เคยตั้งคำถามกับตัวเองไหมว่า "การมีชีวิตอยู่คืออะไร?" หรือ "เรามีชีวิตอยู่เพื่อใคร เพื่ออะไร?" หลายคนอาจมีคำตอบแตกต่างกันไป
28 ปีที่ผ่านมา ฉันเฝ้าตั้งคำถามกับตัวเองว่า ฉันมีชีวิตอยู่ไปทำไมนะ?
แต่ฉันกลับไม่เคยจะหาคำตอบเจอเลยสักครั้ง
มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันได้เรียนรู้ คือ ชีวิตของคนเราช่างไม่แน่นอน
เมื่อวานอาจมีความสุขมากจนฉันมองทุกอย่างสดใจและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่วันนี้ฉันอาจใจสลายจนไม่มีชิ้นดี...
หากเป็นเมื่อก่อน เวลาเหนื่อยและเสียใจ
ฉันคงพยายามดูยูทูป อ่านบทความต่างๆ พูดคุยกับคนรอบข้างเพื่อที่จะหาเหตุผลสนับสนุนในการมีชีวิตอยู่
ทุกคนมักจะพร่ำบอกว่า ชีวิตเรามีค่าแค่ไหน โลกเรามีมุมสวยงามซ่อนอยู่เพียงใด และความสุขต่างๆนั้นมีอยู่รอบๆตัวเรา
แต่ทุกวันนี้ ฉันกลับรู้สึกเสมอว่า ชีวิตฉันไม่มีอะไรเลย...
จะมีก็เพียงความสุขชั่วครั้งคราวที่ช่างเปราะบางและถูกพรากไปอย่างง่ายดาย แล้วหลังจากนั้น ความรู้สึกทุกข์ทรมานมากกว่าหลายเท่าก็เข้ามาแทนที่
ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว...การไม่มีตัวตนอยู่ ไม่ต้องสุขและไม่ต้องกลัวว่าจะมีความทุกข์ มันจะดีกว่าไหมนะ?
ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันยิ่งเริ่มไม่กลัวความตาย แต่ใช่ ฉันยังกลัวเจ็บนะ...
ในทุกวัน ฉันเริ่มสรรหาวิธี ที่ทำให้ฉันตายไปอย่างไม่ทรมานนัก ไม่เดือดร้อนคนอื่น และฉันต้องมั่นใจว่าฉันจะจากไปจริงๆ
ตั้งแต่เด็กจนย่างเข้าวัยรุ่น...ฉันเคยกินยาเกินขนาด 2 ครั้ง แต่ก็รอดมาได้ มันทรมานและคงไม่ได้ผล...
หลายเดือนที่ผ่านมา ฉันเริ่มมีความสุขกับการกรีดข้อมือตัวเอง
จากการกรีดเป็นเส้นบางๆ กลายมาเป็นการกรีดที่บาดลึกเข้าไปในเนื้อมากขึ้น
ทุกครั้งที่เลือดไหลออกมาเพราะคมมีด ฉันร้องไห้ออกมา มันเป็นความรู้สึกเศร้าแต่ก็โล่งใจอย่างประหลาด
แม้จะรู้ว่า แค่การกรีดข้อมือ คงไม่ทำให้ฉันตายไป แต่แค่ได้เข้าใกล้ความตายสักนิด ใจฉันก็ชื้นขึ้นมามากมายเหลือเกิน
ร่องรอยคมมีดที่มีบนข้อมือ ไม่เคยมีใครได้เห็น เพราะฉันมีนาฬิกาคู่ใจที่ใช่ใส่ปกปิดเสมอ
ฉันเห็นหลายคนในโลกโซเชียลบอกว่า การฒ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเอง คือการประชดและเรียกร้องความสนใจ
แต่สำหรับฉัน...ฉันแค่รู้สึกว่ามันช่วยแบ่งเบาความทุกข์ที่มีอยู่ในใจเท่านั้นเอง
ฉันนั่งมองรอยแผลของตัวเอง แล้วรู้สึกจิตใจสงบ ถึงแม้จะไม่เคยมีใครรู้หรือเห็นก็ตาม...
