เป็นหนังที่ดำดิ่งไปกับการแสดงของวาคิน ในเรื่อง รอยยิ้ม สายตาที่มองผู้คน แต่ละครั้ง ภายใต้เมคอัพ แบบ โจ้กเกอร์ วาคินแสดงออกได้แตกต่างกัน มีการไต่ระดับของอารมณ์ ที่พีคขึ้นเรื่อยๆ 

สำหรับเรา จุดที่แตกหักของอารมณ์ที่สุดของ โจ้กเกอร์ ไม่ใช่ตอนยิงคนในรถไฟ แต่เป็นตอนที่รับรู้ว่า แม่ที่เลี้ยงมา ไม่ใช่แม่แท้ๆตัวเอง และเป็นคนทำร้ายตัวเอง ให้มาถึงจุดนี้

จะเห็นได้จากการที่เค้าต้องการความอบอุ่น อยากได้ความรัก กำลังใจจากพ่อ จึงมีภาพหลอนในหัว คิดว่า พิธีกร จะพูดแบบนั้นกับตัวเอง บอกว่า ภูมิใจ ที่ได้อาเธอร์เป็นลูก พยายามตามหาโทมัส เพื่อให้เค้ายอมรับเป็นพ่อ จนนำมาถึงจุดแตกหัก ที่เค้ารู้ว่า ไม่ใช่เลย ไม่มีอะไรอย่างที่เค้าหวัง...ความผิดหวังทับถม เมื่อรู้อีกว่า แม่ที่เค้าพยายามดูแลมาตลอด คือคนที่ทำร้ายเค้า จนเค้ามีปัญหาทางจิต เพราะศีรษะได้รับการกระแทกตั้งแต่เด็ก

จะเห็นได้ว่า จริงๆแล้ว ลึกๆในตัวโจ้กเกอร์ เป็นคนที่อ่อนโยน มีจิตใจที่ดี เห็นจากการพูดกับแม่ ดูแลแม่ ตอนอาบน้ำ รึว่า ตอนเห็นเด็กผิวสี ในรถเมล์ และพยายามทำให้เด็กหัวเราะ

"ชั้นแค่อยากทำให้เธอหัวเราะ แต่ชั้นไม่อยากให้เธอหัวเราะในตัวชั้น"

เป็นคำจำกัดความที่ดีที่สุด

อาเธอร์ไม่ทำร้ายคนที่ทำร้ายเค้า จากการที่เค้าไม่ทำร้ายคนแคระ เพื่อนเค้า ทั้งที่ควรจะฆ่าปิดปาก แต่เค้าบอกว่า เพราะคนแคระไม่เคยทำอะไรเค้า

ตัวโจ้กเกอร์จึงเป็นบทสะท้อนของสังคมที่แสดงให้เห็นการ Bully ที่เกิดขึ้น

เค้าแค่เป็นคนธรรมดา จิตใจอ่อนไหว อ่อนโยน อยากได้รับการยอมรับ และเค้าก็ต้องการกำลังใจ ในวันที่เค้ารู้สึกอ่อนแอ เหมือนตอนเค้าสร้างภาพหลอนว่ามีแฟน ผู้หญิงดำเพื่อนในอพาร์ทเมนท์นั่งลูบหลังเค้า ให้กำลังใจ ตอนเค้าเฝ้าแม่ใน โรงพยาบาล

สิ่งที่น่าสังเกตอีกอันคือ การที่เซ็ทตัวละครผิวสีเข้ามา จากการที่เล่นกับเด็กผิวสีในรถเมล์ และการมโนว่า ได้คบกับผญ ผิวสี อันนี้เป็นประเด็นที่ต้องการเล่นกับจุดเปราะบางในสังคม คนยากจน และคนผิวสี ถูกเลือกให้เป็นชนชั้นคนละระดับกับคนรวย เป็นเหมือนฝุ่นธุลีผง ในความเสื่อมทรามของสังคมเมือง เป็นเพียงตะกอน ที่ขุ่นมัวใต้ภาพหน้ากากโลกแห่งความสุข 

