ตามหัวข้อไม่ยากเลยค่ะ เราถูกพ่อแม่แท้ๆ bully เราทำอะไรไม่เคยถูกใจเลย ห้ามนู่นห้ามนี่ตลอดแล้วเอาข้ออ้างว่า "เป็นห่วง" เราเป็นเด็กผญ.ที่หน้าตาดีพอสมควร โรงเรียนมักจะเรียกให้ทำงานกิจกรรมบ่อยๆ
ตั้งแต่เกินจนเรียนถึงม.3เราอยู่ในกรอบที่พ่อแม่วางไว้ให้ตลอด เลิกเรียน16.00ต้องกลับบ้านเท่านั้นไม่เคยกลับบ้านดึกเลย เราถูกสอนมาไม่ให้เถียงพ่อเถียง(ความหมายนัยๆก็คืออธิบายไม่ได้นั่นแหละค่ะ) ในช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ มีแต่น้อยใจพ่อแม่เล็กๆน้อยๆที่อะไรๆก็ตามใจน้องไปซะทุกอย่าง(เราเป็นคนโตนะคะมีน้องชาย2คน ยิ่งแล้วเกิดในตระกูลคนจีนซะด้วย) ซึ่งผิดกับเราอยากได้อะไรต้องหาเองทุกอย่าง วันหยุดบางอาทิตย์เราต้องทำพาร์ทไทม์ หาเองแทบทุกอย่างจริงๆ
หลังจากที่เราขึ้นม.ปลายต้องย้ายไปโรงเรียนใหญ่ อาจารย์ท่านหนึ่งก็ติดต่อมาบอกว่าอย่าจะให้เราไปรำด้วย เราสนใจเลยเข้าชุมนุมของอาจารย์ เรื่องเริ่มจากตรงนี้แหละค่ะ โรงเรียนม.ปลายเวลาเลิก15.20 ช่วงแรกๆหนูกลับปกติ แต่พอได้ซ้อมเข้าจริงๆคือเลิกที5-6โมงเย็น ช่วงนั้นที่บ้านไม่โอเคมากๆ บอกว่าจะมาโรงเรียน ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ตอนนั้นคือจุกมาก คำที่แม่พูดคือ 'แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ' เสียใจมาก แต่ก็พูดอะไรไปไม่ได้ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ถึงต่อให้อธิบายเขาก็ไม่เข้าใจ ตอนนั้นที่โดนยึดรถโดนยึดมือถือเลย หลังจากนั้น2-3อาทิตย์ก็มีรุ่นพี่มาติดต่อให้เป็นเชียร์หลีดเดอร์ แน่นอนค่ะว่าเราไป ไม่ได้จะดื้อกับพ่อแม่นะคะแต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าจะซ้อมจนเลิกดึก 2-3ทุ่ม เป็นปัญหาหนักมากตอนนั้นกลายเป็นว่าโดนยึดรถยึดมือถือเงินไม่ให้สักบาท เราก็พยายามจะคุยจะอธิบายกับแม่ แต่แม่กลับเดินหนี พูดไปก็หูทวนลมตลอด มืดแปดด้านมากไม่รู้จะทำยังไง คือมันเป็นอย่างนี้มา3ปี(ปัจจุบันม.6แล้วค่ะ)ทุกครั้งที่แม่ด่าว่าเราพ่อก็เข้าข้างตลอด ชอบทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน บางครั้งก็ทำเหมือนคนใช้ จะว่าไปเราก็เป็นเด็กกิจกรรมเลยแหละ เราเรียนได้ปานกลางแต่ไม่เคยแย่ เราชอบกิจกรรมมากกว่าทุกครั้งที่มีงานโรงเรียนเรียกเราแทบตลอดเลย(ไม่ได้อวยตัวเองนะคะ แต่อาจารย์ในโรงเรียนส่วนมากจะชื่นชมเราบอกว่าเราเป็นเด็กดีตั้งใจทำงาน หลายๆครั้งที่เราได้ทุนการศึกษา) จริงๆแล้วเรื่องมีเยอะมากๆแต่ขอพูดเท่านี้พอนะคะ ขอบคุณค่ะ
