ใกล้ตีสามรู้สึกนึกขึ้นได้ว่าเคยอยากเขียนเรื่องที่ตนเองต้องไปทำงาน ภาคอีสานมาร่วม 6-7ปี แล้วได้เดินทางแวะดูฟุตบอลท้องถิ่นตามจังหวัด อาจจะไม่บ่อย แต่จากการที่เป็นคน กทม พอมาวันนี้ได้เห็นฟุตบอลเรา หรือ ประเทศเพื่อนบ้าน กำลังพูดถึงเรื่องการพัฒนา ก็ฉุกคิดได้ว่า เรื่องที่เขียนเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวเนื่องกัน
ณ วันนี้หลายๆคนอาจจะไม่แปลกที่ เอาเวียดนามเป็นมาตรฐานเปรียบเทียบ เพราะก็ไม่ผิดที่ หลายคนมารู้สึกดีกับบอลยุคซิโก้ และ นักเตะที่สร้างกระแสบวกกับผลงานที่ดีในตอนนั้น สร้างโมเมนตั้มระลอกใหม่ให้กับคำว่าฟุตบอลไทย แต่ เมื่อผมได้ไปสัมผัสฟุตบอลท้องถิ่น สิ่งหนึ่งที่คนเมืองแบบผมรู้สึกดี ทั้งที่ไม่มช่บ้านเกิดตัวเอง คือ บรรยากาศ และ ความรักในทีมท้องถิ่น ถูมิลำเนาตนเอง
อย่างเช่น นครราชสีมามาสด้า ก่อนที่จะเป็นทุกวันนี้ ตัวกระผมเองมีเพื่อนเป็นคนโคราชบ้านเอง และ พาผมไปเชียร์ ในสนาม ตอนนั้น สารัช ยังเล่นให้กับ โคราชซึ่งตอนนั้น ยังคงอยู่ใน ดิวิชั่น2 เราเองก็ไม่ค่อยได้เชียร์บอลสด ตอนนั้นตื่นตาตื่นใจกับความคลั่งบอลของคนท้องถิ่น ที่เขารวมตัวกัน สร้างกองเชียร์กันอย่างจริงจัง วิจารณ์บอลดื่มกินกันอย่างออกรสชาติ รวมถึงบรรยากาศที่คนแห่กันไปดูบอลอย่างล้นหลาม แม่กระททั่งตัวผมเองก็ได้ไปร่วมกิจกรรม เตะบอลกับกลุ่มกอวเชียร์ที่แบ่งเป็นทีมเชียร์ต่างๆ มาร่วมสนุกเตะบอลกัน
หรือ กระทั่ง บุรีรัมย์ ขอนแก่น ที่บรรยากาศการเชียร์ ในแมตช์ใหญ่ คนมีอารมณ์ร่วม ที่สำคัญสนามสวยจริงๆ ทำให้เราอินไปกับการนั่งชม เช่นกัน(แต่ด้วยความติดนิสัยดูบอลทางมือถือ เวลาของจริงเตะเข้า เราดันจะรอดูภาพรีเพลย์ มารู้ตัวอีกที เอ้า บอลสดสนามจริง ไม่ใช่ถ่ายทอดนี่หว่า เวร ดูย้อนไม่ได้เมื่อกี้ ยิงยังไงวะ55555)
ส่วนเสื้อทีมก็อุดหนุนไปหลายตัว หลายซีซั่น แต่ก็ใส่ได้ดีทน มาจนวันนี้ พล่ามมาจนถึงตรงนี้อาจมีคนสงสัยว่า แล้วประเด็นคืออะไร แพ่มยาวไปจนถึงบอล ท้องถิ่นนั่นนี่ ตอนนี้ คัดบอลโลก มันเกี่ยวอะไร
อาจจะเกี่ยวก็ได้นะครับ ถ้าผมจะบอกว่า นั่นแหละ ความเป็นจริงที่จะทำให้เราได้ไปบอลโลก เอ้ะ มาเลเซียก็มีลีคที่คนดูมากมาย ล้นสนาม อินโด เพื่อนบ้านเราก็ คลั่งบอล มานานพอควร ทำไมไม่เห็นก้าวข้ามเราไปได้สักทีแบบไม่เห็นฝุ่น แปลว่าคนดูเยอะ ไม่ได้แปลว่าจะสำเร็จนะสิ
