4-5เดือนแล้วครับ ที่เมียกับลูกทิ้งเราไป
เพราะเรื่องที่เราไม่สามารถดูแลเขาได้ดี
ไม่สามารถซือเสื้อผ้าสวยๆพาไปกินอาหารแพงๆไม่สามารถซือรถป้ายแดงให้เขาได้
เขาเลือกที่จ่ะคุยจ่ะคบกับคนใหม่ ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันมาได้ไม่นาน (เราคบกันมา3ปีแต่งงานกันแล้วน่ะครับ) แถมคนใหม่เขาก็มีครอบครัวอยู่แล้ว แต่เพราะเขาซับพอตครอบครัวเธอได้ ทั้งหมด (เป็นครอบครัวลิเก) แรกๆที่คบกัน เขาดีกับผมมาก ถึงขันแอบทางบ้านคบ เพราะตอนนั่นผม เป็นเด็กที่แถบไม่มีอ่ะไรเลย มีมอไซร์บุคันหนึ่ง ทางบ้านเขาแอนตี้มากครับ เขาไม่อยากให้,กสาสเขานั่งมอไซร์ อันนี้ผมพอเข้าใจครับ ตั่งแต่นั่นมา ผมก็พยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง จนเขาก็ให้ผมคบกัน
ปีแรกเราตัวติดกันมาก ไม่ว่าจ่ะไปเล่นงานที่ไหนผมก็มักจ่ะไปกับเธอตลอด ช่วงออกพรรษางานจ่ะไม่มี ผมก็หาทุนมาลง ขายข้าวโพดขายน้ำหน้าโรงลิเกเพราะด้วยความที่อยากมีเงิน อยากมีรถยนต์ ทำมันทุกอย่าง ว่างก็มาช่วยทางบ้านเขาตั้งเวที่ ตีกับ ทำแบบนั่นอยู่หนึ่งปี สุดท้ายผมก็ทำเธอท้อง แล้วก็แต่งงานกันในปีนั่นเลย พอผมรู้ว่ากำลังจ่ะเป็นพ่อคน ในวัยแค่21ปี
มันทำให้ผมต้องทำมากกว่าเดิม จนผมได้เข้ามาสู่วงการพระ ผมยอมรับว่าตอนนั่นบ้างานมากครับ เพราะปัจจัยหลายๆอย่าง กังวนว่าจ่ะดูแลเขากับลูกที่กำลังจ่ะเกิด ยอมรับเลย ว่าตอนแรกผมแถบจ่ะไม่มีเวลาอยู่กันกับเธอเลย ช่วงเวลาตื่นผมจ่ะอาศัยรถเขาไปดูพระ ทำแบบนั่นยุเกือบ4-5เดือน สุดท้ายผมก็ทำได้ครับ ผมเริ่มจากรถคันแรก ซีวิคตาโต ราคา9หมื่น (ซือสดน่ะ)
แต่ในความที่เขาเป็นนางเอกลิเก ก็มักจ่ะมีประเด็นดราม่า ว่าทำไมรถเก่าจัง 55 แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรน่ะ ผมคิดแค่ว่าผมซือสดไม่ต้องผ่อนก็โอเคล่ะ
เข้าปีที่สอง ผมเริ่มจ่ะบ้างานหนักกว่าเดิม
ด้วยความที่อยากมีเงินเยอะๆ ผมเลยต้องออกไปงานประกวดพระ ตจว. บ่อยเข้า
มันทำให้เรามีปันหากัน เรื่องไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตอนนั่นผมมองว่ามันงี่เง่าไปนิด ก็ผมไปทำงานอ่ะเนอะ จนเราเริ่มมีปันหาแบบนี้บ่อยๆ เธอมักจ่ะอยากออกไปทำงานของเธอ คือไปเล่นลิเกน่ะครับ
พอเข้าปีที่สาม เธอก็เรื่องเปลี่ยนไป เช่นเธอมักจ่ะอยากอยู่บ้านของเธอ แต่ตอนนั่นผมก็ต้องทำงานจึง ไม่ได้คิดอ่ะไรมาก
