(นิยายน้ำเน่าเรื่องนึง)
ตั้งแต่เราเลิกกัน ไม่มีวันไหนที่จะไม่คิดถึงเธอกับลูก
เราเคยพยายามที่จะง้อ และกลับไปหาเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่เคยเปิดใจ หรือพยายามเข้าใจ
หลังจากที่เราทะเลาะกันและแยกบ้านอยู่ช่วงแรก เธอก็พยายามเอาชนะในทุกๆเรื่องโดยไม่เคยเปิดใจหรือยอมกัน ถึงแม้จะทะเลาะกันมาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเราก็ไม่เคยที่จะเลิกกับเธอหรือต้องพรากลูกพรากแม่ ไม่เคยสร้างความลำบากให้เธอ ไม่เคยทำให้เธอเดือนร้อนเลยสักครั้ง
ที่ผ่านมาเราอาจจะเอาแต่ใจ ทั้งเรื่องลูก และเรื่องครอบครัว แต่ถ้าเธอคิดให้ดีเราทำในสิ่งที่ถูกต้อง และพยายามทำเพื่อให้”ครอบครัวอยู่อย่างมีความสุข” ไม่ต้องไปเสี่ยงกับความไม่แน่นอนโดยเฉพาะคนที่ขาดสัจจะ และบริหารเงินไม่ได้
เธอเคยลองเป็นเราดูมั้ย ครอบครัวเธอ น้องเธอ ญาติเธอ จะทำยังไงกับเรา กับพ่อแม่เรา เธอก็นิ่งเงียบเสมอ ไม่เคยพยายามแก้ไข หรือทำอะไร เพราะงั้นเราถูกกดดันมากๆ เราก็ไม่ไหว เราก็อยากจะ”หลีกเลี่ยง” ออกมา จนทำให้เธอมองว่า เราไม่ให้เกียรติครอบครัวเธอ (แล้วเวลาที่ครอบครัวเธอทำกับเราละ??)
-จำนองบ้าน โดยไม่เคยขอ
-โกหกพวกเราหลายเรื่อง
-เรื่องที่กรมที่ดิน ก็ไม่เคยขอโทษ
-เรื่องขายสินค้าให้เพื่อนเรา โดยทำไม่ได้ตามที่ไปรับปากเค้า
-เรื่องไล่เราและพ่อแม่เราออกจากบ้าน เรียกว่า “ทุกตัว”
-เรื่องความเห็นแก่ตัวต่างๆมากมายตลอดมา
-ด่าเรา ตอนเราพยายามโทรไปง้อเธอ ไม่เคยที่จะวางตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เป็นต้น
พวกนี้คือคนดีๆเค้าทำกันเหรอ มันควรจะต้องให้เกียรติกันต่อไปมั้ย เธอเคยหาความเป็นธรรมให้เรามั้ย?
แต่พอเราพยายามไม่อยากยุ่งเกี่ยวอีก เธอกลับต่อว่าเรา กลับมาทะเลาะกับเรา ทำให้เราเป็นคนผิด เธอลองคิดดูว่าเธอเห็นแก่ตัวมั้ย
“ทั้งๆที่ไม่ว่าเราจะทำตัวยังไงกับแม่เธอ แต่เราก็ไม่เคยสร้างความเดือนร้อนให้แม่เธอเลยแม่สักครั้ง” แต่กลับกันเธอลองดูว่าเรา ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง
พวกเธอเห็นแก่ตัวจริงๆ
สุดท้ายเธอยอมให้ลูกต้องขาดพ่อ ต้องทำให้เราไม่ได้อยู่กับลูก เธอพรากบ้านที่เราก็ร่วมสร้างมา แต่ตัวเธอมีความสุขได้ทุกอย่างทั้งๆที่เธอไม่ได้พยายามแก้ไขอะไรเลย สุดท้ายเธอยังมีคนใหม่ และให้เข้ามาอยู่ในบ้านที่สร้างมาตั้งแต่อิฐก้อนแรก โดยไม่คำความรู้สึกของเราและลูกที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด
เธอนั้นเห็นแก่ตัว เพราะที่เธอทำทั้งหมดมันก็คือเพื่อตัวเองทั้งนั้น ไม่ใช่เพื่อครอบครัวของเรา....
@ความเป็นธรรมมันยังมีอยู่มั้ย???
