คือ...เราชอบวาดรูปแล้วแน่นอนว่าพ่อแม่เราไม่ชอบไม่สนับสนุนตามหัวข้อเลย...ที่ตั้งกระทู้มาคือไม่เข้าใจพยายามทำความเข้าใจแล้ว...พอไปคุยจริงๆจังๆก็โดนด่ากลับมาว่าไม่เข้าใจอะไรเลยยังเด็กอยู่...
เคยโดนว่าว่าเห็นพี่ชายดูการ์ตูนอ่านมังงะแล้ววาดรูปเลยติดพี่พอโตขึ้นเดี๋ยวก็เปลี่ยนไปชอบอย่างอื่น...
คือ...วาดรูปเนี่ยเราชอบมาตั้งแต่ยังไม่เคยดูด้วยซ้ำเวลาว่างๆก็วาดรูป...กว่าจะดูก็ป.3พอขึ้นป.3ก็จริงจังมากขึ้น...
ไม่เข้าใจที่โดนว่าว่าติดพี่ดูการ์ตูนแล้วถึงติดพี่เป็นคนนำให้น้องทำตามคือเราก็อธิบายแล้วนะว่าชอบมาก่อนแล้วแต่ก็ถูกเถียงกลับมาว่า ''ไม่มีหรอก''คือเรางงมาก
โดนว่าว่าทำไปแล้วได้อะไรไหมทำไปเพราะสนุกหรืออนาคตทำไปแล้วได้รางวัลเหรอ??
คือ...เราพยายามทำทั้ง2อย่างเราฝึกทุกอย่างมีให้ลองก็ลอง...รางวัลก็ได้ไปแข่งที่อี่นเราก็เคยมีงานครูก็พาไปแข่งบ้างก็ส่งงานไปประกวดเองแต่กลับได้คำว่า''โลกหนูยังเล็กอยู่หนูไม่รู้อะไรหรอก''... ไม่เข้าใจ
เคยอยู่ชุมนุมศิลปะคือตอนนั้นเป็นอะไรที่เพรียบพร้อมมาก(หลงตัวเองนิดหน่อยขออภัย55)มีทั้งเพื่อนทั้งหน้าตาในสังคมงานแข่งต่างๆรางวัลที่ได้รับต่างๆถาโถมเข้ามาในช่วงนั้น...เพราะมีอาจารย์ดีด้วยละคือตอนนั้นมีความสุขมากไม่เคยมีเพื่อนที่ดีขนาดนี้นิสัยอะไรต่างๆเหมือนกันมากแต่เสียดายอยู่คนละห้อง...จนกระทั่งถูก''บังคับให้ออก''...ใช่หลังจากนั้นทุกอย่างพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย...ความพยายามที่มีมาหายไปหมดเลย...จินตนาการที่เคยมีมาหายไปหมดจากอยากวาดไรก็''อ่อรู้แล้ว''เป็นไม่รู้จะวาดอะไรดี...เคยคิดนะ...ว่าเกรดก็ไม่ได้แย่ไม่ได้แข่งแค่วาดรูปนิอังกฤษก็แข่งไทยก็แข่งเรียนพิเศษก็ไม่เคยโดด
เรียนพิเศษสำคัญกว่าการแข่งเหรอ??
มีอยู่ครั้งหนึ่งแข่งกีฬาเป็นตัวหลักของทีมแล้ววันแข่งติดเรียนพิเศษตอนเย็นด้วยไม่อยากโดนว่าก็โทรถาม
''วันนี้ไม่เรียนได้ไหมมีแข่งนะ'' เขาตอบกลับมาว่า
''แข่งอะไร'' ''กีฬาค่ะ'' เขาเงียบไปสักพักก็ตอบกลับมาว่า
''ไปเรียนพิเศษเถอะการเรียนมันสำคัญกว่าแค่แข่งแค่นี้ให้คนอื่นมาแทนเถอะ''
คือเรา...นิ่งเลย...มันเป็นรอบชิงที่3อะแล้วเราเป็นตัวหลักอะ...เราก็ทำตามที่เขาบอกบอกเพื่อนบอกรุ่นพี่ที่ซ้อมให้ ''พี่หนูต้องไปเรียนแล้วอะขอโทษนะ'' คนในทีมงงมากตามไปถึงที่เรียนพิเศษเลยโทรมาง้อให้ไปแข่งด้วย...เราก็ปฏิเสธ... เราเสียใจมาก... พอนู้อีกที่จารย์ที่สอนก็บอกว่าติดธุระไม่มาสอน...เราเลยรีบวิ่งไปที่งานแข่ง...ทุกคนมองเราต่างไปจากเดิม...คนในทีมคนหนึ่งลุกมาหาเราแล้วบอกว่า...
