อยากเล่า มันคาใจ อยากจะเขียนมาหลายเดือนแล้ว แต่ไม่เขียนไม่เป็นครับ
ถ้าผิดพลาดประการใดไปขออภัยด้วยนะคับ พึ่งเขียนมาครั้งแรกในชีวิต
ยาวหน่อย แต่กลั่นมาจากชีวิตจริงของผม ตอนผมเรียนจบ มอ3 จากบ้านนอก ผมได้เข้าไปเรียนต่อ ย้ายไปเล่นฟุตบอล จังหวัดแถวๆ กทม ด้วยความไปอยู่คนเดียวตัวคนเดียวเช่าหออยู่ เกเรไม่สนใจเรียนตามภาษาวัยรุ่นเด็กผู้ชายมอ4ที่ไปอยู่หอคนเดียวคนนึง ได้มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตผม เธอเข้ายกระดับชีวิตผมไห้ดีขึ้นทุกอย่าง เธอดีกับผมมากๆ เธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งมากๆของ มอ4ในตอนนั้น ท็อป10 ของ รร เธอมาทำไห้ผมทุกอย่าง เธอยอมโดนด่ากลับบ้านดึก2 3 ทุ่ม เพื่อรอผมซ้อมบอล ช่วยผมซักผ้า ทำกับข้าว ทำการบ้าน ทำความสะอาดห้อง ทำแบบนี้ทุกวัน ส่วนผมแทบไม่ได้ทำอะไรไห้เธอเลย เช้ามาเธอมารับผมจากหอไป รร ผมได้เงินใช้จากครอบครัวอาทิตละ 500 ไม่พอใช้ เธอก็แบ่งมาไห้ จนผม เงินเดือนออก ถึงจะคืนเธอ บางวันผมไม่ได้ซักชุด นร ไม่มีชุด นร ใส่ เธอยอมขาดเรียนเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนผม กลัวผมจะอดข้าว ผมติดเธอมากๆ ไม่อยมกลับบ้าน3 4 เดือน กลับบ้านทีก็ปิดเทอมเล็ก ผมก็พาเธอไปบ้านผม ไปไห้พ่อแม่ผมทำความรู้จัก ผูกข้อมือกันแบบเงียบๆ เธออยู่ในทุกเหตุการณ์กับผมจนจบ มอ4 ทำงาน แก้0 ร ไห้ผมทุกอย่าง ปิดเทอมเราไปเที่ยว เกาะล้าน เขาค้อกัน มาบ้านผม และผมได้เข้าบ้านเธอครั้งแรกไปเจอหน้ากับ พ่อของเธอ แม่ของเธอ ตอนเราคบกันได้ 9เดือน และผมจะย้ายกลับบ้านนอก กลับไปเรียนไปเล่นบอลอยู่ที่บ้านเกิด ผมบอกเธอตรงๆแต่เธอก็อ้อนงอแงไม่ยอมไห้ผมกลับ สุดท้ายผมจำใจอยู่ที่นี่กับเธอต่อ จนมา มอ 5 เธอเริ่มป่วย(ขอปิดว่าโรคอะไรนะครับ ใจไม่แข็งพอที่จะพิม) แต่เธอไม่เคยบอกผม เธอก็ยังมาทำทุกอย่างไห้ผมแบบเดิม จนมาถึงวันที่เธอเข้าโรงบาล ผมก็รีบไปหา แต่เธอหลับอยู่เลยไม่ได้คุยอะไรกัน ผมได้ถามแม่ของเธอว่าเป็นยังไงมั่ง แม่ของเธอก็บอกแค่ว่าเธอป่วยปกติไม่ได้เป็นอะไรมาก และเธอก็หายจากการป่วย ใช้ชีวิตปกติ แต่ร่างการเธอไม่ปกติ เธอทรุดลงมากๆ ผมสักเกตุได้ตอนเวลามาอยู่กับผม ไอเป็นเลือด ผมร่วง แต่เธอก็พยายามทำว่าไม่มีอะไร ยังทำว่าแข็งแรงเหมือนปกติ อยู่กันเรื่อย ทำทุกอย่าง เหมือนปกติ แต่เธอเข้า รพ บ่อย ผมก็ต้องพาเธอไป ผมพยายามทำทุกอย่างไห้เป็น เธอสอนผมทุกอย่าง ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าวทำความสะอาดห้อง เป็นทุกอย่าง เพื่อแบ่งเบาเธอ เธอจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเรื่องอะไรแบบนี้ แค่เธอไปเรียน ไปหาหมอก็เหนื่อยแย่แล้ว จนปิดเทอมเล็กของ มอ 5 ผมได้พา่เธอกลับบ้านเกิดผม ซึ่งเธอก็ไปกับผม แต่ผมไม่เคยบอกแม่ว่าเธอป่วย ผมพาเธอไปเที่ยวเขาค้อ ไปถ่ายรูป พาไปทำไห้เธอมีความสุข ยากมากที่จะเห็นเธอยิ้มแบบเดิมเมื่อก่อน และผมอยากไห้เธอมาอยู่บ้านเกิดกับผม ผมคุยกับเธอ ว่าผมจะย้ายเธอมาเรียนที่บ้านเกิดกับผมและผมจะย้ายมาเล่นบอลที่นี่ด้วย เธอยังไม่ได้ตัดสินใจเพราะเธอจะไปคุยกับพ่อแม่ของเธอก่อน พอเปิดเทอม เราก็กลับไปเรียนกันปกติ เช้าเธอก็มารับผมไปเรียน เย็นเธอส่งผมซ้อมบอลละไปรออยู่ที่หอ อยู่ด้วยกันทุกวันจนจบ มอ 5 ผมคุยเรื่องนี้กับเธออีกครั้ง ผมจะกลับบ้านนอก กลับไปเรียนไปเล่นบอลอยู่บ้านเกิดผม ผมบอกกับเธอบอกว่าจะย้ายไปอยู่บ้านนอกกับผมจะไปช่วยงานแม่ผมที่บ้านนอก เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว แต่เธอ เป็นลูกคนสุดท้องพ่อแม่เธอ พ่อแม่ผมและเธอคุยกันลงตัว เลยจะไห้เธอมาอยู่กะผมแต่พ่อแม่เธออยากไห้เธอหายป่วยก่อน และวันสุดท้ายที่ผมได้อยู่กับเธอมาแบบไม่ได้ตั้งตัว ผมเก็บของทุกอย่างออกจากหอเสร้จเตรียมจะกลับบ้นเกิดไปทำเรื่องย้าย ผมไปหาเธอที่บ้าน ผมบอกเธอว่า เธอเค้าจะกลลับไปบ้านนะ เค้าจะไปทำเอกสารย้ายทีม และเค้าเขียนใบย้าย รร ไห้เธอและเค้าแล้วนะ แล้วเธอก็สวมกอดผม แล้วพูดว่า เค้าไม่อยากไห้อ้วนไปเลย เค้าอยากไปด้วย ผมก็บอกเค้าไปแบบเดียว เดี๋ยวเค้ามาหา และเธอก็กอดผมร้องไห้ งอแง ผมนอนโอ๋เธอกอดเธอจนเธอหลับไป และนั่นเป็นกอดสุดท้ายที่กอดด้วยกัน ที่อยู่ด้วยกัน ผมกลับมาบ้าน เราก็วีดีโอคอลกันปกติ และคุยกันว่า ถ้าทำเรื่องเสร็จจะไปรับมาอยู่บ้านนะ ได้2วัน เธอเข้า รพ ผมโทรไปหาแม่ของเธอ แม่เธอบอกว่าเธอทรุดหนักมาก ก่อนเธอจะเข้า รพ เธอร้องไห้หนักมากๆแล้วบอกคิดถึงผม พอผมรู้ผมรีบเร่งเรื่องเอกสารไห้เสร็จเร็วๆเพื่อผมจะได้กลับไปหาเธอ แต่สุดท้าย #เธอได้ทิ้งผมไปก่อน แม่เธอโทรมาบอกแม่ผมไห้ค่อยๆบอกผม พอแม่ผมมาบอกผม ผมช็อค ผมเข่าอ่อน ผมไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ผมเสียใจมากๆ ผมนั่งกอดขาแม่ร้องไห้ ร้องแบบจะเป็นจะตาย ในชีวิตผมไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะขาดใจตายตาม รือด้วยความที่เรายังเป้นเด็กด้วย