ขออนุญาติแนะนำตัวก่อนนะครับ
ผมเป็นผู้ชายหน้าบ้านๆคนหนึ่ง อายุ 25 ย่าง 26 ปี ผมอาศัยอยู่กับแม่ ส่วนพ่อไปรับราชการจังหวัดอื่น อาชีพการทำงาน .......ไม่ได้ทำงาน....... ซึ่งโดยปกติ คนทั่วไปเขาทำงานทำการกันหมดแล้วครับ
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ในแต่ละวันชีวิตความเป็นอยู่ของผม คือการตื่นนอนขึ้นมา ลุกขึ้นมาทำกับข้าวในเวลา ตี 4 ทำกับข้าวใส่บาตร ตามประสา คนบ้านนอกทั่วไปที่ทำกับข้าวใส่บาตรในทุกๆเช้า โดยกับข้าวแบ่งออกเป็น 3 ส่วน 1.ใส่บาตร 2.แบ่งให้อาม่า(ยาย) 3.กินเองที่บ้าน โดยปกติผมจะทำกับข้าววันละ 1 อย่าง ผมกับแม่ก็จะกินกันทั้งวันครับ ส่วนกับข้าวของอาม่า(ยาย)ผม ท่านอยู่บ้านที่ไม่ไกลจากบ้านผมไป( 100-200เมตร) ผมก็ขี่รถไปให้ท่านทุกเช้า หลังจากให้ท่านเรียบร้อยผมถึงนำกับข้าวไปถวายที่วัน (โดยปกติพระท่านจะบิณฑบาตรผ่านหน้าบ้านผม แต่มีคนถวายท่านเยอะและด้วยความที่ผมสนิทสนมกับท่านพอสมควรผมจึงขี่รถไปถวายที่กุฏิของท่านเลย) หลังจากที่ผมใส่บาตรเรียบร้อย หน้าที่ในการทำงานแต่ละวันของผมก็จะสิ้นสุดลง และทั้งวันผมก็ว่างไม่มีงานทำอะไรอีก บางวันจะเก็บกวาดบ้านหรืออาบน้ำสุนัขหรือล้างรถ ตามประสาคนใช้ในบ้านในบ้านของคนมีกะตังทั้งหลาย พอถึงช่วงเย็นผมก็จะขี่มอเตอร์ไซต์ไปบ้านอาม่าผม เพื่อไปถามท่านว่า มีกับข้าวอะไรกินไหม ผมจะไปซื้อให้ และหลังจากนั้นผมจะไปวิ่งรอบหนอง บึง สวนสาธารณะ หรือวิ่งขึ้นเขา จากนั้นผมกลับมาอาบน้ำอาบท่า สวดมนต์ นั่งสมาธิ และนอน หลัง หลายๆอาจสงสัยทำไมไม่ไปทำงาน จะมาบ่นหาพระแสงอะไร จริงไหม งั้นมาดูสาเหตุที่ผมไม่ไปทำงาน
หลังจากที่อ่านมาถึงจุดนี้ คงมีคนสงสัยทำไมไม่ไปทำงาน มาอยู่บ้านมานั่งบ่นอะไรตรงนี้ จริงไหม ผมสาระภาพเลยว่าผมอยากทำงานใจจะขาด วันดีคืนดี มีใครให้ผมไปทำอะไร ผมไปได้หมด ไม่ได้ตังก็ไป ขอแค่เรียกให้ผมได้ออกจากบ้าน ได้พูดคุยกับผู้คน แม้แต่ขัดส้วม ล้างรถ อาบน้ำสุนัข ซ่อมหลังคา ซ่อมรถ ตัดหญ้า ซ่อมปะปา ซ่อมไฟฟ้า งานอะไรที่เด็กจบวิศวะ อย่างผมสามารถทำได้ ผมทำมาหมดแล้ว