''กลับมาทำไมละไม่เรียนเหรอมีคนเล่นแทนแล้ว''
เรา''จารย์ยกคลาสนะเลยกลับมาดูไง''
คนในทีม''ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะถ้าเรียนแล้วมันสำคัญกว่านะการแข่งของรร.นะ''
เราเสียใจมากเลยโทรบอกให้พ่อแม่มารับ
''แม่จารย์ยกคลาส...หนูจะกลับแล้ว''
''โอ้ว...งั้นกลับไปแข่งต่อก็ได้แม่ยังไม่เสร็จธุระเลย"
เรียนพิเศษวิทย์คณิตให้ได้แต่ศิลปะไม่ได้??
คือเวลาเราอยากได้อะไรเราจะเจ็บตังซื้อเองเป็นบางอย่าง...พ่อเราเคยว่าเราว่า " อนาคตเขาไม่เน้นวาดในกระดาษหรอกวาดอยู่ได้อนาคตเขาวาดในคอมกันออกแบบได้ไหมก็ไม่ได้ได้แต่ลอกลายรึไง"
เราเลยพยายามฝึกเอง...แน่นอนเราอยากเรียนมากกว่าเราเลยบอกพ่อแม่เขาบอกเราว่า
''เอาเวลาไปอ่านหนังสือแทนมาหลังขดหลังแข็งวาดรูปดีกว่าใช้เวลานานไป... นี้มันงานสำหรับผู้ชายไม่เหมาะกับผู้หญิงหรอก ที่สำคัญไม่มีเงินด้วย"
เราเลยโอเค...เก็บเงินเองจนมีพอที่จ่ายที่ที่อยากเรียนได้ แต่!! ไม่ค่ะ...เขาไม่ให้เราไปเขาบอกว่าเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนพิเศษวิทย์คณิตอังกฤษดีกว่าที่ๆหนูอยากเรียนมันไกล....พอหาที่ใหม่...มันไม่ดังแถมดูอันตรายทั้งๆที่มันคือที่เรียนเก่าของพี่เรา
ไม่เข้าใจ...วาดรูปคืองานของผู้ชายเหรอผู้หญิงทำไมได้ขนาดเล่นกีตาร์ยังเล่นไม่ได้เพราะมันเป็นของผู้ชาย...พอจะเล่นบาส...''เดี๋ยวเป็นแผลเป็นเหมือนพี่นะ'' What!! ที่เราทำได้คือเรียนวิทย์คณิตอังกฤษแค่นั้น??
