ตอนเราเด็กประมาณ 9 ขวบ เคยมีคนมาขอหมาอายุ 8 เดือนจากที่บ้านไปเลี้ยง หมาตัวนี้เราเลี้ยงตั้งแต่มันเกิดเลย
ผ่านไปเกือบ 6 ปี อยู่มาวันหนึ่งเรานั่งรอเพื่อนอยู่ริมฟุตบาทหน้าตึก
อยู่ๆ มีหมาตัวโตวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้ามากระโจนใส่เราอย่างแรง
ตอนนั้นตกใจมาก กลัวจนฉี่แทบราด เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วจนไม่ทันตั้งใจ คิดว่าโดนขย้ำแน่ๆ
แต่กลับกัน มันเลียหน้าเราใหญ่เลย แล้วกระโดดโลดเต้น ร้องแบบดีใจมาก เหมือนดีใจสุดขีด หางนี่สะบัดดิ๊กๆ เลย
แล้วมันร้องเหมือนจะร้องไห้หรือเปล่าไม่แน่ใจ คือมันไม่ใช่เสียงร้องของหมาแบบปกติค่ะ
เราเองทั้งดีใจที่ไม่โดนกัดและงงว่านี่มันเรื่องอะไร หมาใครมาจากไหน
พอเห็นหน้าเจ้าของหมาเราก็หายสงสัยเพราะเค้าคือน้าคนมีเคยมาขอหมาที่บ้านไปเลี้ยง ซึ่งไม่ได้เจอกันมา 6 ปี
น้าเค้าก็ช็อคเหมือนกันเพราะกำลังรอซื้อกาแฟอยู่ริมถนนจู่ๆ หมาตัวเองไปพุ่งเข้าใส่ใครก็ไม่รู้
ปกติมันไม่ดุและเคยกัดใครเลย ก็เลยไม่ได้ระวัง มันคงได้กลิ่นหรือจำหน้าเราได้หรือเปล่า
สุดท้ายก็รู้ว่าน้าเค้าย้ายมาอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมาก
ตอนจะจากกันดูเค้าน่าสงสารมาก ร้องแบบน่าสงสารค่ะ บอกไม่ถูก แววตาแบบนี้เราไม่เคยเห็นจากสัตว์ตัวไหนมาก่อน
ปกติเราไม่ค่อยรักสัตว์เท่าไหร่ ก็เลี้ยงได้ แต่ไม่ได้ชอบมาก แต่เหตุการณ์นี้ทำเอาเราน้ำตาไหลเลย
หมาคนอื่นเราไม่เข้าใกล้ ไม่เล่นเลย แต่หมาตัวเองนี่รักมาก ดูแลดีเหมือนคนในครอบครัวเลย
เราแวะไปหาอยู่หลายครั้ง ไปมาหาสู่กันได้ประมาณปีกว่า
อยู่ๆ น้าเค้าก็มีปัญหาครอบครัว หอบข้าวของกับหมาไปอยู่บ้านเกิดเค้า แล้วก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย
ตอนนี้เจ้าหมาก็คงจากไปแล้วแต่เรายังนึกถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเลย
พอนึกขึ้นได้อีกครั้งก็เลยมาตั้งกระทู้ถามผู้รู้ดีกว่าอยากรู้ว่าทำไมหมามันถึงจำเราได้นานขนาดนั้น
ไม่เจอกันเกือบ 6 ปี ทำไมหมามันถึงจำเราได้คะ ขนาดคนเรายังจำกันไม่ค่อยได้เลย
ผ่านไปเกือบ 6 ปี อยู่มาวันหนึ่งเรานั่งรอเพื่อนอยู่ริมฟุตบาทหน้าตึก
อยู่ๆ มีหมาตัวโตวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้ามากระโจนใส่เราอย่างแรง
ตอนนั้นตกใจมาก กลัวจนฉี่แทบราด เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วจนไม่ทันตั้งใจ คิดว่าโดนขย้ำแน่ๆ
แต่กลับกัน มันเลียหน้าเราใหญ่เลย แล้วกระโดดโลดเต้น ร้องแบบดีใจมาก เหมือนดีใจสุดขีด หางนี่สะบัดดิ๊กๆ เลย
แล้วมันร้องเหมือนจะร้องไห้หรือเปล่าไม่แน่ใจ คือมันไม่ใช่เสียงร้องของหมาแบบปกติค่ะ
เราเองทั้งดีใจที่ไม่โดนกัดและงงว่านี่มันเรื่องอะไร หมาใครมาจากไหน
พอเห็นหน้าเจ้าของหมาเราก็หายสงสัยเพราะเค้าคือน้าคนมีเคยมาขอหมาที่บ้านไปเลี้ยง ซึ่งไม่ได้เจอกันมา 6 ปี
น้าเค้าก็ช็อคเหมือนกันเพราะกำลังรอซื้อกาแฟอยู่ริมถนนจู่ๆ หมาตัวเองไปพุ่งเข้าใส่ใครก็ไม่รู้
ปกติมันไม่ดุและเคยกัดใครเลย ก็เลยไม่ได้ระวัง มันคงได้กลิ่นหรือจำหน้าเราได้หรือเปล่า
สุดท้ายก็รู้ว่าน้าเค้าย้ายมาอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมาก
ตอนจะจากกันดูเค้าน่าสงสารมาก ร้องแบบน่าสงสารค่ะ บอกไม่ถูก แววตาแบบนี้เราไม่เคยเห็นจากสัตว์ตัวไหนมาก่อน
ปกติเราไม่ค่อยรักสัตว์เท่าไหร่ ก็เลี้ยงได้ แต่ไม่ได้ชอบมาก แต่เหตุการณ์นี้ทำเอาเราน้ำตาไหลเลย
หมาคนอื่นเราไม่เข้าใกล้ ไม่เล่นเลย แต่หมาตัวเองนี่รักมาก ดูแลดีเหมือนคนในครอบครัวเลย
เราแวะไปหาอยู่หลายครั้ง ไปมาหาสู่กันได้ประมาณปีกว่า
อยู่ๆ น้าเค้าก็มีปัญหาครอบครัว หอบข้าวของกับหมาไปอยู่บ้านเกิดเค้า แล้วก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย
ตอนนี้เจ้าหมาก็คงจากไปแล้วแต่เรายังนึกถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเลย
พอนึกขึ้นได้อีกครั้งก็เลยมาตั้งกระทู้ถามผู้รู้ดีกว่าอยากรู้ว่าทำไมหมามันถึงจำเราได้นานขนาดนั้น