ยอมลำบากแต่อยู่กับคนที่คุณรักหรืออยู่คนเดียวแต่พอใช้

ลำบากในที่นี้ไม่ได้หมายถึงว่าต้องกัดก้อนเกลือกินหรืออดมื้อกินมื้อนะ ...
คือเรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่อายุ16 ตอนนี้23 แล้ว พอจบม.6เราก็มาหางานทำด้วยกัน ตอนแรกครอบครัวเราก็กีดกันไม่ให้คบกับคนนี้เพราะทางบ้านเราค่อนข้างมีฐานะกว่าเขา เราก็อดทนฝ่าฟันจนเขาเห็นถึงความรักเราทั้งสอง  อยู่ด้วยกันมา 3-4 ปี เมื่อเดือนพฤศจิกาปีที่ผ่านมาเขาก็กลับบ้านไปช่วยพ่อแม่ทำงานที่บ้าน ทางครอบครัวเขาก็อยากให้เราไปด้วยนะ แต่ใจเราคิดมาก กลัวว่าถ้าไปอยู่บ้านเขาเกิดเขาทิ้งเราจะทำยังไง  จริงๆแล้วเราเคยไปอยู่บ้านเขามาแล้ว ครอบครัวเขารักเรามาก ดีมาก  แต่ใจเราคิดเองนะ เลยเลือกไม่ไปยอมอยู่คนเดียว พอเขาเสร็จธุระเขาก็เปลี่ยนงานเลยคือไม่ได้กลับมาหาเราที่นี้  แต่เขาก็บอกให้เราไปด้วยนะเขาจะมารับ เราก็คิดอีก ถ้าเขาทิ้งจะไปอยู่ไหน อยู่นี่มีห้องนะโว้ยเลยไม่ไป  เดือนสิงหา 62 เขาได้ย้ายมาทำงานชั่วคราวในจังหวัดที่เราอยู่  เขาเลยมาหาเราทุกอาทิตย์  พอเขากลับไปเราร้องไห้  เราเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอยู่แล้ว คิดถึงด้วยแหละ  วันพรุ่งนี้( 16 กันยา62) เขาต้องกลับไปทำงานประจำที่เดิม  เรายิ่งคิดถึง  อยู่ด้วยกันแปปๆต้องห่างอีกแล้ว สิ้นปีไม่รู้จะได้ไปหากันไหม เราลาครบแล้ว เจอกันอีกทีคงสงกราน แต่เราก็คุยเฟชกัน โทรหาบ้าง  มันก็ไม่เหมือนเห็นหน้าแหละ โชคดีที่เขาไม่เจ้าชู้ไม่มีคนอื่น อันนี้เราแน่ใจได้ไม่คิดเอง
........  เรื่องราวของเราอาจจะงงๆหน่อยเพราะพิมพ์มันอธิบายเหมือนพูดไม่เข้าใจนักก็ขออภัย
.......*** แค่อยากถามคนที่เข้ามาอ่านว่า  ถ้าเป็นเพื่อนๆ จะย้ายไปอยู่กับแฟน (แต่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อนแล้วนะ)ลืมบอกเขาทำงานก่อสร้างนะ  หรือจะทำงานออฟฟิตที่เดิม แต่อยู่คนเดียวนานทีไปหากัน  อยากฟังความเห็นคะ   ขอบคุณนะคะ