เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ประสบเหตุเอง แต่เด็กคนนี้บ้านติดอยู่กับบ้านแม่เรา เราเลยได้รับรู้เรื่องขจองเด็กคนนี้เป็นระยะ
ในใจเราสงสารเด็กคนนี้มา แต่เนื่องจากเราก็ฐานะไม่เอื้อที่จะช่วยเหลือใครได้สักเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่ได้รับรู้ถึงเรื่องของเด็กคนนี้ เราหดหู่
และสงสารจับใจ จนเราอยากระบายออกมาบ้าง เด็กผู้ชายคนนี้อายุ 16 เรียน ปวช. ปี 2 มีใจที่เป็นหญิง ชื่อ น้อง มอ (นามสมมุติ )
น่าจะประมาณ 6 เดือนก่อน มอ ขี่รถไปตลาดกับแม่ ตอนกลับบ้านจะเลี้ยวเข้าซอย ขี่รถเลี้ยวตัด กับ มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ๆ
กระเด็นไปคนละทิศ ละทาง น้องมอ ขาขาด สลบเพราะเห็นขาตัวเองขาด ส่วนแม่ กระดูก หัก ทั้งแขนและขา
มอ ไปรักษา โรงพยาบาลรัฐตามสิทธืบัตรทอง ส่วนแม่รักษาโรงพยาบาลตามสิทธิ์ประกันสังคม เนื่องจากรถน้องไม่มี พรบ.
และเป็นฝ่ายผิดอีก ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้ ส่วนพ่อน้อง ทำงานเป็นยาม ปกติเป็นคนประสาทไม่ดี ต้องกินยาเป็นประจำ
พอเกิดเห็ตุการณ์แบบนี้ ก็ช๊อค ในช่วงแรก เพื่อนๆ ของน้อง ก็ช่วยระดมเงินมาช่วยเหลือ ตอนน้องฟื้นขึ้นมหลังจากตัดขา
ถึงจะร้องไห้บ้าง แต่เพื่อนมาเยี่ยมหลายคน ก็ยังยิ้มได้ เพราะได้กำลังใจจากคนหลายคน แม่น้องอกจากโรงพยาบาลก่อนน้อง
ออกมาก็ต้องใส่แพมเพริส์ เพราะเดินไม่ได้ กระดูก แขน หักข้างนึง ขาหักข้างนึง พ่อเลยต้องแว๊บออกมาเปลี่ยนแพมเพริส์ และหาข้าว
ให้กินช่วงกลางวันทุกวัน แล้วเพื่อนร่วมงานก็เอาไปรายงานหัวหน้า ว่าพ่อชอบหายไปตอนกลางวัน พ่อโดนไล่ออกจากงาน
ความเครียดเริ่มมา ยาโรคประสาท ปกติแม่เป็นคนไปขอหมอที่โรงพยาบาลให้ พอตอนนี้แม่เดินไม่ได้ พ่อไม่มียากิน โรคประสา่ท
เริ่มกำเริบ ไฟโดนตัด อยู่กันมีดๆ ร้อนๆ พ่อเครียด เอาตูเย็นออกมาทุบ น้องมอออกมาจาโรงพยาบาล ต้องไปล้างแผล ไม่มีเงินค่ารถไป ไปล้างบ้าง ไม่ล้างบ้าง แผลอักเสบ โดนตัดขาเพิ่ม คนแม่กินยา ก็แพ้ยา หน้าตามีแต่ตุ่มพุพอง คนพ่ออาละวาดจนต้งอไปอยู่โรงพยาบาลศรีธันญา ตอนแรกน้อง มอ ก็สุขภาพจิตดี แต่ตอนหลังคงเครียดมาก เอายาโรงประสาทมากิน ไป 20 เม็ด ตอนนี้ น้อง มอ เลยต้องไปน้องโรงพยาบาลเดียวกับพ่อ
ทำไมเด็กคนนึงต้องมารับเรื่องสาหัสขนาดนี้ด้วย ตั้งแต่เราเกิดมา เรารู้สึกว่าน้อง มอ น่าสงสารที่สุด
แม่เราก็หากับข้าวให้กินบ้าง ซื้อแพมเพิร์สให้บ้าง ตามที่มีกำลังจะช่วย เราสามารถช่วยน้องทางไหนได้อีกไหมคะ
หน่วยงานไหนที่พอจะช่วยน้องได้อีก ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
