คือมันเป็นเรื่องมันเกิดตอน ปวส เราดันไปชอบเพื่อน
เพราะเขาสวยและเก่งหลายๆเรื่อง ตอนแรกเราก็ไม่ได้ชอบหรอกเพราะยังไงเราก็ำม่เหมาะกับเขา สวยเกินไป เก่งเกินไป พอมองดูตัวเองมีดีแค่ช่วยเหลือคนอื่น หน้าตาปกติแต่นิสัยผมอะดีนะ(อันนี่เรื่องจริง55)และที่น่าตลกคือ เพื่อนของเราในห้องก็ชอบคนนี้ เพื่อนคณะอื่นที่เคยเรียนมาก็ชอบอีก เพื่อนแต่ละคนมีแต่มันดันหล่อ หน้าตาดี เป็นว่าตอนนั้น ผมเลยคิดว่าหล่อขนาดนี้เธอคนนี่ยังไม่เอา แล้วคนหยั่งผมเธอคนนี้จะเอาหรอแค่คุยยังไม่ได้เลย(ผมเป็นคนที่ไม่กล้าคุยกับคนอื่นขนาดเรียนห้องเดียวกันมานานผมยังไม่เคยได้คุยด้วยเลย เป็นคนไม่กล้าเขาหาคนอื่นเรื่องนี่แก้ไม่หายสักที) คือผมค่อยมีโอกาสได้คุยกับเธอคนนี้เลย คือเธอคนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาเลยเพราะเกินเอื่อม บวกกับตอนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องรักเลย เพราะติดเกมพอสมควร และเพื่อนที่เรียนคณะอื่นชอบมาถามเรื่องของเธอคนนี้ ตลอดและก็หายไป(สงสัยโดนปฏิเสธมา555) แต่เธอคนนี่เปนคนเฟรนรี่มากๆเลย พูดเก่งชอบทำหน้าเอ๋อๆ(แต่น่ารักเฉย) แต่เธอคนนี้ไม่ใช้คนเหลวไหลเพราะกลับบ้าตรงเวลาตลอดพ่อแม่ยังไม่ปล่อยเราะดูจากไปไหนต้องโทรบอกวันี้กลับช้าก็โทรบอกที่บ้าน(ได้ยินตอนเธอคุยกับพ่อแม่ แอบฟังนั่นเอง- -)แต่เรื่องที่จะทำให้คนอย่างผมไปชอบเธอก็คือ ทางไป วิทลัย กับกลับบ้านทางเดียวกัน ตอนขึ้นรถเมล์ ก็เจออยู่บ่อยครั้งเจอกันยังไม่ค่อยได้ทักกันเลย- - บางครั้งก็นั่งด้วยกัน แต่ทุกครั้งผมต้องลงก่อน 1 ป้ายรถเมล์ เธอคนนี้จะลงหน้า
วิทลัย ส่วนผมแวะเซเว่น อยู่บนรถเมล์ด้วยกันคุยกัน10%ที่เหลือนอน ผมยังเคยแกล้งหลับตาหลับตรงนั้นเลยไม่กล้าคุย(ทำไมเราเป็นคนแบบนี้)ส่วนตอนกลับบ้าน บางทีจะมีเพื่อนผู้ชายที่มีรถจะอาสาไปส่งเธอคนนี้ คือไปรุมจีบกันนั่นเองส่วนผม ได้แค่เดินออกนอก วิทยาลัยแล้วโบกรถเมล์กลับ คิดในใจทำไมไม่มีแบบคนอื่นเขาบ้างนะ (มีความอิจฉาสูง พอถึงตอนนี้ผมเริมแอบชอบนิดๆแล้ว) ตอนเวลาว่างในห้องเรียนตอนนั้นrov มาใหม่ฮิตมาก(แต่โทรศัพผมกากมากๆๆๆคือเล่นเกมแลคกระตุก)เล่นกันในห้องแบ่ง5-5ผมดันไปโชกากต่อหน้าเพื่อนๆและเธอคนนี้นี้คือจุดเริ่มต้นที่เธอคนนี้ไม่กล้าเล่นrovทีมเดียวกับเราเลยเล่นเกมไหนด้วยกันอยู่ฝั่งตรงข้ามตลอด(พอเป็นเกมยิงปืนเท่านั้นและผมยิงเธอยับเพราะใช้คอม วิทยาลัยเล่น555)ผมเคยโดนเธอคนนี้ล้ออยู่บ่อยๆด้วยแต่ล้อแค่เรื่องเกม ฮาๆกันเริมทำให้ผมชอบเธอขึ้นมากไปอีกแต่ที่พีค คืองานจับของปีใหม่ผมจับได้ชื่อเธอคนนี้ ผมนี้ชอคไปเลยไม่คิดว่าจะดวงดีขนาดนี้ จึงไปเนียนนั่งฟังกลุ่มเพื่อนของเธอคุยกันจึงรู้ว่าอยากได้อะไรแล้วไปตามล่าหาซื้อมาให้จนได้ ด้วยเงินค่าขนมกะเอาของชิ้นนี้พิชิตใจเธอแบบเนียนๆให้ได้ พอถึงเวลาผมก็ให้เธอไปแบบตึงๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั่งนั้น แต่เขายิ้มและดีใจมาก เรื่องหลังก็จะประมาณนี้ ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มของเธอคนนี้ ทำงานกลุ่มบ้าง จนถึงวันเกิดเธอคนนี้ ผมซื้อของมาให้แต่ไม่กล้าให้ผมเลยฝากเพื่อนไปให้แต่เพื่อนแม้งรู้ว่าผมชอบเธอคนนี้มันดันไปพามาผมเลยได้ให้ต่หน้าแล้วพูดแค่สุขสันวันเกิด แล้วเธอก๋ยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป จนวันรับวุฒจบ เพื่อนผมที่สนิทมากๆกับเธอคนนี้มาบอกว่า "กูคิดว่ามันน่าจะชอบนะเพราะกูเคยเห็นมันออกอาการ"ผมก็ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริงหรอกเะราะหล่อรวยกว่าผมมาชอบเธอคนนี้ยังไม่เอาเลยต่างจากผม ธรรมดา ไม่รวยค่อนไปทางจน หรือเพราะนิสัยที่เป็นธรรมดาของผมช่วยคนอื่น มากกว่าช่วยตัวเอง ทำตัวซื่อบื่อ (บางเรื่องผมไม่รู้จริงๆว่ามันคือะไรเพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหรบางเรื่องเลยไม่ค่อยรู้) ผมไม่สูบบุหรี่ เหล้าเบียเคย ลั่นวาจาลอยว่าจะไม่กินอีกต่อไป
แต่ตอนนี้ขึ้นมหาลัยก็แยกกันคนละ มหาลัย
ไม่เคยคัยกันเลยปกติก็ไม่เคยอยู่แล้ว
ดันมานั่งฟังเพลง นี่ฉันเอง ของlipta
พอฟังแล้วก็รู้สึกแบบในmvเลยถ้าไม่บอกตอนนี้
อาจจะสายไป แต่ผมกลัวว่าเธอจะไม่ได้ชอบผมจริงๆตามที่เพื่อนบอก และกลัวเสียเพื่อนไป ผมเลยอยากถามว่า ผมบอกความรู้สึกของผมไปตอนนี้ เลย หรือรอให้มันผ่านไปช่วง เรียนจบทำงาน หรือ เลือกที่จะไม่บอกแล้วเก็บเอาไว้
อาจจะพิมผิดไปบ้างขออภัยด้วยนะคับ
ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านกันนะคับ
คือเราจะบอกเขาดีไหมว่าชอบ
เพราะเขาสวยและเก่งหลายๆเรื่อง ตอนแรกเราก็ไม่ได้ชอบหรอกเพราะยังไงเราก็ำม่เหมาะกับเขา สวยเกินไป เก่งเกินไป พอมองดูตัวเองมีดีแค่ช่วยเหลือคนอื่น หน้าตาปกติแต่นิสัยผมอะดีนะ(อันนี่เรื่องจริง55)และที่น่าตลกคือ เพื่อนของเราในห้องก็ชอบคนนี้ เพื่อนคณะอื่นที่เคยเรียนมาก็ชอบอีก เพื่อนแต่ละคนมีแต่มันดันหล่อ หน้าตาดี เป็นว่าตอนนั้น ผมเลยคิดว่าหล่อขนาดนี้เธอคนนี่ยังไม่เอา แล้วคนหยั่งผมเธอคนนี้จะเอาหรอแค่คุยยังไม่ได้เลย(ผมเป็นคนที่ไม่กล้าคุยกับคนอื่นขนาดเรียนห้องเดียวกันมานานผมยังไม่เคยได้คุยด้วยเลย เป็นคนไม่กล้าเขาหาคนอื่นเรื่องนี่แก้ไม่หายสักที) คือผมค่อยมีโอกาสได้คุยกับเธอคนนี้เลย คือเธอคนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาเลยเพราะเกินเอื่อม บวกกับตอนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องรักเลย เพราะติดเกมพอสมควร และเพื่อนที่เรียนคณะอื่นชอบมาถามเรื่องของเธอคนนี้ ตลอดและก็หายไป(สงสัยโดนปฏิเสธมา555) แต่เธอคนนี่เปนคนเฟรนรี่มากๆเลย พูดเก่งชอบทำหน้าเอ๋อๆ(แต่น่ารักเฉย) แต่เธอคนนี้ไม่ใช้คนเหลวไหลเพราะกลับบ้าตรงเวลาตลอดพ่อแม่ยังไม่ปล่อยเราะดูจากไปไหนต้องโทรบอกวันี้กลับช้าก็โทรบอกที่บ้าน(ได้ยินตอนเธอคุยกับพ่อแม่ แอบฟังนั่นเอง- -)แต่เรื่องที่จะทำให้คนอย่างผมไปชอบเธอก็คือ ทางไป วิทลัย กับกลับบ้านทางเดียวกัน ตอนขึ้นรถเมล์ ก็เจออยู่บ่อยครั้งเจอกันยังไม่ค่อยได้ทักกันเลย- - บางครั้งก็นั่งด้วยกัน แต่ทุกครั้งผมต้องลงก่อน 1 ป้ายรถเมล์ เธอคนนี้จะลงหน้า