ผมมานั่งวิเคราะห์เรื่องนี้อย่างตั้งใจ และ มีมุมมองว่าก็อาจจะจริง การที่ลีคแข็งแกร่ง คนดูเยอะไม่ได้แปบว่าคุณ จะเป็นเจ้าอาเซี่ยน หรือ ไปบอลโลกได้ในเร็ววัน
แต่....สำหรับผมมันคือ พื้นฐานเบื้องต้นที่เป็นฐานพีระมิด ในการต่อยอดสร้างโอกาส ให้กับ ประเทศโดยทางอ้อม หลายอย่างเลยทีเดียว
ประการแรกอย่างน้อยๆที่เราได้เห็นกันทุกวันนี้ คือ เริ่มมีนักเตะที่หลากหลายมากขึ้น มีอะคาเดมี่ มีการลงทุนของสโมสร ต่างๆ เพื่อสร้างนักเตะที่ตนเองปั้น ไม่ว่าในแง่สร้างผลกำไร หรือ การลดต้นทุนในการมีนักเตะที่ดี ไว้ใช้ในสโมสรของตน
และวันนี้ มันก็เริ่มยกระดับมาอีกเสตปวนเรื่องการเฟ้นสโมสรที่มีฐานแฟนบอลที่มั่นคงจริงๆไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตามเชียร์ทีม กับ สโมสรที่ใช้เม็ดเงินหนาในการลงทุนซื้อความสำเร็จ ไม่มีอะไรถูกหรือผิด แต่ ลีคกำลังพัฒนาไปในจุดที่สะท้อนว่า อะไรคือสิ่งที่ ยั่งยืนกว่าโดยแท้จริง
ทีมไหนที่เน้นลงทุนด้วยเงิน แต่ เนื่องจากการดิ้นรนกอปรกับทีมเหลือแค่16ทีม ทำให้ โอกาสของแต่ละทีม ชี้เป็นชี้ตายมากขึ้น การผูกขาดทางแชมป์ เริ่มไม่เหมือนเก่า ก็ส่งผลดี แต่อีกทางหนึ่งอย่างที่เรารู้กันคือ หลายสโมสร กลัวตกชั้น และ ไม่อยากเสียเวลาหรือเงินไป ก็ใช้กองหน้าต่างชาติเพื่อสร้างความแน่นอนในการบุกและเอาชัยมากขึ้น และก็ส่งผลให้ เราไม่มีกองหน้าไทยแท้ ให้ใช้ในทีมชาติเท่าไร
มาถึงตรงนี้ ผมก็ต้องขอบอกว่า จริงๆแล้วทุกสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ ก็มาจากความต้องการของพวก้ราเองนั่นแหละ หรือ ความน้องการของแฟนบอลที่หบากหลายเองนั่นแหละ เราเป็นชาติที่มีความเปิดกว้างหลากหลายทั้งทางเทคโนโลยี และ วัฒนธรรม บางสโมสรแฟนบอลรอไม่ได้แพ้ไม่เป็น ถ้าแพ้บ่อยชั้นไม่ดูนะเบื่อ
ส่งผลให้ สโมสรก็กดดัน รีบเอาเงินไปซื้อ ผู้เล่นเพื่อรีบมาสร้างความสำเร็จ เพราะก็กลัวเสียฐานลูกค้าไป หรือ เกลัวตัวเองขาดทุน
แต่ครับแต่ ในที่สุดตอนนี้ หรือ ก่อนนี้ก็มีแหบะแค่เราอาจจะไม่เห็น คือ หลายสโมสร ที่อาจไม่ได้อยู่ใน T1 กลับมีคนดูมากกว่าT1บางสโมสร หรือ เยอะพอควรสำหรับลีคที่ไม่ได้สูง
