ตั้งแต่เกิดมา เราก็ลำบากมาตั้งแต่เด็กป่วยด้วยโรคประจำตัว ธารัสซีเมีย
จะถูกเลี้ยงดูให้เป็นคนเข้มแข็งต่างจากพี่สาว ก็คือเราเป็นผู้ชาย แม่บอกเสมอว่าเราต้องรู้จักเสียสละเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งมากพอเอาตัวให้รอดเป็นผู้นำครอบครัวในอนาคต
ก็เลยตอนเด็กมีความฝันอ่ะนะว่า อยากมีบ้านมีรถความคิดนี้มีมาช่วง ป. 4
ก็เลยจะชอบโกหกพ่อแม่ว่าไปเที่ยวเล่นกะเพื่อนนะ แต่ที่จริงไปรับจ้างทำงานล้างถ้วยบลาๆอะได้เงินเราทำหมด
ก็ทำมาเรื่อยๆ ระหว่างทำก็มีความรักมีแฟนมีคนเข้ามา บางทีเราก็จีบเขาแต่เราไม่มั่นใจเราไม่หล่อตัวเหลือง555
ก็ทำมาได้จนม.4 เงินเราจะเก็บไว้ในถังน้ำซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าส่วนตัวไม่มีใครรู้พอครบพันเราก็จะแลกๆมาหยอด
สรุปมันได้รวม438,000 บาท แต่เราโดนรถชนขาหักนอนรพ 7เดือน เลยดรอปมาเรียนปวช
แล้วก็มีเรื่องคือว่าพ่อแม่เราติดหนี้พนัน จำนองบ้านยายไว้ที่600,00บาท
ด้วยความที่เราอะรักยายยายเลี้ยงเรามาด้วยแหละเพราะตอนเด็กจะอยู่แต่กับยายพ่อแม่ทำงาน
เราเลยเอาเงินที่ซ่อนเราร้องไห้อะคือความฝันกูไปแล้วสมทบช่วยกับพ่อแม่จรไถ่บ้านได้แล้วบอกความจริงทุกอย่างตอนนั้นเครียดมาก
จนพ่อแม่พี่สาวบอกให้ตั้งใจเรียนจบสูงๆค่อยหาตังไม่อยากให้เหนื่อยกับค่าแรงต่ำๆแบบนี้
แล้วเราก็เรียนระหว่างเรียนเราก็ดีบ้างเกเรบ้างตามประสาวัยรุ่นความรักก็มีมาตลอด
แต่ก็โดนเทตลอดเจอแต่คนไม่ดีหนักสุดก็จับได้กับตาว่ากำลังมีอะไรกับคนอื่น แต่เขาก็กลับมาง้อเลยให้โอกาสเพราะพ่อแม่สอนว่าให้โอกาสคนดีที่สุด
แต่ระหว่างให้กลับมาคบกันก็ดีขึ้นแต่มันไม่เหมือนเดิมคือเราจะระแวงหนักมากแต่ก็ประคับประคองจนดีขึ้นแทบทุกอย่าง จนโตพอที่จะรักใครสักคนคิดถึงอนาคตอันไกลไม่ว่าจะดีแย่ยังไงก็เลือกคนนี้
สุดท้ายเขาก็ทิ้งเราไปหาคนเก่า
เราเลยพอแล้วกับความรักมาจนเรียนมหาลัยก็ลองเปิดใจจีบคนๆหนึ่งดู
ด้วยความที่ชีวิตมหาลัยมันต่างมากสังคมใหญ่โตๆกันละแต่ทำไมความคิดทัศนะคติเรายังเด็กอยู่
ก็จีบจนได้คบระหว่างครบความสัมพันธ์ไปไวมากเพราะอยู่ด้วยกันเลยดีแทบทุกอย่าง
มีวันหนึ่งวันสงกรานต์เราไปเที่ยวมขเว้ยเจอคนมาขอไลน์เยอะมากและเจอกะพี่คนหนึ่งสวยมาก
