ทำใมเราถึงเลวได้ขนาดนี้

ผมเกิดมา27ปีไม่ได้ทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจสักอย่างมีเเต่ทำให้เขาเป็นทุกข์เรื่องที่เลวร้ายสุดก็ตอนผมเรียนมหาลัยเรียนจนถึงปี4 เทอม2 ก้อโง่ไปทำเรื่องชั่วๆตามเพื่อน(แต่ผมไม่ได้โทษเพื่อนนะ)เพราะตัวผมเองทั้งนั้นเงินพ่อเเม่ก้อส่งให้ไม่เคยขาดก้อไปเสพยาเเล้วเพื่อนก้อชวนไปปล้นจนถูกจับติดคุกอยู่3ปี8เดือนสุดท้ายก้อไม่จบประกันไม่ได้พอพ้นโทษออกมา3เดือนเเรกเขาก้อสบายใจแหละแต่ผมก้อเห็นแก่ตัวหันกลับไปทำเรื่องเลวๆตอนนี้ผมพยายามคิดว่าสิ่งที่ต้องทำคือช่วยงานที่บ้านซึ้งก็ไม่ได้หนักอะไรเขาเปิดร้านขายของชำให้ผมดูแลแต่พอผมกลับมาดูที่ความรู้สึกตัวเองจริงๆแล้วผมไม่รู้สึกรักใครเลยแม้กระทั่งตัวผมเองทั้งๆที่ผมคิดวนไปวนมาว่าเราต้องอยู่เพื่อพ่อแม่ที่รักเราเอาใจเราทำให้เรามาตลอดแต่เรากลับชั่วเองที่สร้างเเต่เรื่องให้เขาต้องเสียน้ำตาตลอดมาซึ้งความคิดผมคิดได้นะว่าปัญหาที่ต้องแก้คือตัวเราล้วนๆพ่อกับแม่ทำหน้าที่ของเขามอบทุกอย่างให้ปมดีมากๆดีกว่าเด็กคนอื่นมากถ้าเทียบจากแถวที่ผมอยู่แต่พอกลับมาดูที่จิตสำนึกผมจริงๆแล้วผมไม่ได้รู้สึกสักนิดเลยหรือฉุกขึ้นในใจว่าสิ่งที่ต้องทำมันไม่ยากเลยเเค่ทำตัวให้ดีพ่อกับแม่สร้างทุกอย่างรากฐานให้ผมดีมาตลอดทำใมผมไม่มีความรู้สึกนั้นสักนิดเลยว่าเราต้องอยู่ทำตัวให้ดีเพื่อคนทีารักเรามากๆผมเห็นแก่ตัวมากผมไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำตอนนี้มันเฉยชามากไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดทั้งที่คิดได้ทุกวันว่าสิ่งที่ควรจะทำให้พ่อกับแม่ครอบครัวนั้นสบายใจบ้างไม่มีผมเขาคงจะมีความสุขมากแต่ผมไม่ได้คิดจะตายนะผมไม่อ่อนแอขนาดนั้นแค่ว่าผมถามตัวเองถามใจเราทุกวันคิดทุกวันแต่จริงๆแล้วในใจผมจิตใจผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิดมันคืออะไรความรู้สึกเฮยได้ขนาดนี้นั่งดูพ่อแม่ตัวเองร้องต่อหน้าได้ขนาดนร้เลวขนาดนี้พ่อเเม่เสียน่ำตาไม่รู้กี่ครั้งจนแววตาเขาเศร้ามากตินนี่ผมทำไว้หนักมากแต่ทำใมจิตสำนึกของผมถึงไม่ได้รู้สึกสักนิดทั้งๆที่เราคิดได้