ผมว่านี่แหละรากที่แข็งแรง และ กำลังก่อร่างสร้างตัวซ้อนขึ้นมาจาก วัฒนธรรมเดิม เราเคยมีแค่ เมืองทอง บุรีรัมย์ ชลบุรี เรียกติดทีมชาติก็ เหมือนเอาทีมเหล่านี้มาคละกัน มาวันนี้ ความหลากหลายมากขึ้น เพราะเราเองก็อยากสำเร็จในวงการฟุตบอล ไม่ว่าในอาเชี่ยน หรือ ไประดับ เอเชีย เราเริ่มมีส่งออกนักเตะไปต่างแดน ถึงจะมีส่วนของการตลาดอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าผระสบความสำเร็จ
นั่นก็พอจะบอกได้ว่า บางครั้งเราเองอาจจะต้องยอมรับว่าเราเป็นชาติที่เปิดกว้างเสรี ถึงจะมีขนบประเพณี แต่เราก็เป็นชาติที่ค่อนข้าง ไม่ตึงเครียด
ต่างชาติก็อยากมาอยู่บ้านเรามากมาย บางครั้งผมว่าความสำเร็จอาจจะไม่ได้เร็ววันนี้ แต่ผมกลับมองว่าเพิ่งเริ่มก่อร่างสร้างตัว ถามว่าจากไหน ก็จากทีมเล็กๆที่เริ่มแอบไต่ขึ้นมา จากดิวิชั่นล่างๆ โดยที่กองเชียร์เขา เขียร์มาตั้งแต่อยู่ล่างๆ แพ้ก็เชียร์ ชนะก็เชียร์ เม็ดเงินสม่ำเสมอ ต้นทุนไม่สูงมาก นักเตะก็มาจาก คนท้องถิ่นที่ส่งเสริมกัน ถึงตอนนั้น ผมเชื่อส่าความหลากหลายที่เป็นคนไทยแท้ๆจะวห้เราเลือกเฟ้นมาเป็นทีทชาติจะมากกว่านี้อีกเยอะ หากแต่ว่า ที่เราขาดอีกเรื่องจริงๆนอกจาก โครงสร้างธรรมชาติที่ต้องอดทนรอ คือ การวางนโยบายองค์รวมที่แท้จริง นั่งเอง
ญี่ปุ่น วางแพทเทิร์นทีมให้ไปทางเดียวกันทั้งลีค วิธีการเล่นพื้นฐาน จนเป็นองค์รวม เกาหลีใต้ก็เช่นกัน. และ ตอนนี้เวียดนามก็เริ่มทำอะไรคล้ายๆแบบนั้นให้เราได้เห็น เราจึงเริ่มเกิดความกระตือรือล้นมากขึ้นๆ ซึ่งจริงๆถือว่าเป็นเรื่องดี
แต่สุดท้ายเราเองก็ต้องมาเลือกวิถีทางที่ชัดเจน ส่วนหนึ่งที่เราต้องยอมรับ ถึงจริงๆผมไม่อยากพูดพาดพิงเวียดนามอีก ก็ต้องขออีกนิด ถ้าเราอยากมองที่เขาจริงๆเพราะมองว่า เขาไปได้ไกลในวิธีการแบบนี้
พวกเราเองก็ต้องมายอมรับรวมถึงผู้ใหญ่ในการกำหนดแนวทางให้ชัดเจน แบบเขา คือ เอาสักทาง
ซึ่งผัจจุบันผมถือว่าขัดเจนแล้วละกัน เพราะมีไทยแลนด์เวย์แล้ว
หลังจากนี้ จริงๆแล้ว มาเลเซียลีคเขาก็มีคนชม บ้าบอลเยอะนะ แต่เราอาจจะไม่เห็นเขาสำเร็จเป็นชิ้นอันเลยไม่ค่อยไปจดจ่อ เท่ากับเวียดนาม
จริงๆก็อาจจะเป็นข้อเสียเราเองด้วย ที่ ถ้าเกิดวันหนึ่ง มาเลเซียก็พัฒนาฟิลิปปินส์ ไปอีกขั้น แล้ว ไทยก็ยังแพ้หรือ ทำไมก้าวไม่ข้าม
ผมว่าบางทีไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะเราไม่มีจุดยืนที่แน่ชัดจริงๆมากกว่า คนไหนสำเร็จเราก็เทียบและมองคนนั้นที เขาแต่งตัวแบบนี้ แล้ว คนชม เราก็อยากสำเร็จ จนเราอาจจะเริ่มรู้ตัวว่า เรามองคนอื่นมากไป ต้องชมเวียดนามว่า บางครั้งความหยิ่งยโส ในชาติตน ก็ทำให้มันชัดเจนไปในทางหนึ่ง และ วันนี้ มันก็งอกงามพอควร
