ปกโดย....พี่ออม รัชต์สารินท์
ซ่อนตาย...ไม่อยากตาย
ผมต้องขอออกตัวก่อนนะครับ ว่าผมไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ หรือมีความสามารถในการใช้ภาษาที่สลวยสวยงาม ตรงตามหลักภาษาสักเท่าไหร่ จึงอยากขอเตือนท่านใดที่เข้ามาเปิดอ่านเรื่องที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ อาจไม่สนุกเท่าไรนัก ซึ่งผมยอมรับว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
แต่ถึงกระนั้น ความฝันที่อยากเป็นนักเขียน มันยังเบ่งบานอยู่ในหัวใจของผม ผมจึงพยายามอย่างยิ่งยวด เพื่อที่จะรังสรรค์ขีดเขียนเรื่องราวความจริงที่เกิดขึ้นกับผมมาให้ทุกท่านได้อ่านกัน ผมจะเขียนเล่าไปตามประสาคนที่ไม่มีทักษะด้านงานเขียน หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ใน ณ ที่นี้
และหากท่านใดคาดหวังจะอ่านเรื่องราวชวนฝันอันแสนสุข ภิรมย์หัวใจ ผมอยากให้ท่านปิดกระทู้นี้ทิ้งเสีย แล้วมองหาสิ่งอื่นที่ชวนให้สุขสนุกเบิกบานใจกว่านี้ เพราะเรื่องราวที่ผมจะเขียนเล่าต่อไปนี้ปราศจากสิ่งเหล่านั้น
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อน มันเป็นวันโลกแตก วันอภิมหาโคตรเฮงซวยสุด ๆ ในชีวิตผม แฟนคนที่ผมคบมาอย่างยาวนานร่วมห้าปี จู่ ๆ เดินมาบอกเลิกผม ด้วยเหตุผลสุดคลาสสิคดึกดำบรรพ์ หลายชาติหลายสมัยที่ผู้หญิงมักพูดออกมา 'คุณดีเกินไป ฉันไม่คู่ควรกับคุณ เราเลิกกันเถอะค่ะ'
ประโยคสุดดีเลิศที่ผู้หญิงเอื้อนเอ่ยออกมา ทำโลกทั้งใบของผมพังทลายครืน สิ่งก่อสร้างแห่งประติมากรรมความรักอันแสนสวยงาม เมื่อครั้งก่อนเก่า วันที่เราเคยหัวเราะต่อกระซิก นอนกอดก่ายหยอกล้อกันด้วยความสุข วันที่เคยจูงมือ วันที่เราสองเคยประทับรอยจูบอันแสนหวานลงบนริมฝีปาก แก้ม หน้าผากหรือตามลำตัว และวันที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน แตกสลายย่อยยับ กลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง แปรสภาพเป็นเศษซากประติมากรรมความรักอันแสนไร้ค่า จากประโยคสุดคลาสสิคพิลึกพิลั่นที่เธอพูดออกมา
เธอสะบัดบ๊อบ เดินจากไปดื้อ ๆ โดยไม่ฟังเสียงเรียกร้อง อ้อนวอน ร่ำไห้..จากชายคนนี้ผู้ซึ่งเธอเคยเอ่ยปากบอกรัก ผมวิ่งตามมา
'ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ
แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย
และถ้าอดีตของเรายังพอมีความหมาย
ได้โปรดอย่าจากฉันไป
ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลย'
เสียงเพลงช้ำรักดังก้องกังวานออกมาจากรถเบนซ์เปิดประทุนสีดำ ใหม่เอี่ยมอ่อง คนขับเป็นผู้ชายใส่สูทสีดำ อากาศร้อนตับแตก แต่มันยังขับรถเปิดประทุนรับลมร้อน แถมใส่ชุดสูทแบบนั้นอีก ไอ้นี้ไม่บ้าก็เพี้ยน รถจอดติดไฟแดงยาวเหยียด ไม่มีใครสนใจมันสักคน รวมทั้งผมด้วย ที่ไม่มีใครหันมามอง เว้นเสียไอ้คนขับรถเบนซ์ที่หันมายิ้มให้ผม
แกจะรู้บ้างไหมเพลงที่แกเปิด มันกรีดแทงทะลุหัวใจชาย ผู้ถูกหญิงคนรักบอกเลิก ให้เจ็บปวดแสนสาหัสซ้ำเติมลงไปอีก
ผมหันไปมองหน้ามัน ส่งสายตาเว้าวอน ร้องขอให้มันปิดเพลงนี้เสียที แต่มันยักคิ้วกวนโอ๊ยมาแทน ในขณะที่เธอผู้เคยอ่อนหวานและอ่อนโยน กลายร่างเป็นมนุษย์ถีบเลือดเย็น ผมกอดขาข้างหนึ่งเธอไว้ ทว่าขาอีกข้างที่เป็นอิสระ ถูกยกขึ้นถีบไหล่ผม โอ้...แม่นางฟ้าของผมจบสิ้นกันที
ทำไมทำกับผมแบบนี้...ผมมันดีตรงไหน..ดีเกินไปตรงไหน ผมแค่เป็นคนพูดน้อย ขยันทำงานเก็บเงินเพื่อที่จะไปสู่ขอเธอ ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า หน้าดีพอ ๆ กับ ทอม ครูซ ผมตามใจเธอทุกอย่าง และไม่เคยล่วงเกินเธอไปมากกว่าการจูบหรือกอด อาจมีบางครั้งที่อดใจไม่ไหว เผลอไผลเกินเลยไปบ้าง แต่เสียงร้องห้ามปรามของเธอ ดึงสติผมกลับมา แต่..โอ้ให้ตายเถอะ!! ผมแทบคลั่งที่ต้องหยุดกลางคัน.......
