ที่ป้าเกษจั่วหัวเรื่องนั่นน่ะ ถูกแล้วค่ะ จะมานั่งหัวเราะไป ร้องไห้ไป มันออกจะเวอร์ไปซักหน่อย แต่ในความเป็นจริงแล้ว วันที่ป้าไปถึงเกิ่นเทอ เมืองที่ชื่อเรียกยากที่อยู่ทางใต้ของเวียตนาม แถมเป็นเมืองใหญ่อันดับ 4 ของประเทศด้วยนั่นนะ อาการของป้ามันหลากหลายความรู้สึกมากๆเลย ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนร่วมทริปที่ออกจะงงๆกะการมาร่วมเซอร์เวย์กะป้า คงต้องเซิ้งกันล่ะ ๕๕๕
ครั้งแรกที่ป้าเห็นชื่อเมืองนี้ก็บนเครื่องบินแอร์เอซียที่ใครๆก็บินได้ถ้ามีตังค์ซื้อตั๋ว ในหนังสืออ่านฆ่าเวลา อืม เห็นรูปตลาดน้ำ มีการขายของกันแต่ตีสองสามถึง 9 โมงเช้า ช่างดูเป็นวิถีชีวิตที่น่าสนใจ ทำให้เกิดอยากรู้ว่า หากไปเห็นจริงๆมันจะดูแตกต่างจากบ้านเรามากมั้ย ก็เริ่มกลับมาค้นหารีวิวซึ่งก็ดูเหมือนจะมีไม่มากนัก ที่มีแนะนำที่เที่ยว ที่กิน ที่พักเมืองกิ่นเทอ .. เวลาที่เที่ยวก็ไม่มาก 3 วัน 2 คืน ค่าใช้จ่ายก็ไม่แพงนัก มาดูราคาตั๋วก็โอเคไม่ถึงกะมือสั่นแต่ก็กดมาได้ในราคา ไป-กลับ 2453 บาท (เมื่อรวมกะที่ไปจ่าย 711)
เมื่อคิดจะไปหลง เราควรชวนคนอื่นไปร่วมหลงด้วย ๕๕๕ ก็ไปร่ายเวทมนต์นะจังงังมาได้อีก 6 คน ก็จัดการจองที่พักในย่านกลางๆเมือง ชื่อ Cuu Long Hotel ใน booing.com ส่วนเรื่องภาษาเหรอ ป้าพูดภาษาไทย ภาษาเหนือได้เท่านั้นแร่ะ แต่อย่าได้กลัว อย่าไปคิดว่า คนเวีตนามเค้าจะพูดอังกฤษพ่นเป็นไฟกันได้ทุกคน ก็เหมือนเรานี่แร่ะเราพูดไทยไปเค้าก็ตอบเป็นเวียตมาอยู่ดี ๕๕๕ โหลดไปเลยแอปแปลภาษาของกูเกิ้ลที่มันมีภาษาเวียตนามด้วย ส่วนเรื่องรถนั้นในรีวิวที่ดูเค้าแนะนำใช้ Grab Car หรือ รถแท๊กซี่ แต่หากใครไปกันคนเดียว สองคน จะเช่ามอไซขี่ก็ได้นะ(แต่ป้าบอกไม่ได้ว่าต้องทำไงเพราะไม่ได้เช่า ๕๕๕) *** แต่หากไปคนเดียวนะ ชิลสุดๆคือเดินค่ะ เพราะมีที่ไปไม่กี่ที่ที่อยู่ไกล บางที่ป้าอยากเดินนะแต่ก็เกรงว่าคนร่วมทริปจะเอารองเท้าปาหัว ๕๕๕ ***
งั้นป้าบอกทริกง่ายๆถึงการเตรียมตัวหากไปแบบลุยๆ
- โหลดแอป Googleแปลภาษาที่มีเลือกภาษาเวียตนาม
- โหลดแอป Grab เอาไว้เรียกรถ เวลาที่ออกไปที่ไกลหน่อย ถ้าไปหลายคน เช่น 4 คน เรียก 1 คัน 8 คนก็เรียก 2 คัน ค่ารถหารกันออกมาถือว่าถูกไม่แพง เรียกไม่ยากด้วย ถ้าไม่ไกลก็เดินค่ะ ป้าอยู่สามวันนี่พบว่า ทุกที่มันไม่ไกลกันมาก (แต่ไปๆมา ป้าว่าแท๊กซี่กดตามมิเตอร์ก็ถูกกว่านะ ใช้บริการสองครั้งเอง)
