ชีวิตม.ปลายเริ่มต้นขึ้น เพิ่งผ่านมาประมาณ3เดือน แต่เรารู้สึกท้อ เรามีกลุ่มเพื่อน จะบอกว่าสนิทมั้ย เราว่าไม่ถึงขั้นนั้น เพราะเราย้ายมาจากร.รอื่น เพื่อนกลุ่มนี้จะไม่ค่อยช่วยเราทำงาน เวลาออกตังค์บางครั้งเราก็จ่ายให้ งานกลุ่มต้องคอยถาม
แล้วคือเวลาจับงานคู่ เราจะได้คู่กับA(นามสมมุติ)เสมอ
Aเป็นคนไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ แต่จะชอบบอกว่าตัวเองเก่ง เวลาเราได้ทำงานคู่กับA เช่นสอบท่องอังกฤษ ญี่ปุ่น เราต้องคอยย้ำคอยบอกAเสมอว่าแก พรุ่งนี้ท่องมานะ แต่คือผลัดวันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว เราไม่ได้เป็นคนเก่ง และถ้าA ไม่เก่งเราไม่เคยคิดจะว่าAเลย ขอเพียงแค่พยายาม แต่นี่คือAไม่ใส่ใจอะไรเลย พอเราถามว่าไปซ้อมมาบ้างไหม Aจะบอกว่าซ้อมสิ ไม่ซ้อมจะบอกว่าสอบวันนี้หรอ สุดท้ายก็ผ่านวันนั้นไปแบบไม่ได้สอบ เพราะAจำไม่ได้ และเหมือนไม่ได้อ่านมาเลย 7-8ประโยค จำได้4-5คำ
ตอนนี้เราเริ่มไม่เชื่อใจแล้ว เราต้องคอยถามเสมอ กลายเป็นว่าตอนนี้เราแทบจะเป็นตัวร้ายไปเลย ดูเป็นคนบ้าเรียน บังคับเพื่อน แต่เราก็ให้โอกาสAให้กลับไปท่องใหม่ที่บ้านตลอด แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่เราพยายามท่องมาต้องมาจบเพราะคนไม่เอาไหน ผ่านมาเป็นเดือนๆ เราท้อมากนะ ที่ต้องมาทนกับเพื่อนแบบนี้ งานก็มีแต่ลอก คือบางวันบอกไปว่าแก เราทำงานจนดึกเลยนะ แต่เหมือนAก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ลอกแบบหน้าตาเฉย วนลูปแบบนี้ไปเหมือนเดิมทุกครั้ง วันนี้ในห้องคือเราต้องออกมานั่งหน้าห้องเพราะอยากจะร้องไห้อ่ะ เราเหนื่อย ม.ปลายมันควรเต็มที่แล้วไหม เราไม่อยากไปจับคู่กับคนอื่นเพราะคำว่าเพื่อน งานกลุ่มเราต้องคอยทำคอยออกตังค์ เขาไม่สำนึกหรอก เปลี่ยนกลุ่มก็ไม่ได้ เราต้องทนแบบนี้จนจบม.6เลยหรอ
ถ้าคุณเจอเพื่อนแบบนี้ จะทำยังไง?
แล้วคือเวลาจับงานคู่ เราจะได้คู่กับA(นามสมมุติ)เสมอ
Aเป็นคนไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ แต่จะชอบบอกว่าตัวเองเก่ง เวลาเราได้ทำงานคู่กับA เช่นสอบท่องอังกฤษ ญี่ปุ่น เราต้องคอยย้ำคอยบอกAเสมอว่าแก พรุ่งนี้ท่องมานะ แต่คือผลัดวันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้จะปิดเทอมแล้ว เราไม่ได้เป็นคนเก่ง และถ้าA ไม่เก่งเราไม่เคยคิดจะว่าAเลย ขอเพียงแค่พยายาม แต่นี่คือAไม่ใส่ใจอะไรเลย พอเราถามว่าไปซ้อมมาบ้างไหม Aจะบอกว่าซ้อมสิ ไม่ซ้อมจะบอกว่าสอบวันนี้หรอ สุดท้ายก็ผ่านวันนั้นไปแบบไม่ได้สอบ เพราะAจำไม่ได้ และเหมือนไม่ได้อ่านมาเลย 7-8ประโยค จำได้4-5คำ
ตอนนี้เราเริ่มไม่เชื่อใจแล้ว เราต้องคอยถามเสมอ กลายเป็นว่าตอนนี้เราแทบจะเป็นตัวร้ายไปเลย ดูเป็นคนบ้าเรียน บังคับเพื่อน แต่เราก็ให้โอกาสAให้กลับไปท่องใหม่ที่บ้านตลอด แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่เราพยายามท่องมาต้องมาจบเพราะคนไม่เอาไหน ผ่านมาเป็นเดือนๆ เราท้อมากนะ ที่ต้องมาทนกับเพื่อนแบบนี้ งานก็มีแต่ลอก คือบางวันบอกไปว่าแก เราทำงานจนดึกเลยนะ แต่เหมือนAก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ลอกแบบหน้าตาเฉย วนลูปแบบนี้ไปเหมือนเดิมทุกครั้ง วันนี้ในห้องคือเราต้องออกมานั่งหน้าห้องเพราะอยากจะร้องไห้อ่ะ เราเหนื่อย ม.ปลายมันควรเต็มที่แล้วไหม เราไม่อยากไปจับคู่กับคนอื่นเพราะคำว่าเพื่อน งานกลุ่มเราต้องคอยทำคอยออกตังค์ เขาไม่สำนึกหรอก เปลี่ยนกลุ่มก็ไม่ได้ เราต้องทนแบบนี้จนจบม.6เลยหรอ