วันนี้มีไทยแลนด์เวย์แล้วนะ เราคนเชียรฺก็มี ไทยเชียร์เวย์ โล้งเล้งไปๆมาๆ อย่างน้อย ก็ เริ่มจับทางได้ว่า เราหลายคนก็ชอบแนวทางญี่ปุ่น ความสัมพันธ์ นักเตะเราก็ไปทางญี่ปุ่น ก็ภาวนาให้ ความนิ่งแน่นอนตรงนี้ สร้างรูปแบบแผนชัดเจน แล้วเดินตามเขาไปเลยก่อนก็ไม่ว่าหรอกครับ บางทีก่อนจะมีไทยแลนด์เวย์ มันอาจจะแฝงไปด้วย แจแปนเวย์ ไปก่อนก็ได้ เหมือนเวียดนาม ที่ใช้ ฮังซอร์เวย์ เป็นนอมินีย์ การเล่นแบบเกาหลีใต้
ทิ้งท้ายว่า โครงสร้างบอลท้องถิ่นที่แข็งแกร่งจะสร้างทีมชาติเราในอนาคตได้แน่ครับ แต่อยู่ที่คนเชียร์ด้วย กับ แฟนบอลที่หลากหลาย ว่า จะแน่วแน่ไปในทางบอลไหนสักทาง รวมถึง ท่านๆทั้งหลายที่บริหาร ว่าจะลงทุนจริงจังไม่มบ่ปาหี่เหมือน หาเสียงเข้าสภาแล้ว ดึงโครงการวให้ข้ามวาระ
ผมว่าเราก้าวข้ามอาเชี่ยนไม่ยากแน่นอน เมื่อถึงวันนั้นจริงๆ ถ้าทำได้ แต่ก่อนอื่น จะไปบอลโลก ทำสนามให้มันใกล้ระดับโลก ให้ได้หลายสนามก่อนก็ดีนะ. หรือ. เอาแค่ ชิงแชมป์เอเชีย แล้วมีสนามดีดี เท่ห์ๆ ให้ชาวโลกได้เห็น แบบ เจลีค ก่อนก็ได้
ขอใฟ้ความย้อนแย้งมันน้อยลง พอรวมเป็นเส้นตรวเดีนวเมื่อไร คนไทยทำได้ทุกเรื่องครับ เยสสส
บางทีความสำเร็จอาจต้องรอและสร้างด้วยแฟนบอลรักในท้องถิ่นโดยแท้จริง
ณ วันนี้หลายๆคนอาจจะไม่แปลกที่ เอาเวียดนามเป็นมาตรฐานเปรียบเทียบ เพราะก็ไม่ผิดที่ หลายคนมารู้สึกดีกับบอลยุคซิโก้ และ นักเตะที่สร้างกระแสบวกกับผลงานที่ดีในตอนนั้น สร้างโมเมนตั้มระลอกใหม่ให้กับคำว่าฟุตบอลไทย แต่ เมื่อผมได้ไปสัมผัสฟุตบอลท้องถิ่น สิ่งหนึ่งที่คนเมืองแบบผมรู้สึกดี ทั้งที่ไม่มช่บ้านเกิดตัวเอง คือ บรรยากาศ และ ความรักในทีมท้องถิ่น ถูมิลำเนาตนเอง
อย่างเช่น นครราชสีมามาสด้า ก่อนที่จะเป็นทุกวันนี้ ตัวกระผมเองมีเพื่อนเป็นคนโคราชบ้านเอง และ พาผมไปเชียร์ ในสนาม ตอนนั้น สารัช ยังเล่นให้กับ โคราชซึ่งตอนนั้น ยังคงอยู่ใน ดิวิชั่น2 เราเองก็ไม่ค่อยได้เชียร์บอลสด ตอนนั้นตื่นตาตื่นใจกับความคลั่งบอลของคนท้องถิ่น ที่เขารวมตัวกัน สร้างกองเชียร์กันอย่างจริงจัง วิจารณ์บอลดื่มกินกันอย่างออกรสชาติ รวมถึงบรรยากาศที่คนแห่กันไปดูบอลอย่างล้นหลาม แม่กระททั่งตัวผมเองก็ได้ไปร่วมกิจกรรม เตะบอลกับกลุ่มกอวเชียร์ที่แบ่งเป็นทีมเชียร์ต่างๆ มาร่วมสนุกเตะบอลกัน
