เราถูกเลี้ยงโดยตากับยายมาตั้งแต่เกิดด้วยความที่ตาเราเป็นคนดุหัวโบราณและเจ้าระเบียบมากเค้าก็มักจะว่าจะด่าเราเวลาทำอะไรไม่ถูกใจตอนเด็กก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกค่ะแต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มเป็นวัยรุ่นเค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเราดุเรามากขึ้นทั้งที่บางครั้งก็ไม่ดูเหตุผลก่อนโดนมาเรื่อยๆจนเหมือนใจมันค่อยๆสร้างเกราะป้องกันขึ้นมาเองให้ไม่รู้สึกเจ็บแต่มันกลายเป็นว่าเรากลับไม่รู้สึกอะไรเลยกับทุกสิ่งและด้วยความที่พ่อแม่พึ่งกลับมาเลี้ยงเราจริงจังตอน6ขวบทำให้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่มากเท่าที่ควร(ปัจจุบันจขกท.อายุ15) เลยไม่ค่อยได้เปิดใจกันพ่อแม่ก็ไม่รู้ปัญหาที่เราเป็นอยู่เราเฉยชากับทุกสิ่งเลยค่ะไม่เล่นโทรศัพท์ไม่ทำอะไรเลยอยากนั่งนิ่งๆไม่ง่วงเรียนอย่างเดียวตามหน้าที่(ตอนนั้นประมาณป.6)แต่ก็ไม่ค่อยรุนแรงแค่รู้สึกเบื่อๆนอยๆจนเราขึ้นม.1 เป็นเหตุการณ์ที่กระทบจิตใจเรามากเราโดนเพื่อนที่เราคิดมาโดยตลอดว่าเค้ารักเรานินทาลับหลังพึ่งรู้ตัวว่าเรามาเป็นส่วนเกินในที่ตรงนั้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดมันเหมือนเอาความเศร้าความเจ็บตลอดหลายปีที่เรามีมาปล่อยทีเดียวเราร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ4ชม.ที่อยู่ในห้องน้ำมันทรมานมากจนผ่านวันนั้นมาได้ก็เริ่มเปิดใจหาเพื่อนใหม่จนเจอคนที่เค้าแคร์เราจริงๆไม่ถึงขั้นรักเราแต่ก็ไม่ลับหลังแน่นอนหลังจากผ่านอะไรไปประมาณช่วงนึงก็เริ่มมีอาการต่างๆโผล่ขึ้นมาค่ะอย่างแรกคือเราควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้มันจะเหมือนจู่ๆความคิดก็โผล่ขึ้นมาเองทั้งที่เราไม่อยากจะคิดอย่างนั้นเลยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องไม่ดีเช่นคิดอยากจะฆ่าอะไรบางอย่างอยากแก้ผ้าเดิน(แต่เราก็ยังไม่ได้ทำนะคะ)ตอนแรกเราทำร้ายตัวเองเพื่อที่จะรู้สึกเจ็บทางร่างกายจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนั้น(ไม่ใช่กรีดแขนอะไรแบบนั้นนะเราดึงผมตัวเองหยิกทุบตามร่างกาย) จนหลังๆมานี้เริ่มคุมความคิดตัวเองได้ถึงหยุดทำแต่บางทีความคิดอันไหนไม่ร้ายแรงมากเราก็จะทำตามค่ะเช่นอยู่ในที่มืดคนเดียวเหลือกตาไปมาจู่ๆก็กรี๊ดนอนๆอยู่อยากชักก็ชักคุยคนเดียวแต่ทั้งหมดเราไม่เคยทำให้ใครได้เห็นเลยค่ะปกติจะทำในทีลับตาคนเราควบคุมตัวเองได้ดีมากแค่พอทำในแบบที่ความคิดมันบอกก็จะรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยที่บอกว่าเราควบคุมความคิดได้ดีมากอันนี้เรามั่นใจ100%เลยค่ะขนาดเราเป็นแบบนี้มาหลายปียังไม่มีใครจับสังเกตเราได้เลยอาการแบบนี้มันคือยังไงคะเราไม่อยากจะเป็นอีกแล้วอยากรู้สึกเป็นปกติเหมือนคนทั่วไปผู้รู้ช่วยบอกทีนะคะ
อยากเป็นเหมือนคนปกติ