เจอปัญหาตอนม.3เรื่องเพื่อน ทำไงดีคะ?

นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าตกหล่นตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะตอนนี้เราอยู่ม.3จริงๆเรื่องมันเกิดขึ้นนานแล้วประมาณ3เดือนที่เเล้ว;-;จริงๆเราก็ปลอบใจตัวเองเเล้วพอหายบ้างเเต่ก็ยังทำให้ลืมเรื่องพวกนั้นไม่ได้
พอนึกขึ้นมาใจเราสั่นน้ำตาจะไหลตลอดเลยคิดว่าหนักจริงๆ..โอเคค่ะเข้าเรื่องเลย.คือเรื่องมันเกิดขึ้นตอนเดือนก.ค.(ซึ่งตอนนั้นรร.เราใกล้สอบกลางภาค)
อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนสนิทเราเรียกเรามาคุยด้วย(แบบคุยเป็นกลุ่มนะ)คือไม่ขอเล่าเรื่องที่คุยนะคะเราพิมพ์ไม่ได้จริงๆเเต่ก็สรุปสั้นๆว่า
เราโดนเตือนจากเพื่อนเพราะเราชักสีหน้าใส่เขา(คือเราเป็นคนหน้านิ่งและมีปัญหาทางสายตาเลยดูเป็นงั้น)เเละตอนนั้นคำพูดที่เรานำกลับมาคิดคือคำว่า "กูไม่อยากเห็นคนอื่นมองไม่ดีนะ"และ"คือโตเเล้ว" และ "สก๊อย"จริงๆมันเป็นประโยค
ทิ้งท้ายอะ(ไม่ได้คุยกันอีกเลย)และตอนนี้ได้เป็นปมชีวิตของเราเเล้ว 

เเต่เนื่องด้วยตัวเราก็ชอบเพื่อนทั้ง5คนมาก เราชอบเขาฟังเขาตามเขาทุกอย่างคงเพราะเสียงเราไม่ค่อยดังมั้งเเต่พูดแบบนี้ก็ดูเข้าข้างตัวเองเนอะ
เพราะเราก็มีส่วนผิดจากพฤติกรรมเราด้วยถึงแม้จะเป็นเเค่ภายในกลุ่มเรา ก็โอเคปรับแล้วก็ทำได้ ทำตรงนั้นให้ดีขึ้นคนอื่นก็บอกดีขึ้น. แต่ปัญหามันอยู่ตรง
หลังจากนั้นเราไม่เหมือนเดิมเราเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง.เรากลับบ้านไปร้องไห้ทั้งคืนไม่ได้ทำอะไรเหม่อๆไปซักพักถึงขั้นไม่คุยกับคนอื่นเลยจนครูถามว่าเหนื่อยหรอเป็นอะไรมั้ย เเค่ใจคิดว่าไม่ไหวมันก็ร้องไห้ออกมาเเล้วแต่เพื่อนกลุ่มนั้นก็ไม่ได้เข้ามาถามเข้ามาปลอบ

คือตอนนั้นเราไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลยเพราะเพื่อนเราน้อยที่นั่งข้างก็เพื่อนกลุ่มนั้นเเต่ถ้าวันไหนเพื่อนคนหนึ่งในอีกกลุ่ม(คือเราอยู่สองกลุ่ม)ไม่มาเราก็จะขอไปนั่งตรงนั้นเเทนซึ่งนั้นดีมากเราก็คุยได้ปกติเเต่พอเราไปนั่งที่เดิมมันก็เป็นเหมือนเดิมนะเเต่มันเปลี่ยนตรงที่ไม่มีเราเเล้ว
เราไม่เคยเกลียดเพื่อนเลยอยากขอบคุณเพื่อนด้วยซ้ำอยากคุยเเบบสนิทเหมือนเดิมเที่ยวเหมือนเดิมเเต่เพื่อนเริ่มเเยกเราออกมาเราก็เริ่มรู้ตัวเลยปลีกตัวเอง
ออกคุยเฉพาะเรื่องจำเป็นเขาชวนกันไปเที่ยวทำงานกันเราก็นั่งเเยกเงียบๆไม่ก็วาดรูป ตอนนั้นเราไม่แน่ใจว่าสนิทกับเพื่อนมั้ยหรือเราเลิกสนิทกันเเล้วจนกระทั่งเริ่มมารู้ว่าเพื่อนจะย้ายที่นั่งกันโดยไม่บอกเราคือบางคนอาจไม่คิดมากนะ55เเต่เรา
แบบไม่มีเพื่อนนั่งด้วย เราเลยขอเปลี่ยนที่กับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเพื่อนก็โอเคเข้าใจเรา.