หรือ กระทั่ง บุรีรัมย์ ขอนแก่น ที่บรรยากาศการเชียร์ ในแมตช์ใหญ่ คนมีอารมณ์ร่วม ที่สำคัญสนามสวยจริงๆ ทำให้เราอินไปกับการนั่งชม เช่นกัน(แต่ด้วยความติดนิสัยดูบอลทางมือถือ เวลาของจริงเตะเข้า เราดันจะรอดูภาพรีเพลย์ มารู้ตัวอีกที เอ้า บอลสดสนามจริง ไม่ใช่ถ่ายทอดนี่หว่า เวร ดูย้อนไม่ได้เมื่อกี้ ยิงยังไงวะ55555)
ส่วนเสื้อทีมก็อุดหนุนไปหลายตัว หลายซีซั่น แต่ก็ใส่ได้ดีทน มาจนวันนี้ พล่ามมาจนถึงตรงนี้อาจมีคนสงสัยว่า แล้วประเด็นคืออะไร แพ่มยาวไปจนถึงบอล ท้องถิ่นนั่นนี่ ตอนนี้ คัดบอลโลก มันเกี่ยวอะไร
อาจจะเกี่ยวก็ได้นะครับ ถ้าผมจะบอกว่า นั่นแหละ ความเป็นจริงที่จะทำให้เราได้ไปบอลโลก เอ้ะ มาเลเซียก็มีลีคที่คนดูมากมาย ล้นสนาม อินโด เพื่อนบ้านเราก็ คลั่งบอล มานานพอควร ทำไมไม่เห็นก้าวข้ามเราไปได้สักทีแบบไม่เห็นฝุ่น แปลว่าคนดูเยอะ ไม่ได้แปลว่าจะสำเร็จนะสิ
ผมมานั่งวิเคราะห์เรื่องนี้อย่างตั้งใจ และ มีมุมมองว่าก็อาจจะจริง การที่ลีคแข็งแกร่ง คนดูเยอะไม่ได้แปบว่าคุณ จะเป็นเจ้าอาเซี่ยน หรือ ไปบอลโลกได้ในเร็ววัน
แต่....สำหรับผมมันคือ พื้นฐานเบื้องต้นที่เป็นฐานพีระมิด ในการต่อยอดสร้างโอกาส ให้กับ ประเทศโดยทางอ้อม หลายอย่างเลยทีเดียว
ประการแรกอย่างน้อยๆที่เราได้เห็นกันทุกวันนี้ คือ เริ่มมีนักเตะที่หลากหลายมากขึ้น มีอะคาเดมี่ มีการลงทุนของสโมสร ต่างๆ เพื่อสร้างนักเตะที่ตนเองปั้น ไม่ว่าในแง่สร้างผลกำไร หรือ การลดต้นทุนในการมีนักเตะที่ดี ไว้ใช้ในสโมสรของตน
และวันนี้ มันก็เริ่มยกระดับมาอีกเสตปวนเรื่องการเฟ้นสโมสรที่มีฐานแฟนบอลที่มั่นคงจริงๆไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตามเชียร์ทีม กับ สโมสรที่ใช้เม็ดเงินหนาในการลงทุนซื้อความสำเร็จ ไม่มีอะไรถูกหรือผิด แต่ ลีคกำลังพัฒนาไปในจุดที่สะท้อนว่า อะไรคือสิ่งที่ ยั่งยืนกว่าโดยแท้จริง
ทีมไหนที่เน้นลงทุนด้วยเงิน แต่ เนื่องจากการดิ้นรนกอปรกับทีมเหลือแค่16ทีม ทำให้ โอกาสของแต่ละทีม ชี้เป็นชี้ตายมากขึ้น การผูกขาดทางแชมป์ เริ่มไม่เหมือนเก่า ก็ส่งผลดี แต่อีกทางหนึ่งอย่างที่เรารู้กันคือ หลายสโมสร กลัวตกชั้น และ ไม่อยากเสียเวลาหรือเงินไป ก็ใช้กองหน้าต่างชาติเพื่อสร้างความแน่นอนในการบุกและเอาชัยมากขึ้น และก็ส่งผลให้ เราไม่มีกองหน้าไทยแท้ ให้ใช้ในทีมชาติเท่าไร