หลังจากรู้เรื่องผมได้เดินทางไปหาเธอ ผมนั่งรถไปกับพ่อแม่ของผม ผมเม่อมองข้างทาง นึกเรื่องทุกอย่างที่เคยมีความสุขด้วยกัน พ่อผมขับรถ 4 ชั่วโมง เกือบ 300 กิโล เพื่อไปไห้ทันรดน้ำศพเธอ จนไปถึงบ้านของเธอ งานของเธอจัดที่บ้าน เธอเสียเช้า เย็นเขารดน้ำศพเลย (พิมไปน้ำตาไหลไป) ผมไปถึงผมเข้าไปกอดแม่ กอดพี่สาวของเขา แล้วผมถาม ทำไมเขาไม่รอผมมารับไปอยู่บ้านนอกกับผม ผมเสียใจมาก เพื่อนเธอมา เพื่อนผมมางานเธอกันเต็ม ผมไม่กล้าแม้แต่จะไปรดน้ำศพเธอ ผมไม่กล้าไปเห็นเธอในสภาพแบบนั้น คนเคยอยู่ด้วยกันมา จนวันนึงเธอมาจากผมไปแบบนี้ ผมแข็งใจไปรดน้ำศพเธอเพราะแม่ผมบอกไห้ไปไห้เธอรู้ว่าผมมาหาเขาแล้ว ผมไป ผมจับมือเธอ ผมจูบมือเธอ ผมมงหน้าเธอ สีหน้าเธอเศร้ามาก มหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ๆ เพราะมันคงเป็นฟอดสุดท้าย ผมร้องไห้ ผมทำใจไม่ได้ผมเสียใจมาก คนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม มาจากผมไป ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ พอพระสวดเสร็จ ผู้คนเริ่มกลับ ผมได้นอนเฝ้าเธอที่บ้าน ส่วนพ่อกับแม่ของผมไปนอนอีกบ้าน บ้านที่เอาเธอไว้ก็มีผมนอนกับเพื่อนๆของเธอและพี่สาวเธอ ผมได้ขึ้นไปนอนห้องเธอ เธอมาหาผมตั้งแต่คืนแรก เธอมาในฝัน มานอนกอดผม มาร้องไห้กับผม (จำได้ถึงทุกวันนี้) และตื่นมาผมก็เล่าไห้พ่อแม่ผมและพ่อแม่เธอพี่สาวเธอฟัง เห้อ พิมไปน้ำตาไหลไป คืนที่ 2 ที่3 ที่เฝ้าเธอเธอก็มาหาทุกวันแต่ไม่ได้มาไห้เห็นเป็นตัว จนงานดำเนินถึงวันเผา เป็นวันที่ผมเสียใจที่สุด วันที่คนรักของผมจะไม่มีตัวตนอยู่ในโลกแล้ว ร่างกายเธอจะถูกเผาแล้ว แต่ก่อนเผาเธอ ผู้เถ้าผู้แก่ญาติเธอ ได้ไห้ผมไปทำพิธีแก้ปมอะไรที่ผูกกับเธอไว้ เพราะถ้าเธอไปเธอจะได้ไม่ต้องห่วงผมเธอจะได้ไปแบบไม่ต้องห่วงอะไร (ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่พ่อแม่เธอเล่าไห้ฟังถ้าคนแถวนั้นเสียเขาจะไห้แฟนของคนที่เสียม่ทำพิธีแบบนี้) ถึงเวลาเผาเธอ ผมไม่ได้ไปเดินวนรอบเมรุ 3 รอบ ผมใจไม่แข็งผมเอาแต่นั่งร้องไห้ ขาแข้งไม่มีแรง จนถึงที่เขาเปิดฝาโลง ผมก็แข็งใจเดินไปดูเธอเพื่อส่งเธอครั้งสุดท้าย พอเห็นหน้าเธอ สีหน้าเธอดูสดใสขึ้นมากกว่าวันที่รดน้ำศพ ผมยืนร้องไห้กับพี่สาวของพ่อแม่ของเธอ จนเขาเอาเธอเขาเมรุ ผมก็ไปยืนดูหน้าเตาไฟ เห็นเธอโลงเธอโดนเฝาทำไห้ผมปวดใจ เสียใจ มันหาำจะพิมไม่ได้ เอาเป้นว่าเสียใจมากๆ เธออยู่ต่อหน้าผมแต่ร่างกานเธอกำลังถูกเผา