ตอนป.5 เราเจอผู้หญิงคนนึง คือคนนี้โดนทั้งห้องแบนสาเหตุเพราะขโมยของค่ะ เราไม่รู้เรื่องจริงหรือเปล่า แต่จำได้ลางๆว่ามันมีหลักฐานอยู่ทำให้ทั้งห้องปักใจเชื่อ ตัวเราเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็เป็นเพื่อนกับคนคนนั้นค่ะ แม้ว่าทั้งห้องจะไม่ชอบเพื่อนเราก็ตาม ขนาดตอนทำงานกลุ่ม คนอื่นให้เราอยู่ด้วยได้แต่ไม่เพื่อนเราอยู่ ถึงเราจะขอร้องแล้ว คนอื่นก็ไม่ยอม ตอนนั้นจำไม่ได้ว่าเราตัดสินใจยังไง แต่ตอนนั้นก็ได้เป็นเพื่อนกับนั้นอยู่แล้วยังไงต่อก็ไม่รู้จำไม่ได้
พอเราขึ้นม.1 ทุกอย่างมันเปลี่ยนค่ะกลายเป็นว่าเราถูกแบนจากทั้งห้อง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากนะคะ พอมีเพื่อนสนิทอยู่บ้าง ทีนี้คนที่เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเรามากที่สุดคือเพื่อนจากป.5 คนนั้นค่ะ คือคนนี้บางครั้งก็เป็นเพื่อนคุยเล่นกันบ้างแต่ก็มีแอบล้อเลียนเรา เอาเราไปนินทาเสียๆหายๆ อย่างเช่น เราเป็นคนเรียบร้อยไม่สนใจเรื่องเพศ คนนี้ก็เอาเรื่องเพศมาพูดคุยกันแบบตะโกนดังๆเวลาเราเดินผ่านแล้วก็หัวเราะคิกคัก อันนี้ไม่เข้าใจว่าทำเพื่ออะไร มีครั้งนึงที่เราเต้นหน้าห้องเป็นงานกลุ่ม ก็โดนล้อประมาณว่าเต้นแบบที่เราเต้นแล้วทำหน้าล้อเลียน บางครั้งก็พูดว่าเราและแม่เราด้วยอันนี้มันมีเหตุอยู่ แต่ไม่ร้ายแรงมากถึงขนาดมาพูดใส่กันแบบนี้ ในใจเราโกรธและเกลียดคนนี้มากกว่าเดิมแต่เพราะตัวเราเป็นคนเรียบร้อยไม่อยากยุ่งกับคนนี้ด้วย ก็เลยได้แต่ด่าในใจ เราคิดว่าสาเหตุที่เราโดนล้อมเพราะเราเรียบร้อยค่ะ สังเกตได้จากฉายาว่า โลกสวย
เรายอมรับเลยว่าเรากลัวทุกครั้งที่มาโรงเรียน จากคนที่ไม่อะไรเลย แค่ใช้ชีวิตเรื่อยๆ กลับระแวงมาก พยายามเป็นมิตรกับทุกคนเพื่อไม่ให้คนเกลียด เรากลายเป็นคนติดนิสัยยิ้มไม่ว่าเราจะรู้สึกยังไง เราก็ยิ้มเสมอ ยิ่งมาเจอเหตุการณ์ตอนม.2 มันแย่กว่าอีกแต่จะไม่เกี่ยวกับคนก่อนหน้านี้นะคะ ม.2 เราไม่มีเพื่อนสักคน อย่างน้อยมีสัก 2-3 คนที่เป็นมิตร(ไม่ใช่เพื่อนสนิท)กับเราแต่คนอื่นไม่ใช่ คือมันมีคนนึงที่เกลียดเราสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ค่ะ มันตะโกนด่าเราเพราะเรื่องไม่ให้ยืมของแล้ว ไปบอกเพื่อนต่างห้องว่าเราโดนแบน เพื่อนต่างห้องก็มาบอกเรา ซึ่งตอนนั้นเราเครียด เครียดมาก เราไม่รู้จะทำยังไง เราก็ยิ่งเป็นคนที่เหมือนใส่หน้ากากตลอดเวลา เป็นมิตรกับคนอื่นมากกว่าเดิม ระแวงตลอดเวลาว่าเราทำอะไรผิดหรือเปล่า