เราเลยคุยเริ่มมีความคิดนอกใจคือตอนนั้นแบบไม่รู้มารอะไรมาผจญในใจไม่แอะใจเลยว่าแฟนเรารู้ว่าเราทำอะไร
และพยายามทักหาโทรหาเราตลอดเราไม่แอะใจเลยว่าทำไมโทรจังวะปกติไม่เคยจะโทรจะทักสรุปเขารู้ตลอดว่าเราคุยใคร
แล้วด้วยความที่อยากรู้อยากลองเห็นคนในมอเสือผญเยอะก็เลยอยากลองวันไนท์ดูสรุปก็คุยจนจะได้วันไนท์แต่พอไปถึงผมทำไม่ลงจริงๆหน้าแฟนลอยมาและก็บอกเขาว่ากลับเขาเมามากและเขาขอช่วยเขาให้เสรจเสนอตังให้ด้วยความที่เราไม่มีตัง
เราเลยใช้มือเนี่ยช่วยจนเขาเสรจแล้วเอาตังกลับเผลอๆไม่เสรจหรอกแม้งเมาเอาตังกลับเลย
พอกลับหอมอ สรุปเขาเล่นละครตีเนียนเก่งมากเหมือนไม่รุ้เขาถามใครเราบอกโกหกแถไปเรื่อยจนเขาบอกคิดว่ากุโง่หรอเลิกกันเถอะกุรัก
สุดหัวใจนะ เข้าใจไหมว่าคนนี้เขาไม่เคยมีแฟนมันคงเป็นเรื่องที่ฝังใจยากเกินให้อภัย ต่างจากผมที่ให้อภัยได้ไม่ว่าใครถ้าผมได้รักแต่กับเขาไม่เลย
คนเราไม่เหมือนกันทั้งความคิดทัศนะคติ ผมตามง้ออาทิตย์แรกผมง้อไม่สำเร้จจนง้อเรื่อยๆผมเป็นซึมเศร้าแหละอยากตายทำร้ายตัวเองคือแบบคิดตลอด
ทำไมว่ะซื่อสัตย์จริงใจดีมาตลอดชีวิตพอเจอคนดีกูกลับทำไม่ดี
ก็ง้อเรื่อยๆจนกลับมาคบแค่มันไม่เหมือนเดิมพึ่งมารู้ทีหลังว่าเขาอยากเลิกตลอดเวลาแต่ทุกการกนะทำมันต่างกับที่เขาพุดเลยนะ
ตลอดสี่เดือนที่ง้อและอยู่ด้วยกันทำอะไรกันด้วยแทบทุกอย่างอะแต่มันบั่นทอนตรงที่ห่างไกลกันทะเลาะกันเขาจะฝังใจแล้วก้อยากเลิกเพราะเรื่องนั้นเป้นแลบนี้บ่อยมาก
สุดท้ายก็เลิกกันแต่ผมยังคงตามง้อเรื่อยๆจนมันสะสมอะจนเกิดเรื่องไม่คาดคิด
คือผมอะไปตามเขาที่ร้านเหล้าเขาทำงานผมอะชวนเพื่อนไปผมเปย์ก่อนกลับผมบอกเขาขอคุยด้วยหน่อยเลิกงานโทรมานะ
เพราะก่อนหน้านี้ตามง้อเขายุหอละเขารับปากว่าจะคุยเลิกงานแต่ทีนี้เขาเดินหนีผมอะเดินตามไปจับแขนเสื้อและเขาอะออกแรงสะบัดทำให้ดูเหมือนผมกระชากเขา
และผมก้ปล่อยจะเดินกลับรอคุยเลิกงาน
แต่พอหันหลังกลับแม้งซวยในซวย
เจ้าของร้านล้อคคอและพุดว่าทำอะไร ผมเลยบอกอย่าทำอะไรผมเลยผมขอโทษผมป่วยซึมเศร้าอยุ่กับเลือดจางอย่าว่าน้องเขาด้วยนะเขาพึ่งทำงานไม่กี่วัน
ไม่นานผมโดนลากมาตีพร้อมโดนเอาปืนไล่ผมหนีตายเพื่อนผมที่รอหน้าร้านรับหน้าแทนแบบไม่รุ้เรืาองอะไรเลย
