รู้สึกว่าแม่ไม่เป็นห่วงเลยค่ะ

ก่อนอื่นเลยเราเป็นคนเซนซิทีฟมาก นั่นเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้เราแคร์คนอื่นและคิดมาก เรารู้ค่ะว่าแม่รักเรา เลี้ยงดูเรา แต่เราเองก่อนหน้านี้เป็นคนมีอะไรก็บอกแม่ค่ะ เราเป็นคนปัญหาสุขภาพเยอะแต่ไม่เคยได้ไปหาหมอถ้าไม่คอขาดบาดตายทั้งที่บ้านก็ไม่ได้ขัดสนอะไร เรามักจะปวดขาอยู่บ่อยๆทั้งที่ยังไม่แก่ เราหายใจไม่ค่อยออกในบางครั้ง เจ็บในหูมากๆอันนี้นานๆที เจ็บหัวใจเวลาหายใจเข้าลึกๆบ่อยๆ เครียดลงกระเพาะ เวลาบอกแม่ก็แค่ทำเหมือนรับรู้ พอบ่นบ่อยๆเข้าเพราะมันทรมารก็ทำท่ารำคาญแล้วบอกว่าตัวเองไม่ใช่หมอ แล้วก็บอกว่าเป็นมากก็ไปหาหมอมั้ยเดี๋ยวพาไป แต่คือพูดแบบไม่พอใจอ่ะค่ะ เหวี่ยงๆ ชักสีหน้า เราเลยบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ไปก็ได้ บางครั้งขับไปเกินครึ่งทางอยู่ๆก็พูดว่า หาเรื่องเสียเงินอีกแล้ว ไม่ทำตัวมีปัญหาไม่ได้หรือไง เราก็เลยได้แต่บอกว่างั้นก็กลับ มันก็น้อยใจนั่นแหล่ะค่ะ พยายามมากๆที่จะไม่น้อยแต่มันก็อดไม่ได้ เราไม่ได้อยากไปหาหมอหรอกค่ะแค่อยากให้แม่พูดด้วยดีๆแสดงท่าทีเป็นห่วง ช่วงนี้ปัญหาสุขภาพเริ่มมากขึ้นแต่เราก็ต้องปิดเงียบ เพราะพูดไปก็ทะเลาะกันเปล่าๆ ปวดอะไรก็ยัดพาเราเอา กลายเป็นแทบไม่เล่าอะไรให้แม่ฟัง กลัวอายุสั้นไม่ได้อยู่ดูแลแม่เหมือนกันนะคะ แต่ทำไงได้ล่ะ