หลังมาผมเริ่มรู้สึกค่อนข้างมันใจ ว่าแฟนของผม เธอต้องมีคนอื่นแน่ๆ สุดท้ายก็เป็นเรื่องจริง ตอนแรกที่จับเธอบอกว่าจ่ะเลิกจ่ะไม่คุยแล้ว ผ่านมาอีก2-3วัน เธอก็เปลี่ยนคำพูด เธอบอกผมว่า ให้ยอมรับเขาได้ไหม
เขาแค่ช่วยเหลือเฉยๆ ทางบ้านเขาก็รู้เห็นเป็นใจด้วย พากันไปพบกันมั่ง โดยที่แอบผม จนทำให้ผมแถบเป็นบ้าเลย อารมแบบรู้แต่ทำอ่ะไรไม่ได้ เหมือนเขาบีบให้ผมต้องยอมรับรึไม่ก็เลิกกันไปเลยอ่ะ ผมเสียใจมาก ทำอ่ะไรไม่ถูก ได้แต่เสียใจจนสุดท้าย เมื่อตอนเมษา ผมต้องไป งานประกวดที่ลำปาง เป็นเวลา3-4วัน ด้วยความที่ห่างกัน แล้วก็รู้เรื่องอยู่แล้ว มันกดดันผมมาก จนผมต้องบอกเลิกเธอด้วยน้ำตา ตอนนั่นเธอไม่แคร์ผมเลย เธอเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
ผมเสียใจมาก ทำอ่ะไรไม่ได่เลย ได้แต่ตั้งคำถาม กับตัวเองว่าทำไม ผมทำอ่ะไรพลาดไปหรออ มันไม่ดีพอใช่ใหม สำหรับเด็กอายุ22 ที่ไม่มีอ่ะไรเลย เสียใจอยู่เป็นเดือนๆ ผมนี่เหมือนคนตายไปแล้วจริงๆ
ชีวิตผมเศร้าไผหมดคิดถึงเขา คิดถึงลูกเวลามองห้องนอนที่ไร ผมมีกจ่ะคิดถึงเขากับลูกเสมอ ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไม
จนเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา เธอโทรมาหาด้วยเสียงที่ไม่โอเค เธอร้องให้ เธอบอกเธอไม่โอเค เธอบอกว่าสิ่งที่ผมเตือนเขามันจริงทุกอย่าง เธอไม่อยากเป็นน้อยและเหตุผลหลายๆอย่าง ตอนนั่นผมดีใจน่ะ ที่เหมือนว่าเราสองคนน่าจ่ะกลับมาเป็นแบบเดิมได้ เธอมาหาผม มานอนกับผมหนึ่งคืน
แต่สุดท้ายผ่านไป2วันเธอก็กลับไปคืนดีกับเขา5555 เจ็บใจสุดๆ แถมแฟนเขาก็สั่งคนมากระทืบผม ผมนี่อึ้งเลยครับ ชีวิตจริงนี่มันยิ่งกว่าละครจริงๆ และครอบครัวที่เห็นแก่เงิน นี้มีอยู่จริงๆ ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิดว่าผมเลือกผิดเอง ทุ่มเทผิดคนเอง แต่ผมสงสารลูกมาก กลัวโตไปเขาจ่ะรู้สึกมีปม แต่ทำไงได้ ไปหายังไปหาไม่ได้เลย เห้ออ
ได้แต่นั่งๆนอนๆ งานก็ไม่ได้ทำมา4-5เดือนแล้ว เหงาและเสียใจมาก แถบจ่ะเป็นบ้าเลยจริงๆครับ
ปล.ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่มีให้ระบายด้วยครับ ยังมีอีกเยอะแต่ผมขอพูดเท่านี้พอ อาจจ่ะพิมงง ก็ขอบคุณคนที่อ่านจบด้วยน่ะครับ 😭😭