สรุปหลังจากวันนั้นแฟนผมได้ออกจากงานเพื่อนผมเกลียดผมเสียทั้งคนรักทั้งเพื่อน
และมีผลของการกระทำคือเขาบล้อคผมผมจะชอบทักหาคนรอบตัวเขาจนความลับแตกในบางเรื่องที่เขาเสียหายจนข่าวแพร่
เขาเหลืออดมาทุบตีผมคาหอแล้วบอกทางครอบครัวผมให้ผมลาออกสะจากเรื่องรักเรื่องเพื่อนมาครอบครัวต่อ
ทำให้ผมที่เป็นซึมเศร้าอยู่แล้วจากมีโอกาสหายเยอะตอนนี้ 97%คนรัก3%ครอบครัวตัวเองสภาพแวดล้อมคนใหม่หมอบอกทำใจนะอยู่เรียนในสภาพแวดล้อมกระตุ้นกระทบจิตใจตลอดเวลา อยู่กินยาทรมานแบบนี้ไปนะพี่สาวอยากพาออกพ่อแม่อยากพาออกเป็นห่วงเราคิดสั้น
แต่เราเลือกเรียนต่อเพราะเรามาไกลแล้วทรมานก็ช่างมันไม่ไหวก็ต้องไหวนับวันยิ่งแย่มากเลยยังคงกลัวเพราะเขาคือรักฝังใจที่สุดที่เคยเจอ
กลัวเจออะไรที่มันกระทบเราหนักๆจนไม่ไหว ไม่เคยคิดเลยจากคนเข้มแข็งมาตลอดเก่งมาตลอดจะเปลี่ยนไปมากแบบนี้
อาการผมคือไม่อินกับอะไรเลยแต่ต้องการใครสักคน
ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรท้อแท้เบื่อหน่ายอยากตาย
ตื่นมาก็รู้สึกแย่ตลอดเวลาจนถึงเวลานอนขนาดกินยานอนหลับยังหลับๆตื่นๆเลย
ไปเจอสถานที่เดิมเหตุการเดิมอะไรแบบนี้แบบตื่นมาเคยมีเขายุตรงนี้อะมันไม่มีมันก็แย่ตลอดอะทรมานตลอด
ถามว่าทำใจยอมรับความจริงได้ไหมได้เคยทำแล้วคิดว่าหายแล้วสักเดือนหนึ่งแต่เจอเรื่องกระตุ้นหนักเท่านั้นละเป็นคนความจำดีดึงมาแม้งทุกอย่างแย่ลงไปอีกเฮ้อวนอยุ่แบบนี้6เดือนละที่เป้นแบบนี้สภาพร่างกายแบบแย่มาก
พยายามหาทำมุกอย่างที่ดีและทำให้หายแม้งไม่มีเลยมีแค่บรรเทาลงบางเวลายิ่งเป็นคนคิดมากอีกเฮ้อ
คนแรกของเราคือเขาทุกอย่างและคนแรกของเขาคือเราทุกอย่างเขาไม่เคยมีแฟน มันเลยเป็นรักที่เรากะเขาฝังใจเราเลยเสียอาการจนหนักขนาดนี้
เฮ้อกลัววันหนึ่งเจอแบบเรื่องหนักๆกลัวเราทำลายชีวิตเราเองและชีวิตเขาอะถ้ามันถึงจุดสุดๆแล้วจุดที่ไม่แคร์อะไรไม่สนว่าจะเป็นจะตายยังไงไม่มีอะไรต้องเสียอาจจะทำให้พังพินาศบ่อนทำลายไปตลอดชีวิตรึจบลงครั้งเดียวเลย ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าเป็นแบบนั้นเลยกลับมาเถอะ
แช่งแค่ว่าทำอะไรก็คิดถึงแต่เราเจอใครสักกี่คนก้ไม่มีใครแทนที่เราได้