เห้อ พิมไปสะอื้นไป หลังจากเผาเธอเสร็จงานเธอเสร็จ ผมก็นอนบ้านเธอ ผมคิดถึงเธอมาก นอนร้องไห้ทุกคืน แต่ก็ทำได้แค่ดูรูปตอนอยู่ด้วยกัน ผมก็อยู่บ้านของเธอจนถึงวันทำบุญครบ7วัน จนทำบุญเสร้จอะไรเสร็จผมจะเดินทางกลับบ้านนอก ผมขึ้นไปบนห้องเธออีกครั้ง ไปเอาของทุกอย่างของผม และของสำคัญ ของบางอย่างของเธอไปไว้บ้านผม และก่อนออกจากห้องเธอผมได้พูดกับรูปของเธอไว้ว่า เค้ากลับบ้านแล้วนะ คิดถึงเธอมากๆนะพูดไปน่ำตาไหลไปตอนนั้น มาหาเค้าบ่อยๆนะ จะทำบุญไห้บ่อยๆนะ อยู่ทางนั้นดูแลตัวเองดีๆนะ เค้ากลับบ้านแล้วนะ มาหาอีกทีทำบุญร้อยวันนะ และผมก็ลงไปลาพวก ปู่ยาตายายพ่อแม่ญาติของเธอว่ากลับบ้านก่อนนะครับ และผมก็กลับ ตอนผมก้าวท้าว ออกจากบ้านเธอ ได้ยินชัดเลย มีคนเรียกชื่อผม ผมก็หันไปมองแล้วยิ้ม ผมก็กลับบ้านปกติ แต่หลังจากนั้น ผมกลับไปอยู่บ้านเกิด ผมเตะบอลอย่างเดียว ผมไม่ได้เรียนต่อจนจบ มอ 6 เพราะผมไม่มีกะจิตกะใจเรียน ฟุ้งซ่านเศร้า เสียใจ นึกอะไรนิดอะไรหน่อยก็จะร้อง มันมืดมัวหมองไปหมด ตั้งใจว่าจะมาเรียนจบด้วยกันแต่ก็ไม่ได้เรียน เห้อพูดแล้วเศร้าใจนะ ผมก้ทำบุญไห้เธอทุกอาทิตย์ จนถึงวันครบรอบ 100 ของเธอ ผมก็ไปกับพ่อแม่ผมเหมือนเดิม ไปนอนค้าง 1 คืน กลางวันงานทำบุญเธอ ตอนเย็นญาติๆก็พบปะกันปกติ ผมก็ขึ้นไปนอนห้องเธอ ผมคิดถึงเธอมาก ผมไปบอกหน้ารูปเธอว่า เค้าไม่ได้เรียนต่อแล้วนะ เค้าไม่มีคนไปเรียนกะเค้า เค้าเห็นเธอไม่เรียน เค้าก็เลยไม่เรียนด้วย เธอจะได้ไมา่น้อยใจว่าทำไมเธอไม่เรียนแต่เค้าเรียน เค้ายอมไม่เรียนเพื่อจะได้เหมือนเธอ จนคืนนั้นผมได้นอนหลับ เธอมาเข้าฝันผม เธอเดินมากอดผมเธอยิ้มเธอดุมีความสุข แต่พอเธอมากอดเธอร้องไห้แต่เธอไม่ยอมพูด จนเช้าตื่นมาผมจะกลับบ้านไปร่ำลาผู้หลักผู้ใหญ่ก้เตรียมจะกลับบ้าน จนผมกลับถึงบ้านผมก็ไปพูดหน้ารูปเธอว่า เค้าถึงบ้านแล้วนะ จนทุกวันนี้จะทำอะไร ก็บอกกับรูปของเธอตลอดมีไรไปไหนมาไหนบอกตลอด ทุกวันนี้เธอยังอยู่ในใจผมเสมอ ผมคิดถึงเธอตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรจะนึกถึงและคิดถึง จนครบรอบ1ปีผ่านไปแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันถึงตอนนี้ก็เรียนมหาลัยด้วยกันแล้ว เธอยังอยู่ในใจผมเสมอ รักและคิดถึงมากนะเด็กแว่นของอ้วน ทำบุญครบรอบปีหน้าเจอกันนะ #ขอบคุณเพลงนี้ที่ทำมาไห้ผมนอนร้องไห้แทบทุกวัน #คิดถึง #ในใจเสมอนะเด็กแว่น #ขอจบเท่านี้นะครับเริ่มพิม4ทุ่มพิมจบเที่ยงคืน28นาที