วิทลัย ส่วนผมแวะเซเว่น อยู่บนรถเมล์ด้วยกันคุยกัน10%ที่เหลือนอน ผมยังเคยแกล้งหลับตาหลับตรงนั้นเลยไม่กล้าคุย(ทำไมเราเป็นคนแบบนี้)ส่วนตอนกลับบ้าน บางทีจะมีเพื่อนผู้ชายที่มีรถจะอาสาไปส่งเธอคนนี้ คือไปรุมจีบกันนั่นเองส่วนผม ได้แค่เดินออกนอก วิทยาลัยแล้วโบกรถเมล์กลับ คิดในใจทำไมไม่มีแบบคนอื่นเขาบ้างนะ (มีความอิจฉาสูง พอถึงตอนนี้ผมเริมแอบชอบนิดๆแล้ว) ตอนเวลาว่างในห้องเรียนตอนนั้นrov มาใหม่ฮิตมาก(แต่โทรศัพผมกากมากๆๆๆคือเล่นเกมแลคกระตุก)เล่นกันในห้องแบ่ง5-5ผมดันไปโชกากต่อหน้าเพื่อนๆและเธอคนนี้นี้คือจุดเริ่มต้นที่เธอคนนี้ไม่กล้าเล่นrovทีมเดียวกับเราเลยเล่นเกมไหนด้วยกันอยู่ฝั่งตรงข้ามตลอด(พอเป็นเกมยิงปืนเท่านั้นและผมยิงเธอยับเพราะใช้คอม วิทยาลัยเล่น555)ผมเคยโดนเธอคนนี้ล้ออยู่บ่อยๆด้วยแต่ล้อแค่เรื่องเกม ฮาๆกันเริมทำให้ผมชอบเธอขึ้นมากไปอีกแต่ที่พีค คืองานจับของปีใหม่ผมจับได้ชื่อเธอคนนี้ ผมนี้ชอคไปเลยไม่คิดว่าจะดวงดีขนาดนี้ จึงไปเนียนนั่งฟังกลุ่มเพื่อนของเธอคุยกันจึงรู้ว่าอยากได้อะไรแล้วไปตามล่าหาซื้อมาให้จนได้ ด้วยเงินค่าขนมกะเอาของชิ้นนี้พิชิตใจเธอแบบเนียนๆให้ได้ พอถึงเวลาผมก็ให้เธอไปแบบตึงๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั่งนั้น แต่เขายิ้มและดีใจมาก เรื่องหลังก็จะประมาณนี้ ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มของเธอคนนี้ ทำงานกลุ่มบ้าง จนถึงวันเกิดเธอคนนี้ ผมซื้อของมาให้แต่ไม่กล้าให้ผมเลยฝากเพื่อนไปให้แต่เพื่อนแม้งรู้ว่าผมชอบเธอคนนี้มันดันไปพามาผมเลยได้ให้ต่หน้าแล้วพูดแค่สุขสันวันเกิด แล้วเธอก๋ยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป จนวันรับวุฒจบ เพื่อนผมที่สนิทมากๆกับเธอคนนี้มาบอกว่า "กูคิดว่ามันน่าจะชอบนะเพราะกูเคยเห็นมันออกอาการ"ผมก็ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริงหรอกเะราะหล่อรวยกว่าผมมาชอบเธอคนนี้ยังไม่เอาเลยต่างจากผม ธรรมดา ไม่รวยค่อนไปทางจน หรือเพราะนิสัยที่เป็นธรรมดาของผมช่วยคนอื่น มากกว่าช่วยตัวเอง ทำตัวซื่อบื่อ (บางเรื่องผมไม่รู้จริงๆว่ามันคือะไรเพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหรบางเรื่องเลยไม่ค่อยรู้) ผมไม่สูบบุหรี่ เหล้าเบียเคย ลั่นวาจาลอยว่าจะไม่กินอีกต่อไป
แต่ตอนนี้ขึ้นมหาลัยก็แยกกันคนละ มหาลัย
ไม่เคยคัยกันเลยปกติก็ไม่เคยอยู่แล้ว
ดันมานั่งฟังเพลง นี่ฉันเอง ของlipta
พอฟังแล้วก็รู้สึกแบบในmvเลยถ้าไม่บอกตอนนี้
อาจจะสายไป แต่ผมกลัวว่าเธอจะไม่ได้ชอบผมจริงๆตามที่เพื่อนบอก และกลัวเสียเพื่อนไป ผมเลยอยากถามว่า ผมบอกความรู้สึกของผมไปตอนนี้ เลย หรือรอให้มันผ่านไปช่วง เรียนจบทำงาน หรือ เลือกที่จะไม่บอกแล้วเก็บเอาไว้
อาจจะพิมผิดไปบ้างขออภัยด้วยนะคับ
ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านกันนะคับ