พูดเรื่องศิลปะตอบมา ''อืม อ่า ไม่ เหรอ อ่อ สวย ''
พูดเรื่องวิชาการตอบมา ''เหรอๆ หมอ ราชการ บัญชี มหาลัยดังต่างๆ ที่เรียนพิเศษต่างๆ''
เขาเอาเราไปเปรียบเทียบกับเพื่อน
ทำไมไม่เก่งเท่าเขา...สักวันเราก็เก่งกว่าเอง...พ่อจะปั้นลูกให้เป็นดาว...ทำไม(ชื่อเพื่อน)ได้เยอะกว่าทำไเราได้น้อยกว่า
พอเราคุยกับเขาแบบโมโหนะ
''พ่อเมื่อไหร่จะเลิกเปรียบเทียบหนูกับเพื่อนอะหนูไม่ได้เก่งไปซะทุกอย่างนะ''
เขาตอบ "หืม??ไม่เคยเปรียบนะคิดเองเออเอง"
อยากมีห้องส่วนตัว
ตือไม่ได้ต้องเสียตังสร้างใหม่นะคะคือมันมีห้องที่ไ่ได้ใช่อยู่...แล้วอยากไปอยู่แน่นอนว่าไม่ไปแล้วไม่คุยกับพ่อแม่เลย...มีวันนึงเราจะสอบพรุ่งนี้เราเลยกะว่าจะเอาไปอ่านบวกกับด้วยความเด็กศิลป์เวลาวาดภาพก็ขอที่เงียบหน่อยเถอะ~โทรศัพท์ก็ไม่เอาขึ้นไปข้างบน...ก็ไม่อยากเปิดไฟให้พ่อแม่นอนไม่หลับก็เลยขอแยกห้อง...ค่ะ...โดนด่าว่า ตามเพื่อนสันโดษนักเหรอไม่อยากอยู่เหรอกะพ่อแม่เนี่ย
อ่า...ตั้งใจเรียนก็ผิดละ...สรุปก็อ่านตอนพักเที่ยงไม่กินข้าว...วันต่อมาสอบแล้วรู้คะแนนเลยเอาตรงๆก็ผ่านละ 35เต็ม38ก็ไปแกล้งบอกว่า ตก ... โดนดิครับทำไมไม่อ่านหนังสือ... พอเฉลย...เขาถามว่า ใครได้สูงสุด เราก็บอกไป "อ่อบลาๆ ได้เต็มเลยเก่งมากอะ" เขาตอบมาว่า
''ดีๆอีกไม่นานเราก็จะเก่งกว่าเขาแล้วแค่นี้ใช้ได้ๆครั้งต่อไปต้องดีกว่านี้ต้องติวอีกนิดหนูก็จะเก่งขึ้นละ"
เราดีใจที่เขาชมเรานะแต่ก็รู้สึกแย่นิดๆเหมือนกัน
ผิดไหมที่มีเพื่อนสนิทอยู่ห้องอื่น
เราโดนด่าว่า" เพื่อนที่ห้องไม่มีใครคบเหรอไปทำอะไรให้เขาละ"
เพื่อนสนิทนี้คือเพื่อนชุมนุมศิลปะที่เราออกมาันผิดเหรอ
มีแฟนผิดรึป่าว??
ทำไมพ่อกับแม่ต้องบอกว่า พวกคนมีแฟนคือพวกไม่ดีบลาๆไม่ควรทำตามเพื่อนมีแสดงว่าเพื่อนไม่ดี....วอท!!ไม่เข้าใจก็รู้ละว่ารักไม่มุ่งมุ่งแต่เรียนแต่ต้องว่าขนาดนั้นเลยเหรอคือเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งแต่นางยึดติดกับเรามากเกินไปจนไม่เอางานเอาการเราเลยเลิกกับนางเพราะนางจะต้องสนใจการเรียนก่อนแล้วเรื่องของเราคือเรื่องรอง
ฆ่าตัวตายทำไมต้องว่าพวกเขาด้วย??