วิบากกรรมอันใด ถึงให้เด็กคนหนึ่งอายุ 16 ปี คนหนึ่งต้องรับความทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้
ในใจเราสงสารเด็กคนนี้มา แต่เนื่องจากเราก็ฐานะไม่เอื้อที่จะช่วยเหลือใครได้สักเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่ได้รับรู้ถึงเรื่องของเด็กคนนี้ เราหดหู่
และสงสารจับใจ จนเราอยากระบายออกมาบ้าง เด็กผู้ชายคนนี้อายุ 16 เรียน ปวช. ปี 2 มีใจที่เป็นหญิง ชื่อ น้อง มอ (นามสมมุติ )
น่าจะประมาณ 6 เดือนก่อน มอ ขี่รถไปตลาดกับแม่ ตอนกลับบ้านจะเลี้ยวเข้าซอย ขี่รถเลี้ยวตัด กับ มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ๆ
กระเด็นไปคนละทิศ ละทาง น้องมอ ขาขาด สลบเพราะเห็นขาตัวเองขาด ส่วนแม่ กระดูก หัก ทั้งแขนและขา
มอ ไปรักษา โรงพยาบาลรัฐตามสิทธืบัตรทอง ส่วนแม่รักษาโรงพยาบาลตามสิทธิ์ประกันสังคม เนื่องจากรถน้องไม่มี พรบ.
และเป็นฝ่ายผิดอีก ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้ ส่วนพ่อน้อง ทำงานเป็นยาม ปกติเป็นคนประสาทไม่ดี ต้องกินยาเป็นประจำ
พอเกิดเห็ตุการณ์แบบนี้ ก็ช๊อค ในช่วงแรก เพื่อนๆ ของน้อง ก็ช่วยระดมเงินมาช่วยเหลือ ตอนน้องฟื้นขึ้นมหลังจากตัดขา
ถึงจะร้องไห้บ้าง แต่เพื่อนมาเยี่ยมหลายคน ก็ยังยิ้มได้ เพราะได้กำลังใจจากคนหลายคน แม่น้องอกจากโรงพยาบาลก่อนน้อง
ออกมาก็ต้องใส่แพมเพริส์ เพราะเดินไม่ได้ กระดูก แขน หักข้างนึง ขาหักข้างนึง พ่อเลยต้องแว๊บออกมาเปลี่ยนแพมเพริส์ และหาข้าว
ให้กินช่วงกลางวันทุกวัน แล้วเพื่อนร่วมงานก็เอาไปรายงานหัวหน้า ว่าพ่อชอบหายไปตอนกลางวัน พ่อโดนไล่ออกจากงาน
ความเครียดเริ่มมา ยาโรคประสาท ปกติแม่เป็นคนไปขอหมอที่โรงพยาบาลให้ พอตอนนี้แม่เดินไม่ได้ พ่อไม่มียากิน โรคประสา่ท
เริ่มกำเริบ ไฟโดนตัด อยู่กันมีดๆ ร้อนๆ พ่อเครียด เอาตูเย็นออกมาทุบ น้องมอออกมาจาโรงพยาบาล ต้องไปล้างแผล ไม่มีเงินค่ารถไป ไปล้างบ้าง ไม่ล้างบ้าง แผลอักเสบ โดนตัดขาเพิ่ม คนแม่กินยา ก็แพ้ยา หน้าตามีแต่ตุ่มพุพอง คนพ่ออาละวาดจนต้งอไปอยู่โรงพยาบาลศรีธันญา ตอนแรกน้อง มอ ก็สุขภาพจิตดี แต่ตอนหลังคงเครียดมาก เอายาโรงประสาทมากิน ไป 20 เม็ด ตอนนี้ น้อง มอ เลยต้องไปน้องโรงพยาบาลเดียวกับพ่อ
ทำไมเด็กคนนึงต้องมารับเรื่องสาหัสขนาดนี้ด้วย ตั้งแต่เราเกิดมา เรารู้สึกว่าน้อง มอ น่าสงสารที่สุด
แม่เราก็หากับข้าวให้กินบ้าง ซื้อแพมเพิร์สให้บ้าง ตามที่มีกำลังจะช่วย เราสามารถช่วยน้องทางไหนได้อีกไหมคะ
หน่วยงานไหนที่พอจะช่วยน้องได้อีก ช่วยแนะนำด้วยนะคะ