บ้านเรา ปกติก็อยู่กัน 3 คนพ่อแม่ลูก แล้วเวลามีปัญหาแม่เราเขาจะเป็นคนพูด แต่พ่อเราจะเป็นที่อยู่ข้างแม่ เราก็ไม่กล้าเถียง เราก็เงียบมาตลอด
เป็นแบบนั้นมาตลอด แล้วพอมาวันนี้ เราก็อยู่ในห้องของเราปกติ พอตกเย็นมา แม่เราเขาก็มาเคาะห้องเรียก เราก็โอเค ปิดคอมอะไรเรียบร้อยแล้วออกจากห้อง พอเราออกไป เราก็แค่ถามเขาว่า "ก็นึกว่ากินข้าว" แล้วแม่เราเขาสวนมาว่า "พ่อแม่ไม่ใช่ขี้ข้า" เราก็สตั้นไป จังหวะนั้น เราก็เงียบ แล้วเขาก็พูดขึ้นอีกว่า "อยากกินก็หาเอง" ไม่ได้พูดอะไร เราก็เดินไปทำอะไรกินเองหลังบ้าน แล้วเราก็มานั่งรวมที่โต๊ะทานข้าวกับพ่อแม่ แล้วแม่เราก็เขาก็บอกว่า ชีวิตจะไม่เอาอะไรแล้วใช่ป่ะ เราก็ งง แต่เราก็เงียบนะ สักพักเขาพูดว่า "ชาตินี้ไม่ได้สบายละ ทำงานจนตาย เหมือนมีกรรมอ่ะ" ตอนนั้นในใจเราก็ช็อคอยู่ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอยู่ดี 2-3นาทีต่อมา เขาพูดเรื่องแฟน ถามว่า แฟนนี่ คงไม่มีละใช่ป่ะ หนีหายไปหมดแล้วใช่ป่ะ เราก็บอกเขาว่า ปกติเหมือนเดิมก็ยังคุยกันอยู่
เขาก็เงียบ เราก็รีบกินแล้ว ก็กลับห้อง เราอยากถามคนอื่นๆว่าแบบนี้ เรียกทำร้ายจิตใจรึเปล่า คือบางครั้งเขาก็คุยสั่งสอน เราเข้าใจ แต่พอมาแบบนี้ เราควรทำตัวเงียบๆต่อไปดีรึเปล่า
แบบนี้เรียกว่าพ่อแม่ทำร้ายจิตใจลูกได้รึเปล่า
เป็นแบบนั้นมาตลอด แล้วพอมาวันนี้ เราก็อยู่ในห้องของเราปกติ พอตกเย็นมา แม่เราเขาก็มาเคาะห้องเรียก เราก็โอเค ปิดคอมอะไรเรียบร้อยแล้วออกจากห้อง พอเราออกไป เราก็แค่ถามเขาว่า "ก็นึกว่ากินข้าว" แล้วแม่เราเขาสวนมาว่า "พ่อแม่ไม่ใช่ขี้ข้า" เราก็สตั้นไป จังหวะนั้น เราก็เงียบ แล้วเขาก็พูดขึ้นอีกว่า "อยากกินก็หาเอง" ไม่ได้พูดอะไร เราก็เดินไปทำอะไรกินเองหลังบ้าน แล้วเราก็มานั่งรวมที่โต๊ะทานข้าวกับพ่อแม่ แล้วแม่เราก็เขาก็บอกว่า ชีวิตจะไม่เอาอะไรแล้วใช่ป่ะ เราก็ งง แต่เราก็เงียบนะ สักพักเขาพูดว่า "ชาตินี้ไม่ได้สบายละ ทำงานจนตาย เหมือนมีกรรมอ่ะ" ตอนนั้นในใจเราก็ช็อคอยู่ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอยู่ดี 2-3นาทีต่อมา เขาพูดเรื่องแฟน ถามว่า แฟนนี่ คงไม่มีละใช่ป่ะ หนีหายไปหมดแล้วใช่ป่ะ เราก็บอกเขาว่า ปกติเหมือนเดิมก็ยังคุยกันอยู่
เขาก็เงียบ เราก็รีบกินแล้ว ก็กลับห้อง เราอยากถามคนอื่นๆว่าแบบนี้ เรียกทำร้ายจิตใจรึเปล่า คือบางครั้งเขาก็คุยสั่งสอน เราเข้าใจ แต่พอมาแบบนี้ เราควรทำตัวเงียบๆต่อไปดีรึเปล่า