รู้สึกเหนื่อย เศร้า เหงาโดดเดี่ยวมากเลย

คือตอนนี้ผมอยู่มต้น ครับ ห้อง gifted เน้นคณิตวิทย์เลย ตอนนี้อยู่ม.3 มีกลุ่มเพื่อนอยู่หลายคน เมื่อก่อน(1-2)ทุกคนมักล้อเราว่าอ้วน เตี้ย (ตอนนั้น 158/57) เราเคยโมโหจนด่ากราดไปรอบหนึ่ง เขาขอโทษแต่ก็ล้ออีก จนมาตอนนี้เริ่มล้อน้อยลงเพราะไม่ได้เตี้ยแล้ว (167/59) แต่ทุกคนชอบเมินเรา ถ้าเราไม่ชวนคุยในแชทหรือต่อหน้าก็ไม่สนใจกัน พอทักในแชทไป ก็ไม่ค่อยตอบ (ตอนหลังมารู้ว่าแอบนินทาอยู่ภายนอก มีครั้งหนึ่งเคยทักไปก่อนสอบ ของหน่วยงานหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องชีววิทยา ทุกคนเงียบ มีเพื่อนสนิทผมที่หามาให้ เพราะผมหาจากในipad มันไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่ค่อยมี ต่อมาอีกเพื่อนคนนึงล้อคอินเฟสค้างไว้ใน ipad เพราะยืมผมไปทำงาน ผมเลยเห็นแชทที่นินทาว่า ไอนี่มันไม่มีปัญญาหาข้อมูลเองหรอ) เพื่อนที่สนิทจริงๆก็คุยกันวันละไม่ถึง10ประโยค เหมือนทุกคนเป็นชนชั้นแรกแล้วให้ผมเป็นชนชั้นสอง
ผมพอจะเข้าใจว่านิสัยผมหรือตัวผมมันควบคุมตัวเองไม่ได้ บางทีงานกลุ่ม ผมชอบเสนอความคิดหรือเป็นหัวหน้า แล้วบางทีคนเขาไม่ทำงานผมเลยต้องเข้าไปทัก(เชิงบ่นแรงๆ) แบบไม่ได้คิดก่อน แต่คนอื่นทำกับผมหนักกว่ามาก เวลาครูถามถึงเพื่อนสนิท บอกว่าใครก็โดนกลับมาว่า ใครเพื่อนxึง xูไม่คบคนอย่างxึงหรอก ทำให้ผมไม่กล้าคิดอีกว่าใครเป็นเพื่อนสนิท 
แล้วห้องผมเป็นห้องวิทย์คณิต แต่ผมมีความรู้ที่ไม่ค่อยเหมาะกับห้องเท่าไหร่ คือผมชอบวิชาวิเคราะห์กับอ่านทางภาษาหรือกฏหมายมากกว่า ซึ่งห้องเป็นวิทย์คณิต  เพื่อนคุยกันเรื่องที่เกินบทเรียนไปไกลหน่อย ผมก็เริ่มเขวแล้วทำให้โดนเขม่นตลอด เวลาไปไหนด้วยกัน ก็จะไม่สนใจ ติดรถไปเรียนพิเศษตอนฝนตก ทั้งๆที่เพื่อนที่ขอไปด้วยเยอะ กลับทิ้งผมแล้วไปกัน หรือตอนเข้าค่าย ผมก็โดนแกล้งให้นอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว
เล่าให้ที่บ้านฟังก็โดนด่า ยิ่งเรื่องเรียนไม่ทันยิ่งแล้วใหญ่ เพราะที่บ้านอยากให้เรียนทางแพทย์ แต่ที่ผมบอกว่าผมชอบทางนิติมากกว่า ก็โดนแซะตลอด ตอนนี้ผมรู้สึกมีแค่ตัวเอง คุยกับตัวเอง โดดเดี่ยว คุยกับใครก็ต้องใส่หน้ากากตลกร่าเริงเหมือนคนบ้าให้เขาคุยด้วย ต้องเรียนถึง 2-3ทุ่มให้พ่อแม่ไม่ว่า ทั้งโดดเดี่ยว อ้างว้าง เหงา มีความคิดที่อยากตาย แต่ก็ยังไม่อยากตายเพราะยังเหลือภาระอีกมาก