คบกับแฟนมาสักพักแล้วค่ะ ปีกว่าๆเห็นจะได้ คุณแฟนเค้าทำงานแล้ว ส่วนเรากำลังจะเรียนจบค่ะ
คุณแฟนเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับชีวิตค่ะ อาจจะด้วยวัยของเค้าที่เป็นวัยทำงาน
แต่บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เราสำคัญเป็นลำดับที่เท่าไรของชีวิตเค้า
ลำดับท้ายๆก็ยังดีนะคะ แต่ถ้าไม่สำคัญเลยก็อดที่จะเสียใจไม่ได้
เคยคุยกันครั้งล่าสุดค่ะ จริงๆก็ทะเลาะ เราเลยพูดออกไปว่าเราไม่ได้อยู่ในอนาคตของเค้าเลยหรอ
ทำไมเราเอาเค้ามาไว้ในอนาคตของเราตลอด มีอะไรก็คิดเผื่อไว้เพราะคิดว่าจะมีเค้าในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
แต่เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ใช่" เราไม่ได้อยู่ในแผนที่เค้าวางอนาคตไว้ค่ะ ตอนที่ได้ยินก็คือรู้สึกว่าตัวชาไปเลย
เค้าบอกเค้าไม่มั่นใจในตัวเราค่ะ เค้าบอกว่าเราเด็กเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อดี...
บางครั้งก็คิดนะคะว่าตัวเองควรโฟกัสกับเรื่องเรียนจบ และหางานทำ แต่ในช่วงเวลาที่มีเค้าอยู่ตัวเราเองก็มีความสุขมากๆค่ะ
แต่ก็เหนื่อยมากๆเหมือนกันกับการที่ต้องทำอะไรให้ถูกใจเค้าอยู่ตลอดเวลา ทำตัวไม่ให้ไร้สาระ ทำตัวไม่ให้เค้ารู้สึกไม่ชอบ
รู้สึกเหมือนพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ปรับทุกอย่าง ปรับแล้วปรับอีก
เราเองก็เคยทำเรื่องไม่ดีนะคะ เคยนอกใจเค้า เพราะว่าเค้าไม่สนใจเราเลยในบางครั้ง หรือหลายๆครั้ง
รู้ค่ะว่ามันเป็นข้ออ้าง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เลยจริงๆ แต่ไม่ได้ทำแล้วนะคะ เพราะมันไม่ดีต่อทั้งเรา เค้า และความสัมพันธ์ของเรา
ครอบครัวของเรารู้ทั้งสองฝ่ายค่ะ เราเองก็ไปมาหาสู่ที่บ้านเค้าบ่อย เพื่อนเค้า คนรอบตัวเค้าบางส่วนก็ทราบค่ะว่าคบกัน
แต่บางส่วนก็ไม่ทราบ ยังเห็นสาวๆมาแซวใต้โพสต์อยู่บ้างประปราย เห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจค่ะ เพราะเค้าเรียนจบคณะที่มีแต่คนสวยๆ5555
บางครั้งก็คิดนะคะว่าตัวเองคิดมากไปรึเปล่า แต่มันอดไม่ได้นี่คะที่จะคิด
เราคบกันจากที่อโคจรค่ะ จะว่างั้นก็ไม่ถูก เพราะมันเป็นร้านกึ่ง bar&bistro เค้าไปกินนม เราไปนั่งกินเบียร์ค่ะ
ก็มี one night stand พอหลังจากคืนนั้นก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน ศึกษาดูใจกันเรื่อยๆ (ส่วนตัวเราไม่ซีเรียสเรื่อง one night stand หรือ sex ค่ะ และเค้าก็เป็นคนแรก)
แต่พอมาวันนี้เค้ากลับบอกว่ารับข้อเสียของเราในหลายๆเรื่องไม่ได้ อีกอย่างเราไม่ได้ศึกษาดูใจกันก่อนคบเลยด้วยซ้ำ
นี่ก็รู้สึกว่า ทำไมเค้าย้อนแย้งจังเลย แล้วที่เราพยายามปรับปรุงตัวเอง ทำตัวเองให้ดีขึ้นนี่ไม่มีความหมายเลยหรอ
(จริงๆเรามีปัญหาชีวิตค่ะ เป็นซึมเศร้า ชีวิตพังอยู่ช่วงใหญ่ๆ จนมาเจอเค้าก็ยังแย่อยู่นะ แต่เค้าก็บอกว่ารับได้ แต่ว่าบางครั้งเค้าก็ดูไม่ไหว)
เค้าก็ถามว่าเมื่อไรจะดีขึ้น คือคนเราอะเนอะ มันพังที่จิตใจ ที่สภาพจิต มันต้องใช้เวลาซึ่งก็คาดการณ์ยากจริงๆโรคนี้ว่าจะดีขึ้น คงดี หรือหายเมื่อไร เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนเอารถ เอาคอม เอาสิ่งของไปซ่อมที่จะได้บอกได้ว่าจะซ่อมเสร็จแล้วใช้งานได้ปกติเมื่อไร
แต่ก็ไม่โทษเค้าซะทีเดียวหรอกค่ะ บางครั้งก็เป็นเพราะเราที่เด็กเอง
คำถามของเราคือ ควรเอายังไงกับความสัมพันธ์นี้ดีคะ เราควรเดินออกมา ให้เค้าได้ลองเจอคนใหม่ๆ ให้ตัวเองได้เจอคนใหม่ๆ
หรือลองคุยกับเค้า ลองปรับกันอีกสักตั้งดี
ป.ล. ไม่รู้ว่าแท็กถูกห้องรึเปล่า แต่รบกวนด้วยนะคะ
ควรไปต่อหรือควรพอกับรักครั้งนี้ดีคะ?
คุณแฟนเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับชีวิตค่ะ อาจจะด้วยวัยของเค้าที่เป็นวัยทำงาน
แต่บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เราสำคัญเป็นลำดับที่เท่าไรของชีวิตเค้า
ลำดับท้ายๆก็ยังดีนะคะ แต่ถ้าไม่สำคัญเลยก็อดที่จะเสียใจไม่ได้
เคยคุยกันครั้งล่าสุดค่ะ จริงๆก็ทะเลาะ เราเลยพูดออกไปว่าเราไม่ได้อยู่ในอนาคตของเค้าเลยหรอ
ทำไมเราเอาเค้ามาไว้ในอนาคตของเราตลอด มีอะไรก็คิดเผื่อไว้เพราะคิดว่าจะมีเค้าในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
แต่เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ใช่" เราไม่ได้อยู่ในแผนที่เค้าวางอนาคตไว้ค่ะ ตอนที่ได้ยินก็คือรู้สึกว่าตัวชาไปเลย
เค้าบอกเค้าไม่มั่นใจในตัวเราค่ะ เค้าบอกว่าเราเด็กเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อดี...
บางครั้งก็คิดนะคะว่าตัวเองควรโฟกัสกับเรื่องเรียนจบ และหางานทำ แต่ในช่วงเวลาที่มีเค้าอยู่ตัวเราเองก็มีความสุขมากๆค่ะ
แต่ก็เหนื่อยมากๆเหมือนกันกับการที่ต้องทำอะไรให้ถูกใจเค้าอยู่ตลอดเวลา ทำตัวไม่ให้ไร้สาระ ทำตัวไม่ให้เค้ารู้สึกไม่ชอบ
รู้สึกเหมือนพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ปรับทุกอย่าง ปรับแล้วปรับอีก
เราเองก็เคยทำเรื่องไม่ดีนะคะ เคยนอกใจเค้า เพราะว่าเค้าไม่สนใจเราเลยในบางครั้ง หรือหลายๆครั้ง
รู้ค่ะว่ามันเป็นข้ออ้าง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เลยจริงๆ แต่ไม่ได้ทำแล้วนะคะ เพราะมันไม่ดีต่อทั้งเรา เค้า และความสัมพันธ์ของเรา
ครอบครัวของเรารู้ทั้งสองฝ่ายค่ะ เราเองก็ไปมาหาสู่ที่บ้านเค้าบ่อย เพื่อนเค้า คนรอบตัวเค้าบางส่วนก็ทราบค่ะว่าคบกัน
แต่บางส่วนก็ไม่ทราบ ยังเห็นสาวๆมาแซวใต้โพสต์อยู่บ้างประปราย เห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจค่ะ เพราะเค้าเรียนจบคณะที่มีแต่คนสวยๆ5555
บางครั้งก็คิดนะคะว่าตัวเองคิดมากไปรึเปล่า แต่มันอดไม่ได้นี่คะที่จะคิด
เราคบกันจากที่อโคจรค่ะ จะว่างั้นก็ไม่ถูก เพราะมันเป็นร้านกึ่ง bar&bistro เค้าไปกินนม เราไปนั่งกินเบียร์ค่ะ
ก็มี one night stand พอหลังจากคืนนั้นก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน ศึกษาดูใจกันเรื่อยๆ (ส่วนตัวเราไม่ซีเรียสเรื่อง one night stand หรือ sex ค่ะ และเค้าก็เป็นคนแรก)
แต่พอมาวันนี้เค้ากลับบอกว่ารับข้อเสียของเราในหลายๆเรื่องไม่ได้ อีกอย่างเราไม่ได้ศึกษาดูใจกันก่อนคบเลยด้วยซ้ำ
นี่ก็รู้สึกว่า ทำไมเค้าย้อนแย้งจังเลย แล้วที่เราพยายามปรับปรุงตัวเอง ทำตัวเองให้ดีขึ้นนี่ไม่มีความหมายเลยหรอ
(จริงๆเรามีปัญหาชีวิตค่ะ เป็นซึมเศร้า ชีวิตพังอยู่ช่วงใหญ่ๆ จนมาเจอเค้าก็ยังแย่อยู่นะ แต่เค้าก็บอกว่ารับได้ แต่ว่าบางครั้งเค้าก็ดูไม่ไหว)
เค้าก็ถามว่าเมื่อไรจะดีขึ้น คือคนเราอะเนอะ มันพังที่จิตใจ ที่สภาพจิต มันต้องใช้เวลาซึ่งก็คาดการณ์ยากจริงๆโรคนี้ว่าจะดีขึ้น คงดี หรือหายเมื่อไร เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนเอารถ เอาคอม เอาสิ่งของไปซ่อมที่จะได้บอกได้ว่าจะซ่อมเสร็จแล้วใช้งานได้ปกติเมื่อไร
แต่ก็ไม่โทษเค้าซะทีเดียวหรอกค่ะ บางครั้งก็เป็นเพราะเราที่เด็กเอง
คำถามของเราคือ ควรเอายังไงกับความสัมพันธ์นี้ดีคะ เราควรเดินออกมา ให้เค้าได้ลองเจอคนใหม่ๆ ให้ตัวเองได้เจอคนใหม่ๆ
หรือลองคุยกับเค้า ลองปรับกันอีกสักตั้งดี
ป.ล. ไม่รู้ว่าแท็กถูกห้องรึเปล่า แต่รบกวนด้วยนะคะ