พ่อบอกเราว่า ฆ่าตัวตายทำไมก็ไม่รู้อยู่มาตั้งนานโง่จริงๆ....เราไม่คิดงั้นอะ ผิดเหรอ สังคมกดดันพวกเขาเขามีความเครียดต่างๆที่เราไม่รู้ทำไมต้องบอกว่าพวกเขาโง่ด้วยละ...ไม่เข้าใจ
ผิดเหรอที่ไปคาเฟ่ใกล้โรงเรียน
"เราไปนั่งวาดรูปที่ค่าเฟ่เพราะเรากลัวโดนพ่อกับแม่ว่า"
คือค่าเฟใกล้มากอะรร.กวดวิชาอยู่ตรงข้มกับรร.และใกล้ๆรร.กวดวิชามีคาเฟ่คือช่วงนั้นเบื่อมากวาดรูปก็ถูกห้ามดูการ์ตูนก็โดนด่างานกลุ่มก็ทำอยู่คนเดียวจนมีเพื่อนผช.คนหนึ่งนางเบื่อเมื่อเราเลยตงลงกับผช.และเพื่อนผญ.อีก2คนไปกินคาเฟ่แก้เบื่อซึ่งก็ดีนะแต่เพื่อนผญ.ปฎิเสธ...พอกลับบ้านพ่อด่าว่าไปไหมบอก... เรางงมากคือเราบอกแม่แล้วไง...เราโดนด่าว่าไปเสเพลกับผช.คบผช.เป็นเพื่อนผญ.ไม่คบเหรอระวังจะโดนบลาๆ เราก็เข้าใจว่าเป็นห่วงแต่เราก็ไม่ได้หนีเที่ยวไปไกลปะมันก็ข้างๆรร.อะเราไปถึงแค่4โมงไปเรียนพิเศษถึง5โมงครึ่งไม่ห่วงเลยผลักไสไล่ส่งให้เรียนด้วยซ้ำ....อ่าจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก
ที่ไปเพราะช่วงนั้นเบื่อมาก...
น่าเบื่อไปหมดสิ่งที่ชอบก็น่าเบื่ออะไรที่ชอบก็เบื่อคิดอะไรไม่ออกไม่เหมือนสมัยก่อน...เพื่อนก็น่าเบื่อทำตัวเอาแต่ใจงอลนู้นงอลนี้วิ่งหนีปล่อยให้เดินคนเดียวบางละน่าเบื่อ...
ขนาดเพื่อนบางคนยังทักเลย
บางก็บอกว่า แกไม่เหมือนเดิม บางก็บอกว่า เธอเปลี่ยนไปนะเป็นอะไรหรือป่าว
เพื่อนที่ชุมนุมเก่าเจอหันที่คาเฟ่ทัก
"เป็นไงบ้างช่วงนี้"
เราก็ยิ้มๆตอบ "ก็โอเค"
แล้วเขาก็บอกว่า แกไม่เหมือนเดิมเพื่อนทิ้งเหรอ
...แล้วยังมีอีกคน...ในตอนที่เดินไปคาเฟ่อีกที่หนึ่ง
เพื่อนผช.1กับเพื่อนผช.2คุยกัน
เพื่อนผช.1ทักเราเราก็ยิ้มตอบแล้วหันหน้ากลับไปเดินต่อแล้วเพื่อนผช.2ก็จับไหล่แล้วบอกว่า
"แกฝืนยิ้มอยู่"
"ฮ่ะ??ป่าวเป็นอะไรของนายนิ"
แล้วมันก็มองหน้าเราแล้วบอกว่า
"ยัยหน้าจืดยิ่งฝืนยิ้มยิ่งจืด"
ฮ่ะwhat?? เรางง.มากแล้วมันก็เดินนำหน้าไป...อะไร?!!งงเราก็แค่ยิ้ม
เราไม่รู้ว่าใครเป็นเหมือนเรา
เราท้อ=ไม่มีใครรู้(คือยิ้มบ่อยจนเพื่อนหาว่าบ้า55)
เราท้อ=พ่อแม่กลับซ้ำเติมให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม
เพื่อนท้อ=เราช่วยปลอบเท่าที่ทำได้
พ่อแม่รู้สึกแย่=เราปลอบแต่โดนด่าว่าไปไกลๆ??
หากวันหนึ่งไม่ได้วาดภาพ ขอยอมตายดีกว่าทน
ขอต่อลมหายใจด้วยความรักของดินสอและกระดาษ
มันกินทั้งชีวิตของเราไปแล้วละ💟
มีเรื่องมากกว่านี้อีกนะ...แต่เอาแค่นี้ละแค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว...เรามีทั้งเรื่องดีและร้ายมากมายแต่ตอนนี้พอมีใครแนะนำหรืออธิบายได้บ้างไหมจะพยายามทำความเข้าใจแล้วนำไปปรับใช้ค่ะอาจจะไม่ได้ตอบคอมเมนท์นะคะขออภัยในเรื่องนั้นด้วย🙂
ปัญหาชีวิตไม่เข้าใจเลยแค่ทำสิ่งที่ชอบ
เคยโดนว่าว่าเห็นพี่ชายดูการ์ตูนอ่านมังงะแล้ววาดรูปเลยติดพี่พอโตขึ้นเดี๋ยวก็เปลี่ยนไปชอบอย่างอื่น...
