ความพยายามกับคนคุยที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป

สวัสดีครับ เกริ่นเรื่องก่อนเลยว่า ผมชอบคนนึงในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ชอบแบบชอบมากๆจนวันนึงหา contact เธอมาได้สำเร็จแล้วเริ่มได้มีโอกาสคุยกันแล้วเราเปิดใจคุยกันว่าเป็นคนคุยนะอะไรแบบนี้ ตอนนี้คุยมาได้นานหลายเดือนแล้วผมไม่อยากคุยนานไปกว่านี้เพราะกลัวจะกลายเป็นเพื่อนที่แสนดีเหมือนทุกๆคนที่เลยผ่านมาครับผมอยากจะขอเป็นแฟนแต่ในบ้างครั้งก็ไม่อยากขอเพราะมีหลายสาเหตุที่ทำให้ผมไม่กล้าไม่ใช่ความกล้าไม่พอนะครับแค่กลัวเขาไม่พร้อม เขาบอกผมตลอดว่าเขายังไม่ค่อยอยากเปิดใจเพราะว่าแฟนเก่าของเขาเคยทำตัวแย่ๆทั้งด่า ทำร้ายร่างกาย มีคนอื่น เขาจึงมีปมกับการเปิดใจอย่างมากซึ่งผมก็รับฟังตลอดแล้วผมคิดว่าผมจะไม่ทำเหมือนแฟนเก่าเขาแน่นอน ผมมีข้อเสียตรงที่ผมชอบให้เขาไปทำนู้นทำนี้ให้เทอไปอาบน้ำ ให้เทอไปหาอะไรกิน บ่นเทอบ่อยเพราะเทอไม่ค่อยดูแลตัวเอง ผมอยากให้เทอดีทั้งสุขภาพร่างกายแล้วก็จิตใจ ตลอดเวลาที่คุยกันมาผมใส่ใจเขาทุกอย่างทุกรายละเอียด มีซื้อขนมไปให้กินบ้าง พาไปทานข้าวอร่อยๆ ปลุกเธอทุกเช้าให้ไปเรียนทัน พาเทอไปเที่ยวทั้งใกล้และไกล ซึ่งเวลาเทออยู่กับผมเทอดูมีความสุขมากๆ แต่พอแยกย้ายกลับหอหรือกลับบ้านเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน เวลาคุยผ่านแชทเธอดูไม่อยากคุยกับผมเลยครับเหมือนแชทหนักไปทางขวา หรือเวลาเราคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ เราจะต่างคนต่างเงียบซะเป็นส่วนใหญ่ แล้วต่างคนต่างหลับไป ผมเป็นคนที่ผู้หญิงเข้ามาหาเยอะมากครับแต่ผมก็ยังยืนยันที่จะคุยกับเขาคนเดียวต่อไปบางครั้งผมก็ท้อแล้วไม่รู้ควรจะทำยังไงต่อไปแล้วเนื่องจากตัวผมเองเวลาผมรู้สึกรักใครผมจะใส่ใจมากๆและกลายเป็นคนคิดมากถึงมากที่สุด ผมไม่รู้ว่าการพยายามของผมมันได้ผลบ้างหรือป่าวจนบางทีผมก็ท้อแล้วอยากพัก เหมือนผมพยายามอยู่คนเดียว แต่ว่าถ้าไม่มีผมแล้วผมกลัวเทอจะไม่ดูแลตัวเองอีก แต่ถ้าผมอยู่แบบนี้ต่อไปจะกลายเป็นผมเองที่แย่ลง จึงไม่รู้ควรทำยังไงแล้วครับ