เมื่อวันที่น้องชายผม (ลูกอา) กำลังจะบวชและมาลาบวชกับคุณแม่ผม ในบรรดาลูกพี่ลูกน้องทั้งหมด
ผมคิดว่า เราสนิทกันมากกว่าพี่น้องคนไหน ด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน เลยทำให้คุยกันง่ายกว่า
เพราะบรรดาลูกอาเจ็ก อาแปะ คนอื่นส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง
ก่อนกลับผมเลยชวนกินมื้อเที่ยงกัน พูดคุยถามไถ่สารทุกข์ สุขดิบ เรื่องชีวิต การงานกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
พูดคุยกันสักพักน้องชายผมพูดขึ้นมาว่าไหนๆผมจะบวชแล้ว ผมมีเรื่องอยากจะบอกกับเฮีย "ผมไม่ชอบเฮียมาตั้งแต่เด็ก"
ผมช็อกไปนิดนึง ผมคิดในใจนึกอยู่ว่าเราไปทำอะไรให้มันโกรธเคืองกัน เพราะผมว่าผมดีกับน้องชายคนนี้มาก
"เฮียรู้ไหมว่าม้าผม ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับเฮียอยู่เรื่อยๆ เรื่องเรียน เรื่องงานทุกอย่าง ดูเฮียเค้าสิๆ บลาๆๆๆ
จากเฉยๆ ต้องมาเห็นเฮียเป็นคู่แข่ง ต้องสอบติด ม รัฐเหมือนเฮีย ผมโคตรไม่อยากเจอเฮีย ไม่ว่าจะเช็งเม้งผมเลี่ยงไม่ไป
ตรุจจีนก็อ้างติดเรียน จะได้ไม่ต้องมาฟังเฮียบอกว่าเรียนที่นู้น ที่นี้"
ผมฟังแล้วผมรู้เลยว่ามันต้องเป็นเพราะพ่อแม่ผมแน่นอน ผมทำอะไร เกรดเท่าไร แกจะโม้แบบคูณสาม เวลาไปเจอพวกพี่น้อง
ตรุจจีนเอย เช็งเม้งเอง ผมบอกน้องชายไปว่า งานพวกนี้ผมก็ไม่ชอบไป เพราะ ไม่อยากโดนถาม ไม่อยากโดนเปรียบเทียบเหมือนเอ็งนั่นแหละ
น้องชายผมบอกว่า "แต่เฮียไม่ต้องคิดมากนะ ผมไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว คิดๆไปก็ตลกตัวเองนะ ต้องมาทนเรียนอะไรที่ไม่ชอบ
ทำงานที่ไม่ชอบ เพื่อที่จะให้คนที่บ้านภูมิใจ"
ผมมาคิดๆดู ว่าจริงๆแล้วชีวิตผมไม่ได้ต่างไปจากน้องชายเท่าไร ต้องมีคนที่ถูกวาง position ไว้เป็นคู่แข่งกับผม ผมเบื่อสังคมที่ต้อง
มาคอยอวดกันว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ วันที่น้องชายมาพูดผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธมันนะ ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นอย่างถ่องแท้
ผมไม่โทษพ่อแม่ผมนะ ท่านคงหวังดีมากๆอยากให้ประสบความสำเร็จ พวกเขาทำงานหนักส่งเสียลูกสองคนเรียนจบจนขนาดนี้
ถ้าผมมีลูก จะไม่ไปตีกรอบว่าลูกจะต้องเป็นอะไร แค่ Support ในสิ่งที่เค้าอยากทำก็พอ ใครเคยเจอปัญหาเหล่านี้บ้างและรับมืออย่างไร
มาแชร์กันได้ครับ
เมื่อมีลูกพี่ลูกพี่ลูกน้องมาสารภาพว่าไม่ชอบผมตั้งแต่เด็กๆ
ผมคิดว่า เราสนิทกันมากกว่าพี่น้องคนไหน ด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน เลยทำให้คุยกันง่ายกว่า
เพราะบรรดาลูกอาเจ็ก อาแปะ คนอื่นส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง
ก่อนกลับผมเลยชวนกินมื้อเที่ยงกัน พูดคุยถามไถ่สารทุกข์ สุขดิบ เรื่องชีวิต การงานกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
พูดคุยกันสักพักน้องชายผมพูดขึ้นมาว่าไหนๆผมจะบวชแล้ว ผมมีเรื่องอยากจะบอกกับเฮีย "ผมไม่ชอบเฮียมาตั้งแต่เด็ก"
ผมช็อกไปนิดนึง ผมคิดในใจนึกอยู่ว่าเราไปทำอะไรให้มันโกรธเคืองกัน เพราะผมว่าผมดีกับน้องชายคนนี้มาก
"เฮียรู้ไหมว่าม้าผม ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับเฮียอยู่เรื่อยๆ เรื่องเรียน เรื่องงานทุกอย่าง ดูเฮียเค้าสิๆ บลาๆๆๆ
จากเฉยๆ ต้องมาเห็นเฮียเป็นคู่แข่ง ต้องสอบติด ม รัฐเหมือนเฮีย ผมโคตรไม่อยากเจอเฮีย ไม่ว่าจะเช็งเม้งผมเลี่ยงไม่ไป
ตรุจจีนก็อ้างติดเรียน จะได้ไม่ต้องมาฟังเฮียบอกว่าเรียนที่นู้น ที่นี้"
ผมฟังแล้วผมรู้เลยว่ามันต้องเป็นเพราะพ่อแม่ผมแน่นอน ผมทำอะไร เกรดเท่าไร แกจะโม้แบบคูณสาม เวลาไปเจอพวกพี่น้อง
ตรุจจีนเอย เช็งเม้งเอง ผมบอกน้องชายไปว่า งานพวกนี้ผมก็ไม่ชอบไป เพราะ ไม่อยากโดนถาม ไม่อยากโดนเปรียบเทียบเหมือนเอ็งนั่นแหละ
น้องชายผมบอกว่า "แต่เฮียไม่ต้องคิดมากนะ ผมไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว คิดๆไปก็ตลกตัวเองนะ ต้องมาทนเรียนอะไรที่ไม่ชอบ
ทำงานที่ไม่ชอบ เพื่อที่จะให้คนที่บ้านภูมิใจ"
ผมมาคิดๆดู ว่าจริงๆแล้วชีวิตผมไม่ได้ต่างไปจากน้องชายเท่าไร ต้องมีคนที่ถูกวาง position ไว้เป็นคู่แข่งกับผม ผมเบื่อสังคมที่ต้อง
มาคอยอวดกันว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ วันที่น้องชายมาพูดผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธมันนะ ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นอย่างถ่องแท้
ผมไม่โทษพ่อแม่ผมนะ ท่านคงหวังดีมากๆอยากให้ประสบความสำเร็จ พวกเขาทำงานหนักส่งเสียลูกสองคนเรียนจบจนขนาดนี้
ถ้าผมมีลูก จะไม่ไปตีกรอบว่าลูกจะต้องเป็นอะไร แค่ Support ในสิ่งที่เค้าอยากทำก็พอ ใครเคยเจอปัญหาเหล่านี้บ้างและรับมืออย่างไร
มาแชร์กันได้ครับ