คือ...วาดรูปเนี่ยเราชอบมาตั้งแต่ยังไม่เคยดูด้วยซ้ำเวลาว่างๆก็วาดรูป...กว่าจะดูก็ป.3พอขึ้นป.3ก็จริงจังมากขึ้น...
ไม่เข้าใจที่โดนว่าว่าติดพี่ดูการ์ตูนแล้วถึงติดพี่เป็นคนนำให้น้องทำตามคือเราก็อธิบายแล้วนะว่าชอบมาก่อนแล้วแต่ก็ถูกเถียงกลับมาว่า ''ไม่มีหรอก''คือเรางงมาก
โดนว่าว่าทำไปแล้วได้อะไรไหมทำไปเพราะสนุกหรืออนาคตทำไปแล้วได้รางวัลเหรอ??
คือ...เราพยายามทำทั้ง2อย่างเราฝึกทุกอย่างมีให้ลองก็ลอง...รางวัลก็ได้ไปแข่งที่อี่นเราก็เคยมีงานครูก็พาไปแข่งบ้างก็ส่งงานไปประกวดเองแต่กลับได้คำว่า''โลกหนูยังเล็กอยู่หนูไม่รู้อะไรหรอก''... ไม่เข้าใจ
เคยอยู่ชุมนุมศิลปะคือตอนนั้นเป็นอะไรที่เพรียบพร้อมมาก(หลงตัวเองนิดหน่อยขออภัย55)มีทั้งเพื่อนทั้งหน้าตาในสังคมงานแข่งต่างๆรางวัลที่ได้รับต่างๆถาโถมเข้ามาในช่วงนั้น...เพราะมีอาจารย์ดีด้วยละคือตอนนั้นมีความสุขมากไม่เคยมีเพื่อนที่ดีขนาดนี้นิสัยอะไรต่างๆเหมือนกันมากแต่เสียดายอยู่คนละห้อง...จนกระทั่งถูก''บังคับให้ออก''...ใช่หลังจากนั้นทุกอย่างพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย...ความพยายามที่มีมาหายไปหมดเลย...จินตนาการที่เคยมีมาหายไปหมดจากอยากวาดไรก็''อ่อรู้แล้ว''เป็นไม่รู้จะวาดอะไรดี...เคยคิดนะ...ว่าเกรดก็ไม่ได้แย่ไม่ได้แข่งแค่วาดรูปนิอังกฤษก็แข่งไทยก็แข่งเรียนพิเศษก็ไม่เคยโดด
เรียนพิเศษสำคัญกว่าการแข่งเหรอ??
มีอยู่ครั้งหนึ่งแข่งกีฬาเป็นตัวหลักของทีมแล้ววันแข่งติดเรียนพิเศษตอนเย็นด้วยไม่อยากโดนว่าก็โทรถาม
''วันนี้ไม่เรียนได้ไหมมีแข่งนะ'' เขาตอบกลับมาว่า
''แข่งอะไร'' ''กีฬาค่ะ'' เขาเงียบไปสักพักก็ตอบกลับมาว่า
''ไปเรียนพิเศษเถอะการเรียนมันสำคัญกว่าแค่แข่งแค่นี้ให้คนอื่นมาแทนเถอะ''
คือเรา...นิ่งเลย...มันเป็นรอบชิงที่3อะแล้วเราเป็นตัวหลักอะ...เราก็ทำตามที่เขาบอกบอกเพื่อนบอกรุ่นพี่ที่ซ้อมให้ ''พี่หนูต้องไปเรียนแล้วอะขอโทษนะ'' คนในทีมงงมากตามไปถึงที่เรียนพิเศษเลยโทรมาง้อให้ไปแข่งด้วย...เราก็ปฏิเสธ... เราเสียใจมาก... พอนู้อีกที่จารย์ที่สอนก็บอกว่าติดธุระไม่มาสอน...เราเลยรีบวิ่งไปที่งานแข่ง...ทุกคนมองเราต่างไปจากเดิม...คนในทีมคนหนึ่งลุกมาหาเราแล้วบอกว่า...
