กระทู้นี้ขอระบายนะคะ ช่วงนี้เหนื่อยมากเลยค่ะ เราทำงานฟรีแลนซ์และงานประจำแบบทำที่บ้าน
เราทำงานหาเงินมาผ่อนค่ารถ ค่าบ้าน ค่าบัตรเครดิตที่เราเคยรูดมาทำธุรกิจแล้วเจ๊งค่ะ
เพื่อจะครอบคลุมค่าใช้จ่ายทั้งหมด เราต้องทำงานหนักมาก เราเหนื่อย เครียดและนอนไม่หลับ
เราเข้ารับการรักษากับจิตแพทย์มาปีกว่า สุดท้ายก็ไม่ได้ไปหาหมอแล้ว เพราะประกันสังคมหมด
บริษัทเก่าไม่จ่ายประกันสังคม ไม่จ่ายเงินเดือนพนักงานด้วย ต้องฟ้องร้องกรมแรงงาน ตอนนี้ยังเดินเรื่องอยู่เลย
แถมหลังๆคนไข้เยอะมาก หมอมีเวลาเจอคนไข้แค่คนละ 3 นาทีเอง ยังไม่ทันคุยอะไรมาก
ต้องรีบจ่ายยาและรักษาคนต่อไปแล้ว เราคิดว่าคนป่วยมากกว่าเรามีมากมาย ยังไงเราก็ไม่ฆ่าตัวตาย เลยไม่ได้ไปหาหมอแล้ว
งานประจำก็มีปัญหา ไม่ได้มีปัญหากับเจ้านาย แต่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน งานส่วนของเขาไม่คืบหน้า
เวลาโดนคอมเพลน โดนทั้งทีม เราก็โดนไปด้วย แม้จะทำคนละแผนก แต่โปรเจคเดียวกัน
ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ภายใน 1-2 เดือน เราอาจจะถูกเลิกจ้างยกทีม
งานนอกก็มีปัญหา ตอนบรีฟงานราคาพูดอีกอย่าง พอทำมาเรื่อยๆขอบรีฟอีกอย่าง ต้องทำใหม่หมด แล้วที่เพิ่มขึ้นมาก็ราคาแพงขึ้น
ลูกค้าก็งอแงไม่อยากจ่าย งานก็หายาก จำเป็นต้องใช้เงินเยอะ จำเป็นต้องรับ นอนก็ไม่เป็นเวลา ทำแต่งาน
ได้เงินมาก็ไม่ได้ใช้ เอาใช้หนี้ทั้งหมด ไม่ได้ไปเที่ยวไหน เพราะต้องใช้เงิน ไม่มีเวลาด้วย
ตอนแรกที่ซื้อบ้าน ตอนนั้นมีงาน พอซื้อเสร็จบริษัทปิด เราอยู่ต่างจังหวัด งานหายาท
เลยเปิดธุรกิจส่วนตัว เลยต้องซื้อรถ ธุรกิจเจ๊งอีก เป็นหนี้ทั้งบ้าน ทั้งรถ ทั้งบัตรเครดิต
บ้านพ่อก็ขอไป เราไม่ได้อยู่ พ่ออยู่ เราทำอะไรกับบ้านไม่ได้ เหมือนซื้อบ้านให้พ่อ
หลายครั้งคิดจะขายบ้านเหมือนกัน เพราะที่ดินราคาขึ้น ปิดหนี้ทั้งหมดแล้วน่าจะเหลือเงินเกือบล้าน
แต่พ่อไม่ยอม พ่อรักมาก พ่อก็อายุมากแล้ว เราก็อยากให้แกมีความสุข เลยปล่อยไป
เราเริ่มหมดความสนุกในชีวิต เรารู้สึกทุกวันคือตื่นมาทำงาน เราไม่มีวันหยุด เราเริ่มไม่สนุกกับอะไร
เรามีแต่ความกังวล เรารู้สึกว่าไม่ว่าจะทำอะไร สุดท้ายมันก็จะพังทลายลง เหมือนบ้าน เหมือนธุรกิจ
เหมือนงานประจำ เหมือนงานนอก เหมือนทุกสิ่งที่ผ่านๆมา เรารู้สึกว่าอย่างเรามาถึงจุดนี้ได้ก็มหัศจรรย์แล้ว
มันอาจจะล้มเหลวเมื่อไรก็ได้
เราพยายามคิดว่าอย่างน้อยก็โชคดีที่เราไม่ได้ทำงานใน กทม. ไม่ต้องผ่ารถติด ไม่ได้ทำงานที่ออฟฟิค ทำงานที่บ้าน
ไม่ต้องเจอหน้าเพื่อนรวมงาน เอาจริงหนี้เราก็จัดการได้ ถ้าขายบ้านได้ทุกอย่างก็จบ แค่ตอนนี้ยังขายไม่ได้เท่านั้น
ประกันก็ทำไว้เยอะ ร่างก็บริจาคแล้ว บ้านก็มี รถก็มี แต่รู้สึกเหนื่อย กังวลอยู่ดี
ขอบคุณที่ให้ระบายค่ะ เราไม่ระบายลงเฟสบุ๊คเพราะไม่อยากให้คนรู้จักเป็นกังวล พันทิปมีแต่คนไม่รู้จักดี