ถูกคนในครอบครัวbullyค่ะ
ตั้งแต่เกินจนเรียนถึงม.3เราอยู่ในกรอบที่พ่อแม่วางไว้ให้ตลอด เลิกเรียน16.00ต้องกลับบ้านเท่านั้นไม่เคยกลับบ้านดึกเลย เราถูกสอนมาไม่ให้เถียงพ่อเถียง(ความหมายนัยๆก็คืออธิบายไม่ได้นั่นแหละค่ะ) ในช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ มีแต่น้อยใจพ่อแม่เล็กๆน้อยๆที่อะไรๆก็ตามใจน้องไปซะทุกอย่าง(เราเป็นคนโตนะคะมีน้องชาย2คน ยิ่งแล้วเกิดในตระกูลคนจีนซะด้วย) ซึ่งผิดกับเราอยากได้อะไรต้องหาเองทุกอย่าง วันหยุดบางอาทิตย์เราต้องทำพาร์ทไทม์ หาเองแทบทุกอย่างจริงๆ
หลังจากที่เราขึ้นม.ปลายต้องย้ายไปโรงเรียนใหญ่ อาจารย์ท่านหนึ่งก็ติดต่อมาบอกว่าอย่าจะให้เราไปรำด้วย เราสนใจเลยเข้าชุมนุมของอาจารย์ เรื่องเริ่มจากตรงนี้แหละค่ะ โรงเรียนม.ปลายเวลาเลิก15.20 ช่วงแรกๆหนูกลับปกติ แต่พอได้ซ้อมเข้าจริงๆคือเลิกที5-6โมงเย็น ช่วงนั้นที่บ้านไม่โอเคมากๆ บอกว่าจะมาโรงเรียน ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ตอนนั้นคือจุกมาก คำที่แม่พูดคือ 'แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ' เสียใจมาก แต่ก็พูดอะไรไปไม่ได้ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ถึงต่อให้อธิบายเขาก็ไม่เข้าใจ ตอนนั้นที่โดนยึดรถโดนยึดมือถือเลย หลังจากนั้น2-3อาทิตย์ก็มีรุ่นพี่มาติดต่อให้เป็นเชียร์หลีดเดอร์ แน่นอนค่ะว่าเราไป ไม่ได้จะดื้อกับพ่อแม่นะคะแต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าจะซ้อมจนเลิกดึก 2-3ทุ่ม เป็นปัญหาหนักมากตอนนั้นกลายเป็นว่าโดนยึดรถยึดมือถือเงินไม่ให้สักบาท เราก็พยายามจะคุยจะอธิบายกับแม่ แต่แม่กลับเดินหนี พูดไปก็หูทวนลมตลอด มืดแปดด้านมากไม่รู้จะทำยังไง คือมันเป็นอย่างนี้มา3ปี(ปัจจุบันม.6แล้วค่ะ)ทุกครั้งที่แม่ด่าว่าเราพ่อก็เข้าข้างตลอด ชอบทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน บางครั้งก็ทำเหมือนคนใช้ จะว่าไปเราก็เป็นเด็กกิจกรรมเลยแหละ เราเรียนได้ปานกลางแต่ไม่เคยแย่ เราชอบกิจกรรมมากกว่าทุกครั้งที่มีงานโรงเรียนเรียกเราแทบตลอดเลย(ไม่ได้อวยตัวเองนะคะ แต่อาจารย์ในโรงเรียนส่วนมากจะชื่นชมเราบอกว่าเราเป็นเด็กดีตั้งใจทำงาน หลายๆครั้งที่เราได้ทุนการศึกษา) จริงๆแล้วเรื่องมีเยอะมากๆแต่ขอพูดเท่านี้พอนะคะ ขอบคุณค่ะ