แต่ผมติดปัญหาตรงที่ผมต้องดูแลคนแก อายุ 85-83 2 คน ที่ไม่รู้ว่าท่านจะไปจากผมเมื่อไหร่ ท่านคงสงสัย อ้าวทำไมไม่ให้ลูกเขาดูแลละ ก็จริงของท่านลูกก็ควรดูแลพ่อแม่ อาม่ากับอากงผมมีลูก 7 คน มีอยู่ 2 คนที่อยู่ใกล้ท่านที่สุด คือแม่ผมกับน้าผม แม่ผมเป็นพยาบาลอนามัย ถ้าท่านเป็นพยาบาลอนามัยท่านคงรู้ว่างานเยอะแค่ไหนและสงครามภายในอนามัยอีก แค่กลับจากที่ทำงาน ก็ 2-3ทุ่มแล้ว แม่ผมคงไม่มีเวลาไปดูแลหลอกจริงไหมครับ ตัดแม่ผมไป ส่วนน้าผมแกทำงานราชการขอไม่บอกสังกัดนะครับ ราชการ 4-5โมงเย็นก็น่าจะกลับและใช่ไหม แต่ด้วยความที่ตระกูลผมมีธุรกิจส่วนตัวคือร้านก๋วยเตี๋ยว แกก็ต้องจัดเตรียมทำไก่โน้นนี่นั้นให้แฟนน้าผมไปขาย ขอไม่พูดถึงแฟนน้าผมนะครับ เอาเป็นว่าแม้กางเกงในอาม่าผมยังต้องเป็นคนมาตากให้ ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนะครับ กว่าน้าผมจะเตรียมไก่ทำไก่เสร็จก็ปาไป 3-4 ทุ่มก็คงไม่มีเวลาดูแลอาม่าผม ทุกๆอย่างจึงตกลงมาที่ผมเพียงคนเดียว หลานที่เหลืออยู่คนที่ในจังหวัดนี้ที่สามารถดูแลท่าน นี่คือหนึ่งในสองเหตุผลที่ผมไม่ได้ทำงานครับ และอีกหนึ่งเหตุผมที่ผมไม่ได้ไปทำงาน คือผมรอเรียกบรรจุราชการอยู่ครับ ท่านคงเริ่มงงกับตัวผมจริงไหม ด้วยความที่ผมสอบติดราชการแล้ว แต่อันดับผมมันยังไม่ถึงยังเรียกไม่ถึงก็ต้องรอครับ ผมรอมาได้จะครบ1ปีแล้ว ซึ่งราชการบัญชีเขาจะมีอายุ2ปีครับ ซึ่งตอนนี้เรียกมาใกล้ผมเข้าไปทุกๆวัน เหลืออีก10กว่าอันดับก็ถึงผมแล้ว เพราะราชการคือความฝันสูงสุดของผมครับ ท่านคง อ้าวชีวิตก็ดีนิแล้วปัญหามันอยู่ตรงไหน
แต่ก่อนครับ ผมมีแฟน แฟนเขาคือทุกอย่างของผม ผมเหมือนนักโทษในห้องปิดตาย คืออยู่บ้านไม่ได้ไปดูโลกภายนอกจังหวัดผม แฟนผมคือหน้าต่างที่คอยบอกอะไรเกิดขึ้นภายนอกให้ผมฟังขอเปรียบเทียบแบบนี้น่าจะเป็นภาพนะครับ ผมพยายามประคับประคองแฟนผมไม่ให้นอกลู่นอกทางเพราะแฟนผมก็เด็กบ้านนอกแบบผมที่เขาไปทำงานในเมืองกรุงมีแสงสียั่วยุต่างๆนานๆ ลืมบอกไป เราทั้งคู่จบ มหาลัยในกรุงเทพ ตอนเรียนมหาลัย ผมพยายามดึงเทอออกจากสิ่งยั่วยุพวกนี้ไม่ให้เทอหลงเข้าไปหามัน เทอเหมือนผ้าขาวเลยครับ เปรียบเทียบแบบนี้ Innocent เลย น่าจะเข้าใจง่ายๆครับ พอเทอเริ่มทำงานด้วยความที่ผมกับเทออยู่ห่างไกล ผมคงทำได้แค่โทร ไปหาบ้างแต่เดือนละครั้ง