''กลับมาทำไมละไม่เรียนเหรอมีคนเล่นแทนแล้ว''
เรา''จารย์ยกคลาสนะเลยกลับมาดูไง''
คนในทีม''ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะถ้าเรียนแล้วมันสำคัญกว่านะการแข่งของรร.นะ''
เราเสียใจมากเลยโทรบอกให้พ่อแม่มารับ
''แม่จารย์ยกคลาส...หนูจะกลับแล้ว''
''โอ้ว...งั้นกลับไปแข่งต่อก็ได้แม่ยังไม่เสร็จธุระเลย"
เรียนพิเศษวิทย์คณิตให้ได้แต่ศิลปะไม่ได้??
คือเวลาเราอยากได้อะไรเราจะเจ็บตังซื้อเองเป็นบางอย่าง...พ่อเราเคยว่าเราว่า " อนาคตเขาไม่เน้นวาดในกระดาษหรอกวาดอยู่ได้อนาคตเขาวาดในคอมกันออกแบบได้ไหมก็ไม่ได้ได้แต่ลอกลายรึไง"
เราเลยพยายามฝึกเอง...แน่นอนเราอยากเรียนมากกว่าเราเลยบอกพ่อแม่เขาบอกเราว่า
''เอาเวลาไปอ่านหนังสือแทนมาหลังขดหลังแข็งวาดรูปดีกว่าใช้เวลานานไป... นี้มันงานสำหรับผู้ชายไม่เหมาะกับผู้หญิงหรอก ที่สำคัญไม่มีเงินด้วย"
เราเลยโอเค...เก็บเงินเองจนมีพอที่จ่ายที่ที่อยากเรียนได้ แต่!! ไม่ค่ะ...เขาไม่ให้เราไปเขาบอกว่าเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนพิเศษวิทย์คณิตอังกฤษดีกว่าที่ๆหนูอยากเรียนมันไกล....พอหาที่ใหม่...มันไม่ดังแถมดูอันตรายทั้งๆที่มันคือที่เรียนเก่าของพี่เรา
ไม่เข้าใจ...วาดรูปคืองานของผู้ชายเหรอผู้หญิงทำไมได้ขนาดเล่นกีตาร์ยังเล่นไม่ได้เพราะมันเป็นของผู้ชาย...พอจะเล่นบาส...''เดี๋ยวเป็นแผลเป็นเหมือนพี่นะ'' What!! ที่เราทำได้คือเรียนวิทย์คณิตอังกฤษแค่นั้น??
