ขอเล่าไปตอนเด็กๆก่อนเลยนะคะ คือตอนเด็กๆที่โรงเรียนก็จะมีให้อ่านข่าวหน้าเสาธงค่ะ แต่ว่าตอนนั้นเราอยู่ประมาณป.4 เด็กป.4นี่ก็จะได้อ่านคำพังเพยค่ะ แล้วตอนนั้นเราเพิ่งขึ้นป.4ก็เลยต้องอ่านหน้าเสาธง แล้วทีนี้เราอ่านเสียเพี้ยนๆตลกๆ พี่ป.6ก็ขำเรา จำความรู้สึกตอนนั้นได้เลยค่ะว่ามันแย่แค่ไหน พอมาตอนป.5ครูให้อ่านร้อยกรองหน้าห้องเป็นทำนองเสนาะ แต่เราก็ทำไม่ได้ ร้องเพี้ยง จนครูว่า ตั้งแต่นั้นมาเราจำฝังใจกับการออกไปพูดหน้าเสาธงหรือหน้าห้อง พอช่วงมัธยมมีพรีเซ้นท์งาน ส่วนมากเราจะให้เพื่อนพูดแต่ว่ากูจะมีพูดบ้างเล็กน้อย แต่โดยเราเราว่าเราทำแย่มาก อ่านเว้นวรรคแบ่งตอนไม่ถูก ติดๆขัดๆ เรารู้ว่าตัวเองรนแต่เราก็สามารถผ่านพ้นช่วงเวลาตรงนั้นมาได้ พอขึ้นมหาลัยปี1เราพอจะเตรียมใจมาบ้างกับการพรีเซ้นท์งานแต่ว่า วิชาที่เราได้เรียนตอนนี้มันคือ วิชาการพูพเพื่อสาธารณะ ตือมันมีงานพูดเดี่ยวแล้ววันนั้นเราทำได้แย่มาก เราลืมบท ลืมทุกอย่างเรากลัวเราตัวสั่น หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากเรียน เรากลัวกลัวว่าจะมีคนมาหัวเราะ กลัวทำมันไม่ดี ยิ่งเป็นงานกลุ่มเรายิ่งกลัว เราอยากดรอปวิชานี้แต่ว่าถ้าดรอปก็ต้องเจอกับมันอีกตอนนี้เรากลายเป็นคนที่เกลียดวันจันทร์ไปแล้วค่ะ กลัวที่จะได้พูด แบบนี้มันคืออาการของโรคแพนอคไหมคะ
กังวลว่าตัวเองจะเป็นโรคแพนิค