ชีวิตของผมที่ไม่มีอะไรเท่าเทียมกัน

ผมมีพี่น้อง2คนผมคนน้องสุดตั้งแต่เล็กจนโตผมโดนทิ่งไห้อยุ่กับอย่าอยู่อย่างลำบากส่วนพี่ชายผมเป็นคนน่าตาดีตัวขาวแต่ผมน่าตาไม่ดีตัวดำแม่เอาพี่ผมไปเลียงส่วนผมโดนทิ้งตังแต่เกิดจนตอนนี้ผมอายุ17ปีส่วนพี่ผมที่ผมควรเรียกพี่ไหมเค้าอายุ20ตอนนี้พอผมโตขึ้นอายุ17ปีแม่ผมมารับไปอยุ่ด้วยแต่ต้องทำงานส่วนพี่ผมแม่ส่งเรียนสักจนเปิดร้านเป็นของตัวเองส่วนผมไม่ได้เรียนทนทำงานเป็นกำมากรพอสิ้นเดือนเงินเดือน9000แม่ผมไปบอกหัวหน้างานว่าถ้าผมไปเบิกตังอย่าไห้ไห้โอนเค้าบัญชีแม่แต่ละเดือนแกไห้ผม500บาทส่วนที่เหลือแม่ผมเอาไปผมก็ไม่คิดไรมากผมคิดว่าแม่เอาไปผ่อนบ้านจนผ่านมาหลายเดือนผมเริ่มรู้ตังผมที่ทำงานที่แม่บอกเอาไปผ่อนบ้านแม่แอบโอนไปไห้พี่ผมทำร้านสักใช่จ่ายส่วนผมที่ทำงานเหนื่อยท้อแต่ละเดือนผมได้ตัว500จะซื่ออะไรก็ไม่ได้ส่วนพี่ผมมีทั้งรถเสื้อผ้าแพงๆรองเท้าแพงๆตังที่พี่เอาไปซื่อคือตังที่ผมทำงานแทบตายเวลาผมขอแม่ซื่อเสื่อผ้าเค้าก็จะพาไปซื่อผ้ากะสอบตัว30บาทหนึ่งเดือนเค้าจะไห้ผมซื่อแค่1ตั้งตัว30บาทส่วนพี่ผมมีตังที่ผมทำงานซื่ออเสื้อตัวพันทุกวันผมแอบร้องนะบางทีว่าผมเป็นครอบครัวเค้าหรือเป็นแค่คนงานทำงานแลกที่นอนไปวันๆพี่ผมมีคอนโดอยุ่สบายส่วนผมอยุ่กับอย่าปลูกพักอยุ่บ้านที่ทำด้วยสังกะสีไม่มีฝาบ้านแต่ฝีผมนอนตากแอสบายแต่ทำไห้ผมคิดได้ผมมีความสุขนะที่ได้อยุ่กับย่าเพราะผมรู้สึกว่าตัวผมเองเป็นลูกของย่าแท้ๆเวลาผ่านไปพอผมไม่ไปอยุ่กับแม่ไม่ไปทำงานเค้าก็เริ่มด่าผมว่าไปอยุ่แบบนั้นจะมีอนาคตหรือแม่บอกผมว่าไห้ขึ้นมาแม่จะไห้ไปเรียนต่อพอผมขึ้นไปเค้าฝากงานชั้งติดแอร์ไว้ไห้ผมที่แม่บอกจะส่งผมเรียนมันคือคำโกหกจะไห้ผมมาทำงานส่งไห้พี่ของผมผมเลยหนีกลับมาอยุ่กับย่าผมยอมไม่มีอนาคตดีกว่าผมไปอยุ่ที่ตรงนั้นที่ที่ผมไม่เคยสัมผัสกับคำว่าคลอบครัวอ่อผมลืมเล่าไปเรื่องนึกตอนเด็กพ่อแม่ผมแยกทางกันเค้าตกลงกันว่าไครจะเอาพี่ผมไปเลี่ยงแต่ตกลงกันไม่ได้แต่ละเดือนเค้าจะไห้พี่ผมไปอยุ่กับพ่อพอสิ่นเดือนไห้พี่ผมไปอยุ่กับแม่แต่สิ่งที่มันเจ็บสุดคือไม่มีไครเลือกผมเหมือนผมไม่ใช่ลูกของเค้าทั้งสองแต่ผมก็ไม่คิดไรมากถ้าผมไปหาพ่อเค้าจะบอกว่าพ่อมีทุระไห้ผมกลับไปก่อนแต่ตรงกันข้ามพอพี่ผมไปหาพ่อพ่อจะดึงไห้พี่มายอยุ่จนตอนที่ผมอายุ16ปีพี่ผมอายุสิบ19ปีพี่ผมเป็นคนชอบรถคลาสสิกพี่ผมจะซื่อรถเก่าไม่แน่ใจว่ามันชื่อรถ70หัวดำไหมชั้งเถอแต่ตรงที่พีคที่สุดคือพี่ผมของตังพ่อจำนวนเงิน1หมื่นบาทซื่อรถคันนั้นพ่อผมทำงานเทศบาลขับรถขยะพอพี่ผมขอพ่อรีบเอามาไห้ซื่อรถพอซื่อมาประมาณ1เดือนรถพังพี่ผมเบื่อพี่ผมทิ้งรถไม่เอาพี่ผมค่อยซื่อไหมเหมือนทำเป็นว่าของแค่นี้พังไปก็เท่านั้นค่อยซื่อไหมจนเวลาผ่านไปผมได้ทำงานส่งตัวเองเรียนกศนผมขอตังพ่อจะดาวรถ3000บาทเพื่อที่จะขี่ไปโรงเรียนแล้วผมขอแม่2000บาทคุณรู้ไหมสิ่งที่ผมได้กลับมาเป็นสิ่งที่ผมจำไปตลอดชีวิตคือคำตอบที่พ่อบอกผมว่าจะเอาตังที่ไหนไห้ไม่มีไห้หรอกผมเลยไปยืมแม่แม่ไห้ยืมแต่ต้องจ่ายคืนด้วยผมคิดได้เลยว่าพี่ผมกับผมมันไม่เท่าเทียมกับพี่ทั้งความรักความเป็นอยุ่ทำไห้ผมคิดได้ว่าผมคงไม่สำคัญไรเลยจนเวลาตอนนี้อายุผม17ผมได้ทำงานหาเงินซื้อรถผมมี4000ค่ารถ9000ผมขอยืมพี่ผมแต่สิ่งที่ได้คือไร้สาระเอาไปซื่อของแบบนั่นพี่ผมยืมตังไปทำร้าน5พันพอผมเดือดร้อนผมกลับไม่มีค่าผมไม่รู้จะระบายกับไครเรื่องมีอีกเยอะแต่ผมกลัวคนอ่านเบื่อขอบคุณคับ