ผมมีเพื่อนอยู่คนนึง เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมไปไหนไปด้วยกันเรียนพิเศษที่เดียวกัน แต่ก็มาแยกกันตอนมหาลัยแต่ทุกครั้งที่ผมปิดเทอมผมก็จะไปหาเค้าที่หอไปอยู่ด้วยประมาณ1-3วัน เราอยู่ด้วยกันแต่งตัวคล้ายๆกัน หยอกล้อกัน (อ้อ...ลืมไปพวกเราทั้งคู่เป็นผู้ชายนะครับ) เอาขาพาดก่ายกันบ้าง บางครั้งเขาก็มักจะให้ผมแต่งตัวคล้ายเขา ให้ผมใส่แหวนของเขาบ้าง เค้าชอบโทรมาหาผมตอนที่ผมจะนอนพอผมจะวางสายเค้าก็ไม่ให้วางบอกว่าคอลเฝ้าหน่อย ผมก็รู้สึกดีนะแต่ก็ไม่ได้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเพราะผมคิดว่ามันคงไม่เป็นอย่างที่เราคิดไว้เสมอหรอก
ต่อไป...
เค้าชอบเอาผู้หญิงมาอวดผมนะว่าคนนี้สวยมั้ย เป็นไงอะไรประมาณนี้ ผมก็ตอบปัดๆไปว่าดีแต่ในใจผมมันเจ็บนิดๆ แต่ผมก็เริ่มทำใจและเลิกยุ่งกับเขา คุยกันน้อยลงไม่ติดต่อ จนเขาเห็นความแปลกผมแล้วเขาก็ทะเลาะกับผม ว่าผมเป็นอะไร มีอะไรทำไมไม่บอก ไม่แคร์เขาแล้วใช่ไหม ทำไมต้องหายไป ทำไมต้องเงียบ !!กูมีแฟนแค่นี้ทำเป็นนอย!! กูไม่ทิ้งหรอก
ผมควรทำยังไงดี...ทั้งเรื่องระยะห่างระหว่างผมกับเขา และเรื่องความรู้สึก
ปล. งงหน่อยนะเราก็พยายามเขียนออกมาตามความรู้สึกเรา😅
ควรอยู่หรือพอ
ต่อไป...
เค้าชอบเอาผู้หญิงมาอวดผมนะว่าคนนี้สวยมั้ย เป็นไงอะไรประมาณนี้ ผมก็ตอบปัดๆไปว่าดีแต่ในใจผมมันเจ็บนิดๆ แต่ผมก็เริ่มทำใจและเลิกยุ่งกับเขา คุยกันน้อยลงไม่ติดต่อ จนเขาเห็นความแปลกผมแล้วเขาก็ทะเลาะกับผม ว่าผมเป็นอะไร มีอะไรทำไมไม่บอก ไม่แคร์เขาแล้วใช่ไหม ทำไมต้องหายไป ทำไมต้องเงียบ !!กูมีแฟนแค่นี้ทำเป็นนอย!! กูไม่ทิ้งหรอก
ผมควรทำยังไงดี...ทั้งเรื่องระยะห่างระหว่างผมกับเขา และเรื่องความรู้สึก
ปล. งงหน่อยนะเราก็พยายามเขียนออกมาตามความรู้สึกเรา😅