โปรดปล่อยให้เราตายไปอย่างที่เคยอยู่
เรื่องราวของเรา
เราเป็นลูกคนเล็กเติบโตมาในครอบครัวที่มีครบทั้งพ่อแม่ได้รับการศึกษาจนจบป.ตรีทำงานและเรียนต่อจนจบปโทด้วยเงินเดือนเราเอง
ชีวิตดำเนินมาปกติทำงานให้เงินที่บ้านใช้จนมามีเหตุการณ์ต่างๆเข้ามาในชีวิต6-7 ปีที่ผ่านมา
1.พี่ชายคนโตหยุดทำงานเพราะทะเลาะกับภรรยาใช้ชีวิตอยู่บ้านกินอยู่กับพ่อแม่
2.พี่ชายคนรองติดหนี้เราต้องเอาตังเก็บไปช่วยใช้ให้เพราะที่บ้านขอร้องต่อมาทำผู้หญิงท้องมาขอตังที่บ้านเพื่อไปแต่งงานตอนนี้มีลูกมาบอกที่บ้านว่าจะเอาที่ดินไปขายเพราะต้องการใช้เงินซึ่งตอนนี้ที่ยังเป็นชื่อพ่อที่บ้านบังคับให้เราซื้อไว้
และยังมีเหตุการณ์อื่นๆที่เราต้องเอาเงินเก็บไปให้ทั้งพ่อแม่พี่ซึ่งเราไม่มีเงินเคยพูดว่าเราต้องไปยืมเงินคนอื่นมาให้แต่ที่บ้านเราก้อยังเอา
พ่อกับแม่บอกว่ารักเราเป็นห่วงเราแต่สิ่งที่ทำคือเค้าแบ่งเงินที่เราให้ทุกเดือนไปให้พี่ชายขอให้เราช่วยพี่ทั้งที่รู้ว่าเราไม่มี
ในส่วนของตัวเราทำงานในกรุงเทพมา10 กว่าปีป่วยจนต้องไปเคาะประตูห้องข้างๆพาไปส่งฉุกเฉิน3 ครั้งป่วยระหว่างทำงานจนเป็นลมไป2 ครั้งไปหาหมอส่องกล้องสแกนร่างกายตรวจทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายทั้งหมดไปคนเดียวเป็นผญที่ต้องถอดทุกอย่างในร่างกายใส่เพียงเสื้อคลุมกางเกงของรพเดินเข้าห้องตรวจเดินไปจ่ายตังห้องยาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับวนไปแบบนี้คนเดียว
เราอยากถามว่าความคิดเราอกตัญญูมากไหม
1.เราไม่อยากกลับบ้านกลับไปทุกครั้งต้องเครียดร้องไห้กลับมาทุกครั้งทุกวันนี้กลับบ้านแค่เดือนละครั้งเพราะต้องกลับเอาเงินไปให้พ่อแม่ทุกเดือน
2.เรามีความคิดที่ว่าถ้าวันนึงเราเป็นอะไรมากๆเราจะไม่บอกอะไรให้ที่บ้านรู้ทั้งนั้นเพราะเท่าที่ผ่านมาเราก้อต้องต่อสู้กับความเจ็บป่วยคนเดียวมาตลอดที่บ้านคงรู้อีกทีตอนเราคงใกล้จะไม่อยู่แล้ว
ผิดไหม ที่คิดว่า โปรดปล่อยให้เราตายไปคนเดียวแบบที่เราเป็นตอนนี้
เรื่องราวของเรา
เราเป็นลูกคนเล็กเติบโตมาในครอบครัวที่มีครบทั้งพ่อแม่ได้รับการศึกษาจนจบป.ตรีทำงานและเรียนต่อจนจบปโทด้วยเงินเดือนเราเอง
ชีวิตดำเนินมาปกติทำงานให้เงินที่บ้านใช้จนมามีเหตุการณ์ต่างๆเข้ามาในชีวิต6-7 ปีที่ผ่านมา
1.พี่ชายคนโตหยุดทำงานเพราะทะเลาะกับภรรยาใช้ชีวิตอยู่บ้านกินอยู่กับพ่อแม่
2.พี่ชายคนรองติดหนี้เราต้องเอาตังเก็บไปช่วยใช้ให้เพราะที่บ้านขอร้องต่อมาทำผู้หญิงท้องมาขอตังที่บ้านเพื่อไปแต่งงานตอนนี้มีลูกมาบอกที่บ้านว่าจะเอาที่ดินไปขายเพราะต้องการใช้เงินซึ่งตอนนี้ที่ยังเป็นชื่อพ่อที่บ้านบังคับให้เราซื้อไว้
และยังมีเหตุการณ์อื่นๆที่เราต้องเอาเงินเก็บไปให้ทั้งพ่อแม่พี่ซึ่งเราไม่มีเงินเคยพูดว่าเราต้องไปยืมเงินคนอื่นมาให้แต่ที่บ้านเราก้อยังเอา
พ่อกับแม่บอกว่ารักเราเป็นห่วงเราแต่สิ่งที่ทำคือเค้าแบ่งเงินที่เราให้ทุกเดือนไปให้พี่ชายขอให้เราช่วยพี่ทั้งที่รู้ว่าเราไม่มี
ในส่วนของตัวเราทำงานในกรุงเทพมา10 กว่าปีป่วยจนต้องไปเคาะประตูห้องข้างๆพาไปส่งฉุกเฉิน3 ครั้งป่วยระหว่างทำงานจนเป็นลมไป2 ครั้งไปหาหมอส่องกล้องสแกนร่างกายตรวจทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายทั้งหมดไปคนเดียวเป็นผญที่ต้องถอดทุกอย่างในร่างกายใส่เพียงเสื้อคลุมกางเกงของรพเดินเข้าห้องตรวจเดินไปจ่ายตังห้องยาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับวนไปแบบนี้คนเดียว
เราอยากถามว่าความคิดเราอกตัญญูมากไหม
1.เราไม่อยากกลับบ้านกลับไปทุกครั้งต้องเครียดร้องไห้กลับมาทุกครั้งทุกวันนี้กลับบ้านแค่เดือนละครั้งเพราะต้องกลับเอาเงินไปให้พ่อแม่ทุกเดือน
2.เรามีความคิดที่ว่าถ้าวันนึงเราเป็นอะไรมากๆเราจะไม่บอกอะไรให้ที่บ้านรู้ทั้งนั้นเพราะเท่าที่ผ่านมาเราก้อต้องต่อสู้กับความเจ็บป่วยคนเดียวมาตลอดที่บ้านคงรู้อีกทีตอนเราคงใกล้จะไม่อยู่แล้ว