***อย่าพึ่งตกใจ ไม่ใช่ผู้ชายมี4ขา (ขาหักต้องใช้ไม้ค้ำยันเลยมี4ขา)***
มันเริ่มต้นจากวันธรรมดาวันหนึ่ง ที่ผมไปทำงานปกติแบบทุกๆวัน เริ่มเดินทางทำงานตั้งแต่เช้า ณ วันนั้นผมได้รู้สึกง่วงทั้งวัน(เพราะเมื่อคืนนอนดึกมาก) ผมทำงานตามปกติจนเลิกงาน เป็นเวลา 4ทุ่มแล้ว ต้องขับรถไปพักที่หอพักแห่งหนึ่ง ซึ่งไกลพอสมควร ผมขับรถไปเรื่อยๆ แต่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าง่วง จึงจอดล้างหน้าล้างตาที่ปั้มน้ำมัน พอกลับมาขับได้อีกสักพักก็เริ่มง่วงอีก จึงจอดนอนประมาณ 1 ชม. แล้วไปต่อ
แล้วสิ่งไม่คาดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อผมหลับในแล้วรถของผมพุ่งไปชนกับรถบัสที่สวนทางมา จนรถของผมพังยับ ด้านหน้าฝั่งคนขับยุบจนหนีบเท้าขวาผมติดกับรถ ด้านบนยุบจนถึงหัวพอดี (ผมมารู้สึกตัวว่ารถชนตอนผมถึงโรงพยาบาลแล้ว ตอนเกิดเหตุน้องที่มาด้วยเป็นคนแจ้งกู้ภัยและช่วยเอาตัวผมมออกจากร)
วินาทีแรกที่ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลรู้สึกตัวได้เลยว่าขาขยับไม่ได้ หน้าตึงเพราะมีแผล จนหมอเอาผมขึ้นไปนอนบนตึกผู้ป่วย
อย่างที่คิดเลย จะบอกที่บ้านยังไงดี ตกใจไหม จะร้องไห้ไหม และในที่สุดผมก็โทบอกที่บ้านว่า รถชนนะตอนนี้อยู่โรงพยาบาล กระดูกขาหัก แล้วทางบ้านก็มาหาผมวันนั้นเลย เห็นหน้าคนทางบ้าน ผมถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะเขาเคยบอกแล้วขับรถระวังนพ ง่วงให้นอนค่อยไปต่อ
แล้วเย็นวันนั้นเองหมอก็จะทำงานผ่าตัดเพื่อดามเหล็กรอบแรก ผมต้องดามเหล็กก่อนผ่าใส่ด้านในเลยไม่ได้เพราะแผลไม่สะอาด
พอเข้าห้องผ่าปุ๊บ หมอพูดกับผมว่า ถ้าหมอผ่าออกมาแล้วเส้นเลือดหรือเส้นประสาทขาด ขาจะใช้การไม่ได้ต้องตัดทิ้งนะ ผมก็ทำใจไว้แล้วบ้างแหละ เลยตอบไปว่าครับ หมอทำการบล็อกหลัง(ฉัดยาเข้ากระดูกสันหลัง)เพื่อให้ท่อนล่างผมชา จะได้ผ่าตัดกระดูกที่ขาได้
การผ่าตัดเสร็จสิ้นผมกลับมานอนที่เดิม มีคนทางบ้านดูแลอย่างดีป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดตัว ญาติๆที่พอมาหาได้ก็มาหา
..........โปรดติดตามตอนต่อไป........
สตอรี่ ชาย 4 ขา
มันเริ่มต้นจากวันธรรมดาวันหนึ่ง ที่ผมไปทำงานปกติแบบทุกๆวัน เริ่มเดินทางทำงานตั้งแต่เช้า ณ วันนั้นผมได้รู้สึกง่วงทั้งวัน(เพราะเมื่อคืนนอนดึกมาก) ผมทำงานตามปกติจนเลิกงาน เป็นเวลา 4ทุ่มแล้ว ต้องขับรถไปพักที่หอพักแห่งหนึ่ง ซึ่งไกลพอสมควร ผมขับรถไปเรื่อยๆ แต่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าง่วง จึงจอดล้างหน้าล้างตาที่ปั้มน้ำมัน พอกลับมาขับได้อีกสักพักก็เริ่มง่วงอีก จึงจอดนอนประมาณ 1 ชม. แล้วไปต่อ
แล้วสิ่งไม่คาดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อผมหลับในแล้วรถของผมพุ่งไปชนกับรถบัสที่สวนทางมา จนรถของผมพังยับ ด้านหน้าฝั่งคนขับยุบจนหนีบเท้าขวาผมติดกับรถ ด้านบนยุบจนถึงหัวพอดี (ผมมารู้สึกตัวว่ารถชนตอนผมถึงโรงพยาบาลแล้ว ตอนเกิดเหตุน้องที่มาด้วยเป็นคนแจ้งกู้ภัยและช่วยเอาตัวผมมออกจากร)
วินาทีแรกที่ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลรู้สึกตัวได้เลยว่าขาขยับไม่ได้ หน้าตึงเพราะมีแผล จนหมอเอาผมขึ้นไปนอนบนตึกผู้ป่วย
อย่างที่คิดเลย จะบอกที่บ้านยังไงดี ตกใจไหม จะร้องไห้ไหม และในที่สุดผมก็โทบอกที่บ้านว่า รถชนนะตอนนี้อยู่โรงพยาบาล กระดูกขาหัก แล้วทางบ้านก็มาหาผมวันนั้นเลย เห็นหน้าคนทางบ้าน ผมถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะเขาเคยบอกแล้วขับรถระวังนพ ง่วงให้นอนค่อยไปต่อ
แล้วเย็นวันนั้นเองหมอก็จะทำงานผ่าตัดเพื่อดามเหล็กรอบแรก ผมต้องดามเหล็กก่อนผ่าใส่ด้านในเลยไม่ได้เพราะแผลไม่สะอาด
พอเข้าห้องผ่าปุ๊บ หมอพูดกับผมว่า ถ้าหมอผ่าออกมาแล้วเส้นเลือดหรือเส้นประสาทขาด ขาจะใช้การไม่ได้ต้องตัดทิ้งนะ ผมก็ทำใจไว้แล้วบ้างแหละ เลยตอบไปว่าครับ หมอทำการบล็อกหลัง(ฉัดยาเข้ากระดูกสันหลัง)เพื่อให้ท่อนล่างผมชา จะได้ผ่าตัดกระดูกที่ขาได้
การผ่าตัดเสร็จสิ้นผมกลับมานอนที่เดิม มีคนทางบ้านดูแลอย่างดีป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดตัว ญาติๆที่พอมาหาได้ก็มาหา
..........โปรดติดตามตอนต่อไป........