- เวลาเรียก Grab แล้วจิ้มสถานที่ๆจะไปให้ดูดีๆว่า ชื่อเวียตนามที่ขึ้นมานั้นมันตรงมั้ย มีเลขที่ร้านก็ให้ตรงกัน ไม่งั้นรถจะไปส่งเราผิดที่ อย่างเช่น ป้าเรียก grab มาเพื่อไปส่งตลาดน้ำไคราง ก็จิ้มไป เพราะคิดว่า ท่าเรือที่ซื้อตั๋ว(ที่มีรูปปั้นท่านลุงโฮ)นั้น เป็นชื่อเดียวกันกะตลาดน้ำ ดีว่ากลับตัวทัน หรือ เย็นที่จะไปกินก๋วยเตี๋ยวปู มันขึ้นมาพรึบเลยจ้า เป็นภาษาเวียตนาม ก็จิ้มอันแรกบนสุด ปรากฎว่า ร้านปิดและผิดร้าน (คือจิ้มตามรีวิวที่ดูไป)
- แลกเงินดองไป ก็ไม่ต้องเอาแบงค์ใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่ต้องเอาไปจ่ายโรงแรมหลักล้าน ก็เอาแบงค์ 1 แสน 5 หมื่น 2หมื่น 1หมื่น คละๆกันไป จะได้ไม่หลงตัวเลข จ่ายผิดจ่ายถูก อยากซื้อของข้างทางกินก็ง่าย เงินดองก็คิดง่ายๆ คือป้าคิดกลมๆ 10,000 ดอง = 15 บาท ( แลกวันที่ 4 กย 62 10,000 ดอง = 13.50 บาท)
- ซิมเน็ต เจ้าตัวนี้สำคัญสุดๆ ที่ป้าบอกแต่ต้นว่าอยากลงไปดิ้น อยากร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน เพราะที่สนามบินเกิรเทอนั้น ** ไม่มีร้านขายนะจ้ะ ** และกว่าจะหาซื้อซิมได้เพราะความไม่รู้ เดินเกือบรอบเมือง ถามที่โรงแรมเค้าก็บอกร้านมาไปถึงร้านปิดจ้า เดินหาซื้อได้เกือบค่ำ 555
ถ้าถามว่าทำไมป้าไม่ซื้อจากบ้านเราไป ก็ตามรอยรีวิวไง ๕๕๕ เค้าบอกว่าที่สนามบินมี แล้วมันก็ถูกกว่าบ้านเราครึ่งต่อครึ่ง ใช้แค่ 3 วันเอง โชดดีที่สนามบินเค้ามีเน็ตฟรีถึงเรียกรถได้ แต่ .. แต่ มันต้องเดินหาสัญญานด้วยนะ ๕๕๕
อย่างอื่นคงไม่มีแล้วล่ะ ป้าเอาเท่าที่นึกได้ว่าป้าไปหลงอะไรมาบ้างหากตามแต่รอยเท้าคนอื่นเค้าไป บางทีเราควรหารอยเท้าเราเองด้วยมันถึงจะดี
ไม่รู้ว่าเขียนมาตั้งยาวจะมีใครอ่านถึงบรรทัดนี้มั้ย เอาเป็นว่าเรามารู้จัก เมืองชื่อแปลกและเรียกยาก เ กิ่ น เท อ จากรีวิวสาระน้อย รูปเยอะไสตล์ป้าเกษ ฉบับ ซื้อเอง จ่ายเอง ไปเอง สบายใจ กันได้ ณ บัดดล
รูปภาพประกอบทั้งหมดจากกล้อง
Fuji XT1 >> 18-135 และ 12 ภาพกลางวัน
SS Note 9 >> ภาพกลางคืน
[CR] นั่งหน้ายิ้มๆเล่าเรื่อง .. เกิ่นเทอ (วันแรก) by ป้าเกษ สูงวัยลุยไปทั่ว