ไดอารี่ By Biwไปหมดจนเขาบอกเลิกคิดว่าเขาโง่หรอเราแบบแทบจุกสะตั้นไปสักพักร้องไห้คิด
จะถูกเลี้ยงดูให้เป็นคนเข้มแข็งต่างจากพี่สาว ก็คือเราเป็นผู้ชาย แม่บอกเสมอว่าเราต้องรู้จักเสียสละเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งมากพอเอาตัวให้รอดเป็นผู้นำครอบครัวในอนาคต
ก็เลยตอนเด็กมีความฝันอ่ะนะว่า อยากมีบ้านมีรถความคิดนี้มีมาช่วง ป. 4
ก็เลยจะชอบโกหกพ่อแม่ว่าไปเที่ยวเล่นกะเพื่อนนะ แต่ที่จริงไปรับจ้างทำงานล้างถ้วยบลาๆอะได้เงินเราทำหมด
ก็ทำมาเรื่อยๆ ระหว่างทำก็มีความรักมีแฟนมีคนเข้ามา บางทีเราก็จีบเขาแต่เราไม่มั่นใจเราไม่หล่อตัวเหลือง555
ก็ทำมาได้จนม.4 เงินเราจะเก็บไว้ในถังน้ำซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าส่วนตัวไม่มีใครรู้พอครบพันเราก็จะแลกๆมาหยอด
สรุปมันได้รวม438,000 บาท แต่เราโดนรถชนขาหักนอนรพ 7เดือน เลยดรอปมาเรียนปวช
แล้วก็มีเรื่องคือว่าพ่อแม่เราติดหนี้พนัน จำนองบ้านยายไว้ที่600,00บาท
ด้วยความที่เราอะรักยายยายเลี้ยงเรามาด้วยแหละเพราะตอนเด็กจะอยู่แต่กับยายพ่อแม่ทำงาน
เราเลยเอาเงินที่ซ่อนเราร้องไห้อะคือความฝันกูไปแล้วสมทบช่วยกับพ่อแม่จรไถ่บ้านได้แล้วบอกความจริงทุกอย่างตอนนั้นเครียดมาก
จนพ่อแม่พี่สาวบอกให้ตั้งใจเรียนจบสูงๆค่อยหาตังไม่อยากให้เหนื่อยกับค่าแรงต่ำๆแบบนี้
แล้วเราก็เรียนระหว่างเรียนเราก็ดีบ้างเกเรบ้างตามประสาวัยรุ่นความรักก็มีมาตลอด
แต่ก็โดนเทตลอดเจอแต่คนไม่ดีหนักสุดก็จับได้กับตาว่ากำลังมีอะไรกับคนอื่น แต่เขาก็กลับมาง้อเลยให้โอกาสเพราะพ่อแม่สอนว่าให้โอกาสคนดีที่สุด
แต่ระหว่างให้กลับมาคบกันก็ดีขึ้นแต่มันไม่เหมือนเดิมคือเราจะระแวงหนักมากแต่ก็ประคับประคองจนดีขึ้นแทบทุกอย่าง จนโตพอที่จะรักใครสักคนคิดถึงอนาคตอันไกลไม่ว่าจะดีแย่ยังไงก็เลือกคนนี้
สุดท้ายเขาก็ทิ้งเราไปหาคนเก่า
เราเลยพอแล้วกับความรักมาจนเรียนมหาลัยก็ลองเปิดใจจีบคนๆหนึ่งดู
ด้วยความที่ชีวิตมหาลัยมันต่างมากสังคมใหญ่โตๆกันละแต่ทำไมความคิดทัศนะคติเรายังเด็กอยู่
ก็จีบจนได้คบระหว่างครบความสัมพันธ์ไปไวมากเพราะอยู่ด้วยกันเลยดีแทบทุกอย่าง
มีวันหนึ่งวันสงกรานต์เราไปเที่ยวมขเว้ยเจอคนมาขอไลน์เยอะมากและเจอกะพี่คนหนึ่งสวยมาก