ที่รัก... อย่าจากฉันไปได้ไหมเธอ ได้โปรดเถิดรับฟัง
"ทำไม...ทำกับผมแบบนี้" ผมตะโกนถามด้วยหัวใจร้าวราน น้ำเสียงแหบแห้ง แทบไม่มีเสียง น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้สึกอับอายสายตาไอ้บ้าขับรถเบนซ์ สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว มันควรขับรถตรงไปสิ ไม่ใช่ตีไฟเลี้ยวขับไปจอดริมทางแบบนี้ มันต้องการจะหัวเราะเยาะเย้ยผมแน่ ๆ
เธอหันกลับมา แววตาไร้เยื่อขาดใย ทำผมเย็นสะท้านไปทั้งร่าง รับรู้ได้ทันทีเลยว่า เธอหมดรักผมแล้ว
"คุณไม่เคยอยู่กับฉันในวันที่ฉันต้องการคุณ แต่เป็นเขา ที่อยู่เป็นเพื่อนฉันเสมอ"
เธอมองไปที่เขา...ชายชุดดำที่นั่งอยู่บนรถเบนซ์เปิดประทุน ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะหน้าเคียงคู่กับชายชุดดำ
โอ้...หัวใจผมสลายย่อยยับไม่มีชิ้นดี ผู้ชายดี ๆ ผู้หญิงไม่ต้องการ คนรวยมีเงินสินะ ที่ดึงดูดเธอให้เดินไปหา แล้วทิ้งผมไว้ข้างหลัง
บัดซบ...เฮงซวย...บ้าเอ๊ย!!...
ผมลุกขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง ทำใจดีสู้ความเศร้าเสียใจ เธอคงไม่คู่ควรกับผมจริง ๆ ผมมันแค่ยามต๊อกต๋อย เงินเดือนไม่กี่หมื่น คงจะเลี้ยงดูปูเสื่อเธอไม่เต็มอิ่มเท่าไอ้หมอนั่น
"ไปเลย..อยากไปไหนก็ไปเลย...แค่ผู้หญิงคนเดียว..หาใหม่ได้โว้ย!! "
ผมตะโกนไล่หลังรถเบนซ์ ไม่รู้เธอได้ยินหรือเปล่า เพราะเสียงเพลงที่ดังแว่วมาจากรถคงกลบเสียงผมหมด
คืนนี้ผมตั้งใจจะดื่มให้เมาแบบหัวทิ่ม หัวตำไปเลย คนไม่ดื่มเหล้าดื่มเบียร์อย่างผม จะขอลองดื่มดูสักครั้ง
ผมกลับมาถึงห้องพักพร้อมเบียร์เกือบทุกยี่ห้อที่มีขาย ผมจะดื่มให้ลืมเธอ ลืมผู้หญิงใจร้ายใจดำ ลบเธอออกไปจากความทรงจำให้หมด ความเมาเข้ามาเล่นงานผมในทันที มึนหัว มองดูสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้องหมุนเคว้งไปหมด สายตาพร่ามัว จนบางครั้งผมมองเห็นเธอนั่งอยู่ตรงหน้าผม
"ปอย" ผมเรียกชื่อเธอแผ่วเบา ยื่นมือออกไปคว้าตัวเธอ แต่สัมผัสได้เพียงความเย็นเฉียบของอากาศธาตุ
"ปอย..ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน" ผมสะอึกสะอื้นร่ำไห้ ทิ้งตัวลงนอนกอดขวดเบียร์
ช่วงสายวันใหม่ ผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ใช้ชีวิตอย่างคนไร้วิญญาณเดินโซซัดโซเซออกจากห้อง เข้าร้านสะดวกซื้อ แล้วซื้อเบียร์เหล้ามาดื่มเหมือนเช่นคืนก่อน ไม่สนใจเสียงโทรศัพท์จากหัวหน้าที่โทร.มาตามให้ไปทำงาน โทรมาบ่อยครั้งดีนัก ผมเลยปิดเครื่องหนี ผมเมานอนเกลือกกลิ้งอยู่ในห้องทั้งคืนทั้งวัน
"เดช..อย่าทำแบบนี้เลย" เสียงของเธอแว่วเข้าหู ผมสะดุ้งลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง ตัวเอนไปทางซ้ายทีขวาทีก่อนจะล้มตึงทับกระป๋องเบียร์บนพื้นแล้วหลับไป
เข้าสู่วันที่สาม ผมยังเป็นไอ้ขี้เมา ตื่นขึ้นมาพร้อมกลิ่นเหล้าเบียร์ติดตัว แต่วันนี้ผมยังมีสติพอที่จะเขียน ผมเดินไปเปิดโน้ตบุ๊ก
แล้วลงมือเขียน...ผมกะว่าจะนำมาตั้งกระทู้ในพันทิปให้พวกท่านได้อ่านกัน ผมตามอ่านกระทู้ในพันทิปมาไม่น้อย และคิดว่า ตัวผมเองก็มีเรื่องราวการหักอกมาแชร์ให้คนอื่นได้อ่านเช่นกัน....
ขอคำแนะนำในการทำใจหน่อยครับ...ผมเจ็บปวดเหลือเกิน ผมคิดถึงเธอจนไม่รู้จะต้องทำยังไง แล้ว...หรือว่า การตายจะเป็นทางออกไปสู่อิสรภาพแห่งการไร้ซึ่งความเจ็บปวด ผมกำลังครุ่นคิด...บางทีการพาตัวเองดำดิ่งสู่ความมืดอันเป็นนิรันดร์น่าจะเป็นทางออกที่ดี
..............
ซ่อนตาย....ไม่อยากตาย