อาเธอร์ได้เรียนรู้ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เค้ามีปัญหาการควบคุมการหัวเราะไม่ได้ ก็เพราะเค้าต้องใส่หน้ากากของความสุขตลอดเวลา ชื่อเล่นที่แม่เรียกเค้า ก็เป็น irony ที่เจ็บปวด เพราะชีวิตเค้าที่ผ่านมา ไม่มีอะไร "Happy" เลย แต่คำคำนี้ ก็เป็นสิ่งที่เค้าอยากได้ที่สุด การเติบโตจากสิ่งรอบตัวที่ทำร้ายจิตใจอาเธอร์ตลอดเวลา ทำให้เค้าได้รู้ว่า การที่เค้าจะมีความสุขได้ คือการเป็นตัวของตัวเอง และปกป้องตัวเอง ในแบบของเค้า

ไม่อยากจะพูดว่า ตอนที่อาเธอร์ตัดสินใจจะลั่นไกยิง ผช คนที่3 ที่รังแกเค้าในสถานีรถไฟ เราเป็นคนนึงที่พูดออกมา อย่างไม่รู้ตัว    

"ยิงมัน!!!"

สรุป อาเธอร์ คือตัวละครที่น่าสงสาร และคือคนธรรมดา ที่โดนโลกอันโหดร้าย บีบคั้น ให้ต้องปลดปล่อยตัวเอง สิ่งหนึ่งที่เค้าเรียนรู้คือ ไม่มีใครในโลกนี้ จะปกป้องเค้าได้ เค้าต้องปกป้องตัวเอง เมื่อสังคมโหดร้ายกับเค้า เค้าก็ต้องสู้เพื่อตัวเอง การโดนหักหลัง บีบคั้น ผิดหวัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหวัง ความฝันเล็กๆ คือแค่การอยากได้รับความรัก ความเข้าใจ และการยอมรับในตัวตน ขมวดเข้าเป็นเกลียวแน่น และแตกดีงโพละ เมื่อ ได้รับรู้ว่า ผู้หญิงคนสุดท้ายในโลกที่เค้าคิดว่าจะทำร้ายเค้าได้ ก็คือแม่ของเค้า และการที่เค้าฆ่าแม่ตาย เป็นการแสดงว่า เค้าได้สูญเสียจิตวิญญาณในความเชื่อถือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันไปแล้ว วันนี้ เค้าคือโจ้กเกอร์ ที่ไม่เชื่อในเรื่องความรักใดๆอีกแล้ว ความอบอุ่น ความเข้าใจ ความรัก ความหวัง ทั้งหมดในชีวิตของอาเธอร์ พังสลายไปในทันทีที่แม่ของเค้าหมดลมหายใจ

ไม่มี "Happy" และ "Arthur Fleck" อีกแล้ว มีแค่ คนคนหนึ่งที่เกิดใหม่ แบบไร้หัวใจ นั่นคือ  "The Joker"

"ในเมื่อชั้นทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ แต่ชั้นทำให้เธอจดจำชั้นได้นะ"

ถ้าถามว่าระหว่าง วาคิน กับฮีท ใครเป็น joker ได้ดีกว่ากัน ต้องบอกว่าเปรียบกันไม่ได้ เพราะ วาคิน คือ joker ที่เป็นผู้ป่วย แต่ ฮีท คือjoker ที่เป็นวายร้ายโรคจิตสุดหลอน ก็เหมือน กับวาคินคือ โจ้กเกอร์ที่เป็นเซลล์ร่างหนึ่ง และ ฮีท คือโจกเกอร์ ที่เป็นเซลล์ร่างสอง อันเกิดจากการรวมร่างแล้ว ว่างั้นแหละ

ดูหนังจบ เห็น joker แล้วนึกถึงแฮชแท็กอันนี้ทันที....

#ไม่รู้วันๆกูเจออะไรบ้าง