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
เพราะเรื่องที่เราไม่สามารถดูแลเขาได้ดี
ไม่สามารถซือเสื้อผ้าสวยๆพาไปกินอาหารแพงๆไม่สามารถซือรถป้ายแดงให้เขาได้
เขาเลือกที่จ่ะคุยจ่ะคบกับคนใหม่ ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันมาได้ไม่นาน (เราคบกันมา3ปีแต่งงานกันแล้วน่ะครับ) แถมคนใหม่เขาก็มีครอบครัวอยู่แล้ว แต่เพราะเขาซับพอตครอบครัวเธอได้ ทั้งหมด (เป็นครอบครัวลิเก) แรกๆที่คบกัน เขาดีกับผมมาก ถึงขันแอบทางบ้านคบ เพราะตอนนั่นผม เป็นเด็กที่แถบไม่มีอ่ะไรเลย มีมอไซร์บุคันหนึ่ง ทางบ้านเขาแอนตี้มากครับ เขาไม่อยากให้,กสาสเขานั่งมอไซร์ อันนี้ผมพอเข้าใจครับ ตั่งแต่นั่นมา ผมก็พยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง จนเขาก็ให้ผมคบกัน
ปีแรกเราตัวติดกันมาก ไม่ว่าจ่ะไปเล่นงานที่ไหนผมก็มักจ่ะไปกับเธอตลอด ช่วงออกพรรษางานจ่ะไม่มี ผมก็หาทุนมาลง ขายข้าวโพดขายน้ำหน้าโรงลิเกเพราะด้วยความที่อยากมีเงิน อยากมีรถยนต์ ทำมันทุกอย่าง ว่างก็มาช่วยทางบ้านเขาตั้งเวที่ ตีกับ ทำแบบนั่นอยู่หนึ่งปี สุดท้ายผมก็ทำเธอท้อง แล้วก็แต่งงานกันในปีนั่นเลย พอผมรู้ว่ากำลังจ่ะเป็นพ่อคน ในวัยแค่21ปี
มันทำให้ผมต้องทำมากกว่าเดิม จนผมได้เข้ามาสู่วงการพระ ผมยอมรับว่าตอนนั่นบ้างานมากครับ เพราะปัจจัยหลายๆอย่าง กังวนว่าจ่ะดูแลเขากับลูกที่กำลังจ่ะเกิด ยอมรับเลย ว่าตอนแรกผมแถบจ่ะไม่มีเวลาอยู่กันกับเธอเลย ช่วงเวลาตื่นผมจ่ะอาศัยรถเขาไปดูพระ ทำแบบนั่นยุเกือบ4-5เดือน สุดท้ายผมก็ทำได้ครับ ผมเริ่มจากรถคันแรก ซีวิคตาโต ราคา9หมื่น (ซือสดน่ะ)
แต่ในความที่เขาเป็นนางเอกลิเก ก็มักจ่ะมีประเด็นดราม่า ว่าทำไมรถเก่าจัง 55 แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรน่ะ ผมคิดแค่ว่าผมซือสดไม่ต้องผ่อนก็โอเคล่ะ
เข้าปีที่สอง ผมเริ่มจ่ะบ้างานหนักกว่าเดิม
ด้วยความที่อยากมีเงินเยอะๆ ผมเลยต้องออกไปงานประกวดพระ ตจว. บ่อยเข้า
มันทำให้เรามีปันหากัน เรื่องไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตอนนั่นผมมองว่ามันงี่เง่าไปนิด ก็ผมไปทำงานอ่ะเนอะ จนเราเริ่มมีปันหาแบบนี้บ่อยๆ เธอมักจ่ะอยากออกไปทำงานของเธอ คือไปเล่นลิเกน่ะครับ
พอเข้าปีที่สาม เธอก็เรื่องเปลี่ยนไป เช่นเธอมักจ่ะอยากอยู่บ้านของเธอ แต่ตอนนั่นผมก็ต้องทำงานจึง ไม่ได้คิดอ่ะไรมาก