มาถึงตรงนี้ ผมก็ต้องขอบอกว่า จริงๆแล้วทุกสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ ก็มาจากความต้องการของพวก้ราเองนั่นแหละ หรือ ความน้องการของแฟนบอลที่หบากหลายเองนั่นแหละ เราเป็นชาติที่มีความเปิดกว้างหลากหลายทั้งทางเทคโนโลยี และ วัฒนธรรม บางสโมสรแฟนบอลรอไม่ได้แพ้ไม่เป็น ถ้าแพ้บ่อยชั้นไม่ดูนะเบื่อ
ส่งผลให้ สโมสรก็กดดัน รีบเอาเงินไปซื้อ ผู้เล่นเพื่อรีบมาสร้างความสำเร็จ เพราะก็กลัวเสียฐานลูกค้าไป หรือ เกลัวตัวเองขาดทุน
แต่ครับแต่ ในที่สุดตอนนี้ หรือ ก่อนนี้ก็มีแหบะแค่เราอาจจะไม่เห็น คือ หลายสโมสร ที่อาจไม่ได้อยู่ใน T1 กลับมีคนดูมากกว่าT1บางสโมสร หรือ เยอะพอควรสำหรับลีคที่ไม่ได้สูง
ผมว่านี่แหละรากที่แข็งแรง และ กำลังก่อร่างสร้างตัวซ้อนขึ้นมาจาก วัฒนธรรมเดิม เราเคยมีแค่ เมืองทอง บุรีรัมย์ ชลบุรี เรียกติดทีมชาติก็ เหมือนเอาทีมเหล่านี้มาคละกัน มาวันนี้ ความหลากหลายมากขึ้น เพราะเราเองก็อยากสำเร็จในวงการฟุตบอล ไม่ว่าในอาเชี่ยน หรือ ไประดับ เอเชีย เราเริ่มมีส่งออกนักเตะไปต่างแดน ถึงจะมีส่วนของการตลาดอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าผระสบความสำเร็จ
นั่นก็พอจะบอกได้ว่า บางครั้งเราเองอาจจะต้องยอมรับว่าเราเป็นชาติที่เปิดกว้างเสรี ถึงจะมีขนบประเพณี แต่เราก็เป็นชาติที่ค่อนข้าง ไม่ตึงเครียด
ต่างชาติก็อยากมาอยู่บ้านเรามากมาย บางครั้งผมว่าความสำเร็จอาจจะไม่ได้เร็ววันนี้ แต่ผมกลับมองว่าเพิ่งเริ่มก่อร่างสร้างตัว ถามว่าจากไหน ก็จากทีมเล็กๆที่เริ่มแอบไต่ขึ้นมา จากดิวิชั่นล่างๆ โดยที่กองเชียร์เขา เขียร์มาตั้งแต่อยู่ล่างๆ แพ้ก็เชียร์ ชนะก็เชียร์ เม็ดเงินสม่ำเสมอ ต้นทุนไม่สูงมาก นักเตะก็มาจาก คนท้องถิ่นที่ส่งเสริมกัน ถึงตอนนั้น ผมเชื่อส่าความหลากหลายที่เป็นคนไทยแท้ๆจะวห้เราเลือกเฟ้นมาเป็นทีทชาติจะมากกว่านี้อีกเยอะ หากแต่ว่า ที่เราขาดอีกเรื่องจริงๆนอกจาก โครงสร้างธรรมชาติที่ต้องอดทนรอ คือ การวางนโยบายองค์รวมที่แท้จริง นั่งเอง
ญี่ปุ่น วางแพทเทิร์นทีมให้ไปทางเดียวกันทั้งลีค วิธีการเล่นพื้นฐาน จนเป็นองค์รวม เกาหลีใต้ก็เช่นกัน. และ ตอนนี้เวียดนามก็เริ่มทำอะไรคล้ายๆแบบนั้นให้เราได้เห็น เราจึงเริ่มเกิดความกระตือรือล้นมากขึ้นๆ ซึ่งจริงๆถือว่าเป็นเรื่องดี
