ผมเคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองบ่อยๆ ครับ ในวัยที่อยู่ในวัยที่เรียกว่า “กลางคน”
ถ้าเรามีสิทธิเลือกได้เกี่ยวกับความตายแค่ 2 ทางเลือกนี้ คุณจะเลือกอะไร
1. ตายอย่างสงบ ไม่ทิ้งภาระหรือทรัพย์สินอะไรไว้ข้างหลัง ให้คนข้างหลังเลย แต่อธิบายให้คนเข้างหลังที่พอมีอยู่เข้าใจได้หมด (เค้าอาจจะเสียใจ แต่ไม่มีภาระอะไรต่อเนื่องนะครับ) โดยไม่มีการเจ็บป่วยหรือเป็นโรคร้ายแรง เป็นการตายแค่นอนหลับและหลับยาวไปเลย (ไหลตาย) ไม่มีการเจ็บหรือทรมานอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
2. มีชีวิตต่อไปเช่นคนปกติ ไม่รู้วันตาย มีความเจ็บป่วยมาบ้างตามปกติของวัยกลางคน ชีวิตไม่ลำบากนัก แต่ไม่สบายนักเช่นกัน ต้องปากกัด ตีนถีบอยู่ตามปกติ ไม่มีเงินเก็บหรือทรัพย์สินใดๆ เป็นมรดก แต่วันข้างหน้า ไม่รู้ว่าหากเจ็บป่วยร้ายแรงขึ้นมาจะหาเงินที่ไหนมารักษาตัวเอง หรือเมื่อพ้นวัยทำงาน จะกินอยู่อย่างไร เพราะไม่มีลูก (มีภรรยา) ไม่มีประกันชีวิตใดๆ นอกจากประกันสังคม
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน?
***ตั้งกระทู้เพราะนึกคำถามขึ้นมาในใจเฉยๆ นะครับ ไม่ได้มีสาเหตุอะไร ไม่ได้เป้นโรคซึมเศร้าหรือกำลังอยากตาย แค่อยากรู้ว่า คนอื่นจะคิดเหมือนผมมั๊ยเท่านั้น
.
.
.
ผมรู้สึกครับ ว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ โดยเราไม่ใช่ผู้ที่ทำประโยชน์อะไรให้แก่สังคมเลย ตื่นเช้ามาทำงาน หาเงินมาใช้หนี้แบงค์ กลับบ้านหาข้าวกิน นอนดูทีวี เล่นมือถือ หลับไป ตื่นมาก็ทำแบบนั้นอีก วนลูปมาหลายสิบปี มีโอกาสเที่ยวได้น้อย ไม่เคยสร้างกิจกรรมอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์หรือต่อโลกนี้ แย่งอากาศ แย่งอาหาร แย่งพื้นที่ถนน สร้างขยะ สร้างมลพิษไปตามวิถีการใช้ชีวิตปกติ ไม่มีประโยชน์อะไรในสังคมนัก
เหล่านี้ ผมว่า มันคือวิถีปกติของมนุษย์โลก อาจไม่ได้เป็นเช่นนี้กันทุกคนไป แต่ก็คงมีไม่น้อย ที่เอาเข้าจริง ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่อประโยชน์อะไรต่อโลกนี้
ชวนคิดคำตอบกันเล่นๆ ครับ อย่าซีเรียสตีความไปถึงตัวตนของผมไปมากมายนะครับ
ถ้าให้เลือกความตายอย่างสงบและไม่มีภาระอยู่ข้างหลัง กับมีชีวิตปกติที่อาจไม่ดีนักไปโดยไม่รู้อะไรเลย?
ถ้าเรามีสิทธิเลือกได้เกี่ยวกับความตายแค่ 2 ทางเลือกนี้ คุณจะเลือกอะไร
1. ตายอย่างสงบ ไม่ทิ้งภาระหรือทรัพย์สินอะไรไว้ข้างหลัง ให้คนข้างหลังเลย แต่อธิบายให้คนเข้างหลังที่พอมีอยู่เข้าใจได้หมด (เค้าอาจจะเสียใจ แต่ไม่มีภาระอะไรต่อเนื่องนะครับ) โดยไม่มีการเจ็บป่วยหรือเป็นโรคร้ายแรง เป็นการตายแค่นอนหลับและหลับยาวไปเลย (ไหลตาย) ไม่มีการเจ็บหรือทรมานอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
2. มีชีวิตต่อไปเช่นคนปกติ ไม่รู้วันตาย มีความเจ็บป่วยมาบ้างตามปกติของวัยกลางคน ชีวิตไม่ลำบากนัก แต่ไม่สบายนักเช่นกัน ต้องปากกัด ตีนถีบอยู่ตามปกติ ไม่มีเงินเก็บหรือทรัพย์สินใดๆ เป็นมรดก แต่วันข้างหน้า ไม่รู้ว่าหากเจ็บป่วยร้ายแรงขึ้นมาจะหาเงินที่ไหนมารักษาตัวเอง หรือเมื่อพ้นวัยทำงาน จะกินอยู่อย่างไร เพราะไม่มีลูก (มีภรรยา) ไม่มีประกันชีวิตใดๆ นอกจากประกันสังคม
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน?
***ตั้งกระทู้เพราะนึกคำถามขึ้นมาในใจเฉยๆ นะครับ ไม่ได้มีสาเหตุอะไร ไม่ได้เป้นโรคซึมเศร้าหรือกำลังอยากตาย แค่อยากรู้ว่า คนอื่นจะคิดเหมือนผมมั๊ยเท่านั้น
.
.
.
ผมรู้สึกครับ ว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ โดยเราไม่ใช่ผู้ที่ทำประโยชน์อะไรให้แก่สังคมเลย ตื่นเช้ามาทำงาน หาเงินมาใช้หนี้แบงค์ กลับบ้านหาข้าวกิน นอนดูทีวี เล่นมือถือ หลับไป ตื่นมาก็ทำแบบนั้นอีก วนลูปมาหลายสิบปี มีโอกาสเที่ยวได้น้อย ไม่เคยสร้างกิจกรรมอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์หรือต่อโลกนี้ แย่งอากาศ แย่งอาหาร แย่งพื้นที่ถนน สร้างขยะ สร้างมลพิษไปตามวิถีการใช้ชีวิตปกติ ไม่มีประโยชน์อะไรในสังคมนัก
เหล่านี้ ผมว่า มันคือวิถีปกติของมนุษย์โลก อาจไม่ได้เป็นเช่นนี้กันทุกคนไป แต่ก็คงมีไม่น้อย ที่เอาเข้าจริง ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่อประโยชน์อะไรต่อโลกนี้
ชวนคิดคำตอบกันเล่นๆ ครับ อย่าซีเรียสตีความไปถึงตัวตนของผมไปมากมายนะครับ