มันทรมาน เลยอยากระบายความอัดอั้นครับ
ตั้งแต่เราเลิกกัน ไม่มีวันไหนที่จะไม่คิดถึงเธอกับลูก
เราเคยพยายามที่จะง้อ และกลับไปหาเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่เคยเปิดใจ หรือพยายามเข้าใจ
หลังจากที่เราทะเลาะกันและแยกบ้านอยู่ช่วงแรก เธอก็พยายามเอาชนะในทุกๆเรื่องโดยไม่เคยเปิดใจหรือยอมกัน ถึงแม้จะทะเลาะกันมาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเราก็ไม่เคยที่จะเลิกกับเธอหรือต้องพรากลูกพรากแม่ ไม่เคยสร้างความลำบากให้เธอ ไม่เคยทำให้เธอเดือนร้อนเลยสักครั้ง
ที่ผ่านมาเราอาจจะเอาแต่ใจ ทั้งเรื่องลูก และเรื่องครอบครัว แต่ถ้าเธอคิดให้ดีเราทำในสิ่งที่ถูกต้อง และพยายามทำเพื่อให้”ครอบครัวอยู่อย่างมีความสุข” ไม่ต้องไปเสี่ยงกับความไม่แน่นอนโดยเฉพาะคนที่ขาดสัจจะ และบริหารเงินไม่ได้
เธอเคยลองเป็นเราดูมั้ย ครอบครัวเธอ น้องเธอ ญาติเธอ จะทำยังไงกับเรา กับพ่อแม่เรา เธอก็นิ่งเงียบเสมอ ไม่เคยพยายามแก้ไข หรือทำอะไร เพราะงั้นเราถูกกดดันมากๆ เราก็ไม่ไหว เราก็อยากจะ”หลีกเลี่ยง” ออกมา จนทำให้เธอมองว่า เราไม่ให้เกียรติครอบครัวเธอ (แล้วเวลาที่ครอบครัวเธอทำกับเราละ??)
-จำนองบ้าน โดยไม่เคยขอ
-โกหกพวกเราหลายเรื่อง
-เรื่องที่กรมที่ดิน ก็ไม่เคยขอโทษ
-เรื่องขายสินค้าให้เพื่อนเรา โดยทำไม่ได้ตามที่ไปรับปากเค้า
-เรื่องไล่เราและพ่อแม่เราออกจากบ้าน เรียกว่า “ทุกตัว”
-เรื่องความเห็นแก่ตัวต่างๆมากมายตลอดมา
-ด่าเรา ตอนเราพยายามโทรไปง้อเธอ ไม่เคยที่จะวางตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เป็นต้น
พวกนี้คือคนดีๆเค้าทำกันเหรอ มันควรจะต้องให้เกียรติกันต่อไปมั้ย เธอเคยหาความเป็นธรรมให้เรามั้ย?
แต่พอเราพยายามไม่อยากยุ่งเกี่ยวอีก เธอกลับต่อว่าเรา กลับมาทะเลาะกับเรา ทำให้เราเป็นคนผิด เธอลองคิดดูว่าเธอเห็นแก่ตัวมั้ย
“ทั้งๆที่ไม่ว่าเราจะทำตัวยังไงกับแม่เธอ แต่เราก็ไม่เคยสร้างความเดือนร้อนให้แม่เธอเลยแม่สักครั้ง” แต่กลับกันเธอลองดูว่าเรา ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง
พวกเธอเห็นแก่ตัวจริงๆ
สุดท้ายเธอยอมให้ลูกต้องขาดพ่อ ต้องทำให้เราไม่ได้อยู่กับลูก เธอพรากบ้านที่เราก็ร่วมสร้างมา แต่ตัวเธอมีความสุขได้ทุกอย่างทั้งๆที่เธอไม่ได้พยายามแก้ไขอะไรเลย สุดท้ายเธอยังมีคนใหม่ และให้เข้ามาอยู่ในบ้านที่สร้างมาตั้งแต่อิฐก้อนแรก โดยไม่คำความรู้สึกของเราและลูกที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด
เธอนั้นเห็นแก่ตัว เพราะที่เธอทำทั้งหมดมันก็คือเพื่อตัวเองทั้งนั้น ไม่ใช่เพื่อครอบครัวของเรา....
@ความเป็นธรรมมันยังมีอยู่มั้ย???