สุดท้ายเราก็นั่งทำงาน กังวล นอนไม่หลับ และรู้สึกเบื่อชีวิตอยู่ดี 555
เหนื่อยจังเลยค่ะ
เราทำงานหาเงินมาผ่อนค่ารถ ค่าบ้าน ค่าบัตรเครดิตที่เราเคยรูดมาทำธุรกิจแล้วเจ๊งค่ะ
เพื่อจะครอบคลุมค่าใช้จ่ายทั้งหมด เราต้องทำงานหนักมาก เราเหนื่อย เครียดและนอนไม่หลับ
เราเข้ารับการรักษากับจิตแพทย์มาปีกว่า สุดท้ายก็ไม่ได้ไปหาหมอแล้ว เพราะประกันสังคมหมด
บริษัทเก่าไม่จ่ายประกันสังคม ไม่จ่ายเงินเดือนพนักงานด้วย ต้องฟ้องร้องกรมแรงงาน ตอนนี้ยังเดินเรื่องอยู่เลย
แถมหลังๆคนไข้เยอะมาก หมอมีเวลาเจอคนไข้แค่คนละ 3 นาทีเอง ยังไม่ทันคุยอะไรมาก
ต้องรีบจ่ายยาและรักษาคนต่อไปแล้ว เราคิดว่าคนป่วยมากกว่าเรามีมากมาย ยังไงเราก็ไม่ฆ่าตัวตาย เลยไม่ได้ไปหาหมอแล้ว
งานประจำก็มีปัญหา ไม่ได้มีปัญหากับเจ้านาย แต่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน งานส่วนของเขาไม่คืบหน้า
เวลาโดนคอมเพลน โดนทั้งทีม เราก็โดนไปด้วย แม้จะทำคนละแผนก แต่โปรเจคเดียวกัน
ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ภายใน 1-2 เดือน เราอาจจะถูกเลิกจ้างยกทีม
งานนอกก็มีปัญหา ตอนบรีฟงานราคาพูดอีกอย่าง พอทำมาเรื่อยๆขอบรีฟอีกอย่าง ต้องทำใหม่หมด แล้วที่เพิ่มขึ้นมาก็ราคาแพงขึ้น
ลูกค้าก็งอแงไม่อยากจ่าย งานก็หายาก จำเป็นต้องใช้เงินเยอะ จำเป็นต้องรับ นอนก็ไม่เป็นเวลา ทำแต่งาน
ได้เงินมาก็ไม่ได้ใช้ เอาใช้หนี้ทั้งหมด ไม่ได้ไปเที่ยวไหน เพราะต้องใช้เงิน ไม่มีเวลาด้วย
ตอนแรกที่ซื้อบ้าน ตอนนั้นมีงาน พอซื้อเสร็จบริษัทปิด เราอยู่ต่างจังหวัด งานหายาท
เลยเปิดธุรกิจส่วนตัว เลยต้องซื้อรถ ธุรกิจเจ๊งอีก เป็นหนี้ทั้งบ้าน ทั้งรถ ทั้งบัตรเครดิต
บ้านพ่อก็ขอไป เราไม่ได้อยู่ พ่ออยู่ เราทำอะไรกับบ้านไม่ได้ เหมือนซื้อบ้านให้พ่อ
หลายครั้งคิดจะขายบ้านเหมือนกัน เพราะที่ดินราคาขึ้น ปิดหนี้ทั้งหมดแล้วน่าจะเหลือเงินเกือบล้าน
แต่พ่อไม่ยอม พ่อรักมาก พ่อก็อายุมากแล้ว เราก็อยากให้แกมีความสุข เลยปล่อยไป
เราเริ่มหมดความสนุกในชีวิต เรารู้สึกทุกวันคือตื่นมาทำงาน เราไม่มีวันหยุด เราเริ่มไม่สนุกกับอะไร
เรามีแต่ความกังวล เรารู้สึกว่าไม่ว่าจะทำอะไร สุดท้ายมันก็จะพังทลายลง เหมือนบ้าน เหมือนธุรกิจ
เหมือนงานประจำ เหมือนงานนอก เหมือนทุกสิ่งที่ผ่านๆมา เรารู้สึกว่าอย่างเรามาถึงจุดนี้ได้ก็มหัศจรรย์แล้ว
มันอาจจะล้มเหลวเมื่อไรก็ได้
เราพยายามคิดว่าอย่างน้อยก็โชคดีที่เราไม่ได้ทำงานใน กทม. ไม่ต้องผ่ารถติด ไม่ได้ทำงานที่ออฟฟิค ทำงานที่บ้าน
ไม่ต้องเจอหน้าเพื่อนรวมงาน เอาจริงหนี้เราก็จัดการได้ ถ้าขายบ้านได้ทุกอย่างก็จบ แค่ตอนนี้ยังขายไม่ได้เท่านั้น
ประกันก็ทำไว้เยอะ ร่างก็บริจาคแล้ว บ้านก็มี รถก็มี แต่รู้สึกเหนื่อย กังวลอยู่ดี
ขอบคุณที่ให้ระบายค่ะ เราไม่ระบายลงเฟสบุ๊คเพราะไม่อยากให้คนรู้จักเป็นกังวล พันทิปมีแต่คนไม่รู้จักดี
สุดท้ายเราก็นั่งทำงาน กังวล นอนไม่หลับ และรู้สึกเบื่อชีวิตอยู่ดี 555