อยากเป็นคนธรรมดา เป็นชาวบ้านทั่วไป เป็นลูกหลานของตระกูล เป็นบ่าวของพระเจ้า ใช้ชีวิตเรียบๆ แบบคนโง่ๆ ที่รู้สึกโกรธเวลาต้องกรอกช่องความสามารถพิเศษ อยากใช้ชีวิตแบบที่จะไม่ถูกวัด ถูกประเมิน ถูกตัดสินจากการแข่งขันหรือบรรทัดฐานต่างๆ ที่เอามาวัด (และบางทีก็ใช้ลด) คุณค่าของคน ไม่อยากแข่งขัน ต่อสู้กับอะไรใดๆ ทั้งนั้น เราอยากใช้ชีวิตแบบราบเรียบ มีมิตรที่ดีแบบไม่พูดกดให้เราต่ำลง แต่ทั้งหมดมันก็คงเป็นได้แค่ความคิดเห็นของคนที่เป็น Loser อย่างเรา
เราใช้ชีวิตมากับการแข่งขันจากความคาดหวังมาตลอด บางทีมันก็เหนื่อย มันล้ามากๆ เลยนะ ที่เราทำให้คนที่เขารักเราผิดหวัง (อืม บางทีเราก็ผิดหวังในตัวเองเหมือนกัน) เราก็อยากจะเป็นเด็กที่เก่งทั้งบู๊และบุ๋น เป็นทุกอย่างได้ดั่งใจของคนรอบข้าง แต่คนแบบนั้นจะมีสักกี่คนบนโลกล่ะ? ในความเป็นจริงเราต้องอยู่กับการที่ถูกตัดสินตลอดแหละ คนที่ไม่พูด ไม่มีรีแอคชั่นใดๆ คือคนที่ไม่มีความคิด (แปลกนะ บางทีเรามีรีแอคแบบเก็บไว้ข้างในไม่ได้หรอ ก็ไม่ได้อยากเป็นจุดสนใจของใคร) คนที่แสดงความคิดเห็นบางครั้งก็ถูกมองว่าเป็นพวกอวดฉลาด (อ้าว ตกลงจะให้ทำยังไงล่ะ?) จุดตรงกลางของคำว่าดี ว่าใช่ มันคืออะไรกันนะ?
การผิดหวังหลายๆ ครั้ง หัวใจเราก็บอบช้ำไปด้วย เวลาความรู้สึกข้างในคนเรามันช้ำเลือดช้ำหนองมากๆ ทุกความอักเสบมันจะฟ้องมาจากแววตา ที่แอบกลบเกลื่อนจากรอยยิ้มสุดสดใส
ประโยคแรกๆ หลังจากที่เราเอาเกรดให้ดูคือ "แล้วเพื่อนได้เท่าไหร่?" ประโยคง่ายๆ แต่แสนจะเจ็บใจ ไม่มีใครรู้สึกดีที่ถูกเปรียบกับคนรอบข้าง ยิ่งถ้าเขาได้คะแนนที่ดีกว่าเรา แน่นอน เราจะถูกกระทำเหมือนเวลาเราเทียบสเปคคอมทันที ใครเป็นคนบอกว่าการถูกดุด่า พูดจาบั่นทอนหัวใจ จะทำให้เรามีแรงฮึดกันนะ? ความฝันสูงสุดของฉันคงเป็นการได้เห็นน้องมีภูมิคุ้มกันในการใช้ชีวิตที่มากขึ้น และได้ทำงานในที่ๆ เขารู้สึกสบายกายและสบายใจ เราไม่อยากให้เขาต้องมาอยู่ในวงจรชีวิตเหมือนเรา...
ทุกคนต่างบอกว่าทางนี้มันดี อันนี้มันใช่ แต่ไม่เห็นมีใครถามเราเลย ว่าเราโอเคหรือเปล่า? สิ่งตราหน้าว่า "ความคาดหวัง" คำง่ายๆ ที่น่าจะควบคู่มากับ "ความหวังดี" เราไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งนี้จะส่งผลอะไรต่อชีวิตเราในอนาคตบ้าง เพราะตอนนั้นเราคงเด็กเกินจะเข้าใจ แต่ตอนนี้เราน่าจะเดินทางมาครึ่งของครึ่งชีวิตแล้วหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ นอกจากความคาดหวังแล้ว ตอนนี้เรายังต้องแบกโรคประจำตัวสุดฮิตมาด้วย เราพบกันได้ปีกว่าแล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด มันเกิดจากอะไรเราคงนึกคำตอบได้ไม่หมด แต่ผลกระทบของมันหนักหนาเกินกว่าเราจะสู้คนเดียวได้ เราเลยไม่สู้กับมันแล้ว เรากล้าพูดเลยว่าเราปล่อยให้มันกินหัวใจ กินร่างเราไปเกือบ 100% อะไรที่เคยทำให้มีความสุข... เราจำไม่ได้ จำได้แต่ว่ามีความทุกข์เป็นเพื่อนตลอดเวลา จะมากน้อยก็ลดลั่นกันไป
เราต่างมีความหวังดีให้แก่คนที่เรารัก แต่ความหวังดีจะถูกแสดงออกแบบไหน มันคงไม่มีอะไรที่บอกได้อย่างตายตัว เราว่าคงมีหลายคนที่ถูกความหวังดีเข้าครอบงำจนมีแต่ความรู้สึกกดดัน อัดอั้นมากๆ บางทีระเบิดอารมณ์ก็มาแบบไม่ดูเวล่ำเวลา เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์หรือความรู้สึกได้ 100% เท่าเดิม เราอยากจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งเท่าเมื่อก่อน จริงๆ เราคิดถึงเราเมื่อหลายปีก่อนมากๆ แต่มันก็คงเป็นได้เพียงความคิดถึงนั่นแหละ.