คิดถึงสุดหัวใจ เธอผู้เป็นทุกอย่างในชีวิตของผม
ถ้าผิดพลาดประการใดไปขออภัยด้วยนะคับ พึ่งเขียนมาครั้งแรกในชีวิต
ยาวหน่อย แต่กลั่นมาจากชีวิตจริงของผม ตอนผมเรียนจบ มอ3 จากบ้านนอก ผมได้เข้าไปเรียนต่อ ย้ายไปเล่นฟุตบอล จังหวัดแถวๆ กทม ด้วยความไปอยู่คนเดียวตัวคนเดียวเช่าหออยู่ เกเรไม่สนใจเรียนตามภาษาวัยรุ่นเด็กผู้ชายมอ4ที่ไปอยู่หอคนเดียวคนนึง ได้มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตผม เธอเข้ายกระดับชีวิตผมไห้ดีขึ้นทุกอย่าง เธอดีกับผมมากๆ เธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งมากๆของ มอ4ในตอนนั้น ท็อป10 ของ รร เธอมาทำไห้ผมทุกอย่าง เธอยอมโดนด่ากลับบ้านดึก2 3 ทุ่ม เพื่อรอผมซ้อมบอล ช่วยผมซักผ้า ทำกับข้าว ทำการบ้าน ทำความสะอาดห้อง ทำแบบนี้ทุกวัน ส่วนผมแทบไม่ได้ทำอะไรไห้เธอเลย เช้ามาเธอมารับผมจากหอไป รร ผมได้เงินใช้จากครอบครัวอาทิตละ 500 ไม่พอใช้ เธอก็แบ่งมาไห้ จนผม เงินเดือนออก ถึงจะคืนเธอ บางวันผมไม่ได้ซักชุด นร ไม่มีชุด นร ใส่ เธอยอมขาดเรียนเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนผม กลัวผมจะอดข้าว ผมติดเธอมากๆ ไม่อยมกลับบ้าน3 4 เดือน กลับบ้านทีก็ปิดเทอมเล็ก ผมก็พาเธอไปบ้านผม ไปไห้พ่อแม่ผมทำความรู้จัก ผูกข้อมือกันแบบเงียบๆ เธออยู่ในทุกเหตุการณ์กับผมจนจบ มอ4 ทำงาน แก้0 ร ไห้ผมทุกอย่าง ปิดเทอมเราไปเที่ยว เกาะล้าน เขาค้อกัน มาบ้านผม และผมได้เข้าบ้านเธอครั้งแรกไปเจอหน้ากับ พ่อของเธอ แม่ของเธอ ตอนเราคบกันได้ 9เดือน และผมจะย้ายกลับบ้านนอก กลับไปเรียนไปเล่นบอลอยู่ที่บ้านเกิด ผมบอกเธอตรงๆแต่เธอก็อ้อนงอแงไม่ยอมไห้ผมกลับ สุดท้ายผมจำใจอยู่ที่นี่กับเธอต่อ จนมา มอ 5 เธอเริ่มป่วย(ขอปิดว่าโรคอะไรนะครับ ใจไม่แข็งพอที่จะพิม) แต่เธอไม่เคยบอกผม เธอก็ยังมาทำทุกอย่างไห้ผมแบบเดิม จนมาถึงวันที่เธอเข้าโรงบาล ผมก็รีบไปหา แต่เธอหลับอยู่เลยไม่ได้คุยอะไรกัน ผมได้ถามแม่ของเธอว่าเป็นยังไงมั่ง แม่ของเธอก็บอกแค่ว่าเธอป่วยปกติไม่ได้เป็นอะไรมาก และเธอก็หายจากการป่วย ใช้ชีวิตปกติ แต่ร่างการเธอไม่ปกติ เธอทรุดลงมากๆ ผมสักเกตุได้ตอนเวลามาอยู่กับผม ไอเป็นเลือด ผมร่วง แต่เธอก็พยายามทำว่าไม่มีอะไร ยังทำว่าแข็งแรงเหมือนปกติ อยู่กันเรื่อย ทำทุกอย่าง เหมือนปกติ แต่เธอเข้า รพ บ่อย ผมก็ต้องพาเธอไป ผมพยายามทำทุกอย่างไห้เป็น เธอสอนผมทุกอย่าง ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าวทำความสะอาดห้อง เป็นทุกอย่าง เพื่อแบ่งเบาเธอ เธอจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเรื่องอะไรแบบนี้ แค่เธอไปเรียน ไปหาหมอก็เหนื่อยแย่แล้ว จนปิดเทอมเล็กของ มอ 5 ผมได้พา่เธอกลับบ้านเกิดผม ซึ่งเธอก็ไปกับผม แต่ผมไม่เคยบอกแม่ว่าเธอป่วย ผมพาเธอไปเที่ยวเขาค้อ ไปถ่ายรูป พาไปทำไห้เธอมีความสุข ยากมากที่จะเห็นเธอยิ้มแบบเดิมเมื่อก่อน และผมอยากไห้เธอมาอยู่บ้านเกิดกับผม ผมคุยกับเธอ ว่าผมจะย้ายเธอมาเรียนที่บ้านเกิดกับผมและผมจะย้ายมาเล่นบอลที่นี่ด้วย เธอยังไม่ได้ตัดสินใจเพราะเธอจะไปคุยกับพ่อแม่ของเธอก่อน พอเปิดเทอม เราก็กลับไปเรียนกันปกติ เช้าเธอก็มารับผมไปเรียน เย็นเธอส่งผมซ้อมบอลละไปรออยู่ที่หอ อยู่ด้วยกันทุกวันจนจบ มอ 5 ผมคุยเรื่องนี้กับเธออีกครั้ง ผมจะกลับบ้านนอก กลับไปเรียนไปเล่นบอลอยู่บ้านเกิดผม ผมบอกกับเธอบอกว่าจะย้ายไปอยู่บ้านนอกกับผมจะไปช่วยงานแม่ผมที่บ้านนอก เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว แต่เธอ เป็นลูกคนสุดท้องพ่อแม่เธอ พ่อแม่ผมและเธอคุยกันลงตัว เลยจะไห้เธอมาอยู่กะผมแต่พ่อแม่เธออยากไห้เธอหายป่วยก่อน และวันสุดท้ายที่ผมได้อยู่กับเธอมาแบบไม่ได้ตั้งตัว ผมเก็บของทุกอย่างออกจากหอเสร้จเตรียมจะกลับบ้นเกิดไปทำเรื่องย้าย ผมไปหาเธอที่บ้าน ผมบอกเธอว่า เธอเค้าจะกลลับไปบ้านนะ เค้าจะไปทำเอกสารย้ายทีม และเค้าเขียนใบย้าย รร ไห้เธอและเค้าแล้วนะ แล้วเธอก็สวมกอดผม แล้วพูดว่า เค้าไม่อยากไห้อ้วนไปเลย เค้าอยากไปด้วย ผมก็บอกเค้าไปแบบเดียว เดี๋ยวเค้ามาหา และเธอก็กอดผมร้องไห้ งอแง ผมนอนโอ๋เธอกอดเธอจนเธอหลับไป และนั่นเป็นกอดสุดท้ายที่กอดด้วยกัน ที่อยู่ด้วยกัน ผมกลับมาบ้าน เราก็วีดีโอคอลกันปกติ และคุยกันว่า ถ้าทำเรื่องเสร็จจะไปรับมาอยู่บ้านนะ ได้2วัน เธอเข้า รพ ผมโทรไปหาแม่ของเธอ แม่เธอบอกว่าเธอทรุดหนักมาก ก่อนเธอจะเข้า รพ เธอร้องไห้หนักมากๆแล้วบอกคิดถึงผม พอผมรู้ผมรีบเร่งเรื่องเอกสารไห้เสร็จเร็วๆเพื่อผมจะได้กลับไปหาเธอ แต่สุดท้าย #เธอได้ทิ้งผมไปก่อน แม่เธอโทรมาบอกแม่ผมไห้ค่อยๆบอกผม พอแม่ผมมาบอกผม ผมช็อค ผมเข่าอ่อน ผมไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ผมเสียใจมากๆ ผมนั่งกอดขาแม่ร้องไห้ ร้องแบบจะเป็นจะตาย ในชีวิตผมไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะขาดใจตายตาม รือด้วยความที่เรายังเป้นเด็กด้วย