คดีฆาตกรรมปริศนา9

หลังพูดจบก็ใช้มือจับมีด
เพื่อจะกรีดแล่ร่างโดยไม่วุ่น
รวมไปถึงความน่ากลัวที่สมดุล
จึงนำขวานมาหมุนโดยเร็วไว

เหงื่อรามเริ่มไหลลงมาตรงพื้น
เขากลัวจนแทบยืนอยู่ไม่ไหว
ด้วยเป็นห่วงชีวิตอันแสนไกล
จะมลายหายไปหรือไรกัน

คมมีดพุ่งออกจากฆาตกรหนุ่ม
หวังให้เลือดรีบชุ่มดังใจฝัน
เหมือนสายลมลับคมบาดไม่พลาดพลัน
ทันใดนั้นมีดพุ่ง ตั้งตัวไม่ทัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จะว่าเป็นโชคช่วยหรือเคราะห์ร้าย!!
เมื่อมีดเฉียดร่างกายอย่างเหหัน
ถ้าจะหนีก็คงหนีได้ไม่ทัน
ยังโชคดีที่ฉันนั้นได้รอดมา

นายรามเหมือนจะหายใจไม่ท้อง
ยังขนลุกขนพองสยองกล้า
นายสายชลยังดูไม่ลดรา
เพราะเหตุว่าอยากกรีดเลือดเชือดเฉือนเนื้อ

มีแว่นตาคอยบังซ่อนความคิด
ช่วยปกปิดอารมย์ที่หลงเหลือ
รามรู้สึกว่าเหตุการณ์น่าเหลือเชื่อ
เขาเหมือนเรือจะถูกกลืนด้วยคลื่นน้ำ

"ลูกวิงวอนต่อองค์พระพุทธเจ้า
ช่วยให้เราพ้นจากเหตุระห่ำ"
รามนึกถึงบุญกุศลที่เคยทำ
เผื่อจะนำให้เขารอดจากเหตุการณ์

แต่ว่าคำขอร้องอาจไม่มีผล
เมื่อสายชลนั้นได้หยิบคมขวาน
ไม่ต่างกับฆาตกรรมเมื่อวันวาน
ซึ่งเขาย่อมชำนาญฆ่าคนเอย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไอ้เพื่อนยาก!!พวกเรามาช่วยแล้ว
คงไม่แคล้วเป็นอะไรไปนะเหวย"
รามรู้สึกได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
หันไปดูจึงรู้เลยว่าเอกมา

"เจ้าคนชั่วยอมมอบตัวโดยเร็วซะ!
ด้วยโทษสูงนั้นจะต่ำลงหนา"
นายพลตรีไชยไพบูลย์เอ่ยวาจา
แต่ทว่าสายชลไม่สนใจ

สายชลเพียงเมียงมองส่องข้างหน้า
ก่อนพบว่ามีนายพลอยู่ใกล้ใกล้
ถ้าอย่างนั้นเราคงไม่เป็นไร
จึงกล่าวไป"งั้นเรามาท้าดวลกัน

ดวลครั้งนี้ขอเดิมพันด้วยชีวิต
ทั้งเงินทองโลหิตในตัวฉัน
หวังว่าคุณจะไม่หนีไปโดยพลัน
ด้วยว่ามีตะขาบนั้นเป็นพยาน"

นายพลตรีจึงคิดอย่างรอบคอบ
รีบตรวจสอบข้อมูลที่ผันผ่าน
ถึงตะขาบผู้อ้างตัวเป็นเพื่อนบ้าน
จากเหตุการณ์วันวานที่ผ่านมา

"เป็นอะไรไปเล่าคุณตำรวจ
กลัวจะชวดโดนยิงแล้วหรือหนา"
เมื่อพลตรีได้สดับรับวาจา
ก็ตอบไปโดยเร็วว่า"ข้าตกลง!!"