สวัสดีครับ เรียกผมว่า A ก็ได้ ผมอายุ 25 ปี ผมเป็นพยาบาลวิชาชีพครับ ตอนนี้บรรจุแล้วกำลังอยู่ในช่วงทดลองงานของกรมๆหนึ่งครับ
ทำงานลอยเช้า ซึ่งเป็นความฝันของพยาบาลหลายๆคนเลยล่ะครับ แต่ผมเพิ่งมารู้สึกว่านี่มันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำเลย ก่อนหน้านี้ผมก็บรรจุอีกกรมหนึ่งมาแล้วลาออกครับเพราะผมเบื่องานที่วุ่นวาย และปัญหาขององค์กรโดยเสียเวลาไป 2 ปี กว่าๆ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะอย่างไงถ้าผมอยู่ในระบบราชการครบ 25 ปีผมก็ลาออกแน่นอนครับ ผมไม่ได้หวังเป็นใหญ่เป็นโตอะไรเลย แค่อยากมีชีวิตอิสระ
ผมเองถูกบังคับมาตั้งแต่เด็กแม้แต่เรื่องเล็กน้อยๆ ถูกตีกรอบให้ทำแบบนั้นแบบนี้ ขนาดตอนเรียนมหาลัยยังโดนบังคับเลยครับ
ผมเองเองก้แอบเสียใจคิดว่าถ้าเราไม่ได้เรียนคณะนี้ ตอนนี้เราก็คงจะไม่ทุกข์แบบนี้หรอก อยากย้อนเวลาแต่ทำไม่ได้เลยต้องอดทนต่อไป
ที่นี่พอผมทำใจยอมรับว่าเราจะต้องเป็นพยาบาลตลอดไปแล้วเราก็ควรมีสิทธิ์ได้เลือกอาชีพของเราเองเพื่อเรียนรู้และเรายังอายุไม่มาก
พอบอกพ่อกับแม่ว่าอยากลองไปเป็นอาจารย์ดูท่านก็จะบอกว่าไม่มั่นคงไม่ได้เป็นข้าราชการ แต่แม่เนี่ยจะพูดแทงใจดำเรามาก อย่างเช่น
"จะตัดหางปล่อยวัด"
"ลูกอตัญญู"
อะไรทำนองนี้นะครับ แล้วก็มีขึ้นขึ้นกู จนบางทีผมเองก็โมโหเหมือนกัน แม่ชอบเอาโรคที่เขาเป็นมาอ้างน่ะครับคือท่านป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังแล้วต้องฟอกไตแล้วท่านใช้สิทธิข้าราชการจากพ่อทำให้ไม่เสียค่าใช้จ่าย จึงนำมาขู่เราด้วยเรื่องนี้ว่า เห็นไหมว่าถ้าไม่มีสิทธิข้าราชการจะเป็นอย่างไร แล้วถ้าตัวเองป่วยจะทำอย่างไร คือเรารู้ว่าท่านห่วงเราน่ะครับ เพราะอีกอย่างผมเป็นเกย์ เขาคงคิดว่าผมจะต้องอยู่คนเดียวจนแก่ตายไป แต่สำหรับผมคือขอแค่ได้มีความสุขในการได้เลือกทำอะไรได้เองบ้างแค่นั้น ส่วนเรื่องคู่ชีวิต การเป็นอยู่ของผมก็สุดแล้วแต่การจัดการของผม
ผมเคยคิดว่าถ้าครั้งนี้การเป็นข้าราชการของผมทนไม่ไหวผมเองก็จะหนีแล้ว แล้วคงหายไปเลย แต่พอคิดแบบนั้น กับดัดคำว่ากตัญญูเข้ามาในหัวผมทันทีเลยครับ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น แล้วทำให้ผมมาทุกข์ใจแทน
ผมอยากลองไปสอบ ปริญญาโทเพื่อไปเป็นอาจารย์ / อยากลองสมัครสจ๊วต / อยากไปโรงพยาบาลเอกชนดีๆ / อยากทำพยาบาลแท่นขุดเจาะน้ำมัน เพื่อนำเงินมาวางแผนการเงินเพราะเงินเดือนข้าราชการทำให้ผมไม่มีเงินเหลือมากพอที่จะเก็บอย่างที่ตั้งใจไว้เลยครับ มันมีหลายอย่างที่ผมอยากลองทำก่อนผมจะแก่ไป แค่นั้นแต่ดูเหมือนท่านก็ไม่ยอมเข้าใจสักที จนเราทุกข์มากๆ
ผมอยากถามทุกคนว่า ถ้าวันหนึ่งผมเลือกเดินหนีไม่สนใจการห้ามปราบของพ่อแม่ แล้วผมจะดูเป็นคนเลวมากไหมครับ
ผมอยากทำแบบนั้นโดยไม่รู้สึกผิดในตัวเอง อยากให้ทุกท่าลองแนะนำผมหน่อยครับ