เราเลยคุยเริ่มมีความคิดนอกใจคือตอนนั้นแบบไม่รู้มารอะไรมาผจญในใจไม่แอะใจเลยว่าแฟนเรารู้ว่าเราทำอะไร
และพยายามทักหาโทรหาเราตลอดเราไม่แอะใจเลยว่าทำไมโทรจังวะปกติไม่เคยจะโทรจะทักสรุปเขารู้ตลอดว่าเราคุยใคร
แล้วด้วยความที่อยากรู้อยากลองเห็นคนในมอเสือผญเยอะก็เลยอยากลองวันไนท์ดูสรุปก็คุยจนจะได้วันไนท์แต่พอไปถึงผมทำไม่ลงจริงๆหน้าแฟนลอยมาและก็บอกเขาว่ากลับเขาเมามากและเขาขอช่วยเขาให้เสรจเสนอตังให้ด้วยความที่เราไม่มีตัง
เราเลยใช้มือเนี่ยช่วยจนเขาเสรจแล้วเอาตังกลับเผลอๆไม่เสรจหรอกแม้งเมาเอาตังกลับเลย
พอกลับหอมอ สรุปเขาเล่นละครตีเนียนเก่งมากเหมือนไม่รุ้เขาถามใครเราบอกโกหกแถไปเรื่อยจนเขาบอกคิดว่ากุโง่หรอเลิกกันเถอะกุรัก
สุดหัวใจนะ เข้าใจไหมว่าคนนี้เขาไม่เคยมีแฟนมันคงเป็นเรื่องที่ฝังใจยากเกินให้อภัย ต่างจากผมที่ให้อภัยได้ไม่ว่าใครถ้าผมได้รักแต่กับเขาไม่เลย
คนเราไม่เหมือนกันทั้งความคิดทัศนะคติ ผมตามง้ออาทิตย์แรกผมง้อไม่สำเร้จจนง้อเรื่อยๆผมเป็นซึมเศร้าแหละอยากตายทำร้ายตัวเองคือแบบคิดตลอด
ทำไมว่ะซื่อสัตย์จริงใจดีมาตลอดชีวิตพอเจอคนดีกูกลับทำไม่ดี
ก็ง้อเรื่อยๆจนกลับมาคบแค่มันไม่เหมือนเดิมพึ่งมารู้ทีหลังว่าเขาอยากเลิกตลอดเวลาแต่ทุกการกนะทำมันต่างกับที่เขาพุดเลยนะ
ตลอดสี่เดือนที่ง้อและอยู่ด้วยกันทำอะไรกันด้วยแทบทุกอย่างอะแต่มันบั่นทอนตรงที่ห่างไกลกันทะเลาะกันเขาจะฝังใจแล้วก้อยากเลิกเพราะเรื่องนั้นเป้นแลบนี้บ่อยมาก
สุดท้ายก็เลิกกันแต่ผมยังคงตามง้อเรื่อยๆจนมันสะสมอะจนเกิดเรื่องไม่คาดคิด
คือผมอะไปตามเขาที่ร้านเหล้าเขาทำงานผมอะชวนเพื่อนไปผมเปย์ก่อนกลับผมบอกเขาขอคุยด้วยหน่อยเลิกงานโทรมานะ
เพราะก่อนหน้านี้ตามง้อเขายุหอละเขารับปากว่าจะคุยเลิกงานแต่ทีนี้เขาเดินหนีผมอะเดินตามไปจับแขนเสื้อและเขาอะออกแรงสะบัดทำให้ดูเหมือนผมกระชากเขา
และผมก้ปล่อยจะเดินกลับรอคุยเลิกงาน
แต่พอหันหลังกลับแม้งซวยในซวย
เจ้าของร้านล้อคคอและพุดว่าทำอะไร ผมเลยบอกอย่าทำอะไรผมเลยผมขอโทษผมป่วยซึมเศร้าอยุ่กับเลือดจางอย่าว่าน้องเขาด้วยนะเขาพึ่งทำงานไม่กี่วัน
ไม่นานผมโดนลากมาตีพร้อมโดนเอาปืนไล่ผมหนีตายเพื่อนผมที่รอหน้าร้านรับหน้าแทนแบบไม่รุ้เรืาองอะไรเลย