หลังมาผมเริ่มรู้สึกค่อนข้างมันใจ ว่าแฟนของผม เธอต้องมีคนอื่นแน่ๆ สุดท้ายก็เป็นเรื่องจริง ตอนแรกที่จับเธอบอกว่าจ่ะเลิกจ่ะไม่คุยแล้ว ผ่านมาอีก2-3วัน เธอก็เปลี่ยนคำพูด เธอบอกผมว่า ให้ยอมรับเขาได้ไหม
เขาแค่ช่วยเหลือเฉยๆ ทางบ้านเขาก็รู้เห็นเป็นใจด้วย พากันไปพบกันมั่ง โดยที่แอบผม จนทำให้ผมแถบเป็นบ้าเลย อารมแบบรู้แต่ทำอ่ะไรไม่ได้ เหมือนเขาบีบให้ผมต้องยอมรับรึไม่ก็เลิกกันไปเลยอ่ะ ผมเสียใจมาก ทำอ่ะไรไม่ถูก ได้แต่เสียใจจนสุดท้าย เมื่อตอนเมษา ผมต้องไป งานประกวดที่ลำปาง เป็นเวลา3-4วัน ด้วยความที่ห่างกัน แล้วก็รู้เรื่องอยู่แล้ว มันกดดันผมมาก จนผมต้องบอกเลิกเธอด้วยน้ำตา ตอนนั่นเธอไม่แคร์ผมเลย เธอเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
ผมเสียใจมาก ทำอ่ะไรไม่ได่เลย ได้แต่ตั้งคำถาม กับตัวเองว่าทำไม ผมทำอ่ะไรพลาดไปหรออ มันไม่ดีพอใช่ใหม สำหรับเด็กอายุ22 ที่ไม่มีอ่ะไรเลย เสียใจอยู่เป็นเดือนๆ ผมนี่เหมือนคนตายไปแล้วจริงๆ
ชีวิตผมเศร้าไผหมดคิดถึงเขา คิดถึงลูกเวลามองห้องนอนที่ไร ผมมีกจ่ะคิดถึงเขากับลูกเสมอ ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไม
จนเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา เธอโทรมาหาด้วยเสียงที่ไม่โอเค เธอร้องให้ เธอบอกเธอไม่โอเค เธอบอกว่าสิ่งที่ผมเตือนเขามันจริงทุกอย่าง เธอไม่อยากเป็นน้อยและเหตุผลหลายๆอย่าง ตอนนั่นผมดีใจน่ะ ที่เหมือนว่าเราสองคนน่าจ่ะกลับมาเป็นแบบเดิมได้ เธอมาหาผม มานอนกับผมหนึ่งคืน
แต่สุดท้ายผ่านไป2วันเธอก็กลับไปคืนดีกับเขา5555 เจ็บใจสุดๆ แถมแฟนเขาก็สั่งคนมากระทืบผม ผมนี่อึ้งเลยครับ ชีวิตจริงนี่มันยิ่งกว่าละครจริงๆ และครอบครัวที่เห็นแก่เงิน นี้มีอยู่จริงๆ ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิดว่าผมเลือกผิดเอง ทุ่มเทผิดคนเอง แต่ผมสงสารลูกมาก กลัวโตไปเขาจ่ะรู้สึกมีปม แต่ทำไงได้ ไปหายังไปหาไม่ได้เลย เห้ออ
ได้แต่นั่งๆนอนๆ งานก็ไม่ได้ทำมา4-5เดือนแล้ว เหงาและเสียใจมาก แถบจ่ะเป็นบ้าเลยจริงๆครับ
ปล.ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่มีให้ระบายด้วยครับ ยังมีอีกเยอะแต่ผมขอพูดเท่านี้พอ อาจจ่ะพิมงง ก็ขอบคุณคนที่อ่านจบด้วยน่ะครับ 😭😭