ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่เข้ามาทำงานที่ กทม ผมเดินทางมากับแฟนเพื่อจะเก็บเงินแต่งงานกัน เราเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนึงด้วยกัน แต่งานไม่โอเคเลย ย้ายที่ทำงาน แฟนผมเค้าเลยไปเป็นครูที่ ร.ร. เอกชนแห่งหนึ่ง ส่วนผมก็ทำงานออกแบบที่ออฟฟิตแห่งนึง เรื่องก็เหมือนจะไปได้ดี จนวันนึงผมกับแฟนเริ่มมีปัญหาไม่เข้าใจกัน เจอหน้ากันเค้าก็หงึดหงิด ไอเราก็ทนนะพยายามทำให้เค้าพอใจ ทำงานมาเฟนื่อยๆไม่อยากให้หงุดหงิด ผมทำตัวให้เค้าสบายใจและหงุดหงิดน้อยลงมาประมาณ 6เดือน จนมาถึงวันนึงผม ก็พูดกับเค้าตรงๆ ว่าขอหยุดความสัมพันธ์ แต่ทว่าในเวลานั้น ผมสนิทกับน้องที่ทำงานคานึง ทุกครั้งที่มีปัญหาอะไรเราก็จะปรึกษากัน จนความสัมพันธ์มันเปลี่ยนไปจากเพื่อนเหมือนจะเป็นคนรัก ย้ำว่าแค่เหมือน จนวันนึงผมกับน้องที่ทำงานมีโอกาสไปดูงานด้วยกัน เราเลยรู้ตัวเองว่า เราชอบกัน หลังจากนั้นไม่นานมันก็มีเรื่องเกินเลยกัน มันก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ทุกอย่สงก็โอเคเหมือนเราจะไปได้สวยแต่ทว่า น้องเขายังไม่เลิกกับแฟนเก่า เค้าบอกผมว่าเค้าจะเคลียกับเค้า อีกวันเค้ามาบอกผมว่า ผช ไม่ยอมจบ เค้าสับสน ลำบากใจ จะขออยุ่คนเดียวไม่คบใครทั้งนั้น ผมเลยตัดสินใจจะลาออกน้องเค้าก็มานั่งร้องจับแขนไว้บอกว่าถ้าผมออกเค้าจะทำงานยังไง ผมก็ใจอ่อนไม่ยอมลาออก วันต่อมาเป็นวันหยุดเค้าไม่รับสาย ไลน์ไม่ตอบ จนกระทั่ง2ทุ่ม เค้ทรับสายผม บอกว่าอยู่กับแฟนเค้า ผมก็ามเค้าว่า ทำไมไม่ปล่อยผมไป รั้งผ ไว้ทำไม เค้าขอโทษแล้ววางสาย วันต่อมาเค้ามาลาออก ผมก็ช๊อคๆนะ เค้าห้ามไม่ให้ออกแต่เค้าออกเอง เรื่องก็เฟมือนจะจบที่ผมเสียใจ แต่วันนั้นผมป่วยกระทันหันต้องเข้า รพ ผมลืมตามาคนแรหที่ผมเห็นคือ แฟนผมคนที่ตั้งใจจะแต่งงานกัน มายืนร้องไห้อยู่ หลังจากผมมีสติทุกอย่างแล้วผมเลยเล่าทุกอย่างใฟ้เค้าฟัง คือถ้าเค้ารับไม่ได้จะไปจากผม ผมก็จะยอมรับ แต่สิ้งที่ผมได้ยินคือ มันผ่านไปแล้วให้มันจบๆไป เราเริ่มกันใหม่ เค้าก็ขอโทษผมที่ทำตัวไม่น่ารักกับผม แล้วเค้าก็ร้อง ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ ผมควรทำไงต่อไปดี ผมร้องจนไม่มีน้ำตาแล้วครับ