ฉันเลือกที่จะไม่มีชีวิตอยู่
28 ปีที่ผ่านมา ฉันเฝ้าตั้งคำถามกับตัวเองว่า ฉันมีชีวิตอยู่ไปทำไมนะ?
แต่ฉันกลับไม่เคยจะหาคำตอบเจอเลยสักครั้ง
มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันได้เรียนรู้ คือ ชีวิตของคนเราช่างไม่แน่นอน
เมื่อวานอาจมีความสุขมากจนฉันมองทุกอย่างสดใจและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่วันนี้ฉันอาจใจสลายจนไม่มีชิ้นดี...
หากเป็นเมื่อก่อน เวลาเหนื่อยและเสียใจ
ฉันคงพยายามดูยูทูป อ่านบทความต่างๆ พูดคุยกับคนรอบข้างเพื่อที่จะหาเหตุผลสนับสนุนในการมีชีวิตอยู่
ทุกคนมักจะพร่ำบอกว่า ชีวิตเรามีค่าแค่ไหน โลกเรามีมุมสวยงามซ่อนอยู่เพียงใด และความสุขต่างๆนั้นมีอยู่รอบๆตัวเรา
แต่ทุกวันนี้ ฉันกลับรู้สึกเสมอว่า ชีวิตฉันไม่มีอะไรเลย...
จะมีก็เพียงความสุขชั่วครั้งคราวที่ช่างเปราะบางและถูกพรากไปอย่างง่ายดาย แล้วหลังจากนั้น ความรู้สึกทุกข์ทรมานมากกว่าหลายเท่าก็เข้ามาแทนที่
ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว...การไม่มีตัวตนอยู่ ไม่ต้องสุขและไม่ต้องกลัวว่าจะมีความทุกข์ มันจะดีกว่าไหมนะ?
ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันยิ่งเริ่มไม่กลัวความตาย แต่ใช่ ฉันยังกลัวเจ็บนะ...
ในทุกวัน ฉันเริ่มสรรหาวิธี ที่ทำให้ฉันตายไปอย่างไม่ทรมานนัก ไม่เดือดร้อนคนอื่น และฉันต้องมั่นใจว่าฉันจะจากไปจริงๆ
ตั้งแต่เด็กจนย่างเข้าวัยรุ่น...ฉันเคยกินยาเกินขนาด 2 ครั้ง แต่ก็รอดมาได้ มันทรมานและคงไม่ได้ผล...
หลายเดือนที่ผ่านมา ฉันเริ่มมีความสุขกับการกรีดข้อมือตัวเอง
จากการกรีดเป็นเส้นบางๆ กลายมาเป็นการกรีดที่บาดลึกเข้าไปในเนื้อมากขึ้น
ทุกครั้งที่เลือดไหลออกมาเพราะคมมีด ฉันร้องไห้ออกมา มันเป็นความรู้สึกเศร้าแต่ก็โล่งใจอย่างประหลาด
แม้จะรู้ว่า แค่การกรีดข้อมือ คงไม่ทำให้ฉันตายไป แต่แค่ได้เข้าใกล้ความตายสักนิด ใจฉันก็ชื้นขึ้นมามากมายเหลือเกิน
ร่องรอยคมมีดที่มีบนข้อมือ ไม่เคยมีใครได้เห็น เพราะฉันมีนาฬิกาคู่ใจที่ใช่ใส่ปกปิดเสมอ
ฉันเห็นหลายคนในโลกโซเชียลบอกว่า การฒ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเอง คือการประชดและเรียกร้องความสนใจ
แต่สำหรับฉัน...ฉันแค่รู้สึกว่ามันช่วยแบ่งเบาความทุกข์ที่มีอยู่ในใจเท่านั้นเอง
ฉันนั่งมองรอยแผลของตัวเอง แล้วรู้สึกจิตใจสงบ ถึงแม้จะไม่เคยมีใครรู้หรือเห็นก็ตาม...