สวัสดีจ้านี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเราโดยตรงและมันเคยเป็นข่าวใหญ่มาแล้วในวันที่4ธันวาคม2552
@เราเป็นเด็กต่างจังหวัดช่วงเราอายุ9-11 ปี เราอยู่กะตายายเพราะพ่อแม่ต้องไปทำงานเราเป็นเด็กเรียนดีคุณครูชื่นชมแต่พอไม่นานความสุขเล็กๆก้หายไปพอแม่กับพ่อกลับมา(ทุกคนคงสงสัยสินะว่าทำไมความสุขถึงหายไปพ่อแม่กลับมาเราควรดีใจและมีความสุขใช่ไหมแต่อ่านไปเรื่อยๆค่ะ)เราเคยชอบคนๆนึงแต่เราถูกพ่อแม่กีดกันเราถูกพ่อแม่ทำร้ายสุดท้ายเราก้ไม่ได้คบกันเพราะพ่อแม่เราไม่ชอบที่เขาจนแต่เรื่องร้ายยังไม่หมดพอเราขึ้นมัธยมที่1เราก้โดนพ่อแท้ๆของเรา(ข่มขืน)แถมขู่ว่าจะฆ่าเราฆ่าน้องเราไม่เคยคิดจะบอกใครเพราะเรากลัวจนถึงวันที่เราท้องแบะเราก้แท้งเพราะเขาบังคับเรากินยาขับเลือดเราถึงบอกทุกคนไปแต่ไม่มีใครเชื่อเราเลยสักคน#เราแท้งตอนอายุ14#หาว่าเราใส่ร้ายพ่อทุกคนแถวนั้นเขารู้กันหมดว่าเราเป็นคนที่ไม่เกเรไม่เที่ยวไม่กินแต่ญาติๆเราไม่มีใครเข้าข้างเราเลยหาว่าเราจะใส่ร้ายเขาพอกลับจากโรงบาลก้โดนคนนินทาสาระพัดที่เขาจะพูดกัน ไม่นานความ
ของพ่อเราก็ไม่เคยหยุดพยายามขืนใจในตอนที่แม่ไม่อยู่#แม่ต้องไปเฝ้าน้องเข้าเลือดทุกเดือนน้องเปนธารัสซีเมียขนิดรุนแรง#บางทีไปโรงเรียนมีรอยฟกช้ำที่หน้าไปโรงเรียนก้กลายาเป็นเด็กไม่พูดไม่จาชุมเศร้าการเรียนก็ตกนานเข้าอาจารย์ที่โรงเรียนเริ่มสงสัยเลยเรียกไปถามจนสุดท้ายเราบอก ผอ เขาเลยทำการช่วยเหลือจนหลุดพ้นจากนรกขุมนั้น ไม่วายพอความจริงแดงทุกคนก้มาโทษเราว่าเราผิด มาขอให้ถอนแจ้งความพอตอนบอกความจริงไม่มีใครสนใจที่แบบนี้มาขอร้องกัน เรื่องมันไม่จบแค่นี้เพราะมีคนไปพูดในทางที่ผิด หาว่าเราอ่อยพ่อบ้างละแต่เราก็ไม่ได้สนใจเพราะในใจเรารู้ดีกว่าใครๆว่าความจริงมันเป็นแบบไหน
#อยากเตือนผู้หญิงทุกคนว่าต่อให้เป็นที่เรารักมากที่สุดก้อย่าไปไว้ใจเขาเพราะความเลวมันพร้อมจะทำร้ายเราได้ตลอดเวลาและจงดูแลตัวเองให้ดีๆเก็บความบริสุทธ์ไว้ให้กับคู่ชีวิตของเราดีกว่า ดีกว่าไปสนุกแล้วท้องพอท้องก็ไปทำแท่งสุดท้ายเด็กเราไม่ได้รู้อะไรกับเราต้องมารับผลกรรมแบบนี้แล้วก้กลายเป็นปัญหาสังคมอยู่แบบนี้
#นี่เปนข้อคิดอ่านเรื่องเราแล้วคิดค่ะว่าสมควรไหม
#ต่อให้ใครจะมาพูดว่ามาแชร์เรื่องตัวเองทำไมไม่อายหรอบอกเลยค่ะไม่อายเพราะเราม่ได้ทำอะไรผิดคนที่อายควรเป็นคนที่ทำผิดใครจะพูดยังไงก้ช่างค่ะเราไม่สนความจริงเรารู้ดีกว่าใคร
คนที่มีอดีตไม่ดีบางทีก็ไม่เป็นที่ยอมรับแถมมีคนไปพูดในทางที่ผิดอีก
@เราเป็นเด็กต่างจังหวัดช่วงเราอายุ9-11 ปี เราอยู่กะตายายเพราะพ่อแม่ต้องไปทำงานเราเป็นเด็กเรียนดีคุณครูชื่นชมแต่พอไม่นานความสุขเล็กๆก้หายไปพอแม่กับพ่อกลับมา(ทุกคนคงสงสัยสินะว่าทำไมความสุขถึงหายไปพ่อแม่กลับมาเราควรดีใจและมีความสุขใช่ไหมแต่อ่านไปเรื่อยๆค่ะ)เราเคยชอบคนๆนึงแต่เราถูกพ่อแม่กีดกันเราถูกพ่อแม่ทำร้ายสุดท้ายเราก้ไม่ได้คบกันเพราะพ่อแม่เราไม่ชอบที่เขาจนแต่เรื่องร้ายยังไม่หมดพอเราขึ้นมัธยมที่1เราก้โดนพ่อแท้ๆของเรา(ข่มขืน)แถมขู่ว่าจะฆ่าเราฆ่าน้องเราไม่เคยคิดจะบอกใครเพราะเรากลัวจนถึงวันที่เราท้องแบะเราก้แท้งเพราะเขาบังคับเรากินยาขับเลือดเราถึงบอกทุกคนไปแต่ไม่มีใครเชื่อเราเลยสักคน#เราแท้งตอนอายุ14#หาว่าเราใส่ร้ายพ่อทุกคนแถวนั้นเขารู้กันหมดว่าเราเป็นคนที่ไม่เกเรไม่เที่ยวไม่กินแต่ญาติๆเราไม่มีใครเข้าข้างเราเลยหาว่าเราจะใส่ร้ายเขาพอกลับจากโรงบาลก้โดนคนนินทาสาระพัดที่เขาจะพูดกัน ไม่นานความ
#อยากเตือนผู้หญิงทุกคนว่าต่อให้เป็นที่เรารักมากที่สุดก้อย่าไปไว้ใจเขาเพราะความเลวมันพร้อมจะทำร้ายเราได้ตลอดเวลาและจงดูแลตัวเองให้ดีๆเก็บความบริสุทธ์ไว้ให้กับคู่ชีวิตของเราดีกว่า ดีกว่าไปสนุกแล้วท้องพอท้องก็ไปทำแท่งสุดท้ายเด็กเราไม่ได้รู้อะไรกับเราต้องมารับผลกรรมแบบนี้แล้วก้กลายเป็นปัญหาสังคมอยู่แบบนี้
#นี่เปนข้อคิดอ่านเรื่องเราแล้วคิดค่ะว่าสมควรไหม
#ต่อให้ใครจะมาพูดว่ามาแชร์เรื่องตัวเองทำไมไม่อายหรอบอกเลยค่ะไม่อายเพราะเราม่ได้ทำอะไรผิดคนที่อายควรเป็นคนที่ทำผิดใครจะพูดยังไงก้ช่างค่ะเราไม่สนความจริงเรารู้ดีกว่าใคร