#missdepression
"หมั่นคอยดูแล และรักษาดวงใจ" รดน้ำให้หัวใจของตัวเองบ้างนะคะ ก่อนที่มันจะเฉาตาย
เราใช้ชีวิตมากับการแข่งขันจากความคาดหวังมาตลอด บางทีมันก็เหนื่อย มันล้ามากๆ เลยนะ ที่เราทำให้คนที่เขารักเราผิดหวัง (อืม บางทีเราก็ผิดหวังในตัวเองเหมือนกัน) เราก็อยากจะเป็นเด็กที่เก่งทั้งบู๊และบุ๋น เป็นทุกอย่างได้ดั่งใจของคนรอบข้าง แต่คนแบบนั้นจะมีสักกี่คนบนโลกล่ะ? ในความเป็นจริงเราต้องอยู่กับการที่ถูกตัดสินตลอดแหละ คนที่ไม่พูด ไม่มีรีแอคชั่นใดๆ คือคนที่ไม่มีความคิด (แปลกนะ บางทีเรามีรีแอคแบบเก็บไว้ข้างในไม่ได้หรอ ก็ไม่ได้อยากเป็นจุดสนใจของใคร) คนที่แสดงความคิดเห็นบางครั้งก็ถูกมองว่าเป็นพวกอวดฉลาด (อ้าว ตกลงจะให้ทำยังไงล่ะ?) จุดตรงกลางของคำว่าดี ว่าใช่ มันคืออะไรกันนะ?
การผิดหวังหลายๆ ครั้ง หัวใจเราก็บอบช้ำไปด้วย เวลาความรู้สึกข้างในคนเรามันช้ำเลือดช้ำหนองมากๆ ทุกความอักเสบมันจะฟ้องมาจากแววตา ที่แอบกลบเกลื่อนจากรอยยิ้มสุดสดใส
ประโยคแรกๆ หลังจากที่เราเอาเกรดให้ดูคือ "แล้วเพื่อนได้เท่าไหร่?" ประโยคง่ายๆ แต่แสนจะเจ็บใจ ไม่มีใครรู้สึกดีที่ถูกเปรียบกับคนรอบข้าง ยิ่งถ้าเขาได้คะแนนที่ดีกว่าเรา แน่นอน เราจะถูกกระทำเหมือนเวลาเราเทียบสเปคคอมทันที ใครเป็นคนบอกว่าการถูกดุด่า พูดจาบั่นทอนหัวใจ จะทำให้เรามีแรงฮึดกันนะ? ความฝันสูงสุดของฉันคงเป็นการได้เห็นน้องมีภูมิคุ้มกันในการใช้ชีวิตที่มากขึ้น และได้ทำงานในที่ๆ เขารู้สึกสบายกายและสบายใจ เราไม่อยากให้เขาต้องมาอยู่ในวงจรชีวิตเหมือนเรา...
ทุกคนต่างบอกว่าทางนี้มันดี อันนี้มันใช่ แต่ไม่เห็นมีใครถามเราเลย ว่าเราโอเคหรือเปล่า? สิ่งตราหน้าว่า "ความคาดหวัง" คำง่ายๆ ที่น่าจะควบคู่มากับ "ความหวังดี" เราไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งนี้จะส่งผลอะไรต่อชีวิตเราในอนาคตบ้าง เพราะตอนนั้นเราคงเด็กเกินจะเข้าใจ แต่ตอนนี้เราน่าจะเดินทางมาครึ่งของครึ่งชีวิตแล้วหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ นอกจากความคาดหวังแล้ว ตอนนี้เรายังต้องแบกโรคประจำตัวสุดฮิตมาด้วย เราพบกันได้ปีกว่าแล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด มันเกิดจากอะไรเราคงนึกคำตอบได้ไม่หมด แต่ผลกระทบของมันหนักหนาเกินกว่าเราจะสู้คนเดียวได้ เราเลยไม่สู้กับมันแล้ว เรากล้าพูดเลยว่าเราปล่อยให้มันกินหัวใจ กินร่างเราไปเกือบ 100% อะไรที่เคยทำให้มีความสุข... เราจำไม่ได้ จำได้แต่ว่ามีความทุกข์เป็นเพื่อนตลอดเวลา จะมากน้อยก็ลดลั่นกันไป
เราต่างมีความหวังดีให้แก่คนที่เรารัก แต่ความหวังดีจะถูกแสดงออกแบบไหน มันคงไม่มีอะไรที่บอกได้อย่างตายตัว เราว่าคงมีหลายคนที่ถูกความหวังดีเข้าครอบงำจนมีแต่ความรู้สึกกดดัน อัดอั้นมากๆ บางทีระเบิดอารมณ์ก็มาแบบไม่ดูเวล่ำเวลา เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์หรือความรู้สึกได้ 100% เท่าเดิม เราอยากจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งเท่าเมื่อก่อน จริงๆ เราคิดถึงเราเมื่อหลายปีก่อนมากๆ แต่มันก็คงเป็นได้เพียงความคิดถึงนั่นแหละ.
#missdepression