เวลาน้องหมาตาย มีใครเศร้าเหมือนผมมั้ย

ผมเลี้ยงหมาตัวนึงครับ เป็นหมาพันธุ์สปิตตัวเล็กๆ เท่าตุ๊กตาหมี คือบ้านผมเนี่ยจะเลี้ยงเค้าไว้ในบ้านเพราะปกติก็ไม่ได้ออกไปวิ่งเล่นเลอะเทอะอะไร ผมก็เลี้ยงตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ผมอยู่ปี 4 แล้ว รวมๆก็ 10 ปี ผมก็ผูกพันกับมันมาก ชอบเล่นวิ่งไล่ บางทีก็นอนเฝ้าประตูห้องนอน พาไปเดินเล่น อาบน้ำให้ นวดให้ บางทีก็ถ่ายรูปด้วยกัน ทุกเช้าพ่อแม่ผมจะเปิดประตูรั้วบ้านให้มันออกไปวิ่งเล่นครับ เวลาผมกลับไปบ้านมันก็จะวิ่งมาหาผมแล้วก็มาซุกมาคลอเคลีย ช่วงมอต้นผมอยู๋โรงเรียนประจำจะกลับมาบ้านหนึ่งครั้งต่ออาทิตย์แล้วก็มาเล่นกับมัน พอมามอปลายผมก็ย้ายมาเรียนแถวบ้านเลยไปกลับทุกวัน พอขึ้นมหาลัยช่วงนี้ผมแทบจะไม่ได้กลับบ้านเลย หมาของผมอายุมันก็เริ่มเยอะขึ้นจากเมื่อก่อนที่เล่นด้วยกัน มันก้เริ่มที่จะเหมือนคนแก่แล้ว 555 แต่ช่วงว่างๆผมก็กลับไปบ้านนะ กลับไปหาครอบครัวด้วยอีกใจนึงก็คิดถึงหมา 555 แต่แล้วเมื่อไม่นานมานี้ผมก็ได้กลับไปบ้านครับ เพราะเป็นวันแม่พอดีแล้วก็บวกกับที่ผมไปฝึกงานด้วยเลยไม่ได้กลับนาน เลยคิดถึงบ้านเป็นพิเศษ ผมก็กลับไปหาน้องหมาผมเหมือนเดิม ไปหาครอบครัว คราวนี้พอหมดวันหยุดปรากฎว่าผมตกรถ (ปกติผมนั่งรถตู่ไปกลับ มอ-บ้าน) เนื่องจากคนหยุดวันแม่เยอะ ผมก็ไม่ได้กลับมอสิครับ แม่เลยมารับกลับไปนอนบ้านก่อนหนึ่งคืน ผมก็คิดในใจคิดว่า เฮ้ย ปกติไม่เคยพลาดรถเลยนะ ทำไมซวยแบบนี้ ก็ดีนอนบ้านก่อนก็ได้ ได้เล่นกับหมา ออ ผมลืมบอก หมาของผมชื่อปอมนะครับ…แต่คุณรู้มั้ยครับ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เล่นกับปอม เช้าวันต่อมาผมก็เดินทางกลับมอ ก้ไปเรียนตามปกติ หลังจากนั้นผ่านไปได้หนึ่งอาทิตย์เป๊ะๆ! แม่ของผมไลน์มาบอกว่า ไอ้ปอมมันไปวิ่งเล่นแล้วไปเจอหมาตัวนึงแล้ววิ่งตาม แต่ดันพลาดท่าโดนรถชน ไอ้คนขับก็หนีไปเลย ไม่คิดจะมารับผิดชอบ ผมรู้สึกช็อคมาก ไม่คิดว่าหมาตัวเองจะมาถูกรถชนตาย คือร่างกายก็แข็งแรง ผมก็รับไม่ได้ที่ต้องมาเจออะไรที่จากเราไปแบบกะทันหัน ผมกับปอมผ่านช่วงวัยเด็ก วัยรุ่น จนใกล้จะสู่วัยทำงาน ผมไม่คิดเลยว่า มันจะจากผมไปไวขนาดนี้ ต่อไปเวลาผมกลับบ้านคงไม่ได้เจอมันวิ่งเข้ามาหาผมอีกแล้ว ผมก็เศร้าไปเลยครับ ก็พยายามทำใจอยู่คิดแค่ว่าเราคงมีบุญได้เจอกันแค่นี้ ส่วนพ่อผมก็เอามันไปฝังไว้หลังบ้านครับ ก็เป็นประสบการณ์นึงที่ผมอยากแชร์ครับ คือผมก็เป็นคนรักหมาคนนึง อาจจะไม่ได้เรียกหมาว่าน้องนะ ก็เรียกว่ามันตามปกติเลย นี่ก็เพิ่งไปทำบุญให้มันมา จากนี้ก็คงต้องทำใจสักพักล่ะครับ