ได้แค่คุยกับเทอ ตามปกติ แต่ด้วยความที่ว่า เทอทำงานเริ่ม 13.00 เลิก 21.00 เวลาของผมกับเทอมันต่างกันครับ ทำให้ผมเริ่มไม่มีเวลาดูแลเทอเพราะด้วยเรื่องปัญหาที่บ้าน โน้นนี้นั้น และด้วยเรื่องที่ต้องดูแลคนแก่ 2 คนอีก ทำให้ปัญหามันเกิดกับคู่ของเราครับ ผมจับได้เทอมีคนอื่นคุย ทำให้ผมในช่วงนั้นเหมือนตายทั้งเป็นครับ คงเข้าใจอารมณ์แบบนี้สำหรับคนที่เคยผ่านช่วงเวลานั้น ผมเองก็พยายามยื้อเทอมาตลอด ผมเลือกเทอและผมทิ้งคนแก่2คนนั้นเลยครับ ผมกล้าพูดได้เป็นปาก อาจจะฟังดูเลว แต่ด้วยความที่เราคบกับมานานวาดฝันอนาคตไว้เยอะมาก ผมก็ไม่อยากเสียเทอไปครับ ผมไปหาเทอ2-3วันที แบบนี้เป็นเวลาหลายเดือน เงินที่ผมเก็บอดออมเพื่อจะเอาไว้ใช้กับเทอหลังจากเขาเรียกผมบรรจุ ก็ค่อยๆๆทะยอย ลดลงลดลง จนหมด เงินพวกนั้น หมดไปกับการที่ผมไปยื้อเทอ จนสุดท้ายวันนั้นก็มาถึง ผมสาระภาพเลยครับ ผมเป็นคนเลิกกับเทอเอง ด้วยเหตุผมเรื่องเงินนี่และครับ เขาดูถูกคุณค่าของเงินที่ผมให้ไปครับ อาจฟังดูงี่เง่านะครับ แต่ผมต้องเลิกกับเทอทั้งที่แผนในอนาคตที่ผมสร้างไว้มันต้องพังลงทั้งหมดครับ หลังจากนั้นตั้งแต่ที่ผมเลิกกับเทอคนนั้น ชีวิตผมแย่มากๆครับ ผมอยู่บ้านดูแลคนแก่ทั้ง2ตามเดิม ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ให้เขาเรียกบรรจุเพื่อให้ผมได้ไปทำงาน ซึ่งปีงบประมาณหน้าก็เรียกถึงผมและครับ ผมเบื่อการรอคอยครับ ผมเล่นเกมจนไม่รู้จะเล่นอะไร ดูซีรี่จนไม่รู้จะดูอะไร Game of thrones จบ 3-4 รอบจนจะพากตามได้แล้วครับ หุ้นก็เล่น bitcoin ก็เอา คือทุกอย่างเหมือนจะดีครับ แต่ทำไมผมเบื่อการรอคอยมาก และความรู้สึกที่ต้องอยู่บ้านพูดคนเดียวกับพนัง คุยกับหมา ตะโกนด่านกที่ร้องหาคู่ ไม่ไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาครับ ผมคบกับเทอมานาน จนผมลืมการที่จะเข้าไปจีบใครสักคน เปิดใจรับใครสักคนครับ ลืมบอกไปผมไม่เล่นเฟสเล่นไลน์ ไม่เอาสังคมออนไลท์อะไรทั้งสิ้น เพราะตั้งแต่เลิกกับแฟนผมกลัวมันกลัวสังคมจอมปลอมกลัวการชิงดีชิงเด่น ที่สำคัญกลัวรูปของเทอที่คอยมาข่มมาตอกย้ำผม นั้นแต่นั้นผมลบทุกสิ่งอย่างในโลกออนไลน์ นั้งดูแต่youtubeดูคนทำบ้าๆบอๆ ดูการอัฟเดสของใหม่ๆ การเมืองก็ไม่เอาดูแล้วหดหู่ ทีวีก็ไม่เปิด เพราะแต่ละช่องมันมมีโฆษณาที่มันมีชื่อของเทอครับ เทอชื่อน้ำครับ ท่านคงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว ผมก็ว่าอย่างงั้นผมคงบ้าไปจริงๆ