สรุปหลังจากวันนั้นแฟนผมได้ออกจากงานเพื่อนผมเกลียดผมเสียทั้งคนรักทั้งเพื่อน
และมีผลของการกระทำคือเขาบล้อคผมผมจะชอบทักหาคนรอบตัวเขาจนความลับแตกในบางเรื่องที่เขาเสียหายจนข่าวแพร่
เขาเหลืออดมาทุบตีผมคาหอแล้วบอกทางครอบครัวผมให้ผมลาออกสะจากเรื่องรักเรื่องเพื่อนมาครอบครัวต่อ
ทำให้ผมที่เป็นซึมเศร้าอยู่แล้วจากมีโอกาสหายเยอะตอนนี้ 97%คนรัก3%ครอบครัวตัวเองสภาพแวดล้อมคนใหม่หมอบอกทำใจนะอยู่เรียนในสภาพแวดล้อมกระตุ้นกระทบจิตใจตลอดเวลา อยู่กินยาทรมานแบบนี้ไปนะพี่สาวอยากพาออกพ่อแม่อยากพาออกเป็นห่วงเราคิดสั้น
แต่เราเลือกเรียนต่อเพราะเรามาไกลแล้วทรมานก็ช่างมันไม่ไหวก็ต้องไหวนับวันยิ่งแย่มากเลยยังคงกลัวเพราะเขาคือรักฝังใจที่สุดที่เคยเจอ
กลัวเจออะไรที่มันกระทบเราหนักๆจนไม่ไหว ไม่เคยคิดเลยจากคนเข้มแข็งมาตลอดเก่งมาตลอดจะเปลี่ยนไปมากแบบนี้
อาการผมคือไม่อินกับอะไรเลยแต่ต้องการใครสักคน
ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรท้อแท้เบื่อหน่ายอยากตาย
ตื่นมาก็รู้สึกแย่ตลอดเวลาจนถึงเวลานอนขนาดกินยานอนหลับยังหลับๆตื่นๆเลย
ไปเจอสถานที่เดิมเหตุการเดิมอะไรแบบนี้แบบตื่นมาเคยมีเขายุตรงนี้อะมันไม่มีมันก็แย่ตลอดอะทรมานตลอด
ถามว่าทำใจยอมรับความจริงได้ไหมได้เคยทำแล้วคิดว่าหายแล้วสักเดือนหนึ่งแต่เจอเรื่องกระตุ้นหนักเท่านั้นละเป็นคนความจำดีดึงมาแม้งทุกอย่างแย่ลงไปอีกเฮ้อวนอยุ่แบบนี้6เดือนละที่เป้นแบบนี้สภาพร่างกายแบบแย่มาก
พยายามหาทำมุกอย่างที่ดีและทำให้หายแม้งไม่มีเลยมีแค่บรรเทาลงบางเวลายิ่งเป็นคนคิดมากอีกเฮ้อ
คนแรกของเราคือเขาทุกอย่างและคนแรกของเขาคือเราทุกอย่างเขาไม่เคยมีแฟน มันเลยเป็นรักที่เรากะเขาฝังใจเราเลยเสียอาการจนหนักขนาดนี้
เฮ้อกลัววันหนึ่งเจอแบบเรื่องหนักๆกลัวเราทำลายชีวิตเราเองและชีวิตเขาอะถ้ามันถึงจุดสุดๆแล้วจุดที่ไม่แคร์อะไรไม่สนว่าจะเป็นจะตายยังไงไม่มีอะไรต้องเสียอาจจะทำให้พังพินาศบ่อนทำลายไปตลอดชีวิตรึจบลงครั้งเดียวเลย ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าเป็นแบบนั้นเลยกลับมาเถอะ
แช่งแค่ว่าทำอะไรก็คิดถึงแต่เราเจอใครสักกี่คนก้ไม่มีใครแทนที่เราได้