รู้มั้ยคะว่าสุดท้ายแล้วเรายังเอาหน้ากากนั้นไม่ออก เรายังยิ้มและระแวงตลอดเวลา มีแค่อยู่บ้านที่เรารู้สึกดีมากที่สุด ตอนนี้เรามีเพื่อนที่เข้าใจเราแล้ว แต่เรายังติดนิสัยนั้นมา
เหตุการณ์ 2 ปีที่เจออาจดูไม่เลวร้ายหรือยังไม่แย่เท่าคนอื่นๆ แต่สำหรับแค่นี้มันก็เป็นแผลใจ เราลืมไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ล่าสุดก็มีคนโวยวายใส่เรา(เรื่องที่โวยวายเราก็ไร้สาระค่ะ แต่ไม่อยากเล่าเดี๋ยวคนนั้นมาอ่าน เราจะแย่) ตอนนั้นเรากลัวค่ะ เกร็งไปทั้งตัวแล้วเพื่อนเราก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น เรากลัวมากแต่ก็ทำเป็นเมินแล้วเดินหนี
ที่สำคัญคือภาพนั้นก็วิ่งเข้ามาในหัวอีก กลัวจะเป็นเหมือนวันนั้นมาก แต่ตอนนี้เรามีเพื่อน เราได้เรียนอยู่ในห้องที่ทุกคนในห้องเป็นมิตรเป็นสภาพแวดล้อมของคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าคนพวกนั้น ทำให้เราสบายใจได้บ้าง
เราไม่รู้ว่ากระทู้นี้มันอะไรให้สนใจนะคะ แต่เราแค่อยากเราให้สักคนฟัง เราไม่อยากเล่าให้เพื่อนฟัง เพราะครที่เกลียดเรายังอยู่กลัวอีกฝ่ายจะรู้เข้าค่ะ
ใครอยากคอมเมนต์ขออย่าแรงนะคะ เราอ่อนไหวมาก แล้วก็ขอย้ำนะคะ มันอาจจะไม่ได้รุนแรงเท่าคนอื่นแต่มันก็มากพอสำหรับเราแค่คนเดียวค่ะ
อยากระบายความในใจชีวิตตอนเด็ก
พอเราขึ้นม.1 ทุกอย่างมันเปลี่ยนค่ะกลายเป็นว่าเราถูกแบนจากทั้งห้อง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากนะคะ พอมีเพื่อนสนิทอยู่บ้าง ทีนี้คนที่เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเรามากที่สุดคือเพื่อนจากป.5 คนนั้นค่ะ คือคนนี้บางครั้งก็เป็นเพื่อนคุยเล่นกันบ้างแต่ก็มีแอบล้อเลียนเรา เอาเราไปนินทาเสียๆหายๆ อย่างเช่น เราเป็นคนเรียบร้อยไม่สนใจเรื่องเพศ คนนี้ก็เอาเรื่องเพศมาพูดคุยกันแบบตะโกนดังๆเวลาเราเดินผ่านแล้วก็หัวเราะคิกคัก อันนี้ไม่เข้าใจว่าทำเพื่ออะไร มีครั้งนึงที่เราเต้นหน้าห้องเป็นงานกลุ่ม ก็โดนล้อประมาณว่าเต้นแบบที่เราเต้นแล้วทำหน้าล้อเลียน บางครั้งก็พูดว่าเราและแม่เราด้วยอันนี้มันมีเหตุอยู่ แต่ไม่ร้ายแรงมากถึงขนาดมาพูดใส่กันแบบนี้ ในใจเราโกรธและเกลียดคนนี้มากกว่าเดิมแต่เพราะตัวเราเป็นคนเรียบร้อยไม่อยากยุ่งกับคนนี้ด้วย ก็เลยได้แต่ด่าในใจ เราคิดว่าสาเหตุที่เราโดนล้อมเพราะเราเรียบร้อยค่ะ สังเกตได้จากฉายาว่า โลกสวย
