เราไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคนที่ซื่อสัตย์กับความรักจึงต้องช้ำใจตลอด เราไม่เคยว่าเราเป็นคนดีแต่ทุกครั้งที่เรามีความรักเราจะซื่อสัตย์ตลอด ..
เราคบกับคนๆนึงตั้งแต่สมัยม.4 จนถึงปัจจุบันเราอยู่ปี2แล้ว คือคบๆเลิกๆกันตั้งแต่สมัยมัธยม รู้ว่ามันไปต่อไม่ได้แต่ก็ยืดยาวมาตั้ง4-5ปี เราให้โอกาสเขาทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไร ติดเพื่อนติดหนังติดเกมส์ติดเที่ยว เรารับได้หมดขอแค่บอก เขารู้ว่าเราเป็นคนที่ให้อภัยเขามาตลอด เขาเลยมักจะชอบทำสิ่งที่รับปากกับเราว่าจะไม่ทำ แต่ก็ทำตลอด เพราะคิดว่าขอโทษเดี๋ยวเราก็หายเดี๋ยวเราก็ให้อภัย มันก็จิงเว่ยคือเราให้อภัยเขามาตลอด จนเขาไม่เคยเห็นคุณค่าของโอกาสที่เราเคยให้เลย จนมาปัจจุบันกว่าเราจะตัดใจจากเขาได้พอสมควร ไม่ใช่ว่าลืมได้ไปเลยแต่แค่ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับเขาเท่าเมื่อก่อน มาวันนี้เขาทักมาขอโทษเราทุกสิ่งทุกอย่าง สัญญาว่าจะปรับตัว จะไม่ให้มันเกิดเรื่องเหมือนในอดีตขึ้นมาอีก ถึงเพื่อนจะเตือนเรายังไง เราก็รั้นไม่เคยฟังเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยม เพื่อนจะบอกเขาไม่ดีแค่ไหน แต่สำหรับเราเราก็มองเขาดีมาตลอด มาวันนี้เราก็ยังคิดให้โอกาสเขา หวังว่าเขาคงอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต เขาอาจจะอยากกลับตัวจริงๆ เรายอมให้โอกาสเขาไป 3-4วันแรกก็ดี แต่พอช่วงหลังก็ทำให้รู้ว่า เขาก็ยังเป็นคนคนเดิม ที่ไม่เคยคิดจะปรับปรุงตัวเพื่อใคร ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขาจะพูดเหมือนคนไม่ใช่คนผิด ไม่รู้สึกผิด ตอนนี้เราก็แค่ผิดหวังในตัวเองที่ยังไปคาดหวังกับคนอย่างเขาคิดว่าเขาคงจะปรับปรุงตัว คือคนๆนึงมันจะผิดหวังกับคนเดิมได้ซักกี่รอบถึงจะจำหรอ เราเกลียดตัวเองที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเราก็ยังรักและซื่อสัตย์กับคนนี้มาโดยตลอด ที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างเพื่อเขาจริงๆ แต่สิ่งที่เราได้รับกลับจากเขา มันไม่ได้ครึ่งที่เราให้เขาเลย เราไม่ได้อยากทวงความรักจากเขาหรอกนะแต่ถ้าเราได้ครึ่งนึงที่เราทำให้เขาเราคงจะรู้สึกดีมากจริงๆ ถ้าไม่คิดจะรักกันแล้วจะกลับมาทำไมอีกอ่ะ กลับมาให้เรารู้สึกเท่าเดิม แล้วก็ทิ้งไปเหมือนเดิม สุดท้ายคนที่โง่ก็คงเราเหมือนเดิม อย่าเป็นเลยคนที่จงรักภักดีอ่ะ เขาไม่ได้คิดว่าเราดีนะ เขาคิดว่าเราโง่ นิทานเล่มเดิมสุดท้ายมันก็คงจบแบบเดิม ผิดหวังแล้วผิดหวังเล่า
เราให้โอกาสเขาเพื่อให้เขากลับเข้ามาทำร้ายหัวใจเราอีก
เราคบกับคนๆนึงตั้งแต่สมัยม.4 จนถึงปัจจุบันเราอยู่ปี2แล้ว คือคบๆเลิกๆกันตั้งแต่สมัยมัธยม รู้ว่ามันไปต่อไม่ได้แต่ก็ยืดยาวมาตั้ง4-5ปี เราให้โอกาสเขาทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไร ติดเพื่อนติดหนังติดเกมส์ติดเที่ยว เรารับได้หมดขอแค่บอก เขารู้ว่าเราเป็นคนที่ให้อภัยเขามาตลอด เขาเลยมักจะชอบทำสิ่งที่รับปากกับเราว่าจะไม่ทำ แต่ก็ทำตลอด เพราะคิดว่าขอโทษเดี๋ยวเราก็หายเดี๋ยวเราก็ให้อภัย มันก็จิงเว่ยคือเราให้อภัยเขามาตลอด จนเขาไม่เคยเห็นคุณค่าของโอกาสที่เราเคยให้เลย จนมาปัจจุบันกว่าเราจะตัดใจจากเขาได้พอสมควร ไม่ใช่ว่าลืมได้ไปเลยแต่แค่ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับเขาเท่าเมื่อก่อน มาวันนี้เขาทักมาขอโทษเราทุกสิ่งทุกอย่าง สัญญาว่าจะปรับตัว จะไม่ให้มันเกิดเรื่องเหมือนในอดีตขึ้นมาอีก ถึงเพื่อนจะเตือนเรายังไง เราก็รั้นไม่เคยฟังเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยม เพื่อนจะบอกเขาไม่ดีแค่ไหน แต่สำหรับเราเราก็มองเขาดีมาตลอด มาวันนี้เราก็ยังคิดให้โอกาสเขา หวังว่าเขาคงอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต เขาอาจจะอยากกลับตัวจริงๆ เรายอมให้โอกาสเขาไป 3-4วันแรกก็ดี แต่พอช่วงหลังก็ทำให้รู้ว่า เขาก็ยังเป็นคนคนเดิม ที่ไม่เคยคิดจะปรับปรุงตัวเพื่อใคร ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขาจะพูดเหมือนคนไม่ใช่คนผิด ไม่รู้สึกผิด ตอนนี้เราก็แค่ผิดหวังในตัวเองที่ยังไปคาดหวังกับคนอย่างเขาคิดว่าเขาคงจะปรับปรุงตัว คือคนๆนึงมันจะผิดหวังกับคนเดิมได้ซักกี่รอบถึงจะจำหรอ เราเกลียดตัวเองที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเราก็ยังรักและซื่อสัตย์กับคนนี้มาโดยตลอด ที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างเพื่อเขาจริงๆ แต่สิ่งที่เราได้รับกลับจากเขา มันไม่ได้ครึ่งที่เราให้เขาเลย เราไม่ได้อยากทวงความรักจากเขาหรอกนะแต่ถ้าเราได้ครึ่งนึงที่เราทำให้เขาเราคงจะรู้สึกดีมากจริงๆ ถ้าไม่คิดจะรักกันแล้วจะกลับมาทำไมอีกอ่ะ กลับมาให้เรารู้สึกเท่าเดิม แล้วก็ทิ้งไปเหมือนเดิม สุดท้ายคนที่โง่ก็คงเราเหมือนเดิม อย่าเป็นเลยคนที่จงรักภักดีอ่ะ เขาไม่ได้คิดว่าเราดีนะ เขาคิดว่าเราโง่ นิทานเล่มเดิมสุดท้ายมันก็คงจบแบบเดิม ผิดหวังแล้วผิดหวังเล่า