หลังจากรู้เรื่องผมได้เดินทางไปหาเธอ ผมนั่งรถไปกับพ่อแม่ของผม ผมเม่อมองข้างทาง นึกเรื่องทุกอย่างที่เคยมีความสุขด้วยกัน พ่อผมขับรถ 4 ชั่วโมง เกือบ 300 กิโล เพื่อไปไห้ทันรดน้ำศพเธอ จนไปถึงบ้านของเธอ งานของเธอจัดที่บ้าน เธอเสียเช้า เย็นเขารดน้ำศพเลย (พิมไปน้ำตาไหลไป) ผมไปถึงผมเข้าไปกอดแม่ กอดพี่สาวของเขา แล้วผมถาม ทำไมเขาไม่รอผมมารับไปอยู่บ้านนอกกับผม ผมเสียใจมาก เพื่อนเธอมา เพื่อนผมมางานเธอกันเต็ม ผมไม่กล้าแม้แต่จะไปรดน้ำศพเธอ ผมไม่กล้าไปเห็นเธอในสภาพแบบนั้น คนเคยอยู่ด้วยกันมา จนวันนึงเธอมาจากผมไปแบบนี้ ผมแข็งใจไปรดน้ำศพเธอเพราะแม่ผมบอกไห้ไปไห้เธอรู้ว่าผมมาหาเขาแล้ว ผมไป ผมจับมือเธอ ผมจูบมือเธอ ผมมงหน้าเธอ สีหน้าเธอเศร้ามาก มหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ๆ เพราะมันคงเป็นฟอดสุดท้าย ผมร้องไห้ ผมทำใจไม่ได้ผมเสียใจมาก คนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม มาจากผมไป ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ พอพระสวดเสร็จ ผู้คนเริ่มกลับ ผมได้นอนเฝ้าเธอที่บ้าน ส่วนพ่อกับแม่ของผมไปนอนอีกบ้าน บ้านที่เอาเธอไว้ก็มีผมนอนกับเพื่อนๆของเธอและพี่สาวเธอ ผมได้ขึ้นไปนอนห้องเธอ เธอมาหาผมตั้งแต่คืนแรก เธอมาในฝัน มานอนกอดผม มาร้องไห้กับผม (จำได้ถึงทุกวันนี้) และตื่นมาผมก็เล่าไห้พ่อแม่ผมและพ่อแม่เธอพี่สาวเธอฟัง เห้อ พิมไปน้ำตาไหลไป คืนที่ 2 ที่3 ที่เฝ้าเธอเธอก็มาหาทุกวันแต่ไม่ได้มาไห้เห็นเป็นตัว จนงานดำเนินถึงวันเผา เป็นวันที่ผมเสียใจที่สุด วันที่คนรักของผมจะไม่มีตัวตนอยู่ในโลกแล้ว ร่างกายเธอจะถูกเผาแล้ว แต่ก่อนเผาเธอ ผู้เถ้าผู้แก่ญาติเธอ ได้ไห้ผมไปทำพิธีแก้ปมอะไรที่ผูกกับเธอไว้ เพราะถ้าเธอไปเธอจะได้ไม่ต้องห่วงผมเธอจะได้ไปแบบไม่ต้องห่วงอะไร (ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่พ่อแม่เธอเล่าไห้ฟังถ้าคนแถวนั้นเสียเขาจะไห้แฟนของคนที่เสียม่ทำพิธีแบบนี้) ถึงเวลาเผาเธอ ผมไม่ได้ไปเดินวนรอบเมรุ 3 รอบ ผมใจไม่แข็งผมเอาแต่นั่งร้องไห้ ขาแข้งไม่มีแรง จนถึงที่เขาเปิดฝาโลง ผมก็แข็งใจเดินไปดูเธอเพื่อส่งเธอครั้งสุดท้าย พอเห็นหน้าเธอ สีหน้าเธอดูสดใสขึ้นมากกว่าวันที่รดน้ำศพ ผมยืนร้องไห้กับพี่สาวของพ่อแม่ของเธอ จนเขาเอาเธอเขาเมรุ ผมก็ไปยืนดูหน้าเตาไฟ เห็นเธอโลงเธอโดนเฝาทำไห้ผมปวดใจ เสียใจ มันหาำจะพิมไม่ได้ เอาเป้นว่าเสียใจมากๆ เธออยู่ต่อหน้าผมแต่ร่างกานเธอกำลังถูกเผา เห้อ พิมไปสะอื้นไป หลังจากเผาเธอเสร็จงานเธอเสร็จ ผมก็นอนบ้านเธอ ผมคิดถึงเธอมาก นอนร้องไห้ทุกคืน แต่ก็ทำได้แค่ดูรูปตอนอยู่ด้วยกัน ผมก็อยู่บ้านของเธอจนถึงวันทำบุญครบ7วัน จนทำบุญเสร้จอะไรเสร็จผมจะเดินทางกลับบ้านนอก ผมขึ้นไปบนห้องเธออีกครั้ง ไปเอาของทุกอย่างของผม และของสำคัญ ของบางอย่างของเธอไปไว้บ้านผม และก่อนออกจากห้องเธอผมได้พูดกับรูปของเธอไว้ว่า เค้ากลับบ้านแล้วนะ คิดถึงเธอมากๆนะพูดไปน่ำตาไหลไปตอนนั้น มาหาเค้าบ่อยๆนะ จะทำบุญไห้บ่อยๆนะ อยู่ทางนั้นดูแลตัวเองดีๆนะ เค้ากลับบ้านแล้วนะ มาหาอีกทีทำบุญร้อยวันนะ และผมก็ลงไปลาพวก ปู่ยาตายายพ่อแม่ญาติของเธอว่ากลับบ้านก่อนนะครับ และผมก็กลับ ตอนผมก้าวท้าว ออกจากบ้านเธอ ได้ยินชัดเลย มีคนเรียกชื่อผม ผมก็หันไปมองแล้วยิ้ม ผมก็กลับบ้านปกติ แต่หลังจากนั้น ผมกลับไปอยู่บ้านเกิด ผมเตะบอลอย่างเดียว ผมไม่ได้เรียนต่อจนจบ มอ 6 เพราะผมไม่มีกะจิตกะใจเรียน ฟุ้งซ่านเศร้า เสียใจ นึกอะไรนิดอะไรหน่อยก็จะร้อง มันมืดมัวหมองไปหมด ตั้งใจว่าจะมาเรียนจบด้วยกันแต่ก็ไม่ได้เรียน เห้อพูดแล้วเศร้าใจนะ ผมก้ทำบุญไห้เธอทุกอาทิตย์ จนถึงวันครบรอบ 100 ของเธอ ผมก็ไปกับพ่อแม่ผมเหมือนเดิม ไปนอนค้าง 1 คืน กลางวันงานทำบุญเธอ ตอนเย็นญาติๆก็พบปะกันปกติ ผมก็ขึ้นไปนอนห้องเธอ ผมคิดถึงเธอมาก ผมไปบอกหน้ารูปเธอว่า เค้าไม่ได้เรียนต่อแล้วนะ เค้าไม่มีคนไปเรียนกะเค้า เค้าเห็นเธอไม่เรียน เค้าก็เลยไม่เรียนด้วย เธอจะได้ไมา่น้อยใจว่าทำไมเธอไม่เรียนแต่เค้าเรียน เค้ายอมไม่เรียนเพื่อจะได้เหมือนเธอ จนคืนนั้นผมได้นอนหลับ เธอมาเข้าฝันผม เธอเดินมากอดผมเธอยิ้มเธอดุมีความสุข แต่พอเธอมากอดเธอร้องไห้แต่เธอไม่ยอมพูด จนเช้าตื่นมาผมจะกลับบ้านไปร่ำลาผู้หลักผู้ใหญ่ก้เตรียมจะกลับบ้าน จนผมกลับถึงบ้านผมก็ไปพูดหน้ารูปเธอว่า เค้าถึงบ้านแล้วนะ จนทุกวันนี้จะทำอะไร ก็บอกกับรูปของเธอตลอดมีไรไปไหนมาไหนบอกตลอด ทุกวันนี้เธอยังอยู่ในใจผมเสมอ ผมคิดถึงเธอตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรจะนึกถึงและคิดถึง จนครบรอบ1ปีผ่านไปแล้ว ถ้าอยู่ด้วยกันถึงตอนนี้ก็เรียนมหาลัยด้วยกันแล้ว เธอยังอยู่ในใจผมเสมอ รักและคิดถึงมากนะเด็กแว่นของอ้วน ทำบุญครบรอบปีหน้าเจอกันนะ #ขอบคุณเพลงนี้ที่ทำมาไห้ผมนอนร้องไห้แทบทุกวัน #คิดถึง #ในใจเสมอนะเด็กแว่น #ขอจบเท่านี้นะครับเริ่มพิม4ทุ่มพิมจบเที่ยงคืน28นาที