ขอพื้นที่ในการระบายหน่อยนะครับ
มีปัญหากับทางบ้านเรื่องเรียนต่ออ่ะครับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก555
พ่อเขาไม่อยากให้เรียนต่อมหาลัย แต่อยากให้ทำงานค้าขาย(โดยที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะค้าขายอะไร) ส่วนแม่กับพี่เขาอยากให้เราเรียนต่อ
แต่โดยส่วนตัวคืออยากเรียนต่อ มีทุนในการศึกษามาก็พออยู่แล้ว แต่ติดแค่พ่อนี่ล่ะครับ เขาไม่อยากให้ทำอะไรแบบนั้น แล้วจะเถียงมาทุกครั้งว่าเรียนจบสูงไปก็เท่านั้น ไปเป็นขี้ข้าเขา เดี๋ยวก็ทนไม่ได้ออกจากงานเหมือนแม่ (คือพ่อกับแม่แยกทางกันหลายปีแล้วครับ ทางแม่ก็แต่งงานใหม่ครับ ส่วนที่ออกจากงานคือเหมือนถึงจุดอิ่มตัว แล้วบ้านอยู่ไกลจากที่ทำงาน แล้วมีทุนอยู่พอสมควรก็เลยออกครับ)
พอโดนพูดแบบนี้เข้าทุกวันๆ ก็รู้สึกท้อแท้ครับ มีประโยคหนึ่งที่พ่อพูดออกมาคือ ชีวิตมันกูกำหนดเอง ไม่ต้องให้ใครมายุ่ง มันโตมาแบบพวกกูไม่ยอมหรอกนะ (ขออนุญาตใช้คำพูดกูครับ) ผมรู้สึกว่าชีวิตผมไม่สามารถที่จะกำหนดเส้นทางในชีวิตเลย ไม่ว่าจะเสนอแนวทางอะไรไปมากมาย เขาก็ไม่เอาเลยครับ บอกว่าเดี๋ยวก็เหนื่อย เดี๋ยวก็ไม่ไหว หาอย่างอื่นทำเถอะ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโคตรไร้ประโยชน์เลยครับ ขนาดพ่อยังเห็นว่าผมทำไม่ได้ คิดว่าเดี๋ยวก็เหมือนแม่ บางทีก็รู้สึกแย่จนหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับใคร เพราะกลัวเขามาซ้ำเติมอีก แบบที่เคยโดน (ก็ไม่ได้เรียนเก่งมากครับ แค่อยู่ในเกณฑ์พอใช้ และพอจะเข้าเรียนต่อ มหาลัยได้แค่นั้น)
ผมรู้สึกเศร้าจังครับ เวลาใครบอกให้ผมสู้ๆหรือเป็นกำลังใจให้ ผมยังรู้สึกว่าเขาแค่บอกผ่านๆเพื่อให้ผมจบเรื่องนี้ เพราะเขาขี้เกียจฟัง5555
คือในช่วงเวลานี้ผมรู้สึกอยากให้ซ้ำเติมมากกว่าให้กำลังใจอีกครับ มีความเห็นยังไงบอกผมได้ครับ ว่าผมควรทำยังไงดีกับเรื่องในอนาคตของผมครับ
รู้สึกท้อแท้เกี่ยวกับชีวิตจังครับ
มีปัญหากับทางบ้านเรื่องเรียนต่ออ่ะครับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก555
พ่อเขาไม่อยากให้เรียนต่อมหาลัย แต่อยากให้ทำงานค้าขาย(โดยที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะค้าขายอะไร) ส่วนแม่กับพี่เขาอยากให้เราเรียนต่อ
แต่โดยส่วนตัวคืออยากเรียนต่อ มีทุนในการศึกษามาก็พออยู่แล้ว แต่ติดแค่พ่อนี่ล่ะครับ เขาไม่อยากให้ทำอะไรแบบนั้น แล้วจะเถียงมาทุกครั้งว่าเรียนจบสูงไปก็เท่านั้น ไปเป็นขี้ข้าเขา เดี๋ยวก็ทนไม่ได้ออกจากงานเหมือนแม่ (คือพ่อกับแม่แยกทางกันหลายปีแล้วครับ ทางแม่ก็แต่งงานใหม่ครับ ส่วนที่ออกจากงานคือเหมือนถึงจุดอิ่มตัว แล้วบ้านอยู่ไกลจากที่ทำงาน แล้วมีทุนอยู่พอสมควรก็เลยออกครับ)
พอโดนพูดแบบนี้เข้าทุกวันๆ ก็รู้สึกท้อแท้ครับ มีประโยคหนึ่งที่พ่อพูดออกมาคือ ชีวิตมันกูกำหนดเอง ไม่ต้องให้ใครมายุ่ง มันโตมาแบบพวกกูไม่ยอมหรอกนะ (ขออนุญาตใช้คำพูดกูครับ) ผมรู้สึกว่าชีวิตผมไม่สามารถที่จะกำหนดเส้นทางในชีวิตเลย ไม่ว่าจะเสนอแนวทางอะไรไปมากมาย เขาก็ไม่เอาเลยครับ บอกว่าเดี๋ยวก็เหนื่อย เดี๋ยวก็ไม่ไหว หาอย่างอื่นทำเถอะ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโคตรไร้ประโยชน์เลยครับ ขนาดพ่อยังเห็นว่าผมทำไม่ได้ คิดว่าเดี๋ยวก็เหมือนแม่ บางทีก็รู้สึกแย่จนหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับใคร เพราะกลัวเขามาซ้ำเติมอีก แบบที่เคยโดน (ก็ไม่ได้เรียนเก่งมากครับ แค่อยู่ในเกณฑ์พอใช้ และพอจะเข้าเรียนต่อ มหาลัยได้แค่นั้น)
ผมรู้สึกเศร้าจังครับ เวลาใครบอกให้ผมสู้ๆหรือเป็นกำลังใจให้ ผมยังรู้สึกว่าเขาแค่บอกผ่านๆเพื่อให้ผมจบเรื่องนี้ เพราะเขาขี้เกียจฟัง5555
คือในช่วงเวลานี้ผมรู้สึกอยากให้ซ้ำเติมมากกว่าให้กำลังใจอีกครับ มีความเห็นยังไงบอกผมได้ครับ ว่าผมควรทำยังไงดีกับเรื่องในอนาคตของผมครับ