พูดเรื่องศิลปะตอบมา ''อืม อ่า ไม่ เหรอ อ่อ สวย ''
พูดเรื่องวิชาการตอบมา ''เหรอๆ หมอ ราชการ บัญชี มหาลัยดังต่างๆ ที่เรียนพิเศษต่างๆ''
เขาเอาเราไปเปรียบเทียบกับเพื่อน
ทำไมไม่เก่งเท่าเขา...สักวันเราก็เก่งกว่าเอง...พ่อจะปั้นลูกให้เป็นดาว...ทำไม(ชื่อเพื่อน)ได้เยอะกว่าทำไเราได้น้อยกว่า
พอเราคุยกับเขาแบบโมโหนะ
''พ่อเมื่อไหร่จะเลิกเปรียบเทียบหนูกับเพื่อนอะหนูไม่ได้เก่งไปซะทุกอย่างนะ''
เขาตอบ "หืม??ไม่เคยเปรียบนะคิดเองเออเอง"
อยากมีห้องส่วนตัว
ตือไม่ได้ต้องเสียตังสร้างใหม่นะคะคือมันมีห้องที่ไ่ได้ใช่อยู่...แล้วอยากไปอยู่แน่นอนว่าไม่ไปแล้วไม่คุยกับพ่อแม่เลย...มีวันนึงเราจะสอบพรุ่งนี้เราเลยกะว่าจะเอาไปอ่านบวกกับด้วยความเด็กศิลป์เวลาวาดภาพก็ขอที่เงียบหน่อยเถอะ~โทรศัพท์ก็ไม่เอาขึ้นไปข้างบน...ก็ไม่อยากเปิดไฟให้พ่อแม่นอนไม่หลับก็เลยขอแยกห้อง...ค่ะ...โดนด่าว่า ตามเพื่อนสันโดษนักเหรอไม่อยากอยู่เหรอกะพ่อแม่เนี่ย
อ่า...ตั้งใจเรียนก็ผิดละ...สรุปก็อ่านตอนพักเที่ยงไม่กินข้าว...วันต่อมาสอบแล้วรู้คะแนนเลยเอาตรงๆก็ผ่านละ 35เต็ม38ก็ไปแกล้งบอกว่า ตก ... โดนดิครับทำไมไม่อ่านหนังสือ... พอเฉลย...เขาถามว่า ใครได้สูงสุด เราก็บอกไป "อ่อบลาๆ ได้เต็มเลยเก่งมากอะ" เขาตอบมาว่า
''ดีๆอีกไม่นานเราก็จะเก่งกว่าเขาแล้วแค่นี้ใช้ได้ๆครั้งต่อไปต้องดีกว่านี้ต้องติวอีกนิดหนูก็จะเก่งขึ้นละ"
เราดีใจที่เขาชมเรานะแต่ก็รู้สึกแย่นิดๆเหมือนกัน
ผิดไหมที่มีเพื่อนสนิทอยู่ห้องอื่น
เราโดนด่าว่า" เพื่อนที่ห้องไม่มีใครคบเหรอไปทำอะไรให้เขาละ"
เพื่อนสนิทนี้คือเพื่อนชุมนุมศิลปะที่เราออกมาันผิดเหรอ
มีแฟนผิดรึป่าว??
ทำไมพ่อกับแม่ต้องบอกว่า พวกคนมีแฟนคือพวกไม่ดีบลาๆไม่ควรทำตามเพื่อนมีแสดงว่าเพื่อนไม่ดี....วอท!!ไม่เข้าใจก็รู้ละว่ารักไม่มุ่งมุ่งแต่เรียนแต่ต้องว่าขนาดนั้นเลยเหรอคือเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งแต่นางยึดติดกับเรามากเกินไปจนไม่เอางานเอาการเราเลยเลิกกับนางเพราะนางจะต้องสนใจการเรียนก่อนแล้วเรื่องของเราคือเรื่องรอง
ฆ่าตัวตายทำไมต้องว่าพวกเขาด้วย??