ขอบคุณครับ
พ่อแม่บังคับให้เป็นข้าราชการไม่เปิดใจกับอาชีพอื่นเลย
ทำงานลอยเช้า ซึ่งเป็นความฝันของพยาบาลหลายๆคนเลยล่ะครับ แต่ผมเพิ่งมารู้สึกว่านี่มันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำเลย ก่อนหน้านี้ผมก็บรรจุอีกกรมหนึ่งมาแล้วลาออกครับเพราะผมเบื่องานที่วุ่นวาย และปัญหาขององค์กรโดยเสียเวลาไป 2 ปี กว่าๆ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะอย่างไงถ้าผมอยู่ในระบบราชการครบ 25 ปีผมก็ลาออกแน่นอนครับ ผมไม่ได้หวังเป็นใหญ่เป็นโตอะไรเลย แค่อยากมีชีวิตอิสระ
ผมเองถูกบังคับมาตั้งแต่เด็กแม้แต่เรื่องเล็กน้อยๆ ถูกตีกรอบให้ทำแบบนั้นแบบนี้ ขนาดตอนเรียนมหาลัยยังโดนบังคับเลยครับ
ผมเองเองก้แอบเสียใจคิดว่าถ้าเราไม่ได้เรียนคณะนี้ ตอนนี้เราก็คงจะไม่ทุกข์แบบนี้หรอก อยากย้อนเวลาแต่ทำไม่ได้เลยต้องอดทนต่อไป
ที่นี่พอผมทำใจยอมรับว่าเราจะต้องเป็นพยาบาลตลอดไปแล้วเราก็ควรมีสิทธิ์ได้เลือกอาชีพของเราเองเพื่อเรียนรู้และเรายังอายุไม่มาก
พอบอกพ่อกับแม่ว่าอยากลองไปเป็นอาจารย์ดูท่านก็จะบอกว่าไม่มั่นคงไม่ได้เป็นข้าราชการ แต่แม่เนี่ยจะพูดแทงใจดำเรามาก อย่างเช่น
"จะตัดหางปล่อยวัด"
"ลูกอตัญญู"
อะไรทำนองนี้นะครับ แล้วก็มีขึ้นขึ้นกู จนบางทีผมเองก็โมโหเหมือนกัน แม่ชอบเอาโรคที่เขาเป็นมาอ้างน่ะครับคือท่านป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังแล้วต้องฟอกไตแล้วท่านใช้สิทธิข้าราชการจากพ่อทำให้ไม่เสียค่าใช้จ่าย จึงนำมาขู่เราด้วยเรื่องนี้ว่า เห็นไหมว่าถ้าไม่มีสิทธิข้าราชการจะเป็นอย่างไร แล้วถ้าตัวเองป่วยจะทำอย่างไร คือเรารู้ว่าท่านห่วงเราน่ะครับ เพราะอีกอย่างผมเป็นเกย์ เขาคงคิดว่าผมจะต้องอยู่คนเดียวจนแก่ตายไป แต่สำหรับผมคือขอแค่ได้มีความสุขในการได้เลือกทำอะไรได้เองบ้างแค่นั้น ส่วนเรื่องคู่ชีวิต การเป็นอยู่ของผมก็สุดแล้วแต่การจัดการของผม
ผมเคยคิดว่าถ้าครั้งนี้การเป็นข้าราชการของผมทนไม่ไหวผมเองก็จะหนีแล้ว แล้วคงหายไปเลย แต่พอคิดแบบนั้น กับดัดคำว่ากตัญญูเข้ามาในหัวผมทันทีเลยครับ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น แล้วทำให้ผมมาทุกข์ใจแทน
ผมอยากลองไปสอบ ปริญญาโทเพื่อไปเป็นอาจารย์ / อยากลองสมัครสจ๊วต / อยากไปโรงพยาบาลเอกชนดีๆ / อยากทำพยาบาลแท่นขุดเจาะน้ำมัน เพื่อนำเงินมาวางแผนการเงินเพราะเงินเดือนข้าราชการทำให้ผมไม่มีเงินเหลือมากพอที่จะเก็บอย่างที่ตั้งใจไว้เลยครับ มันมีหลายอย่างที่ผมอยากลองทำก่อนผมจะแก่ไป แค่นั้นแต่ดูเหมือนท่านก็ไม่ยอมเข้าใจสักที จนเราทุกข์มากๆ
ผมอยากถามทุกคนว่า ถ้าวันหนึ่งผมเลือกเดินหนีไม่สนใจการห้ามปราบของพ่อแม่ แล้วผมจะดูเป็นคนเลวมากไหมครับ
ผมอยากทำแบบนั้นโดยไม่รู้สึกผิดในตัวเอง อยากให้ทุกท่าลองแนะนำผมหน่อยครับ
ขอบคุณครับ