ที่ป้าเกษจั่วหัวเรื่องนั่นน่ะ ถูกแล้วค่ะ จะมานั่งหัวเราะไป ร้องไห้ไป มันออกจะเวอร์ไปซักหน่อย แต่ในความเป็นจริงแล้ว วันที่ป้าไปถึงเกิ่นเทอ เมืองที่ชื่อเรียกยากที่อยู่ทางใต้ของเวียตนาม แถมเป็นเมืองใหญ่อันดับ 4 ของประเทศด้วยนั่นนะ อาการของป้ามันหลากหลายความรู้สึกมากๆเลย ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนร่วมทริปที่ออกจะงงๆกะการมาร่วมเซอร์เวย์กะป้า คงต้องเซิ้งกันล่ะ ๕๕๕
ครั้งแรกที่ป้าเห็นชื่อเมืองนี้ก็บนเครื่องบินแอร์เอซียที่ใครๆก็บินได้ถ้ามีตังค์ซื้อตั๋ว ในหนังสืออ่านฆ่าเวลา อืม เห็นรูปตลาดน้ำ มีการขายของกันแต่ตีสองสามถึง 9 โมงเช้า ช่างดูเป็นวิถีชีวิตที่น่าสนใจ ทำให้เกิดอยากรู้ว่า หากไปเห็นจริงๆมันจะดูแตกต่างจากบ้านเรามากมั้ย ก็เริ่มกลับมาค้นหารีวิวซึ่งก็ดูเหมือนจะมีไม่มากนัก ที่มีแนะนำที่เที่ยว ที่กิน ที่พักเมืองกิ่นเทอ .. เวลาที่เที่ยวก็ไม่มาก 3 วัน 2 คืน ค่าใช้จ่ายก็ไม่แพงนัก มาดูราคาตั๋วก็โอเคไม่ถึงกะมือสั่นแต่ก็กดมาได้ในราคา ไป-กลับ 2453 บาท (เมื่อรวมกะที่ไปจ่าย 711)
เมื่อคิดจะไปหลง เราควรชวนคนอื่นไปร่วมหลงด้วย ๕๕๕ ก็ไปร่ายเวทมนต์นะจังงังมาได้อีก 6 คน ก็จัดการจองที่พักในย่านกลางๆเมือง ชื่อ Cuu Long Hotel ใน booing.com ส่วนเรื่องภาษาเหรอ ป้าพูดภาษาไทย ภาษาเหนือได้เท่านั้นแร่ะ แต่อย่าได้กลัว อย่าไปคิดว่า คนเวีตนามเค้าจะพูดอังกฤษพ่นเป็นไฟกันได้ทุกคน ก็เหมือนเรานี่แร่ะเราพูดไทยไปเค้าก็ตอบเป็นเวียตมาอยู่ดี ๕๕๕ โหลดไปเลยแอปแปลภาษาของกูเกิ้ลที่มันมีภาษาเวียตนามด้วย ส่วนเรื่องรถนั้นในรีวิวที่ดูเค้าแนะนำใช้ Grab Car หรือ รถแท๊กซี่ แต่หากใครไปกันคนเดียว สองคน จะเช่ามอไซขี่ก็ได้นะ(แต่ป้าบอกไม่ได้ว่าต้องทำไงเพราะไม่ได้เช่า ๕๕๕) *** แต่หากไปคนเดียวนะ ชิลสุดๆคือเดินค่ะ เพราะมีที่ไปไม่กี่ที่ที่อยู่ไกล บางที่ป้าอยากเดินนะแต่ก็เกรงว่าคนร่วมทริปจะเอารองเท้าปาหัว ๕๕๕ ***
งั้นป้าบอกทริกง่ายๆถึงการเตรียมตัวหากไปแบบลุยๆ
- โหลดแอป Googleแปลภาษาที่มีเลือกภาษาเวียตนาม