ผมอยากรู้ครับ ผมจะทำอย่างไงกับเวลาว่างๆของผมที่มันเยอะสะขนาดนี้
ผมอยากรู้ครับ อันนี้อยากรู้มาก จะเรื่มต้นใหม่อย่างไงหรอครับสำหรับความรัก ผมลืมการจีบ ลืมการเข้าไปทัก ลืมการเปิดใจรักใครคนอื่น ลืมทุกๆอย่างในการที่จะนำคนอื่นเข้ามาแทนที่เทอครับ ผมควรทำแบบไหนครับ ทุกวันนี้ผมพูดกับพนังมากกว่าพูดกับมนุษย์ตัวเป็นๆสะอีก
ไม่มีอะไรมากครับผมแค่อยากระบายที่อยู่ข้างในผมเฉยๆ มันอัดอั้นมากๆครับ ถึงแม้กระทู้นี้จะไม่มีใครอ่าน แต่อย่างน้อย pantip ก้ได้ประมวลผมและฉายมันขึ้นให้โลกภายนอกได้รับรู้สิ่งที่อยู่ข้างในครับ
ขอบคุณครับสำหรับท่านที่ทนอ่านจนจบ
ปล.ผมไม่เคยพิมพ์อะไรแบบนี้อาจงงหน่อยนะครับ
ผมอ่านหนังสือน้อยๆๆมากๆๆ ทำให้เรียบเรียงไม่เก่งนะครับ
"ปลายนิ้วระบายความรู้สึกจากหัวใจ"
ขอบคุณจริงๆครับ
ความรู้สึกที่พูดกับใครไม่ได้
ผมเป็นผู้ชายหน้าบ้านๆคนหนึ่ง อายุ 25 ย่าง 26 ปี ผมอาศัยอยู่กับแม่ ส่วนพ่อไปรับราชการจังหวัดอื่น อาชีพการทำงาน .......ไม่ได้ทำงาน....... ซึ่งโดยปกติ คนทั่วไปเขาทำงานทำการกันหมดแล้วครับ
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ในแต่ละวันชีวิตความเป็นอยู่ของผม คือการตื่นนอนขึ้นมา ลุกขึ้นมาทำกับข้าวในเวลา ตี 4 ทำกับข้าวใส่บาตร ตามประสา คนบ้านนอกทั่วไปที่ทำกับข้าวใส่บาตรในทุกๆเช้า โดยกับข้าวแบ่งออกเป็น 3 ส่วน 1.ใส่บาตร 2.แบ่งให้อาม่า(ยาย) 3.กินเองที่บ้าน โดยปกติผมจะทำกับข้าววันละ 1 อย่าง ผมกับแม่ก็จะกินกันทั้งวันครับ ส่วนกับข้าวของอาม่า(ยาย)ผม ท่านอยู่บ้านที่ไม่ไกลจากบ้านผมไป( 100-200เมตร) ผมก็ขี่รถไปให้ท่านทุกเช้า หลังจากให้ท่านเรียบร้อยผมถึงนำกับข้าวไปถวายที่วัน (โดยปกติพระท่านจะบิณฑบาตรผ่านหน้าบ้านผม แต่มีคนถวายท่านเยอะและด้วยความที่ผมสนิทสนมกับท่านพอสมควรผมจึงขี่รถไปถวายที่กุฏิของท่านเลย) หลังจากที่ผมใส่บาตรเรียบร้อย หน้าที่ในการทำงานแต่ละวันของผมก็จะสิ้นสุดลง