เรายอมรับเลยว่าเรากลัวทุกครั้งที่มาโรงเรียน จากคนที่ไม่อะไรเลย แค่ใช้ชีวิตเรื่อยๆ กลับระแวงมาก พยายามเป็นมิตรกับทุกคนเพื่อไม่ให้คนเกลียด เรากลายเป็นคนติดนิสัยยิ้มไม่ว่าเราจะรู้สึกยังไง เราก็ยิ้มเสมอ ยิ่งมาเจอเหตุการณ์ตอนม.2 มันแย่กว่าอีกแต่จะไม่เกี่ยวกับคนก่อนหน้านี้นะคะ ม.2 เราไม่มีเพื่อนสักคน อย่างน้อยมีสัก 2-3 คนที่เป็นมิตร(ไม่ใช่เพื่อนสนิท)กับเราแต่คนอื่นไม่ใช่ คือมันมีคนนึงที่เกลียดเราสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ค่ะ มันตะโกนด่าเราเพราะเรื่องไม่ให้ยืมของแล้ว ไปบอกเพื่อนต่างห้องว่าเราโดนแบน เพื่อนต่างห้องก็มาบอกเรา ซึ่งตอนนั้นเราเครียด เครียดมาก เราไม่รู้จะทำยังไง เราก็ยิ่งเป็นคนที่เหมือนใส่หน้ากากตลอดเวลา เป็นมิตรกับคนอื่นมากกว่าเดิม ระแวงตลอดเวลาว่าเราทำอะไรผิดหรือเปล่า
รู้มั้ยคะว่าสุดท้ายแล้วเรายังเอาหน้ากากนั้นไม่ออก เรายังยิ้มและระแวงตลอดเวลา มีแค่อยู่บ้านที่เรารู้สึกดีมากที่สุด ตอนนี้เรามีเพื่อนที่เข้าใจเราแล้ว แต่เรายังติดนิสัยนั้นมา
เหตุการณ์ 2 ปีที่เจออาจดูไม่เลวร้ายหรือยังไม่แย่เท่าคนอื่นๆ แต่สำหรับแค่นี้มันก็เป็นแผลใจ เราลืมไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ล่าสุดก็มีคนโวยวายใส่เรา(เรื่องที่โวยวายเราก็ไร้สาระค่ะ แต่ไม่อยากเล่าเดี๋ยวคนนั้นมาอ่าน เราจะแย่) ตอนนั้นเรากลัวค่ะ เกร็งไปทั้งตัวแล้วเพื่อนเราก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น เรากลัวมากแต่ก็ทำเป็นเมินแล้วเดินหนี
ที่สำคัญคือภาพนั้นก็วิ่งเข้ามาในหัวอีก กลัวจะเป็นเหมือนวันนั้นมาก แต่ตอนนี้เรามีเพื่อน เราได้เรียนอยู่ในห้องที่ทุกคนในห้องเป็นมิตรเป็นสภาพแวดล้อมของคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าคนพวกนั้น ทำให้เราสบายใจได้บ้าง
เราไม่รู้ว่ากระทู้นี้มันอะไรให้สนใจนะคะ แต่เราแค่อยากเราให้สักคนฟัง เราไม่อยากเล่าให้เพื่อนฟัง เพราะครที่เกลียดเรายังอยู่กลัวอีกฝ่ายจะรู้เข้าค่ะ
ใครอยากคอมเมนต์ขออย่าแรงนะคะ เราอ่อนไหวมาก แล้วก็ขอย้ำนะคะ มันอาจจะไม่ได้รุนแรงเท่าคนอื่นแต่มันก็มากพอสำหรับเราแค่คนเดียวค่ะ