หลังจากที่แม่คุณรู้ว่าคุณอยากฆ่าตัวตาย แล้วท่านไล่คุณไปตายไกลๆ คุณจะทำอย่างไร???

คือ นี่เป็นครั้งแรกที่หนูตั้งกระทู้ขึ้นมา ขอเกริ่นก่อนนะคะ หนูทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่ป.3 ป.4 แต่ไม่เคยทำถึงขั้นกรีดแขน อย่างมากก็แค่ทุบตัวเองจนช้ำเลือด หนูเคยทะเลาะกับแม่ ตอนนั้นไม่มั่นใจว่าอยู่ป.อะไร แต่จำได้แม่นว่าจะต้องไม่เกินป.2แน่ๆ หนูจึงไปบ้านย่า คือบ้านติดๆกันนะคะ หนูก็ระบายนู่น นี่ นั่นให้ย่าฟัง ปกติหนูมีอะไรจะเล่าให้ย่าฟังตลอดค่ะ แต่ว่าย่ากลับเอาเรื่องนี้มาบอกแม่ ทุกคนรู้มั้ยคะ แม่บอกกับหนูว่ายังไง แม่บอกหนูว่า อยากตายมากใช่มั้ย ให้กูช่วยมั้ย? คือแม่พูดแบบนี้กับหนู ตั้งแต่นั้นมา หนูไม่เคยระบายอะไรให้ใครฟังอีกเลย เวลามีอะไรที่ไม่สบายใจ ทุกคนก็ต้องการระบายออกมาใช่มั้ยคะ แต่หนูไม่รู้จะระบายออกมายังไง ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เพราะไม่มีใครเข้าใจหนูแน่ๆ หนูอึดอัดมากที่เป็นแบบนี้ หนูเลยเขียนใส่สมุด คล้ายกับไดอารี่ เขียนทุกอย่างที่รู้สึก เขียนทุกอย่างที่อยากจะพูด อยากจะระบาย หนูพูดกับตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองตลอด จนมีอยู่วันนึง แม่เจอสมุดเล่มนี้ แม่อ่านมัน แต่แม่ไม่เข้าใจหนู แม่คิดว่าหนูเพ้อเจ้อ หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ หลังจากตอนนั้นหนูอึดอัดมาก หนูคิดอย่างเดียวคือหนูต้องตาย ตายเมื่อไหร่ทุกอย่างคือจบ หนูคิดอย่างนั้นตลอดเวลา จนหนูขึ้นป.6 หนูได้โทรศัพท์ หนูรู้จักเฟส หนูได้ติดตามเพจต่างๆ หนูชอบไปอ่านเวลาเพจเค้าลงข่าว ลงความรู้ต่างๆ จนได้อ่านเรื่องโรคซึมเศร้า หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นโรคซึกเศร้ามั้ย แต่คือหนูเคยคิดฆ่าตัวตาย เคยลองทำ แต่ใจไม่กล้าพอเลยหยุดทำ ไม่เคยทำสำเร็จสักครั้ง หนูกลัวว่าหนูจะเป็นโรคซึมเศร้า หนูเลยพยายามเลิกคิดเรื่องนี้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ มันคิดตลอดเวลาที่เราอยู่นิ่งๆ บางทีคิดเรื่องเรียนอยู่แต่มันก็โยงออกไปเรื่องฆ่าตัวตายจนได้ และเมื่อช่วงสอบกลางภาคที่ผ่านมามีข่าวว่านักเรียน นักศึกษาฆ่าตัวตายกันเยอะ แม่หนูกูพูดเชิงเตือนๆว่าอย่าคิดสั้น นู่น นี่ นั่นนะ แต่ก่อนหน้านั้นหนูได้แชโพสนึงทำนองว่าอยากฆ่าตัวตาย แล้วแม่มารู้ หลังจากที่แม่พึ่งเตทอนหนูไป แม่ไล่ให้หนูไปตายค่ะ หนูควรทำยังไง ทุกอย่างมันมืดไปหมด ไม่รู้ว่าควรคิดยังไง ถ้าจะปลอบใจว่าแม่คงโมโหก็ดูเข้าข้างตัวเอง เพราะที่ผ่านมา ทุกอย่าง สำหรับแม่แล้ว ถ้าไม่มีหนูเกิดมาตั้งแต่แรก ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ ถ้าหนูหายไปทุกอย่างมันคงจะดีขึ้น หนูเคยทำให้แม่เสียใจ หนูเคยดื้อแม่ แม่คงไม่อยากมีหนูอยู่ในชีวิตแล้วใช่มั้ยคะ เคยมีคนบอกว่าเวลาโมโหเรามักจะพูดความรู้สึกจริงๆออกมา โดยที่ไม่ได้ไตร่ตรองว่าควรพูดหรือไม่ แม่ก็คงเป็นแบบนี้ใช่มั้ยคะ ตอนนี้หนูท้อมาก อึดอัดที่สุด ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ ตอนนี้ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว แต่หนูก็ยังจำคำพูดแม่เก็บมาคิดอยู่ตลอด หนูต้องการกอดจากใครสักคนนึง หนูอยากได้กำลังใจจากคนในครอบครัวบ้าง หนูแทบจะไม่เคยได้รับกำลังใจจากคนในครอบครัวเลย หลายคนคงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ หนูเข้าใจค่ะ อย่าด่า อย่าว่าหนูเลยนะคะ หนูขอพื้นที่นี้ระบายหน่อยนะคะ