กระทู้นี้ ขออนุญาตยืมเมมของญาติรุ่นพี่นะครับ
ชีวิตผมก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีอะไรผิดปกติเลย ผมสอบได้ห้องโครงการพิเศษตอน ม.1 รู้ตัวแต่แรกว่าเรียนไม่ค่อยเก่ง และคิดอยากจะติดคณะสายวิทย์ แต่ความฝันสูงสุดคืออยากเป็นแพทย์ แต่ด้วยความหัวอ่อนทางวิทย์คณิต ก็เลยจำเป็นต้องเรียนพิเศษไปด้วย พยายามจนสามารถประคองตัวเองให้ยังอยู่ในห้องตอน ม.ปลาย ได้เพราะเกรดยังดี ยังพอรับไหวพอที่จะอยู่ได้ต่อ
แต่ปัญหาคือ ตั้งแต่ผมเรียน ม.ปลาย มา ผมไม่ค่อยมีเวลาเรียนเพราะต้องไปทำกิจกรรมกับโรงเรียนมากขึ้น แถมต้องเรียนหนักมากขึ้น (และเน้นวิทย์คณิตด้วย) เลยทำให้ติด 0 มากขึ้น แต่ก็ซ่อมได้ใหม่ อย่างไรก็ตาม ผมก็เริ่มรู้ตัวว่าจะไปไม่รอด เลยตัดสินใจลองสอบโควต้ามหาลัยดู ปรากฎว่าสอบติดได้ เลยตัดสินใจอยู่ แต่พออยู่มา กลับรู้สึกว่าไม่ใช่ทาง พอขึ้นปีต่อมา เลยนับหนึ่งกลับไปอยู่คณะใหม่ในอีกมหาลัยนึงใหม่ด้วยแอดมิชชั่น แต่พออยู่ได้ปีกว่า ก็รู้สึกไม่ชอบมหาลัยที่อยู่ กลายเป็นว่า ปัจจุบัน ผมต้องมานั่งเรียนใหม่อยู่มหาวิทยาลัยใกล้บ้าน ขณะที่เพื่อนๆร่วมรุ่นสมัยมัธยม เริ่มอยู่ปี 3 กันแล้ว
สาเหตุที่ตั้งกระทู้ในพันทิป เพราะอยากได้คำตอบชีวิตว่าควรทำอย่างไรบ้าง ผมเรียนใหม่ทุกปี ตอนซิ่วครั้งแรกไม่รู้สึกอะไร ไม่เคยคิดว่าจะมีอีก แต่ก็มีครั้งที่ 2 อีก ผมรู้สึกสับสนตัวเอง ผมคิดตลอดว่า ถ้าย้อนไปได้ อยากตั้งใจเรียนมากกว่านี้ อยากพยายามฝึกสมองมากกว่านี้ ถ้าเป็นคนปกติทั่วไปในยุคนี้ ก็คงต้องเอียงมาเรียนคณะศิลป์แล้ว แต่รู้สึกว่าตัวเองดื้อรั้น พยายามอยากเรียนแพทย์ให้ได้ ตอนที่สอบโควต้าติด ใจก็คิดเหมือนกันว่าถ้าไม่ชอบก็สอบแพทย์ แต่พอจะจบปี 1 ก็อยากลงคณะอื่นมหาลัยอื่นเพราะกลัวจะสอบแพทย์ไม่ได้ และก็ไม่ได้อยู่ต่อเพราะไม่ชอบชีวิตปี 1 ครั้งแรกเลย ตอนนี้ก็สบายใจบ้าง ที่เรียนอยู่ใกล้บ้าน แถมคณะที่เรียนก็ใกล้เคียงกับแพทย์บ้าง แต่ปัญหาก็คือตอนนี้ยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนใหม่เลย เพราะเป็นรุ่นน้องหมดแถมไม่มีใครจากโรงเรียนเก่าเลย กลัวว่าตัวเองอาจจะคิดเรียนใหม่อีก ซึ่งครั้งนี้อาจจะเป็นปัญหากับทางบ้านแล้ว เพราะทางบ้านเขาเริ่มไม่ยอมแล้วเหมือนกันที่จะเรียนใหม่ซ้ำซากทุกปี
ผมคิดว่า ผมควรทำอย่างไร ผมพยายามพอใจกับความจริงในปัจจุบัน แต่ก็รู้ตัวว่าตัวเองทะเยอทะยาน ผมกลัวว่าถ้าตัวเองยังไม่ชอบอีก ผมอาจจะไม่ได้เรียนแล้ว เพราะมันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ขอคำแนะนำหน่อยว่าผมควรจะทำยังไงครับ ขอบคุณครับ
