เกริ่นก่อนนะคะ เราโตมากับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว คุณแม่แต่งงานใหม่เมื่อ 13-14 ปีก่อน
และคนที่คอย Support เรามาตลอดคือแม่และพ่อเลี้ยงของเรา ทั้งคู่ส่งเสียจนเราจบป.ตรี
เราทำงานมาหลายปีตัดสินใจซื้อบ้านซื้อรถเมื่อปีที่แล้ว เพราะกำลังจะสร้างครอบครัวของตัวเอง
และแต่งงานเมื่อต้นปี ตั้งท้องหลังจากนั้น 3-4 เดือน ปัจจุบันมีปัญหาด้านสุขภาพ จนทำให้ต้องลาออก
เข้าเรื่องนะคะ...
พ่อแท้ๆกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังเล็กมาก แม่ก็ดูแลเรามาตลอด ไม่ให้ลำบาก แม้ตัวเองอาจจะลำบากบ้าง
พ่อเรา เขาก็ใช้ชีวิตของเขาไป เขาขายบ้านที่เคยอยู่กับแม่ ไม่ได้เข้ามา Support อะไรเรา ภาพจำของเราคือ พ่อที่ติดเหล้า
พอโตขึ้น แม่เราก็ไม่ได้กีดกันเรากับครอบครัวฝั่งพ่อ ยังพาเราไปเยี่ยมย่าอยู่บ้าง
จนเทคโนโลยีด้านการสื่อสารมันพัฒนาขึ้น เราเริ่มมีมือถือใช้ในช่วงม.ปลาย ก็ได้เริ่มติดต่อกับพ่อมากขึ้น
พ่อเราก็ยังกินเหล้าอยู่ เรียกได้ว่ายังติดเหล้าอยู่ คือถ้าไม่ได้ดื่มก็จะสั่น ทั้งสูบบุหรี่จัด
ด้วยความที่เราโตมากับแม่ ทำให้ไม่สนิทกับพ่อ เราเลยไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันมากมายนักในแต่ละครั้งที่ติดต่อกัน
เราทราบข่าวว่าพ่อมีแฟนใหม่ จากทางพี่ชายและญาติๆเราเท่านั้น เราไม่เคยเจอ เราเคยถามพ่อนะ แต่ไม่ยอมบอก
ผ่านไปหลายปี จนปีนี้พ่อมาบอกกับเราว่า ทำงานเหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำงานแล้ว และไม่มีบ้านอยู่ เราจึงให้มาอยู่ที่บ้านด้วย
แม่เรามีแอบคัดค้านบ้าง เพราะพ่อเราแกไม่ได้มาแต่ตัว แกมาพร้อมหนี้สินติดตัวแกมาหลายแสน แม่กลัวจะเกิดปัญหากับเราและสามี
เราถามพ่อว่าจะเอาเงินมาจากไหนมาใช้หนี้ แกก็ได้แต่บอกว่าไม่รู้ ถามว่าจะมาอยู่บ้านเฉยๆเหรอ จะทำอะไรต่อมั้ย ก็ได้แต่ตอบว่าไม่รู้
ตอนนี้เราทำได้เพียงดูแลเรื่องการดำรงชีวิตในแต่ละวัน ที่อยู่ อาหารการกินเท่านั้น เราไม่ได้ให้เงินใช้เลย
เราเองว่างงาน สามีทำงานคนเดียว ต้องผ่อนทั้งบ้าน ผ่อนรถ ไหนต้องเผื่อลูกที่จะคลอดมาอีกในอนาคต
หลายครั้งเราเลยมีความรู้สึกว่า...
ทำไมเราต้องมารับผิดชอบดูแลเขา ในขณะที่คนที่คอย Support เรามาตลอดอย่างแม่และพ่อเลี้ยงเรา เรายังดูแลได้ไม่ดีเท่าที่ควร
บางครั้งเรารู้สึกโกรธพ่อเรา ว่าที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตมายังไง ทำไมไม่มีการวางแผน ตลอดระยะเวลาที่เลิกลากับแม่เราไป 20 กว่าปี
พ่อเราทำงานมาตลอด แต่ไม่มีเงินเก็บเลย แถมหนี้สินส่วนตัวของแกกลับเพิ่มขึ้นทวีคูณ และแอบมีบางครั้งที่เราคิดว่าเขาเป็นภาระ
ผิดมากมั้ยที่เรารู้สึกแบบนั้น...