และทั้งวันผมก็ว่างไม่มีงานทำอะไรอีก บางวันจะเก็บกวาดบ้านหรืออาบน้ำสุนัขหรือล้างรถ ตามประสาคนใช้ในบ้านในบ้านของคนมีกะตังทั้งหลาย พอถึงช่วงเย็นผมก็จะขี่มอเตอร์ไซต์ไปบ้านอาม่าผม เพื่อไปถามท่านว่า มีกับข้าวอะไรกินไหม ผมจะไปซื้อให้ และหลังจากนั้นผมจะไปวิ่งรอบหนอง บึง สวนสาธารณะ หรือวิ่งขึ้นเขา จากนั้นผมกลับมาอาบน้ำอาบท่า สวดมนต์ นั่งสมาธิ และนอน หลัง หลายๆอาจสงสัยทำไมไม่ไปทำงาน จะมาบ่นหาพระแสงอะไร จริงไหม งั้นมาดูสาเหตุที่ผมไม่ไปทำงาน
หลังจากที่อ่านมาถึงจุดนี้ คงมีคนสงสัยทำไมไม่ไปทำงาน มาอยู่บ้านมานั่งบ่นอะไรตรงนี้ จริงไหม ผมสาระภาพเลยว่าผมอยากทำงานใจจะขาด วันดีคืนดี มีใครให้ผมไปทำอะไร ผมไปได้หมด ไม่ได้ตังก็ไป ขอแค่เรียกให้ผมได้ออกจากบ้าน ได้พูดคุยกับผู้คน แม้แต่ขัดส้วม ล้างรถ อาบน้ำสุนัข ซ่อมหลังคา ซ่อมรถ ตัดหญ้า ซ่อมปะปา ซ่อมไฟฟ้า งานอะไรที่เด็กจบวิศวะ อย่างผมสามารถทำได้ ผมทำมาหมดแล้ว
แต่ผมติดปัญหาตรงที่ผมต้องดูแลคนแก อายุ 85-83 2 คน ที่ไม่รู้ว่าท่านจะไปจากผมเมื่อไหร่ ท่านคงสงสัย อ้าวทำไมไม่ให้ลูกเขาดูแลละ ก็จริงของท่านลูกก็ควรดูแลพ่อแม่ อาม่ากับอากงผมมีลูก 7 คน มีอยู่ 2 คนที่อยู่ใกล้ท่านที่สุด คือแม่ผมกับน้าผม แม่ผมเป็นพยาบาลอนามัย ถ้าท่านเป็นพยาบาลอนามัยท่านคงรู้ว่างานเยอะแค่ไหนและสงครามภายในอนามัยอีก แค่กลับจากที่ทำงาน ก็ 2-3ทุ่มแล้ว แม่ผมคงไม่มีเวลาไปดูแลหลอกจริงไหมครับ ตัดแม่ผมไป ส่วนน้าผมแกทำงานราชการขอไม่บอกสังกัดนะครับ ราชการ 4-5โมงเย็นก็น่าจะกลับและใช่ไหม แต่ด้วยความที่ตระกูลผมมีธุรกิจส่วนตัวคือร้านก๋วยเตี๋ยว แกก็ต้องจัดเตรียมทำไก่โน้นนี่นั้นให้แฟนน้าผมไปขาย ขอไม่พูดถึงแฟนน้าผมนะครับ เอาเป็นว่าแม้กางเกงในอาม่าผมยังต้องเป็นคนมาตากให้ ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนะครับ กว่าน้าผมจะเตรียมไก่ทำไก่เสร็จก็ปาไป 3-4 ทุ่มก็คงไม่มีเวลาดูแลอาม่าผม ทุกๆอย่างจึงตกลงมาที่ผมเพียงคนเดียว หลานที่เหลืออยู่คนที่ในจังหวัดนี้ที่สามารถดูแลท่าน นี่คือหนึ่งในสองเหตุผลที่ผมไม่ได้ทำงานครับ และอีกหนึ่งเหตุผมที่ผมไม่ได้ไปทำงาน คือผมรอเรียกบรรจุราชการอยู่ครับ ท่านคงเริ่มงงกับตัวผมจริงไหม ด้วยความที่ผมสอบติดราชการแล้ว แต่อันดับผมมันยังไม่ถึงยังเรียกไม่ถึงก็ต้องรอครับ ผมรอมาได้จะครบ1ปีแล้ว ซึ่งราชการบัญชีเขาจะมีอายุ2ปีครับ ซึ่งตอนนี้เรียกมาใกล้ผมเข้าไปทุกๆวัน เหลืออีก10กว่าอันดับก็ถึงผมแล้ว เพราะราชการคือความฝันสูงสุดของผมครับ ท่านคง อ้าวชีวิตก็ดีนิแล้วปัญหามันอยู่ตรงไหน
แต่ก่อนครับ ผมมีแฟน แฟนเขาคือทุกอย่างของผม ผมเหมือนนักโทษในห้องปิดตาย คืออยู่บ้านไม่ได้ไปดูโลกภายนอกจังหวัดผม แฟนผมคือหน้าต่างที่คอยบอกอะไรเกิดขึ้นภายนอกให้ผมฟังขอเปรียบเทียบแบบนี้น่าจะเป็นภาพนะครับ ผมพยายามประคับประคองแฟนผมไม่ให้นอกลู่นอกทางเพราะแฟนผมก็เด็กบ้านนอกแบบผมที่เขาไปทำงานในเมืองกรุงมีแสงสียั่วยุต่างๆนานๆ ลืมบอกไป เราทั้งคู่จบ มหาลัยในกรุงเทพ ตอนเรียนมหาลัย ผมพยายามดึงเทอออกจากสิ่งยั่วยุพวกนี้ไม่ให้เทอหลงเข้าไปหามัน เทอเหมือนผ้าขาวเลยครับ เปรียบเทียบแบบนี้ Innocent เลย น่าจะเข้าใจง่ายๆครับ พอเทอเริ่มทำงานด้วยความที่ผมกับเทออยู่ห่างไกล ผมคงทำได้แค่โทร ไปหาบ้างแต่เดือนละครั้ง ได้แค่คุยกับเทอ ตามปกติ แต่ด้วยความที่ว่า เทอทำงานเริ่ม 13.00 เลิก 21.00 เวลาของผมกับเทอมันต่างกันครับ ทำให้ผมเริ่มไม่มีเวลาดูแลเทอเพราะด้วยเรื่องปัญหาที่บ้าน โน้นนี้นั้น และด้วยเรื่องที่ต้องดูแลคนแก่ 2 คนอีก ทำให้ปัญหามันเกิดกับคู่ของเราครับ ผมจับได้เทอมีคนอื่นคุย ทำให้ผมในช่วงนั้นเหมือนตายทั้งเป็นครับ คงเข้าใจอารมณ์แบบนี้สำหรับคนที่เคยผ่านช่วงเวลานั้น ผมเองก็พยายามยื้อเทอมาตลอด ผมเลือกเทอและผมทิ้งคนแก่2คนนั้นเลยครับ ผมกล้าพูดได้เป็นปาก อาจจะฟังดูเลว แต่ด้วยความที่เราคบกับมานานวาดฝันอนาคตไว้เยอะมาก ผมก็ไม่อยากเสียเทอไปครับ ผมไปหาเทอ2-3วันที แบบนี้เป็นเวลาหลายเดือน เงินที่ผมเก็บอดออมเพื่อจะเอาไว้ใช้กับเทอหลังจากเขาเรียกผมบรรจุ ก็ค่อยๆๆทะยอย ลดลงลดลง จนหมด เงินพวกนั้น หมดไปกับการที่ผมไปยื้อเทอ จนสุดท้ายวันนั้นก็มาถึง ผมสาระภาพเลยครับ ผมเป็นคนเลิกกับเทอเอง ด้วยเหตุผมเรื่องเงินนี่และครับ เขาดูถูกคุณค่าของเงินที่ผมให้ไปครับ อาจฟังดูงี่เง่านะครับ แต่ผมต้องเลิกกับเทอทั้งที่แผนในอนาคตที่ผมสร้างไว้มันต้องพังลงทั้งหมดครับ หลังจากนั้นตั้งแต่ที่ผมเลิกกับเทอคนนั้น ชีวิตผมแย่มากๆครับ ผมอยู่บ้านดูแลคนแก่ทั้ง2ตามเดิม ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ให้เขาเรียกบรรจุเพื่อให้ผมได้ไปทำงาน ซึ่งปีงบประมาณหน้าก็เรียกถึงผมและครับ ผมเบื่อการรอคอยครับ ผมเล่นเกมจนไม่รู้จะเล่นอะไร ดูซีรี่จนไม่รู้จะดูอะไร Game of thrones จบ 3-4 รอบจนจะพากตามได้แล้วครับ หุ้นก็เล่น bitcoin ก็เอา คือทุกอย่างเหมือนจะดีครับ แต่ทำไมผมเบื่อการรอคอยมาก และความรู้สึกที่ต้องอยู่บ้านพูดคนเดียวกับพนัง คุยกับหมา ตะโกนด่านกที่ร้องหาคู่ ไม่ไม่กล้าที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาครับ ผมคบกับเทอมานาน จนผมลืมการที่จะเข้าไปจีบใครสักคน เปิดใจรับใครสักคนครับ ลืมบอกไปผมไม่เล่นเฟสเล่นไลน์ ไม่เอาสังคมออนไลท์อะไรทั้งสิ้น เพราะตั้งแต่เลิกกับแฟนผมกลัวมันกลัวสังคมจอมปลอมกลัวการชิงดีชิงเด่น ที่สำคัญกลัวรูปของเทอที่คอยมาข่มมาตอกย้ำผม นั้นแต่นั้นผมลบทุกสิ่งอย่างในโลกออนไลน์ นั้งดูแต่youtubeดูคนทำบ้าๆบอๆ ดูการอัฟเดสของใหม่ๆ การเมืองก็ไม่เอาดูแล้วหดหู่ ทีวีก็ไม่เปิด เพราะแต่ละช่องมันมมีโฆษณาที่มันมีชื่อของเทอครับ เทอชื่อน้ำครับ ท่านคงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว ผมก็ว่าอย่างงั้นผมคงบ้าไปจริงๆ
ผมอยากรู้ครับ ผมจะทำอย่างไงกับเวลาว่างๆของผมที่มันเยอะสะขนาดนี้
ผมอยากรู้ครับ อันนี้อยากรู้มาก จะเรื่มต้นใหม่อย่างไงหรอครับสำหรับความรัก ผมลืมการจีบ ลืมการเข้าไปทัก ลืมการเปิดใจรักใครคนอื่น ลืมทุกๆอย่างในการที่จะนำคนอื่นเข้ามาแทนที่เทอครับ ผมควรทำแบบไหนครับ ทุกวันนี้ผมพูดกับพนังมากกว่าพูดกับมนุษย์ตัวเป็นๆสะอีก
ไม่มีอะไรมากครับผมแค่อยากระบายที่อยู่ข้างในผมเฉยๆ มันอัดอั้นมากๆครับ ถึงแม้กระทู้นี้จะไม่มีใครอ่าน แต่อย่างน้อย pantip ก้ได้ประมวลผมและฉายมันขึ้นให้โลกภายนอกได้รับรู้สิ่งที่อยู่ข้างในครับ
ขอบคุณครับสำหรับท่านที่ทนอ่านจนจบ
ปล.ผมไม่เคยพิมพ์อะไรแบบนี้อาจงงหน่อยนะครับ
ผมอ่านหนังสือน้อยๆๆมากๆๆ ทำให้เรียบเรียงไม่เก่งนะครับ
"ปลายนิ้วระบายความรู้สึกจากหัวใจ"
ขอบคุณจริงๆครับ