เหนื่อยกับชีวิตท้อแท้ไปหมด

เรื่องมันมีอยู่ว่า เราอายุ16ปีเรียนอยู่ม.4ชอบกับขายขายของมากเช่นขายของออนไลน์ มีความคิดว่าอยากหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยตัวเองโดยไม่ขอพ่อแม่ เริ่มต้นคือไปเปิดบัญชีธนาคารมาเพื่อจะมาลงทุนขายของ เริ่มจากสคับผิว เปิดบิล250บาทได้10กระปุก แต่มันขายไม่ค่อยออกขายได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ขายได้เพราะมีแค่เพื่อนมาอุดหนุน เลยเลิกขายไป เลยเปลี่ยนมาขายสบู่แบบสคับกาแฟ ขายได้บ้างไม่ได้บ้างแร้วมีเพื่อนมาขายตัดหน้าอีก แย่ไปอีก เลยเลิกขายมาขายเป็นสบู่อีกแบนด์หนึ่งเป็นแบบมะเขือเทศคือขายดีมาก เอามาไม่ถึงอาทิตย์ก็ขายหมดแล้ว เวลาไปส่งของให้ลูกค้าก็จะนัดว่าส่งที่ไหน แต่ไปส่งเฉพาะเลิกเรียน กับ วันเสาร์ วันอาทิตย์ทำการบ้าน ทำแบบนี้มาได้เดือนกว่าๆแล้ว อาจจะมีออเดอร์นัดรับอยู่โรงเรียนบ้าง แล้ววันหนึ่งย่าบอกให้เลิกขาย ปู่ก็บอกด้วยให้เลิกขาย แต่เราไม่อยากเลิกเพราะชอบในการหาเงินด้วยตัวเองคือด้วยรวมลงทุนไปเกือบ5,000กับการขายของเวลา6เดือน ขาดทุนบ้างได้กำไรบ้าง มีความคิดว่าถ้าขายของได้เงินเยอะๆจะให้ปู่กับย่า เสียใจ หนักมากเพราะเราชอบในด้านนี้😭 ปรึกษาใครก็ไม่ได้ เหนื่อยใจท้อแท้ใจ อนาคตที่สดใสก็มืดไปหมด ครอบครัวควรสนับสนุนในสิ่งที่เรารักซิ ไม่ใช่ห้ามแบบนี้😭
แล้วตอนไปส่งของคือเราต้องได้ขอรถปู่ไปตลอดเพราะเราไม่รถเป็นของตัวเอง ขายของได้ต้องเติมน้ำมันให้ด้วย บางวันขายได้90บาท เติมน้ำมัน50 เหลือแค่40แต่คือไม่ได้กำไรเลยได้แต่ทุนคืนมาเสยๆ ถ้าวันไหนไม่เติมไม่ล้างรถให้ก็ด่า ด่าแบบเสียๆหายบางวันเอากุญแจไปซ่อนบ้างไม่อยากมห้เราขี่ ทั้งๆที่รถเป็นของพ่อไม่ได้เป็นขแงปูาชื่อก็ชื่อพ่อผ่อนก็พ่อผ่อน แล้วปู่มาห่วงบางวันจะออกไปทำงานกบุ่มก็ไปทำไม่ได้เพราะปู่ไม่ให้ยืมรถ แบบนี้ก็ไม่ไหวเลยคิดว่าถ้าขายของได้จะไปซื้อรถด้วยตัวเองจะได้ไม่ต้องเป็นอยู่แบบนี้ แต่ถ้าว่าเป็นห่วงทำไมเป็นห่วงแบบนี้ล่ะ มันไม่ใช่อ่ะ น้อยใจ

จริงๆเรื่องยาวกว่านี้แต่ย่อมาให้อ่านแค่นี้กลัวยาวเกิน

อาจจะพิมผิดบ้าง แท็กผิดห้องต้องขอโทษด้วยจ้า