคิ้วแบบไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆ ที่ ณ สถานการณ์นั้นไม่ได้มีเรื่องน่าเครียดเลยค่ะ
หลักๆ เกิดจากปัญหาครอบครัวที่เราต้องรับผิดชอบ พอใครๆ บอกว่า #ห้ามเครียด มันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยค่ะ อารมณ์ดีอยู่ได้ไม่นานก็มีเรื่องให้คิดเข้ามาตลอด
ที่สำคัญ คือ เราไม่สามารถใช้เงินซื้อความสุขให้ตัวเองได้มากเท่าที่ควร เพราะต้องบริหารเงินสำหรับใช้จ่ายใน กทม. กับส่งไปให้ที่บ้าน
เราเครียดมากจนเกิดผลเสียต่อสุขภาพที่หมอก็บอกเราว่าต้องบำบัดความเครียดให้หายไป อาการถึงจะค่อยๆ ดีขึ้น (เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดโรคนี้)
เราเลยอยากรู้วิธีสร้างความสุขให้กับตัวเองของแต่ละคนค่ะ ถ้าบอกว่าให้ทำในสิ่งที่ชอบ เรารู้สึกว่ามันช่วยได้แต่สำหรับเราดูเหมือนเป็นนามธรรมที่ไม่สามารถจับต้องได้เลย (คหสต.)
ปล. เรารู้สึกว่าที่บ้านเรามีแค่แม่ที่เป็นเซฟโซนเท่านั้น แต่พอกลับบ้านไปแม่ก็ชอบระบายๆ ทุกเรื่องที่เขาไม่สบายใจ เรารับฟังแม่ตลอด แต่ด้วยความที่เราเป็นลูกคนเดียวก็ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง ได้แต่เก็บไว้คนเดียวมาตลอดค่ะ
สาเหตุที่เราไม่กล้าปฏิเสธว่าไม่อยากฟังแม่เล่าเรื่องเครียดๆ เพราะเราสัมผัสได้ว่าแม่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่เขายังสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่หลักๆ คือ เขาไม่ค่อยชอบพบปะผู้คน ชอบเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และจะดีใจมากๆ เมื่อเห็นเรากลับบ้าน
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้านะคะ
เราจะจัดการกับความเครียดได้ยังไงบ้างคะ?
หลักๆ เกิดจากปัญหาครอบครัวที่เราต้องรับผิดชอบ พอใครๆ บอกว่า #ห้ามเครียด มันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยค่ะ อารมณ์ดีอยู่ได้ไม่นานก็มีเรื่องให้คิดเข้ามาตลอด
ที่สำคัญ คือ เราไม่สามารถใช้เงินซื้อความสุขให้ตัวเองได้มากเท่าที่ควร เพราะต้องบริหารเงินสำหรับใช้จ่ายใน กทม. กับส่งไปให้ที่บ้าน
เราเครียดมากจนเกิดผลเสียต่อสุขภาพที่หมอก็บอกเราว่าต้องบำบัดความเครียดให้หายไป อาการถึงจะค่อยๆ ดีขึ้น (เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดโรคนี้)
เราเลยอยากรู้วิธีสร้างความสุขให้กับตัวเองของแต่ละคนค่ะ ถ้าบอกว่าให้ทำในสิ่งที่ชอบ เรารู้สึกว่ามันช่วยได้แต่สำหรับเราดูเหมือนเป็นนามธรรมที่ไม่สามารถจับต้องได้เลย (คหสต.)
ปล. เรารู้สึกว่าที่บ้านเรามีแค่แม่ที่เป็นเซฟโซนเท่านั้น แต่พอกลับบ้านไปแม่ก็ชอบระบายๆ ทุกเรื่องที่เขาไม่สบายใจ เรารับฟังแม่ตลอด แต่ด้วยความที่เราเป็นลูกคนเดียวก็ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง ได้แต่เก็บไว้คนเดียวมาตลอดค่ะ
สาเหตุที่เราไม่กล้าปฏิเสธว่าไม่อยากฟังแม่เล่าเรื่องเครียดๆ เพราะเราสัมผัสได้ว่าแม่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่เขายังสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่หลักๆ คือ เขาไม่ค่อยชอบพบปะผู้คน ชอบเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และจะดีใจมากๆ เมื่อเห็นเรากลับบ้าน
ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้านะคะ