กว่าจะไปแต่ละก้าว

...ตอนที่ผมทำ..ธุรกิจ..  กว่าผมจะรู้จักกับงานบริการ  ผมต้องเจ๊งแล้วเจ๊งอีก
...ตอนผมมาเป็น..พ่อค้า..  กว่าผมจะรู้จักวิธีการขาย ผมต้องถูกคนปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก
...กว่าผมจะมาเป็น..ยาม..  ผมต้องเดินตะเวนหางานจนขาลาก ถูกระบบเอาเอกสารไปแบบฟรีๆ โดยไม่เรียกแม้แต่จะสัมภาษณ์เลย
...กว่าผมจะมาเป็น..พนักงานขับรถ..  ผมต้องอกหักจากการหางานครั้งแล้วครั้งเล่า
...
...จนมาถึงวันที่ผมสอบติด..ได้รับราชการ..ผมต้องสอบแล้วสอบอีกเป็นว่าเล่น
...
...ที่ผ่านมา มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยกลัวเลย คือความพ่ายแพ้
...ผมไม่สนว่ามันจะ  ยาก ลำบาก สักแค่ไหน
...ไม่ว่าจะทำอะไร ผมไม่เคยกั๊ก แม..ร่ง.. ทุ่มจนหมดหน้าตักทุกครั้งที่ได้มีโอกาสลงมือทำ
...ผมไม่ได้มาให้..กำลังใจใคร..ผมแค่มาเตือนตัวเองว่า..อย่า..เป็นคนลืมตัว
..ใครอยากได้..กำลังใจ..แม..ร่ง  สร้างขึ้นมาเองสิ คนอื่นให้เดี๋ยวเดียวก็หมด
...เหมือนกับที่เราได้..คิด..ฝันเอาไว้ อยากเป็นอะไร ก็วางแผน แล้วลงมือทำ...ลุย แม..ร่ง เต็บสูบไปเลย
...อย่าชะล่าใจ...อย่ามีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ..และก็อย่า " ห้าว" เกิน...
...แล้วเราจะรู้ว่า..คุณค่า..ของชีวิตจริง ๆ แล้วคืออะไร (หาคำตอบเอง)
...มันจะสักแค่ไหนกันเชียว...  สุดท้ายก็ชีวิตใครชีวิตมัน...
...แม..ร่ง  จะนั่งรอโชควาสนา  หรือนอนรอความตาย ...หรือจะลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง.ให้ชีวิตมันดีขึ้น  ...ก็แล้วแต่....จะเลือกเอง
                                                                                                                                                             ......เมอิ..