- โหลดแอป Grab เอาไว้เรียกรถ เวลาที่ออกไปที่ไกลหน่อย ถ้าไปหลายคน เช่น 4 คน เรียก 1 คัน 8 คนก็เรียก 2 คัน ค่ารถหารกันออกมาถือว่าถูกไม่แพง เรียกไม่ยากด้วย ถ้าไม่ไกลก็เดินค่ะ ป้าอยู่สามวันนี่พบว่า ทุกที่มันไม่ไกลกันมาก (แต่ไปๆมา ป้าว่าแท๊กซี่กดตามมิเตอร์ก็ถูกกว่านะ ใช้บริการสองครั้งเอง)
- เวลาเรียก Grab แล้วจิ้มสถานที่ๆจะไปให้ดูดีๆว่า ชื่อเวียตนามที่ขึ้นมานั้นมันตรงมั้ย มีเลขที่ร้านก็ให้ตรงกัน ไม่งั้นรถจะไปส่งเราผิดที่ อย่างเช่น ป้าเรียก grab มาเพื่อไปส่งตลาดน้ำไคราง ก็จิ้มไป เพราะคิดว่า ท่าเรือที่ซื้อตั๋ว(ที่มีรูปปั้นท่านลุงโฮ)นั้น เป็นชื่อเดียวกันกะตลาดน้ำ ดีว่ากลับตัวทัน หรือ เย็นที่จะไปกินก๋วยเตี๋ยวปู มันขึ้นมาพรึบเลยจ้า เป็นภาษาเวียตนาม ก็จิ้มอันแรกบนสุด ปรากฎว่า ร้านปิดและผิดร้าน (คือจิ้มตามรีวิวที่ดูไป)
- แลกเงินดองไป ก็ไม่ต้องเอาแบงค์ใหญ่มาก ถ้าไม่ใช่ต้องเอาไปจ่ายโรงแรมหลักล้าน ก็เอาแบงค์ 1 แสน 5 หมื่น 2หมื่น 1หมื่น คละๆกันไป จะได้ไม่หลงตัวเลข จ่ายผิดจ่ายถูก อยากซื้อของข้างทางกินก็ง่าย เงินดองก็คิดง่ายๆ คือป้าคิดกลมๆ 10,000 ดอง = 15 บาท ( แลกวันที่ 4 กย 62 10,000 ดอง = 13.50 บาท)
- ซิมเน็ต เจ้าตัวนี้สำคัญสุดๆ ที่ป้าบอกแต่ต้นว่าอยากลงไปดิ้น อยากร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน เพราะที่สนามบินเกิรเทอนั้น ** ไม่มีร้านขายนะจ้ะ ** และกว่าจะหาซื้อซิมได้เพราะความไม่รู้ เดินเกือบรอบเมือง ถามที่โรงแรมเค้าก็บอกร้านมาไปถึงร้านปิดจ้า เดินหาซื้อได้เกือบค่ำ 555
ถ้าถามว่าทำไมป้าไม่ซื้อจากบ้านเราไป ก็ตามรอยรีวิวไง ๕๕๕ เค้าบอกว่าที่สนามบินมี แล้วมันก็ถูกกว่าบ้านเราครึ่งต่อครึ่ง ใช้แค่ 3 วันเอง โชดดีที่สนามบินเค้ามีเน็ตฟรีถึงเรียกรถได้ แต่ .. แต่ มันต้องเดินหาสัญญานด้วยนะ ๕๕๕
อย่างอื่นคงไม่มีแล้วล่ะ ป้าเอาเท่าที่นึกได้ว่าป้าไปหลงอะไรมาบ้างหากตามแต่รอยเท้าคนอื่นเค้าไป บางทีเราควรหารอยเท้าเราเองด้วยมันถึงจะดี
ไม่รู้ว่าเขียนมาตั้งยาวจะมีใครอ่านถึงบรรทัดนี้มั้ย เอาเป็นว่าเรามารู้จัก เมืองชื่อแปลกและเรียกยาก เ กิ่ น เท อ จากรีวิวสาระน้อย รูปเยอะไสตล์ป้าเกษ ฉบับ ซื้อเอง จ่ายเอง ไปเอง สบายใจ กันได้ ณ บัดดล
รูปภาพประกอบทั้งหมดจากกล้อง
Fuji XT1 >> 18-135 และ 12 ภาพกลางวัน
SS Note 9 >> ภาพกลางคืน
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้