ท้อถอยกับชีวิตการเรียน นับหนึ่งอยู่ตลอด
ชีวิตผมก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีอะไรผิดปกติเลย ผมสอบได้ห้องโครงการพิเศษตอน ม.1 รู้ตัวแต่แรกว่าเรียนไม่ค่อยเก่ง และคิดอยากจะติดคณะสายวิทย์ แต่ความฝันสูงสุดคืออยากเป็นแพทย์ แต่ด้วยความหัวอ่อนทางวิทย์คณิต ก็เลยจำเป็นต้องเรียนพิเศษไปด้วย พยายามจนสามารถประคองตัวเองให้ยังอยู่ในห้องตอน ม.ปลาย ได้เพราะเกรดยังดี ยังพอรับไหวพอที่จะอยู่ได้ต่อ
แต่ปัญหาคือ ตั้งแต่ผมเรียน ม.ปลาย มา ผมไม่ค่อยมีเวลาเรียนเพราะต้องไปทำกิจกรรมกับโรงเรียนมากขึ้น แถมต้องเรียนหนักมากขึ้น (และเน้นวิทย์คณิตด้วย) เลยทำให้ติด 0 มากขึ้น แต่ก็ซ่อมได้ใหม่ อย่างไรก็ตาม ผมก็เริ่มรู้ตัวว่าจะไปไม่รอด เลยตัดสินใจลองสอบโควต้ามหาลัยดู ปรากฎว่าสอบติดได้ เลยตัดสินใจอยู่ แต่พออยู่มา กลับรู้สึกว่าไม่ใช่ทาง พอขึ้นปีต่อมา เลยนับหนึ่งกลับไปอยู่คณะใหม่ในอีกมหาลัยนึงใหม่ด้วยแอดมิชชั่น แต่พออยู่ได้ปีกว่า ก็รู้สึกไม่ชอบมหาลัยที่อยู่ กลายเป็นว่า ปัจจุบัน ผมต้องมานั่งเรียนใหม่อยู่มหาวิทยาลัยใกล้บ้าน ขณะที่เพื่อนๆร่วมรุ่นสมัยมัธยม เริ่มอยู่ปี 3 กันแล้ว
สาเหตุที่ตั้งกระทู้ในพันทิป เพราะอยากได้คำตอบชีวิตว่าควรทำอย่างไรบ้าง ผมเรียนใหม่ทุกปี ตอนซิ่วครั้งแรกไม่รู้สึกอะไร ไม่เคยคิดว่าจะมีอีก แต่ก็มีครั้งที่ 2 อีก ผมรู้สึกสับสนตัวเอง ผมคิดตลอดว่า ถ้าย้อนไปได้ อยากตั้งใจเรียนมากกว่านี้ อยากพยายามฝึกสมองมากกว่านี้ ถ้าเป็นคนปกติทั่วไปในยุคนี้ ก็คงต้องเอียงมาเรียนคณะศิลป์แล้ว แต่รู้สึกว่าตัวเองดื้อรั้น พยายามอยากเรียนแพทย์ให้ได้ ตอนที่สอบโควต้าติด ใจก็คิดเหมือนกันว่าถ้าไม่ชอบก็สอบแพทย์ แต่พอจะจบปี 1 ก็อยากลงคณะอื่นมหาลัยอื่นเพราะกลัวจะสอบแพทย์ไม่ได้ และก็ไม่ได้อยู่ต่อเพราะไม่ชอบชีวิตปี 1 ครั้งแรกเลย ตอนนี้ก็สบายใจบ้าง ที่เรียนอยู่ใกล้บ้าน แถมคณะที่เรียนก็ใกล้เคียงกับแพทย์บ้าง แต่ปัญหาก็คือตอนนี้ยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนใหม่เลย เพราะเป็นรุ่นน้องหมดแถมไม่มีใครจากโรงเรียนเก่าเลย กลัวว่าตัวเองอาจจะคิดเรียนใหม่อีก ซึ่งครั้งนี้อาจจะเป็นปัญหากับทางบ้านแล้ว เพราะทางบ้านเขาเริ่มไม่ยอมแล้วเหมือนกันที่จะเรียนใหม่ซ้ำซากทุกปี
ผมคิดว่า ผมควรทำอย่างไร ผมพยายามพอใจกับความจริงในปัจจุบัน แต่ก็รู้ตัวว่าตัวเองทะเยอทะยาน ผมกลัวว่าถ้าตัวเองยังไม่ชอบอีก ผมอาจจะไม่ได้เรียนแล้ว เพราะมันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ขอคำแนะนำหน่อยว่าผมควรจะทำยังไงครับ ขอบคุณครับ