ครั้งแรกกับการตั้งกระทู้ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ออกแนวระบายมากกว่าปรึกษา ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ผิดมากมั้ย? ที่รู้สึกไม่อยากทำหน้าที่ลูกกับคนที่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อ
และคนที่คอย Support เรามาตลอดคือแม่และพ่อเลี้ยงของเรา ทั้งคู่ส่งเสียจนเราจบป.ตรี
เราทำงานมาหลายปีตัดสินใจซื้อบ้านซื้อรถเมื่อปีที่แล้ว เพราะกำลังจะสร้างครอบครัวของตัวเอง
และแต่งงานเมื่อต้นปี ตั้งท้องหลังจากนั้น 3-4 เดือน ปัจจุบันมีปัญหาด้านสุขภาพ จนทำให้ต้องลาออก
เข้าเรื่องนะคะ...
พ่อแท้ๆกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังเล็กมาก แม่ก็ดูแลเรามาตลอด ไม่ให้ลำบาก แม้ตัวเองอาจจะลำบากบ้าง
พ่อเรา เขาก็ใช้ชีวิตของเขาไป เขาขายบ้านที่เคยอยู่กับแม่ ไม่ได้เข้ามา Support อะไรเรา ภาพจำของเราคือ พ่อที่ติดเหล้า
พอโตขึ้น แม่เราก็ไม่ได้กีดกันเรากับครอบครัวฝั่งพ่อ ยังพาเราไปเยี่ยมย่าอยู่บ้าง
จนเทคโนโลยีด้านการสื่อสารมันพัฒนาขึ้น เราเริ่มมีมือถือใช้ในช่วงม.ปลาย ก็ได้เริ่มติดต่อกับพ่อมากขึ้น
พ่อเราก็ยังกินเหล้าอยู่ เรียกได้ว่ายังติดเหล้าอยู่ คือถ้าไม่ได้ดื่มก็จะสั่น ทั้งสูบบุหรี่จัด
ด้วยความที่เราโตมากับแม่ ทำให้ไม่สนิทกับพ่อ เราเลยไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันมากมายนักในแต่ละครั้งที่ติดต่อกัน
เราทราบข่าวว่าพ่อมีแฟนใหม่ จากทางพี่ชายและญาติๆเราเท่านั้น เราไม่เคยเจอ เราเคยถามพ่อนะ แต่ไม่ยอมบอก
ผ่านไปหลายปี จนปีนี้พ่อมาบอกกับเราว่า ทำงานเหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำงานแล้ว และไม่มีบ้านอยู่ เราจึงให้มาอยู่ที่บ้านด้วย
แม่เรามีแอบคัดค้านบ้าง เพราะพ่อเราแกไม่ได้มาแต่ตัว แกมาพร้อมหนี้สินติดตัวแกมาหลายแสน แม่กลัวจะเกิดปัญหากับเราและสามี
เราถามพ่อว่าจะเอาเงินมาจากไหนมาใช้หนี้ แกก็ได้แต่บอกว่าไม่รู้ ถามว่าจะมาอยู่บ้านเฉยๆเหรอ จะทำอะไรต่อมั้ย ก็ได้แต่ตอบว่าไม่รู้
ตอนนี้เราทำได้เพียงดูแลเรื่องการดำรงชีวิตในแต่ละวัน ที่อยู่ อาหารการกินเท่านั้น เราไม่ได้ให้เงินใช้เลย
เราเองว่างงาน สามีทำงานคนเดียว ต้องผ่อนทั้งบ้าน ผ่อนรถ ไหนต้องเผื่อลูกที่จะคลอดมาอีกในอนาคต
หลายครั้งเราเลยมีความรู้สึกว่า...
ทำไมเราต้องมารับผิดชอบดูแลเขา ในขณะที่คนที่คอย Support เรามาตลอดอย่างแม่และพ่อเลี้ยงเรา เรายังดูแลได้ไม่ดีเท่าที่ควร
บางครั้งเรารู้สึกโกรธพ่อเรา ว่าที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตมายังไง ทำไมไม่มีการวางแผน ตลอดระยะเวลาที่เลิกลากับแม่เราไป 20 กว่าปี
พ่อเราทำงานมาตลอด แต่ไม่มีเงินเก็บเลย แถมหนี้สินส่วนตัวของแกกลับเพิ่มขึ้นทวีคูณ และแอบมีบางครั้งที่เราคิดว่าเขาเป็นภาระ
ผิดมากมั้ยที่เรารู้สึกแบบนั้น...
ครั้งแรกกับการตั้งกระทู้ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ออกแนวระบายมากกว่าปรึกษา ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