แต่สุดท้ายเราเองก็ต้องมาเลือกวิถีทางที่ชัดเจน ส่วนหนึ่งที่เราต้องยอมรับ ถึงจริงๆผมไม่อยากพูดพาดพิงเวียดนามอีก ก็ต้องขออีกนิด ถ้าเราอยากมองที่เขาจริงๆเพราะมองว่า เขาไปได้ไกลในวิธีการแบบนี้
พวกเราเองก็ต้องมายอมรับรวมถึงผู้ใหญ่ในการกำหนดแนวทางให้ชัดเจน แบบเขา คือ เอาสักทาง
ซึ่งผัจจุบันผมถือว่าขัดเจนแล้วละกัน เพราะมีไทยแลนด์เวย์แล้ว
หลังจากนี้ จริงๆแล้ว มาเลเซียลีคเขาก็มีคนชม บ้าบอลเยอะนะ แต่เราอาจจะไม่เห็นเขาสำเร็จเป็นชิ้นอันเลยไม่ค่อยไปจดจ่อ เท่ากับเวียดนาม
จริงๆก็อาจจะเป็นข้อเสียเราเองด้วย ที่ ถ้าเกิดวันหนึ่ง มาเลเซียก็พัฒนาฟิลิปปินส์ ไปอีกขั้น แล้ว ไทยก็ยังแพ้หรือ ทำไมก้าวไม่ข้าม
ผมว่าบางทีไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะเราไม่มีจุดยืนที่แน่ชัดจริงๆมากกว่า คนไหนสำเร็จเราก็เทียบและมองคนนั้นที เขาแต่งตัวแบบนี้ แล้ว คนชม เราก็อยากสำเร็จ จนเราอาจจะเริ่มรู้ตัวว่า เรามองคนอื่นมากไป ต้องชมเวียดนามว่า บางครั้งความหยิ่งยโส ในชาติตน ก็ทำให้มันชัดเจนไปในทางหนึ่ง และ วันนี้ มันก็งอกงามพอควร
วันนี้มีไทยแลนด์เวย์แล้วนะ เราคนเชียรฺก็มี ไทยเชียร์เวย์ โล้งเล้งไปๆมาๆ อย่างน้อย ก็ เริ่มจับทางได้ว่า เราหลายคนก็ชอบแนวทางญี่ปุ่น ความสัมพันธ์ นักเตะเราก็ไปทางญี่ปุ่น ก็ภาวนาให้ ความนิ่งแน่นอนตรงนี้ สร้างรูปแบบแผนชัดเจน แล้วเดินตามเขาไปเลยก่อนก็ไม่ว่าหรอกครับ บางทีก่อนจะมีไทยแลนด์เวย์ มันอาจจะแฝงไปด้วย แจแปนเวย์ ไปก่อนก็ได้ เหมือนเวียดนาม ที่ใช้ ฮังซอร์เวย์ เป็นนอมินีย์ การเล่นแบบเกาหลีใต้
ทิ้งท้ายว่า โครงสร้างบอลท้องถิ่นที่แข็งแกร่งจะสร้างทีมชาติเราในอนาคตได้แน่ครับ แต่อยู่ที่คนเชียร์ด้วย กับ แฟนบอลที่หลากหลาย ว่า จะแน่วแน่ไปในทางบอลไหนสักทาง รวมถึง ท่านๆทั้งหลายที่บริหาร ว่าจะลงทุนจริงจังไม่มบ่ปาหี่เหมือน หาเสียงเข้าสภาแล้ว ดึงโครงการวให้ข้ามวาระ
ผมว่าเราก้าวข้ามอาเชี่ยนไม่ยากแน่นอน เมื่อถึงวันนั้นจริงๆ ถ้าทำได้ แต่ก่อนอื่น จะไปบอลโลก ทำสนามให้มันใกล้ระดับโลก ให้ได้หลายสนามก่อนก็ดีนะ. หรือ. เอาแค่ ชิงแชมป์เอเชีย แล้วมีสนามดีดี เท่ห์ๆ ให้ชาวโลกได้เห็น แบบ เจลีค ก่อนก็ได้
ขอใฟ้ความย้อนแย้งมันน้อยลง พอรวมเป็นเส้นตรวเดีนวเมื่อไร คนไทยทำได้ทุกเรื่องครับ เยสสส