พ่อบอกเราว่า ฆ่าตัวตายทำไมก็ไม่รู้อยู่มาตั้งนานโง่จริงๆ....เราไม่คิดงั้นอะ ผิดเหรอ สังคมกดดันพวกเขาเขามีความเครียดต่างๆที่เราไม่รู้ทำไมต้องบอกว่าพวกเขาโง่ด้วยละ...ไม่เข้าใจ
ผิดเหรอที่ไปคาเฟ่ใกล้โรงเรียน
"เราไปนั่งวาดรูปที่ค่าเฟ่เพราะเรากลัวโดนพ่อกับแม่ว่า"
คือค่าเฟใกล้มากอะรร.กวดวิชาอยู่ตรงข้มกับรร.และใกล้ๆรร.กวดวิชามีคาเฟ่คือช่วงนั้นเบื่อมากวาดรูปก็ถูกห้ามดูการ์ตูนก็โดนด่างานกลุ่มก็ทำอยู่คนเดียวจนมีเพื่อนผช.คนหนึ่งนางเบื่อเมื่อเราเลยตงลงกับผช.และเพื่อนผญ.อีก2คนไปกินคาเฟ่แก้เบื่อซึ่งก็ดีนะแต่เพื่อนผญ.ปฎิเสธ...พอกลับบ้านพ่อด่าว่าไปไหมบอก... เรางงมากคือเราบอกแม่แล้วไง...เราโดนด่าว่าไปเสเพลกับผช.คบผช.เป็นเพื่อนผญ.ไม่คบเหรอระวังจะโดนบลาๆ เราก็เข้าใจว่าเป็นห่วงแต่เราก็ไม่ได้หนีเที่ยวไปไกลปะมันก็ข้างๆรร.อะเราไปถึงแค่4โมงไปเรียนพิเศษถึง5โมงครึ่งไม่ห่วงเลยผลักไสไล่ส่งให้เรียนด้วยซ้ำ....อ่าจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก
ที่ไปเพราะช่วงนั้นเบื่อมาก...
น่าเบื่อไปหมดสิ่งที่ชอบก็น่าเบื่ออะไรที่ชอบก็เบื่อคิดอะไรไม่ออกไม่เหมือนสมัยก่อน...เพื่อนก็น่าเบื่อทำตัวเอาแต่ใจงอลนู้นงอลนี้วิ่งหนีปล่อยให้เดินคนเดียวบางละน่าเบื่อ...
ขนาดเพื่อนบางคนยังทักเลย
บางก็บอกว่า แกไม่เหมือนเดิม บางก็บอกว่า เธอเปลี่ยนไปนะเป็นอะไรหรือป่าว
เพื่อนที่ชุมนุมเก่าเจอหันที่คาเฟ่ทัก
"เป็นไงบ้างช่วงนี้"
เราก็ยิ้มๆตอบ "ก็โอเค"
แล้วเขาก็บอกว่า แกไม่เหมือนเดิมเพื่อนทิ้งเหรอ
...แล้วยังมีอีกคน...ในตอนที่เดินไปคาเฟ่อีกที่หนึ่ง
เพื่อนผช.1กับเพื่อนผช.2คุยกัน
เพื่อนผช.1ทักเราเราก็ยิ้มตอบแล้วหันหน้ากลับไปเดินต่อแล้วเพื่อนผช.2ก็จับไหล่แล้วบอกว่า
"แกฝืนยิ้มอยู่"
"ฮ่ะ??ป่าวเป็นอะไรของนายนิ"
แล้วมันก็มองหน้าเราแล้วบอกว่า
"ยัยหน้าจืดยิ่งฝืนยิ้มยิ่งจืด"
ฮ่ะwhat?? เรางง.มากแล้วมันก็เดินนำหน้าไป...อะไร?!!งงเราก็แค่ยิ้ม
เราไม่รู้ว่าใครเป็นเหมือนเรา
เราท้อ=ไม่มีใครรู้(คือยิ้มบ่อยจนเพื่อนหาว่าบ้า55)
เราท้อ=พ่อแม่กลับซ้ำเติมให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม
เพื่อนท้อ=เราช่วยปลอบเท่าที่ทำได้
พ่อแม่รู้สึกแย่=เราปลอบแต่โดนด่าว่าไปไกลๆ??
หากวันหนึ่งไม่ได้วาดภาพ ขอยอมตายดีกว่าทน
ขอต่อลมหายใจด้วยความรักของดินสอและกระดาษ
มันกินทั้งชีวิตของเราไปแล้วละ💟
มีเรื่องมากกว่านี้อีกนะ...แต่เอาแค่นี้ละแค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว...เรามีทั้งเรื่องดีและร้ายมากมายแต่ตอนนี้พอมีใครแนะนำหรืออธิบายได้บ้างไหมจะพยายามทำความเข้าใจแล้วนำไปปรับใช้ค่ะอาจจะไม่ได้ตอบคอมเมนท์นะคะขออภัยในเรื่องนั้นด้วย🙂