ตอนนี้เรารู้เเล้วว่าเออไม่สนิทเหมือนเดิมไม่ได้ดูจากคำพูดเเต่สายตาเขา น้ำเสียงเขามันบอกได้ชัด.ตอนที่คนอื่นชมเราหรือเราแข่งทำกิจกรรมให้โรงเรียนเพื่อนกลุ่มนั้นก็จะมองมาด้วยสายตาแปลกๆเเต่เราไม่เคยโกรธนะ
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน55.ตอนนี้เราสอบปลายภาคเสร็จเเล้วค่ะเราปรับปรุงทุกอย่างให้ดีขึ้นจากเดิมตั้งใจเรียนไม่คุยในห้องเรียกว่าคุยน้อยลงดีกว่า.อีกเรื่องคือ
เราเป็นคนชอบพูดสุนทรพจน์ไม่ก็อะไรที่เกี่ยวกับความคิดจนกระทั่งคำว่าสก๊อยในวันนั้นเราก็เริ่มไม่มั่นใจเเล้วว่าเราพูดสุนทรพจน์ต่อดีมั๊ย เเละส่วนตัวเราก็ชอบฟังเพลงของพี่ Cyanide มากๆ(เป็นคนแข่งtherapperค่ะ)พอเราแชร์ลงเฟสหรือเอามาร้องเพื่อนก็บอกว่าสก๊อยไม่ว่าเพลงไหนๆที่เราร้องก็โดนบอกแบบนั้นหมดจนเราตัดสินใจเลิกฟังเพลงแนวrapหรืออะไรพวกนั้นเลย.พอนานเข้าเราเริ่มหนักขึ้นมันกระทบทุกการกระทำของเราหนังตา ข้อมือ คอเราเริ่มกระตุกและปากสั่นบางเวลาจนได้ไปหาหมอ
เเล้วเราเป็นคนที่ไม่ค่อยเล่น ig เล่นเฟสก็เล่นเกมดูคลิปไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่น เรื่องที่ชอบก็ไม่ค่อยเหมือนคนอื่น เลยทำให้ตอนนี้ทุกอย่างรอบๆตัวมันมี
น้อยมากๆทั้งการเข้าสังคมกับเพื่อนสรุปก็คือตอนนี้เรามีเพื่อนไม่ถึง5คนที่สนิทเราเลยตัดสินใจหากิจกรรมทำช่วยงานโรงเรียนแต่ก็มักจะโดนสายตา ท่าทาง
แปลกๆของเพื่อนกลุ่มนั้นจ้องมาที่เราเสมอ เเต่เราก็ไม่โกรธเหมือนเดิมตอนนี้เราเลยอยากจะถามทุกคนค่ะว่า
"เราจะสนิทกับเพื่อนได้เหมือนเดิมมั้ย เเล้วเราควรทำยังไงต่อไปนี้เพราะเราก็เสียดายความสนิทของเราที่มีมาเป็นปีจริงอยู่ที่เราพัฒนาตัวเองเเต่เขาก็มองเราเป็นแบบเดิม เราควรไปคุยกับเพื่อนพยายามสนิทเหมือนเดิมหรือพอดีคะ คำว่าโตเเล้วคืออะไรคะ ลาออกดีมั๊ยคะ"

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะแล้วก็ขอบคุณทุกคำตอบนะคะ