[บทที14]....วิวาห์ลวง (เรดโรส)

ในห้องบัญชาการ พันตรีวันชัย นายทหารแห่งหน่วยรบพิเศษ ผู้นำในการบุกจู่โจมกำลังฉายภาพบนกระดาน ผู้กองมินตรานั่งฟังคำบรรยายด้วยดวงตาหวานฉ่ำ นายทหารหนุ่มแน่นหน้าตาดี แถมยังโสด ก่อนเข้าห้องมา เขามาทักทายพูดคุยเหมือนทำท่าจะจีบ เธอเองเริ่มเบื่อกับความโสดเต็มทีอาจพิจารณา

          ภูมิประเทศของเป้าหมาย ‘เนินเมดด็อก12’ มีจุดสำคัญสองจุดคือหนึ่ง ถ้ำทะลุใต้ภูเขาซึ่งถูกปรับพื้นเป็นถนนให้รถบรรทุกเข้าออกได้ ค่ายทหารของนายพลซอลเมียะอยู่อีกด้านของภูเขา สามารถส่งกำลังบำรุงได้ตลอดเวลา สองคือฐานยิงจรวดต่อสู้อากาศยาน จะต้องแบ่งเป็นสองหน่วยเข้าไปทำลายปิดปากถ้ำ และฐานยิงจรวด เพื่อเปิดทางให้เฮลิคอปเตอร์นำหน่วยจู่โจมเข้ามา

          ผู้กองมินตรา จ่าดับ จ่าสิงห์ต่างยกมืออาสาเข้าร่วมแนวหน้าเข้าร่วมจู่โจมในครั้งนี้ ขาดไปก็แต่ผู้หมวดเจนที่ไม่มาปรากฏตัว นายพลสุรสีห์เวลาเดินขาจะกระเผลกเล็กน้อยเพราะมีสะเก็ดระเบิดฝั่งที่สะโพก คิ้วหนาสีเทา ดวงตาคมเข้ม ประกาศเสียงดังฟังชัด หากแผนการแรกไม่เป็นผล จะใช้แผนสองให้ทหารปืนใหญ่ยิงใส่เป้าหมาย ขับไล่ศัตรูให้ล่าถอยออกไปจากพื้นที่ ทวงคืนอธิปไตยของไทยกลับคืนมา

           “ไม่ได้นะครับท่านนายพล เราจะต้องช่วยพลเรือนที่ถูกกักขังออกมาให้ได้เสียก่อน” จ่าดับลุกขึ้นมาแย้ง นายพลผู้เคร่งขรึมสีหน้าหงุดหงิดเอามาก กวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ จ่าไม่ทันระวังตัวถูกเตะผ่าหมากแล้วเฮดบัดดังตึง! ลงไปนอนหงาย ตาเห็นดาวระยิบระยับ

          “กูบอกว่าแผนสอง! ถ้าแผนแรกสำเร็จ มันอาจจะไม่ได้ใช้ก็ได้ ไอ้ไก่อ่อน! ตำรวจขี้เป็ด”
          จ่าดับนอนบิดหน้าเขียวไปหมด ทั้งเจ็บทั้งขายหน้า ตาแก่โสโครกดีแต่เล่นทีเผลอ

          “ไม่ได้นะคะท่านนายพล ยังมีคนบริสุทธิ์ถูกกักขังในแล็บอีกมาก เราจะต้องคำนึงถึงด้านมนุษยธรรมก่อนนะคะ แผนนี้เรามุ่งช่วยเหลือพลเรือนนะคะ” ผู้กองสาวแย้งขึ้น เข้ามาช่วยประคองคนของตน ทำเอานายพลเสียงอ่อน

          “ได้จ้ะๆ หนูจ๋า ช่วยคนก็ได้ ว่าแต่หนูไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอออกแนวหน้าขนาดนั้น”

          ผู้กองสาวมองค้อน หางตาสั่นริกๆ ตาแก่ชีกอมือไวอีกต่างหากเผลอเป็นไม่ได้ จำได้แล้วว่าเคยเห็นไปกับกำนัน จ่ายทิปเด็กนั่งดริ้งไม่อั้น คนที่หลอกเด็กไปปล้ำอาจจะเป็นตาแก่นายพลคนนี้ก็ได้

          สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจ คือเอเย่นสมิทกับพรรคพวก พวกเขาสวมสูทและแว่นตาสีดำ ผิวหน้าขาวซีดเหมือนศพแช่ในโลงเย็น กวักปลายนิ้วเรียกนายพลเข้ามาใกล้พูดจาสั่งความ สิบเอก เสือ พิชิตพล แห่งนาวิกโยธินสหรัฐเดินเข้ามาปิดท้าย ยืนตัวตรงชิดเท้าทำความเคารพทุกคน

          “เจเนอรัลสูสี ผมมีบางอย่างจะพูดกับคุณ”
          “ผมชื่อสุรสีห์ เรียกไห้มันดีๆ หน่อย” นายพลตอบเสียงห้วน

          “ไม่ว่าพวกคุณจะวางแผนการไว้อย่างไร ผู้นำในภารกิจจะต้องเป็น สิบเอกเสือ พิชิตพล แห่งนาวิกโยธินสหรัฐ เพราะเป้าหมายสูงสุดในการภารกิจครั้งนี้ คือนำเอาตัวนักวิทยาศาสตร์ ข้อมูลงานวิจัย และร่างทดลองที่สมบูรณ์แบบกลับอเมริกาให้จงได้”

          “ผมอาจจะไม่ปฏิบัติตามก็ได้นะ ที่นี่อธิปไตยของไทย”  นายพลพูดไปกัดฟันกรอด ความเยือกเย็นยังไม่เท่าคนหน้าตายเหมือนศพ

          “เจเนอรัล ถ้าเป็นในอเมริกาคุณคงเป็นได้แค่เจ้าของบาร์เหล้า ภารกิจสำคัญอย่าด่วนตัดสินใจไม่เช่นนั้น จะกระทบความสัมพันธ์ทางทหารที่ดีต่อกันมาช้านาน ทหารอเมริกันขึ้นบกที่พัทยาที นำเงินดอลลาร์เข้าประเทศคุณตั้งเยอะ เกิดบอยคอยการท่องเที่ยวขึ้นมา เศรษฐกิจประเทศของคุณจะย่ำแย่ได้นะ”

           นายพลหัวเราะหึๆ ในลำคอ ไม่โต้ตอบ ตีนกาเต้นริกๆ รู้สึกเหมือนโดนเตะผ่าหมากเสียเอง เสือเริ่มบรรยายแผนการของตน มอบหมายให้แต่ละคนทำหน้าที่ ผู้พันมองหน้านายพล ตนเองถูกคัดออกจากภารกิจ นายพลต้องสะกดจิตใจไม่ให้เดือดพล่าน พยักหน้าให้ยอมไปก่อน

          ผู้หมวดเจนเกิดเป็นลมระหว่างที่เดินทางมา ร่างอ่อนระโหยหายใจแผ่วจนหมอใยไหมต้องช่วยประคอง โรสติดตามมาด้วยช่วยประคองแขนอีกข้าง จ่าสิงห์ชี้ให้ท่านนายพลสุรสีห์ดู นายตำรวจที่เก่งกาจที่สุดของหน่วยได้มาถึงแล้ว จะมาร่วมภารกิจในครั้งนี้ด้วย ความดันเลือดของนายพลพุ่งขึ้นสูงทันทีกับภาพบาดตา

          “ให้มันตายอยู่ตรงนั้นเลย! สำออยดีนัก”