แบบนี้เรียกว่าโรคอะไรคะ?

สวัสดีค่ะ เราอยู่ม.5 ตอนม.3เคยเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงมาก เพราะถูกเพื่อนในห้องแบนและบูลลี่ แต่ก็รักษามาได้ระยะนึงยังไม่หายขาด แต่แล้วแม่ก็พาเราไปหาหมอดูแทนแล้วก็เชื่อว่าเป็นผีสาง แล้วไม่พาเราไปหานักจิตอีกเลย จนมาถึงม.4 อาการเดิมๆเริ่มกลับมา เรากลัวผู้คนอีกแล้ว กลัวการถูกตำหนิ ไม่ชอบเสียงดัง ต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่เด็กเล็กๆเราไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเท่าไหร่ เราไม่ค่อยมีเพื่อน ทั้งในหมู่บ้านและในรร. ตอนม.4เราย้ายเข้ารร.ใหม่ เราเป็นคนเรียนเก่งมาก แต่พอขึ้นม.4 อาการเดิมเริ่มมา การคิด การอ่าน ความจำเริ่มแย่ การเรียนเราแย่ลง เราเครียดมาก เพราะเราไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังไม่บอกพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เราพูดจาเเรงมาก ไม่ให้กำลังใจ แถมจะถูกด่าถูกว่า ดูถูกสารพัดอีก เราเครียดมาก การเรียนก็แย่ รร.ใหม่เพื่อนก็แบนอีก แบนถึงขั้นว่าไม่พูดไม่ทักไม่ถามสักคน เราเป็นร่าเริงว่าอยู่กับเพื่อนถึงแม้จะเครียดแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไมเพื่อนถึงไม่คบ ทั้งกลัวผู้คน กลัวคนเยอะๆ กลัวการถูกด่า มันกลับมาจนเราแย่ไปเรื่อยๆ ถึงขั้นไม่อยากไปเรียน ไปบ้างขาดบ้างถูๆไถๆมาจนถึงม.5 เราว่าเราจะปรับปรุงตัวจะไมาให้ขาดอีก แต่ก็นะ มันแย่กว่าเดิม เราปรึกษาอะไรพ่อแม่ไม่ได้เลย รวมถึงคนที่บ้านด้วย เรามักจะเก็บไว้คนเดียวเสมอ เราหาความรู้ด้วยตัวเองตลอด แต่ด้วยความจำที่แย่มันก็ลืมตลอด เราลืมง่ายมาก นอนมากกว่าปกติ ทุกวันนี้ก็ไปบ้างขาดบ้าง รู้แหละว่ามันไม่ดี มันก็ผ่านไปวันๆเฉยๆ แต่ถึงเราจะขาดเรียนบ่อยเราก็ตามงานส่งงานจนครบ เราควบคุมอารมได้นะคะ ไม่เหวี่ยงใส่คนอื่น ไม่ทำร้ายตัวเอง อยากตายทุกวัน ไม่โมโหร้าย อาจมีบ้างที่เถียงและขึ้นเสียงใส่แม่แต่ส่วนใหญ่มักจะเงียบให้มันจบ มาถึงเช้านี้เราตัดสินใจบอกแม่ให้พาเราไปหาหมอหน่อยเถอะเราไม่ไหวแล้วเราเหนื่อย เราไม่ไหวใจไม่กล้าพูดหรือระบายกับใครเลยยิ่งพ่อแม่ยิ่งไม่มีในหัว แม่ตอบกลับมาอย่างเสียงดังเลย ด่าว่าเราว่าอยากเป็นมากหรอไอ้โรคนี้อ่ะ วันๆไม่คิดไรหรอกอ่านแต่พวกเศร้าๆอ่านแต่กับโรคบ้านี่ ปัญหาแค่นิดเดียวผ่านไปไม่ได้ก็ไปตาย ชีวิตแม่โคตรไร้ค่า เกิดมาเสียชาติเกิด ซึ่งจริงๆแล้วเราไม่ได้อ่านไรเลย ถ้าจะอ่านก็เป็นพวกภาษาเกาหลีหรือนิยายวายหรือเรื่องที่เราสนใจ ดูซิทคอมบ้าง ดูตลกคาเฟ่ไรงี้ เวลาว่างมักจะค้นคว้าเรื่องประวัติศาสตร์ทั้งในและต่างประเทศ หรือบางทีก็ออกไปวิ่งกับหมาแมวแล้วก็ cover dance จนมีวันนึงมีคนมาชวนเข้าทูบีนัมเบอร์วันเราดีใจมาก ตอบตกลงในทันที แต่อยู่ๆก็ตัดเราออกทั้งๆที่เราไปซ้อมทุกวัน อีกอย่างใครมันอยากจะเป็นแบบนี้กัน เลือกได้ก็อยากมีเพื่อน อยากมีสังคม อยากมีเสียงหัวเราะ แต่ทุกวันนี้เราพยายามเข้าหาทุกคนแต่ทุกคนไม่เปิดใจรับเราเลย กับพ่อแม่เราไม่เถียงเราเลือกที่จะเงียบ หลายครั้งที่แม่เข้าใจเราผิด แต่เราก็ไม่อธิบายนะปล่อยผ่านไป เราไม่สามารถไปไหนมาไหนเองได้ เพราะเราไม่เคยออกจากบ้านเลย ถ้าเราไปเองได้เราไปหาจิตแพทย์เองแล้ว คงไม่ต้องขอให้แม่พาไปหรอก ตอนนี้การคิดการอ่านความจำเราแย่มากๆเรียนไม่รู้เรื่องเลย มันอึดอัดใจมาก กลัวพ่อแม่มากๆด้วย จิตแพทย์คือคนเดียวที่เรากล้าพูดกล้าระบาย เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราเป็นโรคอะไร ต้องทำยังไงดี เหนื่อยมากไม่รู้ว่าเหนื่อยอะไรนะ แต่ความรู้สึกคืแมันเหนื่อยมากๆ ท้อ สมองก็ช้า เวลาพูดลิ้นก็พันกันแบบมันพูดเร็วและพูดไม่รู้เรื่องงี้อ่ะ เพื่อนก็ไม่มีสักคน ไม่รู้จะปรึกษาหรือระบายกับใครดี เราคิดตลอดที่จะหาเงินช่วยครอบครัว พยายามทำขนมทำนั่นทำนี่ขายแต่แม่ไม่เคยเห็นความดีเราเลย ตอนนี้แม่ไปวัดซึ่งเรายังอยู่บ้านอยู่เลย มัวแต่ร้องไห้จนไม่ทันรถโรงเรียน ถ้าแม่กลับมาก็เตรียมตัวโดนด่าโดนตีได้เลย ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